Ҳамасола 8-уми мартро дар кишвари мо ҳамчун Рӯзи модар ҷашн мегиранд. Дар матлаби мазкур, мо хос-тем назари чанде аз қаламкашонро дар мавриди ин олиҳаи ҳусн пурсон шавем, ки дар ин рӯзи фараҳу шодмонӣ ба модар ва ҳамсари худ чӣ ҳадя ва таманниёте доранд.

Абдулқодир РАҲИМ, адиб:

- Воқеан, модар ягона мавҷудест, ки сарчашмаи меҳр аст. Ҳарчанд ки ӯро меҳрубону ғамхор медонанд, аммо ӯ бартар аз ҳама фидокорони олам аст. Модар ягона мавҷудест, ки тамоми ҳастияшро бе ҳеҷ як ғараз, таманно ва умед барои фарзандаш мебахшад. Фақат муродаш ин аст, ки ӯ хуб ба воя бирасад ва роҳи зиндагии худро пайдо намояд.

Модар бузургтарин ғамҳоро ба қалби худ ҷой дода, барои фарзандони худ меҳру самимият мебахшад. Хуллас, таманнои мо ин аст, ки модар ҳамеша хандонлабу тозарӯ бошад ва фарзандон дар хидмати ӯ камари ҳиммат банданд. Мо бояд, ҳама саъю талошамонро ба харҷ диҳем, то модар ҳеҷ гоҳ хор нагардад. Зеро модар сазовори беҳтаринҳост.

Ворис, шоир:

- Мо аслан дар оғӯши гарми модар, дар оташи муҳаббати модар тарбият меёбем, ба камол мерасем ва пӯхта мешавем. Ман таманнои онро дорам, ки ин оташи муҳаббат ҳамеша фурӯзон бошад, ҳамеша қалб ва ҷони моро гармӣ бубахшад. Бояд ба қадри ин гавҳари ноёб бирасем. Бояд ҳар як лаҳзаи дар канори ӯ буданро қадр намоем. Кушем, то ҳеҷ гоҳе аз мо хафа нашавад.

Нуруллоҳи ОРИФ, шоир:

- Дар ҳақиқат, зиндагӣ бе зану модар аслан маънӣ надорад. Зан ҳаст, модар ҳаст, ки ҳаёт ширин аст, зиндагӣ рангин аст. Ҳамаи хушбахтиҳо аз ҷониби зан барои мард ҳадя мегардад. Чун сухан дар мавзӯи модар рафт, пеши назарам заҳматҳои модари худ меояд. Ман дар ин рӯзи мубораку фараҳбахш мехоҳам, шеъри худро ҳамчун туҳфа ва армуғон барои тамоми модарон тақдим намоям:

Аллаи модар калонам кардааст,
Тифл будам, навҷавонам кардааст.
Ёд дода бар ман ӯ роҳи дуруст,
Аз пайи қисмат равонам кардааст...

Хушдил РАҲИМҶОН, сармуҳаррири маҷаллаи “Илм ва ҳаёт”:

- Рӯзи модар яке аз беҳтарин рӯзҳо ва идҳо барои тамоми аҳли башар аст. Агар Худованд офарандаи олам аст, пас бо инояти Ӯ вазифаи дуюми офарандагӣ ба уҳдаи модар аст. Ҳамин аст, ки модар мавҷудоти бениҳоят бузург аст. Модарон, бонувон ва занон, ки қалби бениҳоят ҳассос доранд, ба ҳама гуна суханҳои неку табрикоти беҳтарин арзанда ҳастанд. Таманниёти ман барои модарон ва бонувон ин пеш аз ҳама саломатӣ ва сарбаландии онҳост. Зеро бузургтарин неъмати зиндагӣ саломатист. Мо ба таври умумӣ ва як ифодаи сода баён мекунем, аммо ин неъматест, ки танҳо дар ҳоле, ки онро аз даст додем, дарк мекунем. Хоҳони онам, ки ҳеҷ гоҳ модарон ва бонувони мо бемор набошанд. Ин аз мо низ вобастааст. Чуноне, ки гуфтам, модарон қалби бисёр нозук доранд ва бо каме нохушӣ онҳо ранҷур мегарданд. Аз ин рӯ, беҳтарин туҳфаи мо барои модар он аст, ки ҳамеша ба он кушем, то бо як сухан ва рафтори нек қалби онҳоро шод гардонем.

Халифабобо ҶУМЪАЗОДА, сармуҳаррири маҷаллаи “Хорпуштак”:

- Ҳар сол бо фаро расидани фасли гул, фасли баҳор Иди модарон низ таҷлил мегардад. Ин худ нишонаи он аст, ки модару баҳор бо ҳам тавъаманд ва инҳо ҳамдигарро зиннат медиҳанд. Дар баробари ин барои зан-модар сухани нав гуфтан аз ҳар як эҷодкор маҳорати баландро талаб менамояд. Зеро модар ин мавҷудест, ки на барои худ, балки барои фарзандонаш зиндагӣ мекунад. Ман аз ин фурсати муносиб истифода бурда, тамоми бонувони Тоҷикистонро ба ифтихори ин рӯзи муборак самимона шодбош мегӯям. Мо бояд кӯшиш ба харҷ диҳем, ки зан-модар ҳамеша сарбаланду комрон бошад ва аз фарзандони содиқи хеш ифтихор кунад.

Далер МЕРГАНОВ, муовини сармуҳаррири рӯзномаи “Садои мардум”:

- Мо агар чи қадар туҳфаҳои арзишманд-ро барои модарон нисор кунем, кам аст. Зеро модарон сазовори ҳама гуна туҳфаҳо ва қадрдониҳо ҳастанд. Заҳмату талошҳои онҳоро ба ҳеҷ ваҷҳ наметавонем ҷуброн кунем. Навъҳои туҳфа хеле зиёданд, ба монанди гул, либос, атр ва ғайраҳо. Аммо ба назари ман барои модари тоҷик аз ҳама туҳфаи беҳтарин ин пироҳан ва рӯймоли тоҷикӣ аст, ки ба ҳусни онҳо ҳусн меафзояд. Мегӯянд, ки туҳфа муҳаббати инсонҳоро зиёд мекунад. Ман ба ин андеша мувофиқам, вале бояд дар назар дошт, ки туҳфа аз ҷиҳати моддӣ не, балки аз ҷиҳати маънавӣ бояд арзишманд бошад. Бинобар ин, аз ҳама туҳфаи беҳтарин, ки модаронро шод мегардонад, ин муҳаббати фарзанд аст. Чизе, ки хеле маъмулист, аммо аз дасти ҳар кас бар намеояд.

Ибодулло ТОҲИРОВ, котиби масъули ҳафтаномаи “Минбари халқ”:

- Пеш аз ҳама ба модари худ ва дар симои модарам ба тамоми модарону бонувони тоҷик саломатӣ, умри дароз, тансиҳативу хонаободӣ хоҳонам ва орзуи онро дорам, ки ҳамеша чун гул зебову муаттар бошанд. Албатта, дар васфи модар, дар бораи бузургии ин олиҳаи меҳр тамоми шоирону нависандагон борҳо гуфтаанд ва агар соатҳо гап занем ҳам, кам аст. Модар худ олиҳаи зебоист. Сарчашмаи ҳастии мост. Яъне модар аст, ки моро бо роҳи рост ҳидоят менамояд. Воқеан, модарон ҳамеша кӯшиш ба харҷ медиҳанд, то фарзандони худро дар роҳи рост тарбия намоянд. Таманнои онро дорам, ки тамоми хоҳишу хостаҳои модарони рӯйи дунё бароварда гардад.

Таҳияи Рустам ОДИНАЕВ,
Ҳошим РАҲМАТУЛЛОЕВ, “ҶТ”