Миллати тоҷикро бо тамаддуну фарҳанги бою волояш дар дунё мешиносанд. Халқи тоҷик аз азал, дар давраҳои гуногуни таърихӣ ҳамеша ба ободию зебоӣ таваҷҷуҳи хос намуда, дар ҳар шароите мекӯшид, макони будубоши худро зебою назаррабо намояд. Ба ин васила ба ҷаҳониён нишон медод, ки фарҳангу тамаддунаш аз дигарон пеш меистад. Ҳамин заминаи таърихӣ ва гузаштаи пурғановат боис гардид, ки халқи тоҷик баъди ба даст овардани истиқлоли хеш бо дилу нияти гарм рӯ ба ободонию созандагӣ овард.

Гузашта аз ин, сабаби аслие, ки ҳар фарди тоҷикро барои ободу хуррам намудани ҳар гӯшаи Ватан таҳрик медиҳад, ин ишқи ватан аст. Имрӯзҳо мо шоҳиди он мегардем, ки дар тамоми гӯшаву канори кишвар корҳои ободонию созандагӣ ба таври назаррас пеш рафта истодааст. Бо боварӣ метавон гуфт, ки дар чандсолаи наздик бо ҳамин суръат рушд кардани ободониҳо дар кишвар боис мегардад, ки Ватани мо яке аз давлатҳои зеботарин ва пешрафтатарин дар рӯи ҷаҳон хоҳад гардид.

Халқи тоҷик дар тӯли таърихи чандҳазорсолаи худ шаҳру пойтахтҳое бунёд кардааст, ки мавриди таваҷҷуҳи оламиён гаштанд. Суннатҳои шаҳрдорӣ ва санъати меъмории онҳо, ки хусусиятҳои миллӣ ва умумибашарӣ доранд, то замони мо боқӣ мондааст. Душанбе барҳақ меросдори онҳост. Аллакай чанд сол аст, ки шаҳри Душанбе – пойтахти азизи мо, дар ақсои олам чун шаҳри орому бехатар, инсондӯсту меҳмонпарвар, рушдёфтаву тараққикарда, зебову дилкаш шинохта шудааст. Инро на танҳо сокинони пойтахт, балки кулли мардуми кишвар дарк намуданд, ки рӯз аз рӯз таваҷҷуҳи сайёҳону меҳмонон барои тамошои Душанбеи азизи мо зиёд шуда истодааст.

Имрӯзҳо Душанбе – пойтахти азизи мо болотар аз як шаҳри замонавию пешрафта ба як тамошогаҳи дилкаш ва оромкунандаи қалбҳо бадал гаштааст. Дар боғшаҳри мо – Душанбе дар баробари биноҳои баландошёнаю зебо ва роҳу растаҳои ҳамвор, гулзору сайргоҳҳои ҳамешасабз сохта шудаанд, ки назираш дар ҷаҳон кам аст.

Ҳар сайёҳу меҳмоне, ки ба Душанбе ташриф меорад, бардошташ ин аст, ки пойтахти азизи мо воқеан шаҳри гул-гулшукуфон ва обод аст. Ва ҳатман меандешад, ки шаҳри Душанбе воқеан шаҳри дилҳо, маркази сиёсӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ ва илмии ватани доимбаҳори тоҷикон аст. Хиёбонҳои зебову дилрабо, осорхонаҳои таърихӣ, боғҳои таърихию гулгаштҳои назаррабои Душанбеи азизамон гувоҳи онанд, ки тоҷикон тамаддуни бою ғанӣ ва қадимаю олии шаҳрсозиро соҳиб мебошанд.

Дар ҳар нуқтаи пойтахти азизамон қариб рӯзе нест, ки шоҳиди як навгонӣ нашавем. Ҳамин аст, ки Душанберо чун пойтахти муосири ҷаҳонӣ, як шаҳри азими офтобии дорои инфрасохтори рушдёфта дармеёбем, ки аз ҳар ҷиҳат дар ҷаҳон камназир мебошад. Хиёбону кӯчаҳои фарох ва зебо, боғу гулгаштҳои мафтункунанда ва ҷолиб, марказҳои илмӣ, фарҳангӣ, иҷтимоии дар ҳудуди шаҳри азизамон бунёдшуда ин гуфтаҳоро собит месозанд.

Шаҳодат ДАВЛАТОВА,
корманди Китобхонаи миллӣ