Ё моҳи Рамазон он вақт зебост, ки баробари худ фикри дигаронро ҳам бикунем!

Чор тан ҷавондухтари донишҷӯ дугонаҳои хеле самимианд. Як рӯзи Рамазон се нафарашон, ки ҳамроҳ буданд, мегӯянд, биёед ин бегоҳ якҷо ифтор мекунем. Дар хонаи якеашон ҷамъ шуда, хӯрок пухта, ифтори хуб ташкил карданд. Дугонаҳо он бегоҳ вақташонро бисёр хуб гузаронданд, шод шуданд аз сарҷамъ шуданашон. Вале мегӯянд, ҳама бисёр хуб буд, танҳо як камбудӣ доштем: Малоҳат бо мо набуд. Кош ӯ ҳам меомад...

Дугонаашон Малоҳат духтари дар таҳсил фаъол аст. Дигар дугонаҳояшро ҳам дар хониш дастгирӣ менамояд. Ҳатто, ҳар боре ки дугонаҳояш дарсгурезӣ карданӣ шуда, боғ тамошо мерафтанд, онҳоро бармегардонд ва ба дарс мебурд. Дугонаҳо ба як қарор меоянд:
- Пагоҳ вақти ифтор ба хонаи Малоҳат меравем...
Духтарони ҷавон дар сар нақшаи фардоро мекашанд ва аз ҳоло шодӣ доштанд.
Рӯзи дигар ба хонаи дугонаашон мераванд. Баробари дарро кушодани Малоҳат хаёлҳои ширинашон дар як лаҳза нопадид мегардад. Чаро ки Малоҳат аз дидани дугонаҳояш чандон шод набуд. Ҳолати ногуворе ӯро фаро гирифта, ба чеҳраи ҳамсабақҳояш мутаҳайир менигарист. Яке аз духтарон барои тағйир додани ҳолати баамаломада мегӯяд:
- Оҳо, Малоҳат, аз хона бӯйи бисёр бомазза мерасад модарат оши палав пухтааст?
Ҳамин вақт модари Малоҳат ба дами дар меояд. Малоҳат хиҷолатомезу ғамгин ба рӯи модар нигариста:
- Оча, ҳамкурсонам хонаи мо ифтор омадаанд, - мегӯяд.
Модар дугонаҳои духтарашро хуш пазируфта, ба хона даъват мекунад. Ҳамсабақҳо ворид шуда, ба манзараи аҷибе рӯ ба рӯ меоянд, ки он ҳама хаёлоти ширину гувороеро, ки то омадан доштанд, маҳв месозад. Дар ҳуҷра рӯи палоси рангпаридае, ки дар миёнаҷои хона меистоду ҷойҳои дигари онро намепӯшонд, дастархон ороста шуда буд. Рӯи дастархон нон буду дар табақе шӯрбо. Вале шӯрбо танҳо об дошту пиёз. Гирди дастархон бошад чор кӯдак нишаста. Кӯдакон баробари дидани меҳмонон, тозон ба хонаи дигар гурехта рафтанд. Шояд аз либоси куҳнаву рангбохтаашон шарм доштанд.
Духтарон бо расидани вақти ифтор рӯзаашонро кушоданд, вале бисёр бо мушкилӣ. Бурдаи нони мулоим аз гулӯяшон бо душворӣ мегузашт. Аз омаданашон ба ин хона ҳазор бор пушаймон буданд. Модар барои бартараф кардани вазъ гуфт:
- Хуш омадед, духтаронам Ман аслан имрӯз шавла тайёр карданӣ будам. Сабзиву биринҷ гирифтам, вале дидам ки дер мешавад, ба фардо мондам шавлапазиро. Аммо шумо нороҳат нашавед. Як бурда нон ба ҳамаи мо басанда аст. Хуш омадед, духтарони ширин, марҳамат кунед.
Сухани модарро шунида, яке аз кӯдакон аз ҷо хесту ба ошхона рафт. Мазмун, дар ҳақиқат мо имрӯз сабзиву биринҷ харида будем? Вале кӯдак дар ошхона маҳсулоти гуфтаи модарашро надида, дари ошхонаро сахт пӯшиду бо чашмони пур аз қаҳру ғазаб як ба модар нигарист ва гузашта ба сари дастархон нишаст.
Он рӯз се ҳамсабақ аз сари дастархон чӣ гуна хестанд, чӣ тавр ба хонаашон рафтанд, номаълум. Ҳини ба хонаи Малоҳат рафтанашон мисле ки ба тӯй мерафтанд, хеле шод буданд, вале дар бозгашт гӯё аз ҷаноза бармегаштанд, хеле ғамгину парешон.

Дар хонаҳои худ вақте ба саҳархӯрӣ хестанд, аз гулӯяшон ҳеҷ чиз намегузашт. Ҳатто ашки чашми яке аз онҳо ба косаи хӯрокаш рехт. Маълум, ки аз ҳолати дирӯза хеле мутаассир шудаанд...
Субҳ ба мактаб рафтанд ва дар танаффуси дарси аввал ҷамъ шуда, вазъиятро ба якдигар нақл карданд. Вазъи хонаи дугонаашон ба онҳо сахт таъсир карда буд. Кӯдакони хурдсоли он хонадон, додарчаҳои Малоҳат ҳеҷ аз пеши назари се ҳамсабақ намерафт.

Чӣ бояд кард, гуфтанд ҳамсабақҳо. Бояд ба Малоҳат ёрӣ расонем. Шояд пул ҷамъ карда диҳем? Не, намешавад. Малоҳат духтари бонанг аст. Бо ин корамон мо ба иззати нафсаш мерасем, ба дилаш сахт мерасад ин рафтори мо.

Ниҳоят дугонаҳо ба як қарори ғайриодӣ омаданд. Ба як фурӯшгоҳе, ки дар наздикии маҳаллаи Малоҳат воқеъ аст, рафта, маҳсулоти хӯрокворӣ хариданд ва дар халтаҳои махсус ҷо ба ҷо карданд. Чунон зебо ва ботартиб, ки гӯё маҳсулот аз мағоза неву рост аз кадом ширкате омадааст. Баъд ба фурӯшанда суроғаи хонаи дугонаашонро дода, хоҳиш намуданд, ки маҳсулотро тавассути ягон дастёраш бурда супорад. Муаррифӣ кунад, ки гӯё нафаре маҳсулотро расондааст, дар ширкате фаъолият мекунаду дар Рамазон қарор додааст, кӯмак намояд. Фурӯшанда ҳам марди хайрхоҳе будааст. Нияти духтарҳои ҷавонро зуд фаҳмида, розӣ шуд ва маҳсулотро ба суроғаи даркорӣ расонд.

Рӯзи дигар вақте ба мактаб рафтанд, Малоҳатро хеле хурсанд ёфтанд. Ӯ гуфт:
- Азбаски он рӯз омадани шумо ногаҳонӣ буд, натавонистем дуруст меҳмондориатон кунем. Вале агар пагоҳ ба хонаи мо биёед, ҳамроҳ ифтор мекунем...
Фардо вақте ҳамсабақҳо ба хонаи дугонаашон рафтанд, додарчаи хурдсолаш, ки он рӯз ба ошхона даромада, аз набудани маҳсулот дар қаҳр шуда буд, шодона гуфт:
- Очам ош пухтаст... очам шӯрбои богӯшт пухтаст... торту печенӣ ҳам пухтаст...
... Шояд дар атрофи мо ҳам оилае ёфт шавад, ки айнан ҳамин гуна вазъ доранд. Шояд кӯдаке мехоҳад шодӣ кунад, мехоҳад модараш хӯрокҳои лазиз бипазад. Шояд модаре мехоҳад пеши фарзандонаш рӯи дастархон анвои гуногуни хӯрданӣ гузорад. Вале...  
Ва Рамазон он вақт зебост, ки мо ҳам ба дари хонаи нафаре рафта, аз ҳолаш бохабар шавем. Он вақт зебост, ки мо дар баробари худ фикри дигаронро ҳам бикунем.