Кӯдакон - дунёи рангини мо. Кӯдакон - маҳу хуршеди ҳаёти зебои мо. Кӯдакон - ахтарони нурбахши самои умри мо. Кӯдакон - маънии ҳаёту нури чашми мо. Кӯдакон - арзишмандтарин неъмати Илоҳӣ. Кӯдакон - фасли ҳамешабаҳори зиндагии мо. Кӯдакон - набзи қалбу руҳи мо. Кӯдакон - қиматтарин ва мондагортарин туҳфаи рӯзгор. Кӯдакон - фариштаҳои маъсуми ҳаёти мо. Кӯдакон - маншаи хушбахтиву хушрӯзгории мо. Кӯдакон - омили шириниву нотакрории ҳаёти мо. Кӯдакон - чароғи рӯзгору шаҳди ҳаёти орӣ аз ғаму ғуссаи мо. Кӯдакон - меваи умру пайвандгари имрӯзу фардои мо. Вале сад афсус...

Сад афсус, ки имрӯз баъзеҳо ба қадри ин неъмати бебаҳо намерасанду чароғи хонадону ширинии ҳаёт будани онҳоро фаромӯш месозанд ва бадтарин рафтори дур аз оини инсониро нисбаташон раво мебинанду буданашонро барояшон бетафовут медонанд. Бадтар аз ҳама ин аст, ки баъзан ҷойи лутфу меҳрубонӣ ба фарзанд, нисбаташ лату кӯбро раво мебинанд.

Фарзанд монанди гулест, ки ҳамеша ниёз ба навозиш дорад, на ин ки таҳдиду сарзаниш. Фарзанд чун кабутарест, ки пайваста эҳтиёҷ ба фазои поку беолоиши хонавода дорад, на самои тираву тор. Фарзанд шабеҳи ниҳолест, ки доимо парвариши хубу бенуқсонро аз волидонаш интизор аст, на бепарвоиву таҳдиди дилрешкунандаро. Фарзанд ҳамеша муштоқи меҳру муҳаббати падару модар аст, на ин ки муносибати дурушту таҳқиромез. Фарзанд пайваста мехоҳад, то волидони дилсӯзу ғамхор ва мададгор дошта бошад, на ин ки сангдилу номеҳрубон.

Боре худро ёд биёрем, ки вақте хурд будему моломоли бозиҳои кӯдакӣ ҳамеша ва дар ҳама ҳолат як меҳрубонии падару модар бароямон гаронтар аз ҳама чизи дунё буд. Як навозишашон бароямон олам-олам шодиҳо меоварду садҳо орзуҳои наву ширинро дар замирамон мекорид. Вақте сар рӯйи зонуяшон мегузоштему дасти силакунандаи онҳоро болои сарамон эҳсос мекардем, худро хушбахтарини хушбахтаринҳо медонистем. Ҳар гоҳе бо муҳаббат бағаламон мегирифтанд, вуҷудамонро эҳсоси хушбахтӣ фаро мегирифту канорашон бароямон амнтарин макони рӯйи дунё буд. Замоне бароямон ҳадяе медоданд, хушиҳоямон бе ҳадду канор мегардиду онҳоро намунаи олии як инсони комил медонистем. Лаҳзае ғамгиниашонро барои аз чизе каме нотоб гардиданамонро медидем, худро комилан саломат ҳис мекардему аз доштани чунин волидайн фахр мекардем. Ҳангоме хушбахтияшонро аз доштани беҳтарин неъмати рӯзгор, мо, фарзандон медонистанд, ботинан мегуфтем, ки ҳамин аст намунаи беҳтарини падару модар дар зиндагӣ. Ва воқеан ҳам ҳамин тавр буд ва имрӯз низ ҳаст. Аммо...

Аммо имрӯз дар ҷомеа баъзе нафаронеро мушоҳида кардан мумкин аст, ки ҷойи рисолати волидайн будани худро иҷро кардан, баръакс боиси беранг гардидани ҳаёти фарзандонашон мешаванду онҳоро аз дунёи рангоранги даврони кӯдакӣ маҳрум месозанд. Ҳеҷ падару модар ҳуқуқи монеъ гардидан ба хушиҳои фарзандро надошту надорад. Ҳеҷ волидайн набояд барои мушкилоте, ки ба сараш омадааст ва ё сахтие аз рӯзгор дидааст, муҷиби дарду ранҷи наздиконаш шаваду ҳаёти талхеро барояшон эҳдо созад. Дар баробари ин ҳеҷ кӯдаке аз волидони хеш ҳаргиз интизори муносибати дурушду зишт набуду нест. Зеро табиати кӯдакӣ ҳамин гуна аст, ки ҳар замоне мехоҳанд, канори гарми волидайн бошанду аз навозишу меҳрубонияшон баҳравар гарданд.

Ҳаргиз бо ба дунё овардани фарзанд, рисолати падариву модарӣ адо нахоҳад шуд! Баръакс акнун масъулияти бузургтаре рӯи шонаҳои волидайн зам мегардад ва онро бояд бе чуну чаро иҷро кард. Зеро дар ҳолати андак лағжиш, ҳангоми иҷрои масъулияти падарӣ ва ё модарӣ фарзанд хуб парвариш намеёбаду аз оянда дилсард мегардад. Дар воқеъ, кӯдаконанд, ки зиндагии якояки мо саршори хушрӯзиву хушиҳост. Онҳоянд, ки зиндагии бо ҳазор умеду орзу бо хишти меҳру муҳаббат бино намудаамон, пурмаъност. Замоне онҳо кулбаи моро бо хандаҳои самимии хеш рангин мекунанду бо лаҳни шаҳдбори хеш ҳаётамонро ҷилои дигар мебахшанд, метавон гуфт, ки хушбахтиву хушрӯзгорӣ ҳамин асту халос.

Волидайн будан маънои онро надорад, ки фарзандони хешро танҳо аз ҷиҳати модӣ, яъне сару либос ва хурду хӯрок таъмин намоем. Масъулияти волидайн будан ин аст, ки баробари таъмини талаботи рӯзмара, вақте фарзанд механдад, бояд ҳамроҳаш хандид. Вақте бо шӯру шавқ машғули бозист, бояд ҳамроҳаш бозӣ кард. Вақте эҳтиёт ба дӯстдориву меҳрубонист, бояд барояш меҳрӯбонӣ кард. Вақте аз чизе нороҳату хаста мегардад, бояд барои бартараф намуданаш кӯшид. Вақте дар чизе дар мемонаду ғамгин мешавад, бояд бо суханони ширину таскинбахш роҳнамоияш карду хушҳолаш намуд. Ва вақте хатое менамояд, ба ҷои сарзанишу лату кӯб намудан, бояд тарбияи дуруст карду роҳи рости зиндагиро барояш омӯхт...

Он чизе, ки водор ба навиштани ин матлабам намуд, он аст, ки ҳафтае пеш дар шабакаи интернет навори бераҳмона лату кӯб гардидани кӯдаке аз ҷониби падараш пайдо гардид. Он ҷомеаи шаҳрвандиро ба ташвиш овард. Ва хушбахтона ин рафтори аз доираи одоби инсонӣ дури ин нафар аз чашми кормандони ҳифзи ҳуқуқ пинҳон намонда, барои содир намудани чунин кирдори бад аз ҷониби кормандони Вазорати корҳои дохилӣ боздошт гардид.

Вақте як кӯдак аз лиҳози руҳию равонӣ зарба мебинад, онро ҳеҷ гоҳ аз хотираш пок намесозаду бо он тамоми умр ҳаёт ба сар мебарад. Вақте як кӯдак бо рафтори манфии волидайн рӯ ба рӯ мегардад, оташи умеду орзуҳояш хомӯш мешаваду ба оянда бидуни дарк менигарад. Ва вақте падар ва ё модар нисбаташ лату кӯбро раво мебинанд, ӯ намунаи инсони комил будани волидонро аз даст медиҳад, ки ин бисёр таъсири манфӣ ба ҳаёташ мерасонад. Аз ин рӯ, бояд ҳамеша дӯстдору ғамхор ва мададгори фарзандони хеш бошему барояшон муҳити рангини орӣ аз ҳама гуна бадиҳоро муҳайё созем. Зеро онҳо умеди фардои ширин ва номбардори моянд.