Дар шароити имрӯза мушкилоти зиёде домангири ҷомеаи башарӣ шудаанд, ки то як андоза яъсу ноумедӣ ва ҳолати вазнини равониро миёни аҳли башар ба вуҷуд овардаанд. Яке аз ин мушкилиҳо, ки вазъи мураккаби муносибатҳои ҷамъиятиро боз ҳам ваҳимтар намудааст, ба таври васеъ паҳн шудани ҳаракатҳои мухталифи хосияти террористидошта мебошад. Боло рафтани шумораи чунин ҳаракатҳо ихтилофи миёни фарҳангҳо ва мардуми сайёраро қувват бахшидааст. Ҳолати ноумедӣ ва дилсардӣ чун паёмади амалҳои террористӣ ва ифротгароӣ боварии мардумро ба ояндаи дурахшон коста намуда, боиси камаҳамият шудани арзишҳое шудаанд, ки инсоният ҳазорсолаҳо боз баҳри пойдор монданашон кӯшишҳо ба харҷ медод.

Терроризм ва ифротгароии байналхалқӣ дар шароити кунунӣ дар баробари талафотҳои зиёди ҷониву молӣ ҳамчунин монеаи асосии ҳалли дигар мушкилоти байналхалқӣ шудаанд. Дар ин маврид ниёз ба он аст, ки аввалан масъалаҳои терроризм ва ифротгароӣ ҳалли худро ёбанд то шароити мувофиқ барои ҳалли мушкилотҳои дигар падид ояд. Зеро ҳалли масъалаҳои терроризми байналхалқӣ молиёти зиёдеро фарогир аст, ки метавон бо он масъалаҳои зиёди дигареро ҳаллу баррасӣ кард.

Аз ин рӯ, дар ҷомеаи мо низ зарур аст, ки ба масъалаи мубориза бо терроризм ва ифротгароӣ таваҷҷуҳи хоса карда шавад. Бо муборизаи худ алайҳи ин мушкилӣ мо метавонем, дар рафъи терроризми байналхалқӣ саҳми худро гузошта бошем. Ҳукумати Тоҷикистон ва мардуми тоҷик ҳамеша ин усули ваҳмангези муборизаи сиёсиро маҳкум намудаанд ва ҷонибдори ҳарчи тезтар рафъ намудани он мебошанд.

Дар ин масир зарур аст, ки ниҳодҳои давлатӣ ва ҷамъиятии мо фаъол бошанд. Хусусан дар ин самт метавонад саҳми муассисаҳои соҳаи таълиму тарбия бузург бошад. Дар раванди тарбия мо метавонем ватандӯстӣ ва инсондӯстиро миёни муҳассилин таблиғ намоем, онҳоро чун шахсони огоҳ тарбият кунем, ҳисси башардӯстиро дар замири онҳо парварида бошем.

Омили дигари самаранокии мубориза алайҳи терроризм ва ифротгароӣ метавонад ҷалби шаҳрвандон ва хусусан ҷавонон ба фаъолиятҳои мухталифи фоидабахш бошад. Агар мо тавонем ҷавононро ба фаъолиятҳои созанда ва фоидабахш ҷалб кунем, пас метавонем гуфт, ки заминаи зуҳури терроризм миёни онҳо рафъ шудааст. Ҷавонони машғул ба кору фаъолияти худ, ҷавонони дорои барномаи рушду пешрафт, ҷавонони бохабар аз ояндаи худ, ҷавонони соҳибистеъдоду худшинос дар ҳеҷ ҳолат ба худ иҷозат намедиҳанд, ки туъмаи гурӯҳҳои тундрав ва террористӣ гарданд. Зеро онҳо худ медонанд, ки ба чи ниёз доранд, мақсади онҳо дар зиндагӣ чист ва чи гуна метавонанд ба ҳадафҳои олии худ бирасанд.

Аз ин рӯ, зарур мешуморем, ки ба ҷиҳатҳои мухталифи ҳаёти насли ҷавон таваҷҷуҳи хоса зоҳир намуда шавад ва лоиҳаҳои мухталифи тавонбахшии онҳо дар ҷомеа амалӣ карда шавад. Зарур аст, ки онҳо дуруст ва худшинос тарбият карда шаванд то дар оянда тавонанд зарфиятҳои нуҳуфтаашонро баҳри пешрафти ҷомеа ва давлатамон харҷ карда бошанд. Зарфиятҳои мавҷудаи ҷавонон на ба манфиати гурӯҳҳои бадхоҳ ва ифротгаро, балки барои созандагиву офарандагии ҳаёти хушу хуррам равона карда шавад. Агар мо дар ин самт муваффақ нагардем, пас ягон навъи дигари мубориза алайҳи терроризм ба дарди мо намехӯрад.

Имрӯз ҷомеаи мо, хусусан ҷавононро зарур аст, ки аз ҳарвақта дида огоҳ ва ҳушёр бошанд. Зеро ҳар гуна гурӯҳҳои террористиву ифротгаро бо ҳар роҳу васила мехоҳанд ҷавононро ба сафҳои худ ҷалб кунанд. Онҳо аз ҳамагуна васила истифода мекунанд ва дар соҳаи технологияи иттилоотӣ ва коммуникатсионӣ низ фаъоланд. Пас танҳо бо шуури баланди сиёсӣ ва худшиносӣ метавон аз доми ниҳодаи онҳо эмин буд ва бо ин гурӯҳҳо муқовимати дуруст кард.

Шарофиддин СОЛИЕВ, омӯзгори ДДҲБСТ