Чун ҳарвақта аз ҷойи кор баромада сӯи варзишгоҳи марказии шаҳри Хоруғ равон шудам. Моҳи аввали фасли баҳор буду дохили варзишгоҳ ҳам қариб беодам. Танҳо ду мактаби варзишӣ ва як толори муштзанӣ, ки дар шафати варзишгоҳ ҷойгиранд, фаъолият доштанд. Бо чанд тан аз варзишгарони ҷавон дар толор вохӯрда, баъдан тарафи бозори марказии шаҳр равон шудам. Кӯчаҳои марказии шаҳр мисли ҳарвақата пуродаму дар роҳҳои асосии шаҳр танбашавии нақлиёт ба назар мерасид. Ҳамин тавр, то мактаби таҳсилоти миёнаи умумии № 2 -и шаҳр расида, якбора назарам ба чанд тан аз мактаббачагон афтод, ки баъди дарс дар наздикии ин мактаби ҷамъ омада, хонандаи хурдсолеро "писари аробакаш" номида, тамасхур мекарданд. Ногаҳон писарак чизеро гуфт, ки мактаббачагон ба ӯ дарафтоданд. Ҷавонону одамони калонсолтареро ҳам мушоҳида намудам, ки ҳодисаро аз дур тамошо мекарданд. Дигар таҳаммули дидани ин манзараро накарда, монеи латукӯби писарбача шудам. Баъдан тӯдаи мактаббачагон бошад, ӯро як тараф гузошта, назди банда ғавғои даҳанакӣ бардоштанд ва такрор ба такрор мегуфтанд, ки чаро камина пушти бачаи камбағал, бечизу чора ё худ писари аробакашро гирифта, ӯро аз ҳалқаи ҷазо раҳонидам? Охир ӯ ҳам дар навбати худ гапгардонӣ карда буд.

Аммо баъди чанд насиҳати "бародарона" бо мактаббачагон, издиҳоми онҳо пароканда шуд ва ҳар кадомашон роҳи хонаро пеш гирифтанд. Дунболи “писари аробакаш” рафта, аз ҳолу аҳволи ӯ пурсон шудам ва албатта ба пурсише фурсат ҷӯстам, ки оё номбурда воқеан писари аробакаш ҳаст ё мактаббачагон ӯро бо ин ном мазоҳ мекарданд? Баъди чанде ба ман муяссар гардид, то бо ӯ гуфтугӯи озоду самимӣ намоям. Маълум шуд, ки мавсуф дар ҳақиқат аз оилаи ниёзманд буда, падараш аз шаҳри Хоруғ нуқси шунавоӣ дорад ва маҳз бо шуғли аробакашӣ оиларо таъмин мекунад.

“- Бовар мекунед ака, зиндагиамон бе ин ҳам душвор аст. Модарам бонуи хонашин, бародарам донишҷӯ ва ду хоҳараконам хонандаи мактаб мебошанд. Таъмини хонавода комилан бар дӯши падари лолам ҳасту бар замми ин гурӯҳе аз толибилмон ва ҳатто ҳамсолонам пайваста маро таҳқиру маломат мекунанд, ки гӯё падарам бенавою гунги аробакаш буда, аҳли оилаамон аз сайёраи бегонае омадаанд...”

Баъдан ба дидаи ашколуди писарак назар андохта ба фикре фурӯ рафтам, охир медонам, ки ӯ худаш як кӯдаку мактаббачагони дигар ҳам. Аммо гап сари он меравад, ки дар ниҳоди чунин наслҳо кӣ тухми бадбинию адоват мекорад?! Наход падару модар, наздикон, омӯзгорони мактаб боре ҳам мактаббачагонро аз дарси одобу ахлоқ ё инсонгарӣ баҳраманд насохта, худро аз муноқишаҳои берунаи онҳо канор мегиранд? Ҳайҳот ки “тақдирҷунбоне” нест, то боре ба ҳодисоти ҳамсон назар афканаду гӯяд, ки фарзанди фалонӣ ҳам фарзанди ман ҳаст. Имрӯз бояд насиҳаташ кунам, то ӯ фардои хешро дарёбаду моҳияти рисолати зиндагиро дарк намояд. Бале, баъзеҳо бар онанд, ки коре аз онҳо сохта нест. Қариб ҳамарӯза падаронеро вомехӯрем, ки дар паскӯчаҳои шаҳр бекорагардию рӯзгузаронӣ карда, ба майхорагӣ қаноат мекунанд ё бо баҳонаи муҳоҷирати меҳнатӣ бори гарони хонаро бар дӯши бонувон партофта, дар кишварҳои хориҷа ба истилоҳ “полигамия” ё худ бисёрзаниро аз шуғлҳои дӯстошта интихоб менамоянд.

Албатта, баъдан писарбачаро таскин дода гуфтам, ки ҳаёт бемушкилӣ несту танҳо одамони зӯр, таҳаммулпазир ва қавиирода мисли падараш сахтиҳои онро паси сар мекунанд. Дар ҷаҳон кам одамоне нестанд, ки бе дасту по зиндагӣ карда, фаъолиятҳои наҷибро пеш мебаранд. Қатъи назар аз маъюбияти хеш онҳо ба қуллаҳои баланди муваффақият расидаанд. Яке аз ин афрод Ник Вуйчич мебошад, ки ӯро қариб тамоми олам мешиносад. Номбурда нависандаи маъруфи ҷаҳон, нотиқи забардаст ва руҳияшиноси бузургест, ки ҳоло ҳам ба ҳазорҳо шахсони дар ҳолати душвори зиндагӣ қарордошта кумак мерасонад. Бар замми ин, Н. Вуйчич яке аз падарони хушбахтаринест, ки ду писару духтарони дугоник дорад. Ӯ ба касалии ирсӣ, ки ӯро аз дасту по маҳрум намудааст, нигоҳ накарда, дар кишварҳои гуногуни олам тариқи баргузории чорабиниҳои ҳархела ёрирасони мардум аст.

Инчунин Оскар Писториус, зодаи Африқои ҷанубӣ ва варзишгар аз рӯи намуди варзиши сабук, ки солхои охир дар бозиҳои гуногуни паралимпии ҷаҳон муваффақ шуда, ҳоло яке аз хушбахттарин инсонҳои дунё мебошад. Ё Кристи Браун, зодаи Ирландия имрӯз аз маъруфтарин рассомони олам танҳо бо ду ангушти пояш мусаввараҳоеро меофарад, ки дар ҷаҳони муосир ҳамто надоранд...

Баъди суҳбат руҳбаландии писракро эҳсос кардам. Ӯ ба банда рӯ оварда бо шодмонӣ изҳор дошт, ки дар оянда мактабро тамом карда, ба Донишгоҳи давлатии тиббии Тоҷикистон ба номи Абуалӣ ибни Сино дохил шуда, чун мутахассиси варзида ба халқу Ватан хизмат хоҳад кард. Камина ҳам ин фикру орзуи неки писарчаро маъқул дониста, дар ин ҷода ба ӯ комёбиҳоро орзу намудам. Вале худро ҳоло низ роҳат эҳсос намекунам, зеро медонам, ки барои зудудани таъсироти беруна ва эмин нигоҳ доштани кӯдакон аз он, талошҳои зиёди муштараки ҳамаи табақаҳои ҷомеаи мо лозим аст.