ҶОМЕА
Якшанбе 08 Декабр 2024 12:54
Зиндаю ҷовид монд, ҳар ки накуном зист...
Хеле душвор аст аз даст додани шахси наздику дилошно... Ва душвортар аз он ҳарфе нигоштан дар бораи ӯ. Чун зиёд аст ҳарфи дил, зиёд аст дарду ҳасрат, зиёд аст гуфтаҳову ногуфтаҳо... Хеле зиёд..., ки намедонам аз чӣ шуруъ кунаму кадомеро баён кунаму бо чӣ ба поён биёрам...
Чанд рӯзе пеш аз марг ба аёдаташ рафтам. Гиламанд буд аз он, ки дер омадам ба дидорбиниаш. Ва ҳақ ҳам дошт, чун бароям ҳукми модарро дошт, модари дуюмаш меҳисобидам. Гунаҳкорона сар хам кардам ва ин замон ҳамон табассуми малеҳи ба худаш хос дар чеҳраи заъфарониаш пайдо шуду “шӯхӣ мекунам, охир аз одами наздик гила мекунанд”, гӯён дасташро сӯям дароз кард. Вақте дасташро ба даст гирифтам, саъй кард, аз ҷой бархезад, аммо ҳатто нимхез ҳам шуда натавонист... ва беҳолона сар ба болин гузошт.
ҲАМРОҲИ “ҶАВОНОН...”
Чун хеле қавиирода буду мардонавор тан ба бемориву нотавонӣ намедод, чандон ҷиддӣ нагирифтем бемориашро. “Ҳеҷ гап не, хуб мешавам, шумо ғамгин нашавед”, гӯён дар бистари беморӣ низ моро таскин медод. “Зудтар сиҳат шаведу биёед ба ҷойи худ, чун кори шуморо каси дигар наметавонад анҷом диҳад!” шӯхиомез “супориш”-аш додаму бо табассум “хуб” гуфт. Аммо чӣ ҳузне ниҳон буд пушти он лабханд... Танҳо худаш медонисту Худованд. Ягон нафари аёдаткардаҳо низ пай набурд онро. Чун одати азалиаш буд андуҳашро пушти лабханде пинҳон доштан, одати азалиаш буд сабуриву таҳамулпазирӣ. Хуш надошт шикваро, хуш надошт бечоранолиро, хуш надошт бад гуфтану бад шуниданро. Дар бистари беморӣ низ ба лаб ҳарфи хуш дошту ҳазлҳои намакин мекард, то моро ғамгин накунад.
ҲАМРОЗИ “ҶАВОНОН...”
Аз лаҳзаи аввали ба коргоҳ ворид шуданам ягона роздону розшунавам апаи Гулчеҳра буд. Лаҳзаи шодӣ ҳам нахуст назди ӯ мерафтаму эҳсосотамро баён мекардам, лаҳзаи андуҳу нокомӣ ҳам. Чун медонистам, ки хуб даркам мекунад. Ҳамроҳам вориди зиндагии пурмоҷароям мешуд, лаҳзае тамоми дарду ранҷ ва мушкили худро аз ёд мебурду қисмат менамуд ғаму шодиамро. Аз шодмониам кӯдакона меболиду аз нокомиам ҳамроҳам ашк мерехт.
Баъдан медидам, ки мисли ман зиёд буданд нафароне, ки ғаму шодиашонро қисмат мекарданд бо апаи Гулчеҳра. Бо таҳаммули хос сухани ҳамсуҳбатро мешуниду барои ҳама гуна вазъу ҳама гуна мушкилоти рӯзгори мардум сухани мувофиқу созгору тасаллобахше пайдо мекард, ки мисли мум об мекард ҳамсуҳбатро.
СОҲИБҶАШНИ “ҶАВОНОН...”
Дӯстон гиламанд шуданд аз он, ки дар сӯгвории апаи нозанин чаро хомӯш мондем. Охир, чӣ бигӯям, ки ба ҷуз андуҳи дил барои дӯстон хабаре надоштам, чӣ бигӯям, ки гиря дар гулӯям банд мондаву ақлу ҳушамро аз даст дода будам. Охир, мо - кормандони “Ҷавонони Тоҷикистон” тараддуд барои таҷлили 75-солагии модари худ доштем.
Вақте ин тасмимро сармуҳаррири рӯзнома Шодихони Назар ба аҳли кормандон дар шоҳидии апаи Гулчеҳра Фозилова иброз дошт, чеҳраи апа гул кард, чашмонаш аз шодӣ барқ зад ва бо нишони миннатдорӣ даст ба қафаси сина бурд.
Оре, то ҷашни 75-солагиаш муддати каме монда буд. Қарор буд, имсол ҷашни матбуот ва ҷашни зодрӯзи модари “Ҷавонон...” бо шукуҳи хосса таҷлил шавад, қарор буд он аз ҷашнҳои қаблӣ фарқкунанда бошад. Чун апаи Гулчеҳра, ин зани рӯзгордидаи аз нисф зиёди умри хешро дар ин даргоҳ сипаринамуда табдил ёфта буд ба таърихи зиндаи як рӯзномаи маъмули кишвар, саргузашти пурмоҷарояш тавъам гашта бо саргузашти дирӯзу имрӯзи ин рӯзнома, зиндагиномааш дастури роҳнамо шуда барои наслҳои оянда.
55 СОЛ БО “ҶАВОНОН...”
Нафаре моро тарк карда, ки дар дафтарчаи меҳнатиаш муддати 55 сол танҳо як ҷойи кор сабт шуда буд: рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”
Оре, 55 сол “Ҷавонон...” бо апаи Гулчеҳра ва апаи Гулчеҳра бо “Ҷавонон...” буд, 55 сол роздону роҳнамои “Ҷавонон...” буд, 55 сол бо иродаи хастанопазир ба ин даргоҳ равуо дошт, 55 сол луқмаи нони ҳалол аз суфраи хоксоронаи як нашрияи маҳбубтарини ҷавонони кишвар мехӯрд, 55 сол як луқмаи нонро бе “Ҷавонон...” хӯрда наметавонист, 55 сол ишқ меварзид бо “Ҷавонон...”, бо ин даргоҳи барояш муқаддасу пок ва ягона роздону роздори худ...
ИБРАТОМӮЗИ “ҶАВОНОН...”
Рӯзгоре дошт пур аз заҳмату машаққат, шабзиндадориву муҳаббат. Рӯзгоре дошт ибратомӯз ва саршор аз муҳаббат, садоқату ихлос ва дилгармӣ. Муҳаббат ба касбу кор, садоқату ихлос ба атрофиён ва дилгармӣ ба рӯзгор. Пешаи интихобнамудаашро сидқан дӯст медошт. Меҳри ин пеша дар хунаш, дар қалбаш, дар мағз андар мағзи ҷонаш маъво гирифта буд. Ҳамкорон ба ҳукми фарзандҳояш буданд, аз барорашон тифлона шодӣ мекарду аз нобарориашон сахт андуҳгин мешуд.
ҲАМНАФАСИ “ҶАВОНОН...”
Ҳар рӯзи кормандони рӯзнома бо дуои неки апаи Гулчеҳра оғоз меёфт. Барои нафаре хоҳар буду барои дигарӣ модар ва барои сеюмӣ холаи мушфиқу меҳрубон. Борҳо ба ҷойҳои дигар ба кор даъваташ намуданд, аммо аз ин рӯзнома, аз ин касбу кор дил канда натавонист. Ва пушаймон низ набуд, балки ифтихор мекард, ки бо чандин нафарони баруманди кишвар дар ин мактаби маҳорату касбият паҳлу ба паҳлу фаъолият дошт ва аксари онҳо то охирин лаҳзаҳои умр аҳволпурсиаш мекарданд, ба суроғаш меомаданд. Ба ҷавонон ҳамеша ҳаминро талқин мекард, ки мудом аз ҳолу аҳволи собиқадорони соҳа, пирону беморон огаҳ бошанд, чун беҳтарин хислати инсонӣ аёдати пиронсолону собиқадорон аст.
ДАРДОШНОИ “ҶАВОНОН...”
Дили дардошное дошт Гулчеҳра-апа. Бисёр аламҳо дидаву боре ба касе бадӣ накард. Аз он ки тақдир барояш бахти модар буданро насиб нагардонид, боз ҳам ҳарфи шукргузорӣ бар лаб бурдбориро пешаи азалии хеш қарор дода, сарпарастии фарзанди аз падар маҳруммондаи хоҳарзодаашро ба зимма гирифта буд. “Асло ба касе кина нагир, бачам”, - модарвор насиҳатам мекард ӯ, - ҳатто агар дар ҳақат бадию ноҳаққии бузург низ карда бошанд. – Чун дили бекина бедард мешавад”.
БЕ “ҶАВОНОН...” ЗИСТА НАМЕТАВОНАМ...
Қабл аз нашри ҳар як шумораи рӯзнома пеш аз ҳама ва беш аз ҳама апаи Гулчеҳра тараддуд дошт. Нашри ҳар шумораи рӯзнома барои апаи Гулчеҳра мисли тавлиди як тифли навзод буд. Беш аз ҳама ӯ дард мекашид, ранҷ мекашид, ташвишу изтироб дошт, ҳаяҷон дошт, таҳлука дошт, бедорхобӣ мекашид, шабзиндадорӣ мекард... Ва то замони ба дасти хонанда расидани рӯзнома хобу хӯрро аз даст медод. Ин буд, ки коргоҳро хонаи худ ва ҳар як корманди рӯзномаро фарзанди худ меҳисобид.
Дар иҳотаи кормандони ин даргоҳ доғи бефарзандиашро аз ёд мебурд, ғаму андуҳаш кам мешуд, қуввату дармони тоза меёфт. “Бе “Ҷавонон...” зиста наметавонам”, - мегуфт мудом. “Ҷавонон...” – ро хонаи ободаш, рӯзгори осудааш, ёди гузаштаҳояш, неруи бозувонаш, баракати зиндагиаш ва дар маҷмуъ тамоми ҳастиаш меномид.
ФИДОКОР
Модари ҷавонон борҳо бо шикастҳо, маҳрумиятҳо, навмедиҳо, руҳафтодагиҳо дучор омадаву боз ҳамон иродаи қавӣ ва меҳру ихлосу самимияти беназираш кумакаш менамуд, то ғолиби ҳама набардҳои зиндагӣ бошад. Заковату матонати мардонааш аз ҳар гуна баду балоҳои тули умри ҳафтоду панҷ сол ба сараш омада наҷоташ медод.
Дар замони нооромиҳои кишвар, ки аксар кормандон ин даргоҳро тарк карданд, то ба охири умр бо фидокории беназир аз муассиса мисли хонаву дари худ нигаҳбонӣ намуд. Нафарони зиёдеро, ки меомаданду мерафтанд, апаи Гулчеҳра мисли соҳибхона истиқбол мегирифт, пазироӣ мекард, меҳмондорӣ мекард ва боз ҳам бо дуои нек мегуселонид.
АЛВИДОЪ БА ҶОЙИ МУБОРАКБОДӢ
Ва оқибат нафаре бо чунин дили бузургу иродаи оҳанин бечора монд пеши аҷал... Сафаре дошт бебозгашт... Дигар табассум намекард, дигар ҳазлу шӯхӣ намекард, дигар садои нолаҳои хайрбодии моро намешунид, дигар муноҷоти осмонкафи мо ба қалбаш асаре намегузошт. Дигар расида буд ба ниҳояти ҷодаи ғаму ғуссаи бепоёнаш ва дигар пайваста буд ба олами сокити абадӣ, ба олами улвӣ, дигар ҳамроҳу ҳамрозаш буданд танҳо фариштагон...
Ҳар субҳ ба курсии холии модари “Ҷавонон...” нигариставу фарёдам дар гулӯ мепечад. Мехоҳам фиғон бардорам, ки куҷоӣ модари азиз? Куҷоӣ, то рӯзи навро бароям шодбош бигӯӣ, куҷоӣ, то бо дуои некат шуруъ ба кор кунам? Куҷоӣ, то дар гӯшат аз аламҳоям қисса кунам, мушкиламро бори душат кунаму сабук шавам?
Ғуруби зиндагии инсонҳои некзамир хазонеро мемонад, ки баҳоре ва рӯъёе надорад. Марги апаи азизу дилошноям Гулчеҳра Фозилова қалбамро лабрези ғаму ҳасрат намудааст, вале бо ифтихор метавонам бигӯям, ки мисраъҳои ҷовидонии шоир маҳз барои апаи Гулчеҳра барин инсонҳои накукор иншо шудаанд:
Зиндаю ҷовид монд, ҳар ки накуном зист,
К-аз ақибаш зикри хайр зинда кунад номро.
Алвидоъ, апаи хушқалбам, алвидоъ, модари азизам, алвидоъ... Ва дидор ба қиёмат.. Равонат шоду хонаи охиратат обод бод!
Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”
Хеле душвор аст аз даст додани шахси наздику дилошно... Ва душвортар аз он ҳарфе нигоштан дар бораи ӯ. Чун зиёд аст ҳарфи дил, зиёд аст дарду ҳасрат, зиёд аст гуфтаҳову ногуфтаҳо... Хеле зиёд..., ки намедонам аз чӣ шуруъ кунаму кадомеро баён кунаму бо чӣ ба поён биёрам...
Чанд рӯзе пеш аз марг ба аёдаташ рафтам. Гиламанд буд аз он, ки дер омадам ба дидорбиниаш. Ва ҳақ ҳам дошт, чун бароям ҳукми модарро дошт, модари дуюмаш меҳисобидам. Гунаҳкорона сар хам кардам ва ин замон ҳамон табассуми малеҳи ба худаш хос дар чеҳраи заъфарониаш пайдо шуду “шӯхӣ мекунам, охир аз одами наздик гила мекунанд”, гӯён дасташро сӯям дароз кард. Вақте дасташро ба даст гирифтам, саъй кард, аз ҷой бархезад, аммо ҳатто нимхез ҳам шуда натавонист... ва беҳолона сар ба болин гузошт.
ҲАМРОҲИ “ҶАВОНОН...”
Чун хеле қавиирода буду мардонавор тан ба бемориву нотавонӣ намедод, чандон ҷиддӣ нагирифтем бемориашро. “Ҳеҷ гап не, хуб мешавам, шумо ғамгин нашавед”, гӯён дар бистари беморӣ низ моро таскин медод. “Зудтар сиҳат шаведу биёед ба ҷойи худ, чун кори шуморо каси дигар наметавонад анҷом диҳад!” шӯхиомез “супориш”-аш додаму бо табассум “хуб” гуфт. Аммо чӣ ҳузне ниҳон буд пушти он лабханд... Танҳо худаш медонисту Худованд. Ягон нафари аёдаткардаҳо низ пай набурд онро. Чун одати азалиаш буд андуҳашро пушти лабханде пинҳон доштан, одати азалиаш буд сабуриву таҳамулпазирӣ. Хуш надошт шикваро, хуш надошт бечоранолиро, хуш надошт бад гуфтану бад шуниданро. Дар бистари беморӣ низ ба лаб ҳарфи хуш дошту ҳазлҳои намакин мекард, то моро ғамгин накунад.
ҲАМРОЗИ “ҶАВОНОН...”
Аз лаҳзаи аввали ба коргоҳ ворид шуданам ягона роздону розшунавам апаи Гулчеҳра буд. Лаҳзаи шодӣ ҳам нахуст назди ӯ мерафтаму эҳсосотамро баён мекардам, лаҳзаи андуҳу нокомӣ ҳам. Чун медонистам, ки хуб даркам мекунад. Ҳамроҳам вориди зиндагии пурмоҷароям мешуд, лаҳзае тамоми дарду ранҷ ва мушкили худро аз ёд мебурду қисмат менамуд ғаму шодиамро. Аз шодмониам кӯдакона меболиду аз нокомиам ҳамроҳам ашк мерехт.
Баъдан медидам, ки мисли ман зиёд буданд нафароне, ки ғаму шодиашонро қисмат мекарданд бо апаи Гулчеҳра. Бо таҳаммули хос сухани ҳамсуҳбатро мешуниду барои ҳама гуна вазъу ҳама гуна мушкилоти рӯзгори мардум сухани мувофиқу созгору тасаллобахше пайдо мекард, ки мисли мум об мекард ҳамсуҳбатро.
СОҲИБҶАШНИ “ҶАВОНОН...”
Дӯстон гиламанд шуданд аз он, ки дар сӯгвории апаи нозанин чаро хомӯш мондем. Охир, чӣ бигӯям, ки ба ҷуз андуҳи дил барои дӯстон хабаре надоштам, чӣ бигӯям, ки гиря дар гулӯям банд мондаву ақлу ҳушамро аз даст дода будам. Охир, мо - кормандони “Ҷавонони Тоҷикистон” тараддуд барои таҷлили 75-солагии модари худ доштем.
Вақте ин тасмимро сармуҳаррири рӯзнома Шодихони Назар ба аҳли кормандон дар шоҳидии апаи Гулчеҳра Фозилова иброз дошт, чеҳраи апа гул кард, чашмонаш аз шодӣ барқ зад ва бо нишони миннатдорӣ даст ба қафаси сина бурд.
Оре, то ҷашни 75-солагиаш муддати каме монда буд. Қарор буд, имсол ҷашни матбуот ва ҷашни зодрӯзи модари “Ҷавонон...” бо шукуҳи хосса таҷлил шавад, қарор буд он аз ҷашнҳои қаблӣ фарқкунанда бошад. Чун апаи Гулчеҳра, ин зани рӯзгордидаи аз нисф зиёди умри хешро дар ин даргоҳ сипаринамуда табдил ёфта буд ба таърихи зиндаи як рӯзномаи маъмули кишвар, саргузашти пурмоҷарояш тавъам гашта бо саргузашти дирӯзу имрӯзи ин рӯзнома, зиндагиномааш дастури роҳнамо шуда барои наслҳои оянда.
55 СОЛ БО “ҶАВОНОН...”
Нафаре моро тарк карда, ки дар дафтарчаи меҳнатиаш муддати 55 сол танҳо як ҷойи кор сабт шуда буд: рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”
Оре, 55 сол “Ҷавонон...” бо апаи Гулчеҳра ва апаи Гулчеҳра бо “Ҷавонон...” буд, 55 сол роздону роҳнамои “Ҷавонон...” буд, 55 сол бо иродаи хастанопазир ба ин даргоҳ равуо дошт, 55 сол луқмаи нони ҳалол аз суфраи хоксоронаи як нашрияи маҳбубтарини ҷавонони кишвар мехӯрд, 55 сол як луқмаи нонро бе “Ҷавонон...” хӯрда наметавонист, 55 сол ишқ меварзид бо “Ҷавонон...”, бо ин даргоҳи барояш муқаддасу пок ва ягона роздону роздори худ...
ИБРАТОМӮЗИ “ҶАВОНОН...”
Рӯзгоре дошт пур аз заҳмату машаққат, шабзиндадориву муҳаббат. Рӯзгоре дошт ибратомӯз ва саршор аз муҳаббат, садоқату ихлос ва дилгармӣ. Муҳаббат ба касбу кор, садоқату ихлос ба атрофиён ва дилгармӣ ба рӯзгор. Пешаи интихобнамудаашро сидқан дӯст медошт. Меҳри ин пеша дар хунаш, дар қалбаш, дар мағз андар мағзи ҷонаш маъво гирифта буд. Ҳамкорон ба ҳукми фарзандҳояш буданд, аз барорашон тифлона шодӣ мекарду аз нобарориашон сахт андуҳгин мешуд.
ҲАМНАФАСИ “ҶАВОНОН...”
Ҳар рӯзи кормандони рӯзнома бо дуои неки апаи Гулчеҳра оғоз меёфт. Барои нафаре хоҳар буду барои дигарӣ модар ва барои сеюмӣ холаи мушфиқу меҳрубон. Борҳо ба ҷойҳои дигар ба кор даъваташ намуданд, аммо аз ин рӯзнома, аз ин касбу кор дил канда натавонист. Ва пушаймон низ набуд, балки ифтихор мекард, ки бо чандин нафарони баруманди кишвар дар ин мактаби маҳорату касбият паҳлу ба паҳлу фаъолият дошт ва аксари онҳо то охирин лаҳзаҳои умр аҳволпурсиаш мекарданд, ба суроғаш меомаданд. Ба ҷавонон ҳамеша ҳаминро талқин мекард, ки мудом аз ҳолу аҳволи собиқадорони соҳа, пирону беморон огаҳ бошанд, чун беҳтарин хислати инсонӣ аёдати пиронсолону собиқадорон аст.
ДАРДОШНОИ “ҶАВОНОН...”
Дили дардошное дошт Гулчеҳра-апа. Бисёр аламҳо дидаву боре ба касе бадӣ накард. Аз он ки тақдир барояш бахти модар буданро насиб нагардонид, боз ҳам ҳарфи шукргузорӣ бар лаб бурдбориро пешаи азалии хеш қарор дода, сарпарастии фарзанди аз падар маҳруммондаи хоҳарзодаашро ба зимма гирифта буд. “Асло ба касе кина нагир, бачам”, - модарвор насиҳатам мекард ӯ, - ҳатто агар дар ҳақат бадию ноҳаққии бузург низ карда бошанд. – Чун дили бекина бедард мешавад”.
БЕ “ҶАВОНОН...” ЗИСТА НАМЕТАВОНАМ...
Қабл аз нашри ҳар як шумораи рӯзнома пеш аз ҳама ва беш аз ҳама апаи Гулчеҳра тараддуд дошт. Нашри ҳар шумораи рӯзнома барои апаи Гулчеҳра мисли тавлиди як тифли навзод буд. Беш аз ҳама ӯ дард мекашид, ранҷ мекашид, ташвишу изтироб дошт, ҳаяҷон дошт, таҳлука дошт, бедорхобӣ мекашид, шабзиндадорӣ мекард... Ва то замони ба дасти хонанда расидани рӯзнома хобу хӯрро аз даст медод. Ин буд, ки коргоҳро хонаи худ ва ҳар як корманди рӯзномаро фарзанди худ меҳисобид.
Дар иҳотаи кормандони ин даргоҳ доғи бефарзандиашро аз ёд мебурд, ғаму андуҳаш кам мешуд, қуввату дармони тоза меёфт. “Бе “Ҷавонон...” зиста наметавонам”, - мегуфт мудом. “Ҷавонон...” – ро хонаи ободаш, рӯзгори осудааш, ёди гузаштаҳояш, неруи бозувонаш, баракати зиндагиаш ва дар маҷмуъ тамоми ҳастиаш меномид.
ФИДОКОР
Модари ҷавонон борҳо бо шикастҳо, маҳрумиятҳо, навмедиҳо, руҳафтодагиҳо дучор омадаву боз ҳамон иродаи қавӣ ва меҳру ихлосу самимияти беназираш кумакаш менамуд, то ғолиби ҳама набардҳои зиндагӣ бошад. Заковату матонати мардонааш аз ҳар гуна баду балоҳои тули умри ҳафтоду панҷ сол ба сараш омада наҷоташ медод.
Дар замони нооромиҳои кишвар, ки аксар кормандон ин даргоҳро тарк карданд, то ба охири умр бо фидокории беназир аз муассиса мисли хонаву дари худ нигаҳбонӣ намуд. Нафарони зиёдеро, ки меомаданду мерафтанд, апаи Гулчеҳра мисли соҳибхона истиқбол мегирифт, пазироӣ мекард, меҳмондорӣ мекард ва боз ҳам бо дуои нек мегуселонид.
АЛВИДОЪ БА ҶОЙИ МУБОРАКБОДӢ
Ва оқибат нафаре бо чунин дили бузургу иродаи оҳанин бечора монд пеши аҷал... Сафаре дошт бебозгашт... Дигар табассум намекард, дигар ҳазлу шӯхӣ намекард, дигар садои нолаҳои хайрбодии моро намешунид, дигар муноҷоти осмонкафи мо ба қалбаш асаре намегузошт. Дигар расида буд ба ниҳояти ҷодаи ғаму ғуссаи бепоёнаш ва дигар пайваста буд ба олами сокити абадӣ, ба олами улвӣ, дигар ҳамроҳу ҳамрозаш буданд танҳо фариштагон...
Ҳар субҳ ба курсии холии модари “Ҷавонон...” нигариставу фарёдам дар гулӯ мепечад. Мехоҳам фиғон бардорам, ки куҷоӣ модари азиз? Куҷоӣ, то рӯзи навро бароям шодбош бигӯӣ, куҷоӣ, то бо дуои некат шуруъ ба кор кунам? Куҷоӣ, то дар гӯшат аз аламҳоям қисса кунам, мушкиламро бори душат кунаму сабук шавам?
Ғуруби зиндагии инсонҳои некзамир хазонеро мемонад, ки баҳоре ва рӯъёе надорад. Марги апаи азизу дилошноям Гулчеҳра Фозилова қалбамро лабрези ғаму ҳасрат намудааст, вале бо ифтихор метавонам бигӯям, ки мисраъҳои ҷовидонии шоир маҳз барои апаи Гулчеҳра барин инсонҳои накукор иншо шудаанд:
Зиндаю ҷовид монд, ҳар ки накуном зист,
К-аз ақибаш зикри хайр зинда кунад номро.
Алвидоъ, апаи хушқалбам, алвидоъ, модари азизам, алвидоъ... Ва дидор ба қиёмат.. Равонат шоду хонаи охиратат обод бод!
Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед