Вақт барои тамоми инсоният як аст. Мо дар як истгоҳи тақвимӣ қарор дорем, ки фосилаест барои истгоҳи дигар ва дар ин фосилаи вақт соҳиби 24 соат, яъне 1440 дақиқа ё 86400 сония ҳастем. Агар инро дуруст мешуморем, пас бояд ба қадраш бирасем, зеро ҳеҷ гоҳ нафари дигар ба қадри вақти мо намерасад.

Ҳар нафаре, ки аз нарасидани вақт шикоят мекунад, баҳонаҷӯе беш нест, зеро борҳо шунидаем, ки вақт ба монанди пул аст, агар хуб сарфа кунӣ, ба ҳама чиз мерасад, агар не, пас ҷавобаш маълум. Имрӯз инсонҳое ҳастанд, ки танҳо бо маош аробаи зиндагиашонро мекашанд. Дар ин росто, метавон гуфт, боз ҳастанд афроде, ки даромади як-дурӯзаашон аз маошашон дида зиёд-тар аст, аммо аробаи рӯзгорашонро базӯр тела дода пеш мебаранд. Мо мебинем, нафароне, ки дар муддати кӯтоҳ ба омӯхтани забони хориҷие мепардозанд, касбу кори иловагӣ аз худ менамоянд, ба одамон некӣ мекунанд. Аммо боз ҳастанд нафароне, ки вақти худро дар “Инстаграм”-у “Фейсбук”, “Вайбер”-у “Вотсап” ва “Одноклассники”-ю “В-контакт” ба “лайк”-талбию постҳои дуздӣ мондан мегузаронанд.

Акнун саволе ҷавоб мехоҳад, ки чӣ бояд кард, то вақт беҳуда нагузарад? Ва ҷавобҳо мумкин аст, ки гуногун бошанд. Аммо фикри ғолиб ин аст, ки вақтро танҳо бо доштани нақшаи мақсаднок метавон идора карду аз он самаранок истифода бурд. Қабл аз назди роёна нишастан аз даҳ нафар шиносҳоям пурсидам, ки нақшаи рӯзона доранд ё не. Ҷавобҳо ҳам якранг буданд, яъне “не”. Набояд ҳайрон шуд, зеро имрӯз аксарият аз нақшаҳои қаблан тарҳрезишуда дида нақшаҳои “муҳимтар” доранд ва мекӯшанд аз пайи амалӣ гаштани онҳо шаванд.
Қоидаи асосии аз рӯйи нақша нафас кашидан, аввалан доштани як дафтар аст. Блокноти телефон, планшет ё ноутбук не, балки дафтари қоғазӣ. Зеро вақте ки нақшаҳоро дар блокноти телефон менависед ва пайи ҳам онҳоро иҷро кардан мегиред, ҳеҷ ҳаловате намебаред, аммо агар дар варақ бо қалам нависеду пас аз иҷрои ҳар кадоме аломати иҷроиш - “галочка”-ро серранг карда кашед, дигар аст. Ногуфта намонад, ки бо иҷро кардани амале ва дидани “галочка” боварӣ нисбат ба худ меафзояд. Чизи муҳими дигари нақша доштану бо он зиндагӣ кардан мақсад аст. Бояд ҳар нақшае, ки мо мекашем, дар паси худ мақсадеро ифода кунад ё кӯпруке шуда тавонад барои ба он расидан.

Нависандаи тавоно Расул Ғамзатов гуфта буд: “Ҳар вақте ки аз хоб бедор мешавед, дарҳол ҷаста нахезед, аввал хоби дидаатонро фикр кунед”. Ин нақшаи аввали Расул Ғамзатов буд, ки тавонист ӯро ба мақсадаш расонад. Қоидае ҳаст, ки бояд нақшаи субҳро шом кашид, зеро баробари чашм кушодан аллакай системаи асаб паём медиҳад, ки бояд фалон корҳоро иҷро кунем. Ва боз як хусусияти нақша дар он аст, ки бояд дар рӯйхат сар-аввал се амалеро монд ва онҳоро иҷро кард, ки шуморо ба мақсадҳои аввалиндараҷаатон бирасонад, боқимонда аз рӯйи табъу завқ ва вақт. Боке надорад, агар дар нақша зери рақами 2-юм варзиши пагоҳирӯзӣ бошад, бо мақсади зебоӣ ва солимӣ. Хуб мешавад, агар сеюм коре, ки мо дар рӯзи навамон мекунем, омӯхтан бошад. Мақсади омӯхтан рӯ ба рӯшноӣ ниҳодан аст.

Хулоса, вақти худро ба тамошои “платя”-ҳои навбаромад дар “Инстаг-рам”, ба табсиранависӣ дар “Фейсбук”, ба тамошо дар “Одноклассники”, ба хондани қиссаҳои дурӯғи паблик - чатҳо дар “Вайбер” бахшидан хиёнате ба худ асту халос. Пас, бояд вақти худро мақсаднок истифода барем, то фардо пушаймон нашавем.

Зуҳро РИЗОЗОДА,
коромӯзӣ “ҶТ”