“Барқи тоҷик” ҷонибдори маҳдудияти неруи барқ нест

Рӯзҳои охир бо сард гардидани ҳаво бархе аз сокинони кишвар дар шабакаҳои иҷтимоӣ аз он нигаронӣ карданд, ки аз норасоии қувваи барқ азият кашида, рӯзгори эшон боз ҳам мушкил гардидааст.

Хусусан чунин норозигиҳо миёни сокинон аз аввали моҳи декабр бештар мушоҳида шуд. Абдулло Ғафуров, ки сокини шаҳри Роғун мебошад, чунин гуфтааст: “Набудани қувваи барқ имрӯз барои тамоми шарҳрвандони Тоҷикистон мушкили асосӣ шудааст. Ростӣ, мо дар деҳот аз хунукӣ он қадар азоб намекашем, зеро ки дар хонаҳо аз оташдон истифода мебарем, аммо аз торикӣ азият мекашем.”

Вале ширкати саҳҳомии холдингии кушодаи “Барқи тоҷик” дар расонаҳо расман аз тамоми сокинони кишвар узрхоҳӣ намуда, эълом дошт, ки имсол дар кишвар маҳдудият ҷорӣ нашуд, балки бо сабаби корҳои назоратӣ ва таъмир барқ хомӯш гардид. Нозирҷон Ёдгорӣ сухангӯи ин ширкат сабаби ин мушкилиро ба сокинон фаҳмонда, чунин гуфт: “Муддати як моҳ мо бо сабаби корҳои назоратӣ, таъмири профилатикӣ натавонистем, ки мардумро пурра бо неруи барқ таъмин кунем. Вале ин лимит набуд, балки дар баъзе минтақаҳо зина ба зина хомӯш кардани барқ буд, ки сокинон билохира кормандони “Барқи тоҷик”-ро гуноҳкор дониста, таҳқир ҳам карданд. Аммо мо ҳамеша кӯшиш мекунем, ки мардуми кишвари азизамон ҳаргиз ба мушкилиҳо дучор нагарданд.”

Ӯ дар идома ваъда дод, ки 10 декабр дар тамоми минтақаҳои Тоҷикистон барқ ҷорӣ карда мешавад ва чунин ҳам шуд. 10 декабри соли равон дар сар то сари кишвар таъмини барқ барқарор шуд ва аз он хушнудӣ намуданд. Масалан, устоди Донишгоҳи миллии Тоҷикистон Сангин Гулов дар саҳифаи фейсбукиаш аз кормандони “Барқи тоҷик” изҳори сипос намудааст: “Имрӯз хабари хуше аз деҳа (зодгоҳам) шунидам: “Барқ дорем.” Аслан барои хонандаи саҳифаи ман ин хабар чандон моҳияте надорад. Аммо барои ман ин хабар аз чанд ҷиҳат муҳим аст. Аввал он ки наздиконам хурсанданд, ки барқи доимӣ доранд. Баъдан худи ман чун як шаҳрванд шод шудам, ки воқеан кишвари мо ба истиқлолияти энергетикӣ даст ёфтааст.”
Ба гуфтаи ӯ, онҳое, ки ба ширкати “Барқи тоҷик” санги маломат мезаданд, акнун дарк карданд, ки барои ҳангома як пойгоҳе, як баҳонае аз даст рафт. Дигар наметавонанд бебарқиро баҳона карда, ғавғо бардоранд.

“Биёед, иқрор шавем, агар сад камбудӣ дорем, буҷетамон ба таври бояд нест, аммо дар роҳи расидан ба истиқлолияти знергетикӣ ва баромадан аз бунбасти коммуникатсионӣ роҳбарияти кишвар тамоми чораҳо, имкониятҳоро равона карданд. Шукр, имрӯз мо ба пуррагӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ баромадем. Барои расидан ба истиқлолияти энергетикӣ дар чанд соли охир мо чандин неругоҳҳои хурду бузургро сохтаву таъмиру тармим кардаву мекунем. Муҳим он аст, ки “Роғун” бунёд мешавад. Ва ба НБО-и “Роғун” умедҳои зиёде моро пайванд медиҳад”, - илова намудааст ӯ.

Нозирҷон Ёдгорӣ, ҳамзамон зимни муроҷиати худ аз истифодабарандагони қувваи барқ хоҳиш намуд, ки аз неруи барқ самаранок ва мақсаднок истифода баранд. Дарвоқеъ, яке аз мушкилии азиме, ки мардуми мо дорад, он аст, ки барқро сарфакоронаю оқилона истифода намекунад. Ин боиси ба мушкилӣ дучор шудани худи онҳо мегардад.

Инро Сангин Гулов низ дар гуфтаҳои худ тасдиқ намудааст: “Дар баробари ин, дар фарҳанги мардуми мо сарфаю сариштакорӣ ҷойгоҳи хосе дорад. Гузаштагони мо ҳеч гоҳ исрофкор набуданд. Ба қадри заҳмати худу дигарон мерасиданд. Аммо мо имрӯз, бахусус дар истифодаи барқ хеле исрофкор ҳастем. Беҳуда чароғи хонаву коргоҳамон месӯзад, гармкунакҳои худсохти барқиро истифода мебарем, рӯзона бе зарурат барқро истифода мебарем. Андеша намекунем, ки агар ҳар яки мо дар истифодаи барқ аз сарфаю сариштакорӣ кор гирем, чи қадар барқ сарф мешавад. Ва аз ин сарфаи мо чанд хонаи дигар гарму равшан мешавад. Пас, мо дар баробари бунёди неругоҳҳо, фарҳанги истифодаи неруи барқро низ бояд ёд гирем.”
Мақсадноку самаранок истифода бурдани қувваи барқ аз тамоми шаҳрвандони мамлакат масъулияти баланди шаҳрвандиро талаб менамояд. Ҳар оилае, ки қувваи барқро сариштакорона истифода мебарад, вай аллакай бевосита дар рушду пешрафти Тоҷикистони азизамон саҳми муносиби худро гузоштааст.

Аз ин рӯ, аз сокинони кишвар даъват ба амал меояд, ки қувваи барқро бо манфиат истифода баранд. Ҳар як шаҳрванди кишвар бояд дар истифодаи қувваи барқ масъулияти ҷиддӣ зоҳир намояд. Сарфакорона истифода бурдани неруи барқ ва инчунин пардохти саривақтии ҳаққи истифодаи он, нишонаи маданият ва масъулияти баланди шаҳрвандии ҳар сокини кишвар буда, кори муназзами шабакаҳои барқӣ ба он вобаста аст. Ғайримақсаднок истифода бурдани неруи барқ зарар ба буҷаи давлат ва худи сокинон аст. Пас, биёед, ҳамеша барои боз ҳам ободу зебо гардидани кишварамон саҳмгузор бошем.

Ба ҷои хулоса

Бояд иқрор шавем, ки ширкати “Барқи тоҷик” ҳеҷ гоҳ ҷонибдори маҳдуд кардани интиқоли неруи барқ ва бе барқ мондани мардум набуду нест. Баръакс, масъулини он ҳамеша талош бар он мекунанд, ки мардуми тоҷик дар рӯзҳои сармо аз набудани қувваи барқ азият накашанд.

Воқеан ҳам мо баъзе ҳолатҳо бисёр ҳам бетоқатем. Агар сокинони кишвар каме сабрро пеша мекарданд, бори дигар худ ва миллати хешро бо мушкилиҳои ҷузъӣ ба маърази ом намегузоштанд. Имрӯз шоҳиди он мегаштем, ки Ҳукумати кишвар ҳар кореро, ки анҷом медиҳад, ба хотири салоҳ ва беҳбуди зиндагии осоиштаи мо-сокинон аст.