ё никоҳи хешутаборӣ ва оқибатҳои ногувори он

Латофат, як сокини ҷавони кишвар, ки никоҳи хешутаборӣ дошту фарзанди носолими ӯ боиси пош хӯрдани оилаи онҳо шуд, имрӯз аз зиндагӣ дилсард аст.

Мавсуф ҳангоми суҳбат чунин гуфт: “Хуб мешуд, ки дигар ҷавонон ба хатогие, ки ман ба он роҳ додам, розӣ нашаванд. Имрӯз модари танҳояму бо фарзанди маъюбам зиндагӣ дорам. Ин ҳолат боиси ғаму андуҳи ман ва падару модари пирам мебошад. Баъди таваллуди кӯдакам шавҳарам моро партофта рафт. Барои солим гардонидани фарзандам назди ҳамаи табибону духтурони шаҳр ва берун аз шаҳр рафта будам, аммо ба дарди худ даво наёфтем. Қобили қайд аст, ки сабабаш пайванди хешутаборӣ мебошад. Имрӯз, ки фарзанди носолимам сабаби ҷудошавии оилаамон гашт, кӣ гунаҳкор аст? Албатта калонсолоне, ки пеш аз хонадоршавии мо фикри ояндаро накарданд”.

Имрӯз мисли Латофат бисёр модароне ҳастанд, ки дар тарбияи фарзанди маъюбашон танҳо саҳмгузоранд. Солҳои охир никоҳи хешутаборӣ бо вуҷуди садгузориҳои мақомот зиёд шудааст, алалхусус аз миёни оилаҳое, ки сарватманданд. Онҳо намехоҳанд, молу мулкашонро духтари бегона соҳиб гардад.

Табибон низ бар он назаранд, ки бисёр бемориҳои кӯдакони маъюб модарзодӣ буда, сабаби асосиаш никоҳи хешутаборист. Гарчанде имрӯз муоинаро пеш аз никоҳ ба роҳ мондаанд, аммо тавлиди кӯдаки носолим зиёд ба назар мерасад. Бештари вақт падару модарон барои молу мулк шуда, ҳаёти ширини фарзандонро талх мегардонанду наберагони худро кунҷи беморхона ва хона - интернатҳо барои маъюбон мекунанд.
Вақте ки ҷавонон пайванди хунӣ дошта бошанд, дар чунин ҳолат шумораи зиёди кӯдакони носолим меафзояд. Ҳар қадар ки дар кишвар никоҳи хешутаборӣ зиёд гардад, ҳамон қадар дар ҷомеа кӯдакони носолим бо дунё меоянд.

Мадина Шарипова, равоншинос низ бар он назар аст, ки “баъди таваллуди кӯдаки маъюб модар низ ба бемориҳои асаб гирифтор мешавад. Барои ӯ мушкилии асосӣ ин табобати фарзанди носолимаш мебошад. Агар ӯ танҳо бошад, пас наздикон бояд бо ӯ муносибати хуб кунанд. Агар аз шавҳараш ҷудо шуда бошад, ин барояшон як мушкилии дигар аст. Пас саломатии чунин модарон дар дасти атрофиён аст”.

Тавре маълум аст, баъзан дар пош хӯрдани оилаҳои ҷавон бузургони хонавода низ айбдоранд. Таҳлилгарон низ бар он ақидаанд, ки собиқадорон роҳҳои аз низоъ баромадан байни ҷавононро намедонанд. Яъне мусаллаҳ нестанд. Ба онҳо ҳеҷ кас инро ёд надодааст. Бинобар ин, аксари одамон аз уҳдаи ин ё он низои нисбатан одии баамаломада баромада наметавонанд.

Дар навбати худ худи ҷавонон бояд дар назар дошта бошанд, ки издивоҷи хешутаборӣ боиси ба дунё омадани кӯдакони носолим ва ба ояндаи ширини онҳо халали манфии худро мерасонад. Ҷомеаи имрӯзаи мо ба кӯдакон ва наврасони солим эҳтиёҷ дорад. Пас, ҷавононро зарур аст, ки барои оилаи солиму зиндагии хуш доштан, хуб андеша намуда, пасон оила барпо намоянд.