Баъди чанд рӯзи хунукиҳои фасли дай, чеҳраи ҳаво кушода шуд. Боридани борони бошиддат ҳам кам гашт. Рафта – рафта то нисфирӯзиҳо офтоби чандрӯза пинҳоншудаю қаҳрӣ бо мо дубора оштӣ шуда, ба берун баромад. Нурҳои заррини худро ба ҳама ҷо паҳн карда, гармӣ мебахшид. Дар ин рӯзи офтобӣ баъди анҷоми дарсҳои аз ҳама мушкили ҳафта бо якчанд ҳамсабақам тасмим гирифтем ба боғ рафта, каме истироҳат намоем. Оҳиста - оҳиста қадам монда, ба боғи поёни донишгоҳи таҳсилдоштаамон – Боғи Аҳмади Дониш расидем. Рӯи харак нишаста, аз ину он мегуфтему механдидем. Аз мо каме дуртар ҷуфте нишаста, бо ҳам дар суҳбат буданд. Маълум буд, ки зану шавҳаранд ва писарчаи паҳлӯяшон буда, фарзандашон аст. Писарак саргарми дунёи худ буд, бо сангҳои рӯи замин бозӣ дошт. Аз сару либоси ба бар кардаашон пай бурдам, ки зиндагиашон миёна аст ва ё шояд аз миёна ҳам пасттар.

Тақрибан 10 – 20 дақиқа гузашта буд, ки якбора овози он зану шавҳар баланд шуд. Мо аввал кӯшиш кардем, ки ба онҳо эътибор надиҳем. Фикру хаёл ва нигоҳамонро ба ҳамдигар дӯхтем ва саргарми суҳбати худ шудем. Вале якбора дашному суханҳои қабеҳ, лаънату маломати пайиҳами онҳо ба якдигар диққати моро ба худ кашиду табъамонро хеле нороҳат сохт. Миёни гуфтугӯи онҳо ҳурмати занушавҳарӣ умуман дида намешуд. Бо як маҳорати баланд аз якдигар айб меҷӯстанду ҳарфҳои сахту дурушт ҷониби ҳам мегуфтанд. Писари наз-дашон буда, сангчаҳои дасташро, ки шояд аз надоштани бозича онҳоро шабеҳи ҳавопаймо карда буду ин тарафу он тараф парвозашон медод, ба як тараф ҳаво дода, ба гуфтугӯи дағалонаи волидонаш зеҳн монд. Якбора чеҳраи хандонаш ғамгин гашт. Ҷуръат карда, як қадам ба тарафи модараш монд. Шояд бағали модараш даромада, худро аз ин доду фарёдҳо панаҳ бурдан мехост. Вале садои баланди модарашро шунида, аз фикраш гашт. Ҷониби падар нигоҳ кард. Аз чеҳраи ғазаболуди падараш ва дастони панҷаҳояш мушткарда, ки ҳар замон ба хараку ба пои модараш мезад, тарсида, қадамашро пас гирифт. Зану шавҳар ин лаҳза ба ҳеҷ кас эътибор намедоданд. На ба мо, ки дар рӯ ба рӯяшон нишаста будем, на ба роҳгузарон, ки зуд – зуд аз пешамон мегузаштанд. Ҳатто ба писарчаашон, ки чанд дақиқа боз суҳбати онҳоро шунида, наздашон шах шуда монда буд. Суханонашонро хуб мешунидем. Ҷанҷоли оилавӣ. Мард бо чеҳраи ғазаболуд мегуфт: “Модарамро ҳурмат накардӣ, хонаро тоза накардӣ, беҳуда ба берун баромадӣ...” Занаш бошад, аз доираи тарбия берун ҷавоб медод: “Модарата садқаи ҳурмат кунад. Онҳоро ҳамин хел накунӣ, тори сарат мебароянд. Ин қадар ҳурмату иззат кардам, чӣ дидам? Ақаллан раҳмат нашунидам...” Ҳамин гуна бо ҳам ҷангу даъво доштанд. Аз ҷойи кору маоши мард гуфтанд, аз ҳурмату эҳтироми оилавӣ гуфтанд, дигар аъзои хонаводаи шавҳарро ба хотир оварданд. Ҳатто аз зиёдатӣ будани фарзанд ҳам гуфтанд. Ва то ба масъалаҳои заношӯӣ ҳам расиданд. Пеши мо, пеши фарзанди хурдсолашон, миёни боғи истироҳатии шаҳр. Мо дигар тоқати гӯш кардани ҷанҷоли онҳоро надоштем. Бо ишораи якдигар аз ҷой хестему бо табъи хира аз саҳни боғ берун шудем.

Бо дидани саҳнаи дар боғ рухдода, то бегоҳии рӯз фикру хаёлам парешон буд. Пеш аз ҳама дилам ба ҳоли он кӯдак месӯхт. Миёни ҷангу ҷидоли волидон дар чӣ аҳвол монда бошад? Мо, ки тоқати гӯш кардани суханони онҳоро надоштем, кӯдаки бечора то чанд вақти дигар гӯш карда бошад? Чӣ ҳарфҳои қабеҳе боз аз гуфтугӯи волидон шунида бошад? Дар кадом рӯҳия қарор дошт? Чӣ гуна ба воя мерасида бошад..?

Мутафаккири Шарқ Муҳаммад Ғазолӣ дар “Насиҳат – ул – мулук” ба некӣ гуфтааст: “Падару модар ба мисли сарчашмаи обе мебошанд, ки агар оби он мусаффо бошад, пас поёноб низ мусаффо хоҳад шуд”. Волидон муаллимони аввалини ҳар шахс дар зиндагӣ ба ҳисоб мераванд, ки мо аз онҳо тарбия мегирем, дарси амалҳои хуб, ҳурмату иззат, қадру қиммат, хештаншиносӣ ва садҳо дигар масъалаҳои ибрати инсониро меомӯзем. Вале агар аз волидони монанд ба саҳнаи боло таваллуд шуда бошем, чӣ гуна метавонем тарбияи дуруст гирему намунаи ибрат дигарон бошем?