24 соли муттаҳидию сулҳ парваридан, нуҳуфтаи як мафҳуми волост, ки онро ном ваҳдат аст. Дар ҷаҳони имрӯз дар оини давлату давлатдорӣ се неъмати бебаҳо сулҳ, истиқлолият ва ваҳдат неъмати бузург ва арзишнок ба шумор меравад.

Хеле хушбахтем, ки миллати куҳанбунёд ва тамаддунсози мо низ аз ин неъматҳо баҳравар буда, пас аз муддатҳои тӯлонӣ бо ҷонфидоиву ҷонбозиҳои зиёд бо талоши фарзонафарзандонаш онро ба даст овардааст. 24 сол муқаддам пас аз соҳибистиқлолӣ, пас аз гузашти рӯзҳои сангин ва пас аз бастани созишномаи сулҳ миллати тоҷик дубора ба ҳам омаду муттаҳид гашт ва аз як гиребон сар баровард. Ва он рӯзу он замон дар таърихи кишвар ҳамчун рӯзи Ваҳдати миллӣ бо ҳарфҳои заррин сабт ёфт.

Ваҳдат беҳтарин неъмат дар ҳаёти инсон, орзуву армон, таҳкими давлат, наҷоти миллат, рушди ватан, нумуи даврон ва ҳастии инсон дар замину замон аст.

Миллати мо пас аз шикаст хӯрдани давлати Сомониён зери итоати чандин давлатдориҳои қавму қабилаҳо қарор гирифту роҳҳои мушкилу ноадолатонаро тай намуд. Тӯли ин муддат аксар ҳудудҳояшро забт карданд, ҳазорон фарзандони ватанпарвару далерашро ба қатл расониданд, лек натавонистанд ҳастияшро аз байн баранд, натавонистанд таърих, забон, фарҳанг ва ғурури тоҷиконаи зодагонашро аз байн баранд. Тоҷикистон аз соли 1922 то соли 1991 дар қатори 14 давлат дар Иттиҳоди Шуравӣ шомил буд. Бо мурури замон ин иттиҳод барҳам ёфту ҳамаи давлатҳои аъзои он мустақил гардиданд. Вале мутаассифона, аз ин давраи хеле ҳассоси таърихӣ гурӯҳе аз хоинони ватан сӯиистифода бурда, кӯшиданд миёни мардум низоъҳои талафотоварро барангезанд. Миёни мардуми мо ба ҷои сулҳ ва зиндагии ояндасоз тухми бадиву кина пошида шуда, ҷанги бародаркуш ба миён омад.

Миллати тоҷик дар тӯли таърихи худ дар замини зархокаш фарзандони нерумандеро ба воя расонидааст, ки бо ҳувияти баланди ватандориашон ваҳдату ҳастии кишварро пос доштаанд. Агар давраҳои таърихиро варақ занем, дар замони Каёниён Ҷамшед, дар замони Сомониён Исмоили Сомонӣ ашхосе буданд, ки ваҳдатро пойдору барқарор нигаҳ доштанд. Дар замони мо чунин бахти бузург насиби фарзанди ҷонфидову ваҳдатхоҳи миллат Эмомалӣ Раҳмон гашт.

Дар он рӯзҳои барои миллат пурдаҳшат қариб, ки ба ояндаи нек боварии касе намонда буд, ба бахти мардуми сулҳхоҳи тоҷик дар чунин давраи ҳассоси таърихӣ фарзанди ваҳдатофари миллат Эмомалӣ Раҳмон ба сари қудрат омад. Ин сарвари ғамхори миллат ба мардуми кишвар, ваъдаи кафолати сулҳу ваҳдатро ба миён гузоштанд ва иқболи баланди халқи мутамаддин ва сарбаланди мо буд, ки ин ваъдаи Пешвои ваҳдатофар дар амал татбиқ гардид. Кӯшишу ҷонбозиҳои фарзанди фарзонаи миллат Эмомалӣ Раҳмон буд, ки миллати бофарҳангу тамаддунофари парешону сарсонгашта, сарҷамъ шуд, пеши роҳи ҷанги шаҳрвандӣ баста гардид ва миллат ба сулҳу ваҳдат расид. Маҳз ин қаҳрамониҳо буд, ки Сарвари тоҷиконро ҳам дар дохил ва ҳам дар ҷаҳон чун Пешвои сулҳҷӯ, сулҳпарвар ва ваҳдатофар эътироф карданд.

Исфандиёр АМАКҶОНОВ, “ҶТ”