Паёми шодбошии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба муносибати 30 – юмин солгарди таъсисёбии Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон, 12 октябри соли 2021

Ҷавонони сарбаланду саодатманди кишвар!

Фарзандони азиз!

Ҳамаи шуморо ба муносибати сиюмин солгарди таъсисёбии Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон самимона табрик гуфта, орзуманди саломативу хушбахтӣ, иқболи нек ва амалӣ гардидани ҳамаи нияту орзуҳоятон ҳастам.

Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон аз рӯзҳои аввали фаъолияти худ, яъне аз 12 октябри соли 1991 зери шиори “Барои ваҳдат ва пешрафти Тоҷикистон” ҷавононро ба муттаҳидӣ, ҳифзи истиқлоли давлатӣ, арзишҳои миллӣ, дӯстиву рафоқат ва баланд бардоштани сатҳи маърифатнокии сиёсӣ даъват мекунад.

Ҳанӯз дар мулоқоти нахустини худ бо ҷавонони мамлакат 17 марти соли 1994 дар Анҷумани якуми иттифоқ кор бо ҷавононро аз ҷумлаи самтҳои афзалиятнок ва муҳимтарини сиёсати давлат эълон карда будам.

Зеро мо ҳанўз он рўзҳо хуб дарк мекардем ва имрўз низ чунин мешуморем, ки таваҷҷуҳ ба ҷавонон - ғамхорӣ барои ояндаи миллати тоҷик ва таҳкими неруи давлати Тоҷикистон мебошад.

Ман ҳаргиз фаромӯш намекунам, ки дар вазъияти ниҳоят сангини солҳои ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ, ки ҳеҷ кас ба фардои Тоҷикистон бовар надошт, Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистон аввалин шуда, номзадии маро ба мансаби Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон пешбарӣ намуд.

Тайи сӣ соли гузашта ҷавонон ҳамчун неруи муттаҳидкунанда барои барқарорсозии сулҳу субот, бунёди ҷомеаи демократӣ, мустаҳкам кардани иқтидори кишвар, тарғиби солимиву тавонмандӣ, рушди илму техника ва дигар бахшҳои ҳаётан муҳимми ҷомеа саҳми хеле назаррас гузоштанд.

Бинобар ин, борҳо таъкид карда будам, ки мо ба ҷавонон эътимоди комил дорем, дастгирии самимонаи онҳоро аз сиёсати пешгирифтаи давлату Ҳукумат қадрдонӣ мекунем ва нақши арзишмандашонро дар ҳамаи ҷанбаҳои ҳаёти кишвар эҳсос менамоем.

Ҷавонони зодаи даврони истиқлоли кишвар!

Ҳар кадоми шумо масъулияти бузурги созандагии имрӯзу фардои Ватани маҳбубамонро ба дўш доред.

Шумо бояд бо дарки моҳият ва қадри истиқлолу озодӣ ба ҳимояи ин неъмати бебаҳо ва дастоварди бузурги халқамон ҳамеша омода бошед, масъулияти худро дар назди наслҳои имрӯзу оянда ба ҷо оваред ва вазифаи шаҳрвандиву қарзи фарзандии хешро барои таҳкими дастовардҳои мардуми Тоҷикистон иҷро намоед.

Шумо бояд Ватани худро дӯст доред ва шукрона кунед, ки дар давлати озоду соҳибистиқлол умр ба сар мебаред ва миллати тоҷик дар арсаи байналмилалӣ ҷойгоҳи мустаҳкам ва садои устувор дорад.

Дар ин замина, ҳар як ҷавони бонангу номуси кишварро зарур аст, ки дар шароити бисёр мураккабу ноороми ҷаҳони имрӯза ба ҳимояи марзу буми кишвар, сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ омода бошад ва садоқати худро ба Ватан дар амал собит созад.

Шумо бояд забони модарӣ, таърих ва фарҳанги худро пос доред ва ба арзишҳои неки миллӣ арҷ гузоред.

Фаромӯш насозед, ки сипари асосии миллати тоҷик аз азал забону фарҳангаш буду ҳаст ва мо ба тамоми дастоварду муваффақиятҳои дигар маҳз дар ҳамин замина ноил гардидем.

Фаромўш накунед, ки кўшишу ғайрати ҷавонони мо дар омӯзиши илму дониш ва касбу ҳунар якҷо бо завқи баланди созандагиву бунёдкорӣ омилҳои асосии рушди Тоҷикистони соҳибистиқлол мебошанд.

Ман ба кўшишу ғайрат ва нангу номуси ватандории ҷавонон эътимоди қавӣ дорам.

Бовар дорам, ки ҳисси баланди миллӣ ва ифтихор аз ватандорӣ дар қалби ҷавонони мо ҳамчун неруи азими созандагиву бунёдкорӣ ва рушду пешрафти Ватани маҳбубамон ҳамеша фурӯзон хоҳад буд.

Бори дигар сиюмин солгарди таъсисёбии Иттифоқи ҷавонони Тоҷикистонро ба кулли ҷавонони кишвар табрик мегӯям ва ба ҳар яки онҳо саломатӣ, хушбахтӣ, азми қавӣ ва барори кор орзу менамоям.