Он бори нахуст башорат аз пирӯзиҳои сулҳу субот дод. Он ҳосили ҷидду ҷаҳд ва кӯшишҳои шабонарӯзӣ, натиҷаи ҷонбозиҳои самарабахши сулҳхоҳон гашт. Он ба бӯстони зиндагиамон баҳори рангорангӣ ато намуд. Он рӯҳия ва муҳити озодро дар ҷомеа ба вуҷуд овард. Он неруе буд, ки моро ба ин рӯзҳои биҳиштӣ ва оромию субот расонд.

Онро метавон бемуҳобо бонги пурнишоти бедорӣ ва ҳушёрии мардум, омили тараққиёту пешравӣ ва ободии кишвар, ибтидои саодати рӯзгори тоҷикон номид. Маҳз он боис гардид, ки ҷанг хотима ёбад, андуҳ аз диёр по кашад, ғунчаҳои ханда дар лабони мардум гул кунад.

Оре, сухан аз Ваҳдати миллӣ меравад. Ва вақте сухан аз ваҳдату якдилӣ, аз сулҳу созандагӣ меравад, пеши назар симои Сарвари оқилу хирадманди кишвар, Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон падидор мешавад.

БУНЁДГУЗОРИ СУЛҲ ВА КАФИЛИ ОРОМӢ

Ҳамагон медонем, ки оғози музокироту гуфтушунидҳои судманду тақдирсоз бо интихоби Эмомалӣ Раҳмон ба мақоми Раиси Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон тавъам аст. Ин фарзанди барӯманди диёр бо талошҳои созандаву бунёдкоронаи бесобиқаи хеш бунёдгузори сулҳи воқеӣ ва кафили оромию осоиштагии мардуми Тоҷикистон гардид ва дар муҳлати кутоҳе дар қатори машҳуртарин шахсиятҳои сиёсии ҷаҳони имрӯза қарор гирифт.

Аз рӯзҳои аввали соҳибистиқ-лолӣ давлати миллии тозабунёди мо бо мушкилоту зиддиятҳо рӯ ба рӯ шуд. Бархе аз гурӯҳҳои ҷоҳталабу ғаразнок ин хоки муқаддасро ба вартаи ҳалокатбори ҷанги шаҳрвандӣ кашидаву барои аз байн бурдани давлату миллати мо саъй намуданд. Ҳанӯз аз солҳои аввали соҳибистиқлолии кишвар Президенти маҳбуби кишварамон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо дарки он ки ҷанг ҳаргиз воситаи ҳалли мухолифату низоъ набуду нест, изҳор дошта буданд: “Мо бемаъно будан ва оқибатҳои ҳалокатовар доштани авҷгирии ҷанги бародаркушро барои миллати тоҷик ва ояндаи он, инчунин давлати тоҷикон дарк намуда, баъди барқарор сохтани ҳокимияти конститутсионӣ сиёсати қатъии истиқрори сулҳ ва созгории миллиро танҳо бо роҳи осоишта, яъне бо роҳи гуфтушунид ва музокира пеш гирифтем”. Ин изҳорот тамоми мардуми сулҳхоҳи кишварро атрофи сарвари маҳбубу дилогоҳ муттаҳид сохт.

“МО ОНРО АЗ КАСЕ БА ОРИЯТ НАГИРИФТЕМ”

Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ миёни тоҷикон, ки 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москваи Федератсияи Русия ба имзо расид, оғози марҳилаи рушду нумӯи давлати тоҷикон гардид ва исми эҷодгари он - Эмомалӣ Раҳмонро дар саҳфаҳои таърих ба ҳарфҳои заррин сабт намуд.

“Мо онро аз касеву дигаре ба орият нагирифтем ва нусха набардоштем, балки бо дилу нияти неку виҷдони пок, бо мақсади худро шинохтан ва танҳо баҳри муҳайё намудани зиндагии озодона ва хушбахтона рӯи кор овардем. Рушду инкишоф, неъматҳои зиндагӣ аз берун барои мо ворид намешавад, онро дар замини аҷдодӣ, дар замири худ бояд рӯёнд”, - гуфта буданд Эмомалӣ Раҳмон.

Воқеан, тоҷикон дар ҳама давру замон ваҳдатшиору ваҳдатгустар буданд. Ҳатто солҳое, ки ваҳдати сиёсӣ надоштанд, дар ваҳдати комили маънавию забонӣ, тафаккур ва андеша қарор доштанд. Маҳз мардуми табиатан сулҳдӯсту сулҳпарвари тоҷик буд, ки дар лаҳзаҳои басо ҳассосу тақдирсоз сиёсати пешгирифтаи роҳбарияти давлатро дастгирӣ карда, зиндагии осоишта ва меҳнати ҳалолро аз ҷангу хусумат болотар донист.

СУЛҲ, ВАҲДАТ, ҶАВОНӢ

Инак, Тоҷикистон сол ба сол қомати хешро баланд мекунад, рӯз ба рӯз ободтар мегардад. Ҳаёт аз нав ҷӯш мезанад, шавқу завқи мардум баҳри созандагиву бунёдкорӣ лаҳза ба лаҳза боло мегирад. Ҳоло ба чеҳраҳои болидаи ҳар як фарди Тоҷикистон нигариста, метавон ин таҳаввулотро баръало мушоҳида намуд.

Нақшу мақоми Ваҳдати миллӣ дар ҳаёти ҷавонони кишвар ба таври махсус бузургу носутурданӣ аст. Аз таърихи начандон дури миллати тоҷик пайдост, ки маҳз дар оғози марҳилаи истиқлолият ва сар задани ҷанги шаҳрвандӣ қурбонии асосии ин набарди бемаънӣ ҷавонон буданд. Ҷавононе, ки бо фоҷиаи заҳҳокӣ мувоҷҷеҳ гардида буданду ҳиммати фаридунонаи роҳбари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон эшонро аз ин фоҷиа наҷот бахшид.

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз мулоқотҳои хеш бо намояндагони ҷавонони мамлакат зикр намуда буданд: “Ҳар як тадбире, ки дар мамлакат амалӣ карда мешавад, мақсад аз он пеш аз ҳама беҳбудии ҳаёти ҷавонон ва ба хотири ояндаи неки Тоҷикистон аст”.

Бешак, ин ҳама пешрафти фикриву маънавӣ ва идроки баланди ҷавонони имрӯз, шуури пешрафтаи онҳоро метавон ҳосили Ваҳдати миллӣ ва якпорчагии кишвар номид. Бо боварӣ метавон гуфт, ки ин қувваи бузургу созанда баҳри таҳкими истиқлоли бадастомада, Ваҳдати миллӣ ва ташаккули худшиносиву худогоҳӣ хидмати босазо хоҳад кард.

Ҷавонӣ дар ҳақиқат неруст, неруи тавонову умедбахш ва созанда. Бузургтарин неруи ҷавон ин ба худ боварӣ доштану шуҷоат аст. Дар ҳақиқат сулҳу ваҳдат ва ҷавонӣ дар олами афкори мо мафҳумҳои тавъаманд, ки муҷиби саодатмандии миллат шуда метавонанд.

Имрӯз миллати тавонои мо зери ливои ваҳдат қадам мениҳаду ифтихор мекунад, ифтихор аз Ватани ободу маҳбуб, чун фораму гӯшнавоз аст навои чашмасоронаш, оромбахш аст сафояш, пурнуру пурнакҳат аст фазояш, ситоразору нилгун аст самояш, сулҳу ободӣ ва озодист маромаш. Бошад, ки то абад дар ҷодаи сулҳу ваҳдату якпорчагӣ даст ба дасти ҳам равон бошему бо дурустии роҳи пешгирифтаи хеш сазовори эътимоди ҳамагон.