Мо миллати хушбахтем, ки дорои Ваҳдати миллием ва он 24 сол аст, ки ҳамнафаси рӯзгори мост. Дар воқеъ, ваҳдат такягоҳу пойдевор ва як рукни асосии суботу шукуфоии ҷомеа ба ҳисоб меравад. Ваҳдати тоҷикон барои дигар давлату мамолики гирифтори низоъ ҳамчун модели нодир ва фарогир эътироф шудаасту натиҷааш воқеияти раднопазир дорад. Дар зимн доир ба рӯзи Ваҳдати миллӣ ва нақши ин неъмати бебаҳо дар рушду нумуи Тоҷикистон бо Рӯдобаи Мукаррам, раиси Кумитаи иҷроияи Ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон суҳбат намудем.

- Дар ибтидои суҳбат фарорасии рӯзи Ваҳдати миллиро бароятон таҳният мегӯем. Ва баъдан ҳамчун роҳбари Ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон вожаи ваҳдатро чӣ гуна шарҳ медиҳед?

- Ташаккур. Ваҳдат сарчашмаи саодат аст, ки ба мо ҳаётро ҳадя мекунад. Ин мояи ҳастӣ дар ҳилоли таърих ҳамеша ба қудрати безаволи адолат такя намуда, сулҳ, растагорӣ, дӯстӣ, садоқат, ҳамдилӣ ва тавҳид мебошад. Ваҳдати миллӣ қавитарин рукни давлатдорӣ буда, низоми густурдаи кишвар танҳо аз мавҷудияти он тақвият меёбад. Аз сарчашмаҳои нақлӣ ва ақлӣ ба мо маълум аст, ки мардуми тоҷик дар гузори асрҳову наслҳо ҳамеша хостори сулҳу оромиш буд ва зиндагиро қобили парастиш ва даме аз онро ғанимат дониста, ягона ормони он ин танҳо осоишта зистан дар қаламрави оромиш будаасту халос. Дар марҳилаи нахустини соҳибистиқлолии кишвар ҷойгоҳ ва мақоми шоистаи онро таърих дубора дар оинаи хеш таҷаллӣ сохт, то халқи тоҷик аз он сабақҳои тоза бардоранд.

- Ваҳдати бадастовардаи мо бақои давлату миллатро таъмин кард ва ин масир ҳамвору бехатар набуд. Назари шумо оид ба нақши шахсият ва роҳнамои ин роҳи пур аз шебу фароз, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки хушбахтона моро то ба манзили мақсуд расонд?

- Аз таърих ба мо маълум аст, ки мардуми Тоҷикистон ҳамеша хостори сулҳу ваҳдат буд. Бисёр лаҳзаҳои ҳузнангезу тақдирсозу тақдиршикан дар рӯзгори мардуми тоҷик ба вуқӯъ пайвастанд. Мардуми тоҷик ҳазорҳо бор дар чанбараи истибдоду фишори аҷнабиёни хориҷӣ даромад, вале дар ҳама мавридҳои муайянкунандаи таъриху ҳастии хеш кӯшиш намуд, ки дар кишвар сулҳу оромиш ва ваҳдат барқарор бошад. Вале зиндагӣ чун раванди давомдор ҳамеша ҳукми хешро дорад. Дар баробари дигар фоҷиаҳои хунбори таърих яке аз маҳзунтарин ва андуҳноктарин саҳифаи китоби миллати мо ин ҷанги бародаркуш дар Тоҷикистон буд. Дар ҳаракати сиёсии даҳаи навад, неруҳои пасипардагӣ, наҳзатиҳои ҳангоматалаб ва ситезаҷӯ мехостанд давлати моро барҳам зананд. Дар он давроне, ки рӯзгори ҳар як тоҷик фоҷианок буд, халқ ва миллат ба шахсияти комилиродае ниёз доштанд. Зеро зуҳуроти ноумедӣ, бардоштҳои нодуруст аз падидаҳои номатлуби зиндагӣ, афсурдагии рӯҳӣ, гумроҳиҳои сиёсии давлатмардони он даврон мардумро ба дунболи ноумедӣ бурд. Хушбахтона, дар он рӯзҳои сахту мотамзо ба мададу наҷоти халқу миллат, ҷавонмарди асил Эмомалӣ Раҳмон аз миёни хуну хокистар бархост. Дар он рӯзгоре, ки ҳазорон дар як рӯз ба хоку хун ғалтиданд, яке аз қаҳрамониҳои фавқулодаи Пешвои миллат аз он иборат буд, ки халқ ва миллатро пеш аз ҳама бо иродаи чун кӯҳ устувор ва азму идроки рафеъ, руҳан қувват бахшиданд ва дар шароити бисёр сахту сангини ҷанг аз даруни мусибатҳо ва фоҷиа бо сухани шуълабори хеш, ки дар он ваъдаи сулҳу оромӣ буд, ба халқи худ умед ва хушбиниро берун кашид. Каломи сулҳофари Пешвои миллат чун саршор аз гармӣ, меҳр, лутф, хирад, садоқат, ҷозиба ва пеш аз ҳама самимияти миллӣ буд, тавонист башариятро ба дунболи ваҳдат кашонад. Роҳбари тозаинтихоб хуб дарк намуд, ки боэътибортарин санади фарҳанги сулҳ ин бахшидани гуноҳи рақиб аст. Бинобар ин, бо истифода аз чунин суннати азалии ниёгон, кишвари бемарому бенизомро ба амнтарин давлати минтақа табдил дод. Пешвои миллат ба тамоми барнову пири кишвар бо сухани фаросатзой ва амали ибратбахш исбот намуд, ки ватандорӣ як раванди давомдор дар сартосари зиндагии инсоният аст. Ҳар як сухани Пешвои миллат дар он рӯзҳо дар тафаккури мардум як модели назариявии табдил ва такомулро эҷод намуда, рӯҳияи онҳоро ба ояндаи хуб равшанзо намуд.

- Имрӯз мухолифини кишвар аз тариқи сомонаҳои иҷтимоӣ истифода карда, бо ҳар гуна туҳмату буҳтон ваҳдати сокинони кишварро халалдор месозанд. Шумо ба ин гуна тоифаҳо чӣ гуфтанӣ доред?

- Аз таърихи башарият ба мо маълум аст, ки аз сапедадами таърих ду неруи ба ҳам муқобилу оштинопазир рақобат доштаанд. Яке маърифат, ки сарчашмаи тамоми илмҳои башарият аст ва дигаре ҷаҳолат, яъне ифрот, хиёнат, фисқу фуҷур ва торикии донишу имон. Аз ҳама амали зишт ва ботил ин хиёнат ба халқу Ватан аст. Имрӯз гурӯҳҳои тамаъҷӯй ва ифротиёни наҳзатӣ, барои хароб кардани пояҳои давлатдорӣ ва халал расонидан ба оромиши кишвари мо иттилоотро ягона василаи муборизаи худ қарор дода, бо тарғибу ташвиқи кутоҳандешонаи хеш, мағзҳои ҷавононро шустушӯ мекунанд. Равоншиносон бар он назаранд, ки дар радифи иллатҳои равонии инсонӣ, манфуртарин беморӣ ин бахилӣ, иғвоандозӣ, туҳмат ва бадбинӣ мебошад. Мо амалҳои зишти ин гурӯҳеро, ки аз лиҳози равонӣ бемор ҳастанд, сахт маҳкум мекунем.

- Кадом роҳҳои муосиру манфиатоварро ба хотири ҳифзи Ваҳдати миллӣ дар замони бархӯрди тамаддунҳо ва ҷангҳои иттилоотӣ манфиатовар меҳисобед?

- Дониш умдатарин омили инсонсоз аст. Инсон барои расидан ба камолоти инсонӣ бояд роҳи илмомӯзиро пеша гирад. Ягона роҳе, ки ба василаи он мо ваҳдат ва истиқлоли хешро ҳимоя ва ҳифозат мекунем, ин рў овардан ба илму маърифати замони муосир ва дар заминаи он дӯст доштани халқу Ватан ва садоқат ба Пешвои миллат аст. Мо бояд дар ин даврони тағйиру таҳаввул бо зиракии сиёсӣ, дониши васеъ, ҷаҳонбинии дақиқ нагузорем, ки ҳаракатҳои зиддидавлатӣ ҳадафҳои худро дар кишвар амалӣ созанд. Мо бояд дар ҳама ҳолатҳо масири илму донишро дунбол кунем. Маърифат аз ҳар куҷое, ки пайдо шавад, онро ҷустуҷӯ намоем. Ватандориро чун зеботарин ибодат пазироӣ намоем. Бо ҷиддияту ҳавсалаи тамом барои пешрафту созандагии он бикӯшем. Ба усули инсонӣ ва маънавият такя дошта бошем. Мунодии асили ваҳдат, Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон умрҳо хунобаи дил хӯрда, ин давлату миллатро барои мо бо ашки гарму сард сохт. Мо бояд бо рушди такомули маънавият, иттиҳод, садоқат ва дилбастагӣ Ваҳдати миллиро чун рӯҳи миллат ва азамати ҷовидона ба ояндагон ба саломат бирасонем.

-Ба ҷавонони соҳибиқболи тоҷик чӣ паём доред?

- Боиси ифтихори зиёд аст, ки имрӯз ҷавонони соҳибиқболи мо чун парчамбардорони фардои кишвар ва офарандагони садҳо ибтикороти наҷибу созанда дар партави таваҷҷуҳи Сарвари кишвар - Пешвои миллат соҳиби мавқеи чашмгиру устувор ва маншаи эътимод ҳастанду мемонанд. Имрӯз ҷавонони мо бо кӯшишҳои пайваставу талошҳои бомаврид, афкори ваҳдатофаранда ва эҳсоси доманадори инсондӯстиву меҳанпарастӣ тавонистанд, то дар тамоми дунё мавқеъ ва манзалати хешро шарофатмандона ҳифз намоянд. Ҷавонони мо ҳар як ташаббуси наҷиб, ҳар як дастоварди рӯзгор ва умуман фатҳи зинаҳои комгориро бетардид дар партави мунаввари таассурот ва тараннуми соҳибистиқлолӣ ба даст оварданд.

Ҷавонони саодатманди даврони мо бояд хуб дарк намоянд, ки сармояи гаронбаҳои зиндагии онҳо танҳо илм ва маърифат аст. Аз ин рӯ, дониш аз ҳар куҷое, ки аз худ дарак диҳад, онро бояд ҷустуҷӯ намоянд.
Дар ин даврони тағйиру таҳаввул ҷавонони мо бояд аз равандҳои замони муосир комилан огоҳ бошанд. Дониш, таҷриба ва имконот барои онҳо бузургтарин аслиҳае аст, ки ба воситаи он ба рағми ҳама гуна чолишҳо мубориза бурда метавонанд. Имрӯз зуҳуроти номатлуби ҷомеа дар байни ҷавонон аз худ дарак медиҳад, ки дар сарнавишти онҳо пайомадҳои нохушояндро эҷод мекунад.

- Чун дар таҷлили рӯзи Ваҳдати миллӣ қарор дорем, ба мардуми шарифи Тоҷикистон чӣ таманниёт доред?

- Ба тамоми мардуми дилбастаи Ватан ва озода ҷашни Ваҳдати миллиро сидқан табрику таҳният намуда, ба онҳо иқболи баланд ва куллияи оромишу осоиши ҳаётро дар партави ҷонбахши ваҳдат орзу дорам. Умедворам, ки халқи тоҷик минбаъд низ таҳти сарварии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба пешрафтҳои рўзафзун ва зиндагии аз ин ҳам шоиставу арзанда хоҳанд расид ва нақши инсонии хешро дар шукуфоии ин сарзамини бостонӣ боз ҳам муассиртар анҷом мебахшанд.