ҶОМЕА
Ҷумъа 26 Апрел 2024 06:39
Он ҳамеша нохушиҳоро ба хушиҳо мубаддал мекунад
Дар муқобили ҳар мушкилӣ ноумед мабош, зеро ҳатман роҳи раҳоӣ аз он ҷой дорад. Бо гирифтор шудан бо дарде ҳаргиз умед ба рӯзи сиҳатиро аз даст надеҳ, зеро яқинан устувор будан, роҳ ба сӯи солимист. Бо дар мондан дар ҳар туфоне аз шиддати борон ҳеҷ гоҳ хастадил нагард, чун ҳатман пас аз он самои поку шамси ҷонбахш падидор мегардад. Аз хазонрез гардидани рӯзҳои хуш ҳаргиз ғамгин мабош, чун баъди он фардои сабзпӯше моро интизор аст.
Дар дилхоҳ лаҳазоти вазнин ба воҳима афтодану ғарқи дарёи тарсу бим гардидан, ҳеҷ гоҳе роҳи раҳоӣ аз ҳолати баамаломада набуду нест. Баръакс он инсонро бештар эҳсосотӣ месозаду ҷуз ваҳму тарс дигар чизе дар мафкурааш пайдо намегардад. Табиати инсонӣ низ ҳамин гуна аст, ки вақте аз чизе биму ҳарос дорад, ҳолати руҳӣ-равонии хешро аз даст медиҳаду дигар гӯё барояш роҳ ба сӯи ҳаёти осоишта баста мешавад.
Ҳолати имрӯзаи дунё боис ба он гардид, ки баъзе шаҳрвандони кишвар ба воҳима афтодаву ҳолати руҳӣ-равонии хешро аз даст диҳанду дар кулбаи кӯчаки тарсу ваҳм қарор гиранд.
Агар ба таърихи башарият назар намоем, дармеёбем, ки инсоният дар тӯли мавҷудияти хеш борҳо бо ҳодисаву ҳолатҳои вазнин рӯ ба рӯ гардидаву сахтиҳои зиёдеро пушти сар намудааст. Дар тамоми он мушкилоте, ки инсоният бо он мувоҷеҳ гардидааст, таҳаммулпазирӣ, сабурӣ, иродаи қавӣ ва умедвор будан ба ояндаи хуб башариятро аз тамоми офатҳо эмин нигоҳ доштаву ба рӯзи осоишта расонидааст.
Синои бузург дар нигоштаҳои хирадмандонаи хеш доир ба воҳимаву таҳлука афтодан, хеле ба маврид гуфтааст, ки таҳлука нисфи беморист. Ин маънои онро дорад, ки вақте дар вазъияте ба монанди паҳн гардидани коронавирус ба воҳима меафтем, гӯё қисман бемор ҳастем. Дар чунин вазъият набояд ба воҳима афтод, баръакс орому осуда будан афзалтар аст. Зеро оромӣ ба таъкиди Синои соҳибхирад нисфи саломатист. Ва ё ба гуфтаи нависандаи фаронсавӣ Волтер “Умед ба барқароршавӣ нисфи барқароршавӣ аст”. Дар чунин лаҳзаҳои ҳассос ҳамеша бояд худро осуда нигоҳ дорем ва ба ҳар гуна воҳима дода нашавем. Чунки дода шудан ба таҳлукаву воҳима ҳеҷ гоҳе пайёмади хуб надошту надорад ва роҳи ҳал низ нахоҳад буд.
Чуноне ки мушоҳида мешавад, дар роҳи шифо ёфтани сироятёфтагон ваҳму тарс нақше нагузошта, баръакс бовариву сабурӣ, риояи гигиенаи шахсӣ ва некандеш будан бар оянда боиси он гардид, ки то имрӯз ҳудуди 1,5 миллион нафар шифо ёбанду ба ҳаёти муқаррарӣ баргарданд.
Вақте инсон ба тарсу воҳима дода мешавад, тафаккури мантиқӣ аз байн меравад. Он ба эҳсосу ҳаяҷони шадиде мубаддал мегардад, ки албатта ба саломатии инсон таъсири манфӣ дорад ва ин чиз дар баъзе ҳолат боис ба бемор гардидани шахс мегардад. Ин нуктаро илм низ собит сохтааст. Худи ваҳм аз нуқтаи назари илми равоншиносӣ ҳамчун як навъи беморӣ шинохта мешавад. Дар ҳама ҳолат худдорӣ кардан аз ваҳму тарс роҳи ҳифзи солимист.
Бузургони ҷаҳон дар нигоштаҳои хеш дар баробари дигар мавзуъҳои муҳим таъкид намудаанд, ки инсон бояд ҳамеша бо умед бошад. Зеро умеду орзу монанди пулест, ки ҳаёти зебои имрӯзи инсонро ба ояндаи хуб мепайвандад. Агар ки имрӯз нохушие ҳаёти моро камранг кардааст, ноумед набояд шуд, чун фардои дурахшоне ҳатман моро интизор аст. Тибулл, нависандаи римӣ низ доир ба ин хеле зебо гуфтааст, ки “Умед ҳамеша исрор мекунад, ки дар оянда ҳама нохушиҳо ба хушбахтӣ табдил ёбанд”.
Доир ба вазъияти баамаломада Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон низ зимни яке аз баромадҳояшон иброз доштанд: “Вазъияти бамиёномада аз ҳар яки мо тақозо мекунад, ки ниҳоят ҳушёру эҳтиёткор ва боз ҳам босабру таҳаммул бошем, ба воҳимаву таҳлука дода нашавем ва дар лаҳзаҳои душвору вазнин дар паҳлуи якдигар бошем. Мо бояд ба худ бовар дошта бошем ва бо азми қатъӣ бар зидди ин беморӣ мубориза бурда, бо донишу таҷриба ва маҳорату малакаи хеш аз ин вазъият раҳо шавем. Ҳамватанони азизи мо бовар дошта бошанд, ки мушкилоти имрӯза муваққатианд ва ҳатман паси сар мешаванд”.
Худи ҳамин гуфтаи Роҳбари давлат баёнгари он аст, ки мо бояд ба оянда бо умед бошему ба воҳима наафтем. Зеро яқинан вазъияти мавҷуда рӯзе бартараф мегардаду ба ҳаёти осоишта бармегардем.
Агар ки имрӯз коронавирус боиси коҳиши лаҳзаҳои хушамон гардидааст. Агар ки имрӯз бемории мазкур муҷиби тарсу ваҳми саросарӣ шудааст. Агар ки вазъияти имрӯза якояки моро нигарон кардааст...
Пас бояд ҳаргиз руҳафтода нагардем, ба воҳима дода нашавем, дилсард нагардем, балки канори ҳам бошем ва якдигарро аз лиҳози руҳию равонӣ дастгирӣ намоему ба оянда бо нигоҳи нек нигарем.
Дар муқобили ҳар мушкилӣ ноумед мабош, зеро ҳатман роҳи раҳоӣ аз он ҷой дорад. Бо гирифтор шудан бо дарде ҳаргиз умед ба рӯзи сиҳатиро аз даст надеҳ, зеро яқинан устувор будан, роҳ ба сӯи солимист. Бо дар мондан дар ҳар туфоне аз шиддати борон ҳеҷ гоҳ хастадил нагард, чун ҳатман пас аз он самои поку шамси ҷонбахш падидор мегардад. Аз хазонрез гардидани рӯзҳои хуш ҳаргиз ғамгин мабош, чун баъди он фардои сабзпӯше моро интизор аст.
Дар дилхоҳ лаҳазоти вазнин ба воҳима афтодану ғарқи дарёи тарсу бим гардидан, ҳеҷ гоҳе роҳи раҳоӣ аз ҳолати баамаломада набуду нест. Баръакс он инсонро бештар эҳсосотӣ месозаду ҷуз ваҳму тарс дигар чизе дар мафкурааш пайдо намегардад. Табиати инсонӣ низ ҳамин гуна аст, ки вақте аз чизе биму ҳарос дорад, ҳолати руҳӣ-равонии хешро аз даст медиҳаду дигар гӯё барояш роҳ ба сӯи ҳаёти осоишта баста мешавад.
Ҳолати имрӯзаи дунё боис ба он гардид, ки баъзе шаҳрвандони кишвар ба воҳима афтодаву ҳолати руҳӣ-равонии хешро аз даст диҳанду дар кулбаи кӯчаки тарсу ваҳм қарор гиранд.
Агар ба таърихи башарият назар намоем, дармеёбем, ки инсоният дар тӯли мавҷудияти хеш борҳо бо ҳодисаву ҳолатҳои вазнин рӯ ба рӯ гардидаву сахтиҳои зиёдеро пушти сар намудааст. Дар тамоми он мушкилоте, ки инсоният бо он мувоҷеҳ гардидааст, таҳаммулпазирӣ, сабурӣ, иродаи қавӣ ва умедвор будан ба ояндаи хуб башариятро аз тамоми офатҳо эмин нигоҳ доштаву ба рӯзи осоишта расонидааст.
Синои бузург дар нигоштаҳои хирадмандонаи хеш доир ба воҳимаву таҳлука афтодан, хеле ба маврид гуфтааст, ки таҳлука нисфи беморист. Ин маънои онро дорад, ки вақте дар вазъияте ба монанди паҳн гардидани коронавирус ба воҳима меафтем, гӯё қисман бемор ҳастем. Дар чунин вазъият набояд ба воҳима афтод, баръакс орому осуда будан афзалтар аст. Зеро оромӣ ба таъкиди Синои соҳибхирад нисфи саломатист. Ва ё ба гуфтаи нависандаи фаронсавӣ Волтер “Умед ба барқароршавӣ нисфи барқароршавӣ аст”. Дар чунин лаҳзаҳои ҳассос ҳамеша бояд худро осуда нигоҳ дорем ва ба ҳар гуна воҳима дода нашавем. Чунки дода шудан ба таҳлукаву воҳима ҳеҷ гоҳе пайёмади хуб надошту надорад ва роҳи ҳал низ нахоҳад буд.
Чуноне ки мушоҳида мешавад, дар роҳи шифо ёфтани сироятёфтагон ваҳму тарс нақше нагузошта, баръакс бовариву сабурӣ, риояи гигиенаи шахсӣ ва некандеш будан бар оянда боиси он гардид, ки то имрӯз ҳудуди 1,5 миллион нафар шифо ёбанду ба ҳаёти муқаррарӣ баргарданд.
Вақте инсон ба тарсу воҳима дода мешавад, тафаккури мантиқӣ аз байн меравад. Он ба эҳсосу ҳаяҷони шадиде мубаддал мегардад, ки албатта ба саломатии инсон таъсири манфӣ дорад ва ин чиз дар баъзе ҳолат боис ба бемор гардидани шахс мегардад. Ин нуктаро илм низ собит сохтааст. Худи ваҳм аз нуқтаи назари илми равоншиносӣ ҳамчун як навъи беморӣ шинохта мешавад. Дар ҳама ҳолат худдорӣ кардан аз ваҳму тарс роҳи ҳифзи солимист.
Бузургони ҷаҳон дар нигоштаҳои хеш дар баробари дигар мавзуъҳои муҳим таъкид намудаанд, ки инсон бояд ҳамеша бо умед бошад. Зеро умеду орзу монанди пулест, ки ҳаёти зебои имрӯзи инсонро ба ояндаи хуб мепайвандад. Агар ки имрӯз нохушие ҳаёти моро камранг кардааст, ноумед набояд шуд, чун фардои дурахшоне ҳатман моро интизор аст. Тибулл, нависандаи римӣ низ доир ба ин хеле зебо гуфтааст, ки “Умед ҳамеша исрор мекунад, ки дар оянда ҳама нохушиҳо ба хушбахтӣ табдил ёбанд”.
Доир ба вазъияти баамаломада Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон низ зимни яке аз баромадҳояшон иброз доштанд: “Вазъияти бамиёномада аз ҳар яки мо тақозо мекунад, ки ниҳоят ҳушёру эҳтиёткор ва боз ҳам босабру таҳаммул бошем, ба воҳимаву таҳлука дода нашавем ва дар лаҳзаҳои душвору вазнин дар паҳлуи якдигар бошем. Мо бояд ба худ бовар дошта бошем ва бо азми қатъӣ бар зидди ин беморӣ мубориза бурда, бо донишу таҷриба ва маҳорату малакаи хеш аз ин вазъият раҳо шавем. Ҳамватанони азизи мо бовар дошта бошанд, ки мушкилоти имрӯза муваққатианд ва ҳатман паси сар мешаванд”.
Худи ҳамин гуфтаи Роҳбари давлат баёнгари он аст, ки мо бояд ба оянда бо умед бошему ба воҳима наафтем. Зеро яқинан вазъияти мавҷуда рӯзе бартараф мегардаду ба ҳаёти осоишта бармегардем.
Агар ки имрӯз коронавирус боиси коҳиши лаҳзаҳои хушамон гардидааст. Агар ки имрӯз бемории мазкур муҷиби тарсу ваҳми саросарӣ шудааст. Агар ки вазъияти имрӯза якояки моро нигарон кардааст...
Пас бояд ҳаргиз руҳафтода нагардем, ба воҳима дода нашавем, дилсард нагардем, балки канори ҳам бошем ва якдигарро аз лиҳози руҳию равонӣ дастгирӣ намоему ба оянда бо нигоҳи нек нигарем.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед