БА ОЗМУНИ "ҶТ"

То ба ин дам, садҳо, шояд аз ин бештар нигоштаҳои рӯзноманигорону таҳлил-гарони сиёсӣ бо номҳои “Иҷлосияи тақдирсоз”, “Иҷлосияи ваҳдатофар”, “Иҷлосияи боҳамоии миллат”, “Иҷлосияи ошноӣ” рӯи чоп омадаву аз ҷониби муҳаққиқини матбуоти даврӣ баҳогузорӣ гардидаанд. Ва шояд садҳо намоишномаҳо дар ин давр манзури дидану шунидани садҳо ҳазор одамон қарор гирифта бошанд. Вале он чи ки барои мани қаламкори ҷавон мавриди таваҷҷуҳи хосса қарор гирифтааст, ин аст, ки аз миёни беш аз сад вакили мардумӣ, чӣ гуна вакили мардумӣ аз ҳавзаи интихоботии Данғара Эмомалӣ Раҳмон мавриди назари вакилон қарор гирифтааст. Ҳарчанд вакилони солору корозмуда ва дар мақомҳои роҳбарӣ ифои вазифанамуда хеле зиёд буданд. Аммо, чаро на ину на он, балки Эмомалӣ Раҳмон?

Он чи ки мусаллам аст, дар он шабу рӯзи тақдирсоз шахсияте чун вакили мардумӣ аз ноҳияи Данғара ҷаноби Эмомалӣ Раҳмон, ки бо хулқу атвор ва муҳаббату самимияти ватандорӣ миёни вакилони минтақаи Кӯлоб соҳибарҷу эҳтиром буд ва ҷасорату матонати ориёиаш аз дигар вакилон хеле боло буд, ҳамин матонат ва шуҷоату далерӣ ӯро рӯи кор овард. Ҳолдонҳо бар он назаранд, ки вакили мардумӣ - Эмомалӣ Раҳмон оғози соли 1991 аз минбари Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон борҳо дар мавриди рӯзгори сангини деҳқонон суханронӣ намуда, изҳор доштааст, ки то шароити кор ва рӯзгори деҳқони хокпошро беҳ нагардонем, мо ба ҷое нахоҳем расид. Ана ҳамин суханони аз танури қалб бурунҷаста, ки пуштибонии мо мардуми деҳқонро дошт, ӯро миёни вакилони мардумӣ шоистаи арҷу эҳтироми зиёд намуда буд. Ва дар Иҷлосияи тақдирсози миллат ӯро барои ҳамин шуҷоату далерӣ ва мардумӣ буданаш, ба мақоми олии Раиси Шурои Олии Тоҷикистон интихоб намуданд. Замоне, ки ӯ ба ин мақоми Олии роҳбарӣ интихоб гардид, оташи кинаву адоват хирмани ормонҳои мардумро месӯхт.

Аксари вакилон ва аъзои ҳукумат ба фардои дурахшони кишвари порагашта боварӣ надоштанд. Низоъҳои қавмиву гурӯҳӣ ва диниву мазҳабӣ дар минтақаҳои доғи кишвар аланга мезад. Беш аз як миллион нафар иҷборан кишварро тарк намуда буданд. Иқтисодиёти кишвар рӯ ба нестӣ ниҳода, корхонаҳо дарбаставу киштзори деҳқон рӯ ба харобӣ ниҳода буд. Ана дар ҳамин ҳолати сангин Раиси ҷавони тозаинтихоби Шурои Олии Тоҷикистон аз пораҳои ҷони хеш ба эъмори ҷомеаи қариб аз байнрафта камари ҳиммат баст.

Аввалин қадами созандагӣ истиқрори сулҳ ва ваҳдати миллӣ буд. Ӯ аз ҳамон минбари Иҷлосияи тақдирсоз гуфта буд: “То охирин гурезаи иҷборӣ ба Ватан барнагардад, худро орому осуда намеҳисобам”. Ва ҳамин тавр, ба эъмори як ҷомеаи мардумсолори башардӯст оғоз бахшид. Ин иқдоми созанда аз ҷониби кулли мардум дастгирии хамаҷониба пайдо намуд.

Вохӯрии аввалини ӯ бо қумандонҳои ҷабҳаҳои Бадахшон, ки зери тасарруфи мухолифини оштинопазир қарор доштанд, оғоз гардид. Ин нахустин мулоқоти Раиси Шурои Олии кишвар бо мардуми Бадахшон буд. Новобаста аз ҳама чиз мардуми ватанхоҳи ин минтақа Роҳбарияти Олии кишварро гарму ҷӯшон истиқбол намуданд. Ин мулоқоти нахустин бо мардуми Бадахшон киштаи умеду ормонҳои мардумро сабз гардонид. Модарони муштипари ташнаи сулҳи Бадахшон дар муқобили нотавонбинон бархоста, аз иқдомҳои сулҳхоҳонаи Раиси тозаинтихоби Шурои Олӣ пуштибонӣ намуданд. Ҳамин матонату қаҳрамонии Раиси ҷавони тозаинтихоби Шурои Олии кишвар ба ҷаҳониён собит сохт, ки ин ҷавонмарди таҳамтансурати ориёимақом барои сулҳу ваҳдат ва якпорчагии кишвар ҷоннисор мебошад.

Баъзе аз ашхоси мақомдори давлатӣ, ки ба фардои неки кишвар бо назари шубҳа менигаристанд, аз ин икдомҳои Раиси тозаинтихоб ба таҳлука афтода, дар роҳгумӣ худ-ро маломат мекарданд. Ӯ барои истиқрори сулҳу якпорчагии кишвар бо тамоми қишр ва табақаҳои ҷамъиятии Ватан мулоқот намуда, онҳоро ба созандагӣ даъват намуд. Дар қалби ҳар яки онҳо бовариро ба фардои дурахшон бедор намуд. Ҷони ҷавони худро дар хатар гузошта, амнияти саросарии кишварро таъмин намуд. Кишвари соҳибистиклоле, ки Артиши миллӣ ва неруҳои марзбонӣ надошт, бо ибтикор ва дастгирии бевоситаи ин фарзанди номбардори миллат, аз рӯзи нахустини фаъолияташ дар мақоми Раиси Шурои Олии кишвар соҳиби Артиши миллӣ ва неруҳои марзбонӣ гардид. Комиссияи Оштии миллӣ зери роҳбарии бевоситаи ӯ ба фаъолият оғоз бахшид. Неруҳои даргири оштинопазир ба сари мизи музокирот даъват гардида, шомили Неруҳои Мусаллаҳи кишвар шуданд. Гурезаҳои иҷборӣ пурра ба Ватан баргаштанд. Тантанаҳои сулҳу оштӣ дар саросари кишвар танинандоз гардид.

Ҳасудону нотавонбинон аз ин муваффақиятҳои кишвар ба дилларза уфтода, боварашон намеомад, ки ин миллат соҳиби чунин қудрату тавоноӣ бошад. Ҳамакнун, замони созандагиҳо оғоз гашт. Таъмиру тармими роҳҳо ва баромадан аз бунбасти коммуникатсионӣ масъалаи муҳими созандагии роҳбарияти Олии кишвар буду ин масоил низ роҳи ҳалли хешро ёфт. Идома бахшидан ба сохтмонҳои бузурги кишвар, аз ҷумла сохтмони калонтарини иншоотии барқӣ НБО Роғун давом ёфта, бо талошҳои зиёди Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иншооти бузурги давру замонҳо ба фаъолият оғоз намуд. Ин ҳама корномаҳое мебошанд, ки аз Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон маншаъ гирифта, кишвари анқариб пора-пора гаштаву муҳри нобудшавӣ гирифтаро дар баҳои ҷону хонумони хештан ин абармарди таърихи созандагиҳои нав - Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон то ба имрӯзи дурахшон оварда, ба ҷаҳониён собит сохт, ки тоҷикон кишваркушову сулҳофар буда, бо ин пешаи аҷдодӣ шуҳраи одаму олам мебошанд. Аз ин рӯ, мо ҷавонони кишварро зарур аст, ки ба қадри ин малҳами дардҳо ва неъматҳо бирасему онҳоро чун гавҳари чашм нигаҳбонӣ намоем.

Қурбон АҲМАДЗОДА, рӯзноманигор