Онҷобудагон мунтазиранд. Нигоҳи таваҷҷуҳомезеро сӯяшон. Ташрифи нафареро ҷонибашон. Ҳаракати мошинеро самташон. Аммо на ба хотири қабули дилсӯзиҳои ноҷо. Қурбонӣ шудан ба худнамоиҳо. Ҳақир шумурдани худ назди мутакаббирон. Вонамуд кардани дармондагиҳои хеш. Назди дороён. Бечора пиндоштани худ назди чорасозон...

Онҳо мунтазири меҳнатанд. Кашидани заҳматро интизоранд. Аз машаққат намеҳаросанд. Озорро қабул доранд. Кашандаи бори рӯзгоранд. Кашандаи ранҷи он низ. Онҳо рӯзии худро интизоранд. Рӯзии меомада бо заҷри рӯзгорро. Мунтазиранд ба расидани имкон. Имкони иҷрои хостаҳои фарзандон. Ба фурсати ҳузури умедҳо.

Онҷобудагон марданд. Дар макони мардон. Дар бозори кор. Дар мардикорбозор.
Мурод нишаста буд дар истгоҳ. Чашмбароҳ. Аммо мунтазири омадани нақлиёти мусофирбарӣ не. Омадани корфармое. Чун ӯ мардикор аст. Дар маконе ки чандсолаҳост “Мардикорбозор” унвонаш додаанд. Назди бозори Шоҳмансур.

Соат 16:07 дақиқа. Аммо хуршеди тобистонӣ ҳанӯз нурпошӣ мекард. Аз гармиаш ҳамагон дар ҷустуҷӯи паноҳгоҳ. Ба ҷое ки нурҳояш гарданд ноаён. Ман низ гурезон. Аз ҳуҷуми нурҳои гарму сӯзон. Аз онҳо худро наҷот додам. Қарор гирифтам дар истгоҳ. Дар “нуқтаи корӣ”-и Мурод. Ӯ нишаста. Хастаҳол. Бемадор. Маълум, ки аз кор омада. Инро ғуборолуд будани андомаш мегуфт. Дастони рангсиёҳкардааш. Абрӯвони чиншуда. Ҷабини аз арақ таршудааш. Халтаи ранг хира кардаи дар канораш буда. Сар ба замин буд. Мисле, ки таҳаммул аз ӯ рафта. Тоби кашидани бори Муродро надошт. Аммо ӯ сарбаланд. Бо вуҷуди ба дӯши ӯ будани бори гарони зиндагӣ.

Канораш нишастам. Ҳарду дида сӯи роҳ. Ман мунтазири фирор аз хастагиҳою кор. Ӯ интизори расидани онҳо. Ҳамроҳони дигар ҷамъ буданд дар рӯ ба рӯи истгоҳ. Дар син тафовут доштанд аз ҳамдигар. Яке бошандаи дунёи ҷавонӣ. Дигаре наздик ба олами пирӣ. Яке сархам. Ба андеша банд. Дигаре беқарор. Дидаҳоро дурбин намуда, ба самти омадани корфармоён. Севвумӣ гӯё гуреза буд. Аз суолҳои сокини сари худ. Ҳарф мезаду механдид. Гоҳе бо марди ҳамроҳ. Гоҳе бо телефон. Халтаҳояшон овезон. Дар дарахтон. Ҳарранг буданду ҳар андоза. Мислеки гӯёи рангорангии ин рӯзгоранд.

Мошини гаронарзиши сиёҳшиша давр зада якбора ист кард. Назди истгоҳ. Чеҳраи ронандаи босалобат аз пушти шиша намоён шуд. Маълум, ки мардикор меҷӯяд. Ҷавонони беқарор шитофтанд. Сӯи сабукрав. Чун паррандагони донпайдонамуда. Чун кӯдакони ҳадядида. Хатари ҳаракати босуръати мошинҳо ба онҳо бетаъсир буд.

Мурод сокит. Аммо, маълум ки чеҳраашро умедҳо шукуфонид. Шояд хастагӣ иҷозаи бархостан намедод. Шоядам ғурур. Вале ӯ шикаст. Пахши ҳардуро. Бархост аз ҷой. Ба мошин наздиктар шудан гирифт. Ронанда ба ҳамаи онҳо бодиққат дида дӯхт. Хулосаи худро гуфт. Яъне ба ӯ мардикори ҷавон лозим буда. “Шумо дар ин синну сол дам гирен тағо”- ин ҷумла барбоддиҳандаи муродҳои Мурод буд.

Дубора нишаст. Дар ҷойи худ. Боз интизор. Телефонаш садо дод. Ба ҳамсуҳбати худ “бачам” мегуфт. Маълум ки бо духтараш ҳарф мезад. Садояш баланд буд. Табъаш хуш. Аз кораш қаноатмандӣ мекард. Ҷумлаҳои ниҳоӣ ваъда буд. Ваъдаи равон кардани пул. Он ҳам ба зудӣ. Шояд духтар онҷо хотирҷамъ гардид. Аммо хотири Мурод парешонтар. Чун шом мешуду аммо ӯ чанд соат аст, ки холист аз кор.
Яке аз мардикорон сӯи мо омад. Нишаст. Ба ҳарф задан шуруъ кард бо Мурод. Шиква дошт. Аз бебарории кор. Аз нақшаҳои имрӯзаи худ мегуфт: ёфтани чанд пуле барои харид, бозгаштан ба хона.

Ин бор мошини боркаш омад. Гурӯҳи корҷӯён боз шитофтанд. Ронанда бо онҳо ҳамсуҳбат шуд. Ба қароре омаданд шояд, ки онҳоро ба мошин гузаронд. Ҳангоми ҳаракат ба Мурод таваҷҷӯҳ кард. Ӯро низ даъват кард. Дар қатори дигарон. Ба кор. Мурод аз гардани халтаи сархами худ дошту бархост. Аммо якбора ист кард. Гӯё эҳсоси инсонияташ авҷ гирифт. Ба ҳамроҳаш нигарист. Гуфт: “Ту рав”.

Ҷавон шитофт. Ибрози миннатдориро низ фаромӯш карда. Мурод боз нишаст. Халтаи дасти худро раҳо кард, ба ҳоли худ. Дида дӯхт ба омадани шонси дигар.

Шояд мегӯед бояд таҳсил мекард. Ин рӯзҳо ҷазои фориғболии гузаштааш аст. Шояд натиҷаи беаҳамиятии волидонаш. Ё омилҳою сабабҳои дигар. Аммо на. Мурод омӯзгор аст. Дар яке аз муассисаҳои таълимӣ. Дар ноҳияи Дӯстӣ. Ба толибилмон меомӯзонад забони тоҷикиро. Ҳамчунин ба онҳо мегӯяд аз адабиёти ғаниямон. Баромадан ба рухсатӣ барои ӯ даромадан ба кор аст. Ӯ фориғ мешавад аз кор. Аз масъулияти давлатӣ. Дубора мепайвандад ба кор. Ба масъулияти падарӣ. Зеро ӯ мард аст. Кашидани аробаи пурбори рӯзгор ба дӯшаш.

Ӯ 43 сол дорад. Падари ду фарзанд. Духтар равон шуда ба рӯзгори худ. Пайи бунёди оилаи обод. Имрӯз модар шуда. Меҳмон шуда дар хонаи падар. Акнун падарро мебояд бо шаҳомату шукуҳ гуселаш кунад. Аз ин оинҳои зиёдсарф ки гурезӣ надорад. Аз хостаҳои фарзанд низ. Ин аст, ки дар гармиҳои фасли гармо “Мардикорбозор”-ро тафсонтар месозад. Ин ҷо кор мекунад. Барояш вақти корӣ аслан муҳим нест. Чӣ рӯзи гарму ҷӯшон. Чӣ шаби тираю тор.

Соат аллакай аз 17 гузашта. Нурҳои хуршед қудратро дигар аз даст дода буданд. Роҳҳо акнун сермошину серодам. Кормандон анҷом доданд, кори имрӯзаи худро. Равонанд ба хона. Ба истироҳат. Ман низ. Аммо мардикорон ҳамоно дар “коргоҳ”-и худ. Мурод низ интизор. Бо посухи меҳрубонона додан ба зангҳои духтараш. Бо ваъда додан ба ӯ. Бо умедҳо. Бо сабуриҳо...