Фикри хуб, сухани хуб ва амали хуб нишони хубии инсон аст. Сухани хуб аст, ки инсонҳоро бо ҳам мепайвандад. Забони ширин иззату эътибори инсон аст. Сухан қодир аст, ки душманро дӯст гардонад. Имрӯз дар ҷомеа хушгуфториву хушрафторӣ кам ба назар мерасад. Беэҳтиромӣ дар тамоми ҷой мушоҳида мешавад. Ҳатто дар оила ҳам беэҳтиромӣ, қабеҳгуфторию дағалӣ миёни якдигар дида мешавад. Падар писарашро фарёд мезанад:

-Ҳо чӣ? А, ҳозир миём, - посух медиҳад фарзанд.

Магар гуфтани чунин сухан душвор аст? "Лаббай падарҷон, ҳозир меоям" . Чаро мо ба суханони баду дилшикан одат намудаем? Чаро мо баъзан фаромӯш мекунем, ки меҳрубон будан ройгон аст.
Имрӯз баъзе аз кӯдакон алфозеро истифода мебаранд, ки аслан ба синну сол ва сурату сирати онҳо рост намеояд.

Албатта, онҳо фарзандони ҳамон нафаронеанд, ки муносибату муоширати худи онҳо низ чунин аст.

Меҳрубон будан душвор нест. Пас, дар ин дунёи гузарон биёед, ба насли ояндаи меҳан пояи меҳрубониву хушкаломӣ, хушрафториву эҳтиромро биомӯзем. Зеро ояндаи миллату ҷомеа аз мо вобаста аст.

Шаҳзод ФАЙЗИЗОДА,
донишҷӯи курси 3-и ДДФСТ
ба номи Мирзо Турсунзода