ҶОМЕА
Ҷумъа 10 Май 2024 06:12
Як бегоҳ барои расондани амонате зарурати рафтан ба хонаи яке аз хешовандонамон пеш омад. Аз хонаи мо то роҳи калони мошингузар тақрибан сесад метр масофа аст. Азбаски чандин ҷои роҳ кандаву ба таъмир ниёз пайдо кардааст, гаштро душвор мекунад. Хусусан дар ҳавои боронӣ чуқуракҳо пуроб шуда, ба кулмак табдил меёбанд... Он бегоҳ низ ҳаво сарду боронӣ буд ва роҳ аз обу лой пур. Дар андешаи чи гуна гузаштани роҳ будам, ки мошине наздам қарор гирифт:
- Шин, писарам, то роҳи калон мерасонам, - даъват кард ронанда, ки марди тақрибан 40-45-солае буд.
- Ташаккур, амак! Роҳам дур нест, пиёда меравам, - гуфтам миннатдорӣ намуда.
- Роҳ лой аст. Боз ҳаво ин қадар сард. Хубаш савор шав. Ман ҳам ҳамон тараф меравам, - афзуд ронанда.
Нахостам, баъди исрор варзиданаш ба сухани ӯ беэҳтиромӣ шавад. Ба мошин нишастаму ба ронанда изҳори сипос намудам: “Худоро шукр, ки дар ҷамъият чунин инсонҳои бораҳму хайрхоҳ ёфт мешаванд. То чунинҳо ҳастанд, Худованд ҳам ба туфайли эшон ба имдоди ниёзмандон ва корафтодагон мерасад. Ин зумраро амалҳояшон ҳам холис аз барои Худост” - гузарондам аз дилам.
- Ана, ба роҳи калон ҳам расидем, писарам, - гуфтани мард маро ба худ овард.
- Ташаккур барои ғамхориатон, амак. Ба шумо роҳи сафед мехоҳам, - гуфта миннатдорӣ кардам ва аз мошин берун шудам.
Нақлёти мусофиркашро интизор шудам. Аз ғояти сардӣ дасту поям ба ларза даромад. Баъди 25 дақиқаи интизориам як мусофиркаш аз дур намоён шуд. Хурсанд шуда, даст бардоштам. Нақлиёт ҳам дар наздам истод. Дар мошин як ҷой буд. Азми нишастан доштам, ки марде бо овози баланд гуфт:
- Ақаллан, мемонед, ки дар ҳамин мошин роҳат бошем? Дигар одам нагир! Пули ин як ҷои нишастро ман медиҳам. Ҳой ту, дарро пӯш, ба дарун хунукӣ омад!
Ман маҳзуну хиҷолатзада дарро пӯшидам. Аз таззоди инсонҳо - аз он ки яке ғами дигаронро мехӯраду дуюмӣ танҳо дар фикри осоиши ҷони хеш аст, ҳайратам бештар мегашт. Агар ҳама ба монанди марди аввал рафтор мекарданд, ҳоло хушбахтии инсонҳо ҳад надошт. Мутаассифона, бештари вақт мо дарк карда наметавонем, инсонҳо дар чи вазъияте қарор доранд, чи мушкилиҳоро аз сар мегузаронанд. Шояд нафароне бошанд, ки ҳатто як сония барояшон аз тамоми ганҷи дунё қиматтар бошад...
Ман боз ним соати дигар мунтазир мондам, аммо дигар мусофиркаш наёмад. Ҳаво торик шуд, бисёр хунук хурдам. Ноилоҷ ба хона баргаштам.
Хуршед МАВЛОНОВ, "ҶТ"
- Шин, писарам, то роҳи калон мерасонам, - даъват кард ронанда, ки марди тақрибан 40-45-солае буд.
- Ташаккур, амак! Роҳам дур нест, пиёда меравам, - гуфтам миннатдорӣ намуда.
- Роҳ лой аст. Боз ҳаво ин қадар сард. Хубаш савор шав. Ман ҳам ҳамон тараф меравам, - афзуд ронанда.
Нахостам, баъди исрор варзиданаш ба сухани ӯ беэҳтиромӣ шавад. Ба мошин нишастаму ба ронанда изҳори сипос намудам: “Худоро шукр, ки дар ҷамъият чунин инсонҳои бораҳму хайрхоҳ ёфт мешаванд. То чунинҳо ҳастанд, Худованд ҳам ба туфайли эшон ба имдоди ниёзмандон ва корафтодагон мерасад. Ин зумраро амалҳояшон ҳам холис аз барои Худост” - гузарондам аз дилам.
- Ана, ба роҳи калон ҳам расидем, писарам, - гуфтани мард маро ба худ овард.
- Ташаккур барои ғамхориатон, амак. Ба шумо роҳи сафед мехоҳам, - гуфта миннатдорӣ кардам ва аз мошин берун шудам.
Нақлёти мусофиркашро интизор шудам. Аз ғояти сардӣ дасту поям ба ларза даромад. Баъди 25 дақиқаи интизориам як мусофиркаш аз дур намоён шуд. Хурсанд шуда, даст бардоштам. Нақлиёт ҳам дар наздам истод. Дар мошин як ҷой буд. Азми нишастан доштам, ки марде бо овози баланд гуфт:
- Ақаллан, мемонед, ки дар ҳамин мошин роҳат бошем? Дигар одам нагир! Пули ин як ҷои нишастро ман медиҳам. Ҳой ту, дарро пӯш, ба дарун хунукӣ омад!
Ман маҳзуну хиҷолатзада дарро пӯшидам. Аз таззоди инсонҳо - аз он ки яке ғами дигаронро мехӯраду дуюмӣ танҳо дар фикри осоиши ҷони хеш аст, ҳайратам бештар мегашт. Агар ҳама ба монанди марди аввал рафтор мекарданд, ҳоло хушбахтии инсонҳо ҳад надошт. Мутаассифона, бештари вақт мо дарк карда наметавонем, инсонҳо дар чи вазъияте қарор доранд, чи мушкилиҳоро аз сар мегузаронанд. Шояд нафароне бошанд, ки ҳатто як сония барояшон аз тамоми ганҷи дунё қиматтар бошад...
Ман боз ним соати дигар мунтазир мондам, аммо дигар мусофиркаш наёмад. Ҳаво торик шуд, бисёр хунук хурдам. Ноилоҷ ба хона баргаштам.
Хуршед МАВЛОНОВ, "ҶТ"
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед