Эҳтироми либоси миллӣ қарзи ҳар як шаҳрвандест, ки миллаташ дорои таърих ва тамаддуни ғанӣ мебошад. Кишварҳои зиёде ҳастанд, ки ҳатто нишонаҳои фарқкунандаи миллӣ надоранд. Вале мо – тоҷикон хушбахт аз онем, ки дорои таърихи чандинҳазорсола ҳастем ва нақшу нигори миллии мо дар либоси мо низ инъикос ёфтааст.

Вақте ба хориҷи кишвар сафар доштам, либоси рангоранги алтас ба бар намуда будам ва дар хиёбонҳои марказии шаҳрҳои бузургтарини Қафқоз ҳамагон бо меҳр ба либоси ман назар дӯхта, ҳатто омада пурсон мешуданд, ки ин чӣ либос асту ман намояндаи кадом кишвар ҳастам? Он ҷо ман бори дигар бузургии фарҳанги миллиамонро эҳсос намуда, бо ифтихор дар бораи миллати хеш ҳарф мезадам.

Ҳар як халқу миллатро маҳз фарҳанги волояш муаррифӣ месозад. Миллати тоҷик низ ҳамчун миллати куҳанбунёду тамаддунофар дар ҷаҳон дорои мавқеъ ва манзалати хос мебошад. Фарҳанги волои тоҷикон дар либосҳои чун пари товус рангоранги мардуми он, хусусан бонувони зебо ва зебопарасташ таҷассум ёфтааст. Воқеан, либос низ як ҷузъи фарҳанг аст. Либоси миллии тоҷикӣ ифодагари назокату малоҳати бонуи тоҷик буда, дар ақсои олам маҳз бо атласу адрас ва чакан симои занҳои тоҷик мондагор мебошад. Аммо мутаассифона, на ҳамаи мо ба қадри либоси миллиамон мерасем. Аз мушоҳидаҳо маълум аст, ки солҳои охир бонувоне, ки ба либоспӯшии бегонагон тақлиди беҷо месозанд, зиёд ба мушоҳида мерасад. Борҳо таъкид шудааст, ки ҳиҷобу сатр ва либосҳои тангу даридае, ки зани тоҷик ба бар мекунад, барои миллати мо хос нест. Аҷибаш он аст, ки либосҳои миллии моро кишварҳои дигар аз худ карда истодаанд ва мо бошем, барои таблиғи он кӯшиш намекунем. Беҳтарин таблиғи либоси миллӣ ин пӯшидани он мебошад.

Президенти кишвар, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша як нуктаро таъкид месозад: дар шароити ҷаҳонишавӣ агар хоҳанд давлатеро аз байн баранд, аввал забон ва баъдан фарҳангашро нест мекунанд. Аз ин хотир, моро зарур аст, ки ба зуҳуроти нангини бегонапарастӣ ҳарчӣ зудтар хотима бахшида, сару либосҳои миллии духтарону бонувонро бештар тарғиб намоем, пеши роҳи тақлиду таассуб ва зоҳирпарастиро гирем ва дар миёни занону бонувон корҳои фаҳмондадиҳиро вусъат бахшем.

Барои кам шудани шумораи бонувоне, ки либосҳои бегонаро ба бар мекунанд, хуб мешуд, пеш аз ҳама, он дӯконҳои махсус, ки дар бозорҳои калонтарини ҷумҳурӣ мавҷуд мебошанд, назорат карда шаванд. Дӯкону фурӯшгоҳҳои зиёде ҳастанд, ки маҳз барои либосҳои арабӣ ё ҳиҷоб махсусгардонида шудаанд. Инчунин лозим аст, ки тарроҳону дӯзандагон тарҳи нави либосҳои миллиро бо диди наву замонавӣ барои мо пешниҳод созанд. Дар ин сурат дар либоси мо ҳам фарҳанги миллӣ ҳифз мешаваду ҳам рӯ овардан ба унсурҳои бегона аз ҷониби баъзе шахсон камтар мегардад.

Мутриба ТӮЙЧИЗОДА, рӯзноманигор