Тибқи анъана ва таомули аҷдодии мо, тоҷикон, муколамаи озоди миёни калонсолон бо хурдсолон аз одатҳои ғайримаъмулӣ ҳисобида мешавад. Хосса агар қарор бошад, ки чунин муколама миёни падар ва духтар сурат бигирад, вазъият боз ҳам печидатар аст. Хеле кам иттифоқ меуфтад, ки миёни падар ва духтар дар ҳама мавзуъ ва дар ҳама вазъият муколамаи озоду самимӣ сурат бигирад ва хеле кам иттифоқ меуфтад, ки падар ва духтар сари мавзӯе бо ҳам ба мувофиқа расидаву розшунави ҳам бошанд. Баракси ин, ҳатто суханони муқаррарии ин ду шахси ба ҳам наздиктарин тавассути шахси сеюм (аксар вақт тавассути модар) сурат мегирад. Яъне агар духтар кореро анҷом доданӣ бошаду барои ин иҷозати падар лозим бошад, аз модар хоҳиш мекунад, ки ба ҷои ӯ аз падар иҷозат пурсад... Чун худи духтар аз ҳайбати падар, ё шояд аз дуриаш, худ бевосита бо падар озодона суҳбат карда наметавонад. Ва баракс, агар падар аз кору рафтори духтар нигароние дошта бошад ва ё ба духтараш насиҳате карданӣ бошад, инро на ба худи духтар, балки ба модари ӯ иброз медорад. Ва мутаассифона, баъзан чунин гуфтугузорҳои ғайримустақим ба мушкилоти оилавӣ, ҷанҷолу низоъ ва ҳатто якдигарбадбинии аъзои хонавода оварда мерасонад.

Мо тасмим гирифтаем, дар ин саҳифаи рӯзнома гӯшаеро зери унвони “Муколамаи падар ва духтар” таъсис диҳем ва он минбаре бошад, барои падарон ва духтарони онҳо, то падарону духтарон тавонанд бо ҳам рози дил бигӯянд. Мо мехоҳем, то падарон аз дарди дили духтарони хеш огоҳ бошанд, то дар ҳама лаҳзаҳои зиндагӣ тавонанд дастёру мададгорашон гарданд. Шояд ба ин васила падаре дарёбад, ки сахтгирии аз ҳад зиёд ва ё баракс бетафовутии ӯ нисбати ояндаи фарзанд боис гаштааст, ки духтари ӯ бадбахт гардад. Ҳамзамон, меҳрубониву самимияташ омили хушбахтии духтараш бошад.

Мехоҳем, тамоми мардҳо як чизро дарк намоянд, ки фарзандон, хосса духтарони онҳо, дар ҳама синну сол ба дастгириву ғамхорӣ ва пуштибонии онҳо сахт ниёз доранд. Мехоҳем онҳо дониста бошанд, ки чӣ гуна шакл гирифтани шахсият ва рӯзгори ояндаи духтар ба муносибати онҳо вобастагии зич дорад. Дар ин саҳифа мо нигоштаҳоеро ҷой хоҳем дод, ки аз ҳаёти воқеӣ ва рӯзгори ҳамарӯзаи духтарон қисса мекунанд. Аз Шумо, хонандаи закӣ ва ҳушманди рӯзнома низ даъват ба амал меорем, ки ба мо бипайвандед ва чунин қиссаҳоро ба мо фиристед. Агар шумо шоҳиди муносибати ғайриодии падаре бо духтараш ҳастед, агар мехоҳед дар мисоли духтари худ ба дигар духтарон низ панде дода бошед, агар ҳаёти минбаъдаи духтарон шуморо бетараф гузошта наметавонад, агар мехоҳед ба духтари роҳгумзадае кӯмак расонда бошед, агар мехоҳед аз дарди дили духтари хеш огаҳ бошед, ба мо бинависед. Мо метавонем, бе ифшои ному насаби шумо низ чунин маводро рӯи сафҳа гузорем. Яъне чунин муколамаҳо метавонанд бе ифшои ном низ чоп шаванд, то сабақе, ибрате барои дигарон бошанд...

Нависед, ки барои духтари хеш кадом корҳоро анҷом додед ва ё анҷом дода метавонед.

Мақсад аз таҳияи чунин саҳифа аз байн бурдани як навъ сардӣ, як навъ бегонагии миёни падару духтарон аст.

Ин ҷо метавонем дарди дили он духтаронеро низ нашр созем, ки ба падари хеш сухани гуфтании зиёде доранду наметавонанд озодона изҳор кунанд.

Ба мо нависед!

Агар пазмони суҳбати падари хеш ҳастеду бо ӯ озодона суҳбат карда наметавонед, агар аз қаҳрамонии падари хеш ифтихор мекунед, агар сахтгириву бетараҳҳумиаш шуморо озурда мекунад, агар солҳои тӯлонӣ ӯро надидаеду пазмони дидораш ҳастед, агар озурдагии дигаре дореду ба касе ифшо карда наметавонед ва ё агар ба шумо кӯмаки равонӣ ва ҳуқуқӣ лозим аст, ба мо нависед. Ва мо бо ҷалби равоншиносону мутахассисон ба шумо кӯмак мекунем, то он деворе, ки миёни шумо ва падар, ё шояд аъзои дигари оила, ба вуҷуд омадааст, аз байн бардошта шавад. Баъдан қазоват хоҳем намуд, ки он нафаре, ки худро аз ин нигоштаҳо мешиносад, чӣ ҳиссиёте ӯро фарогир хоҳад гашт. Хоҳем донист, ки то куҷо мо ба будани ҳамдигар ниёз дорем...

Мо интизори нигоштаҳои шумо ҳастем. Нависед! Чун ин қабл аз ҳама барои худи шумо муҳим аст. Ва то куҷо мову Шумо муваффақ хоҳем шуд, инро вақт нишон хоҳад дод. Ва қазоват аз хонандаи мост.

Инак, дар зер номаи пур аз меҳри як падарро бо номи Саъдӣ, ки дар арафаи зодрӯзи духтараш иншо намудааст, пешкаши шумо, хонандаи гиромӣ, мегардонем. Он рози дили саршор аз муҳаббати самимӣ ва софу беғаши падаре нисбат ба духтари ягонааш мебошад.