Вақтҳои охир мавқеи баъзе шаҳрвандонро дар шабакаҳои иҷтимоӣ ва гурӯҳҳову аъзои онҳоро дида, сари он меандешам, ки чаро бештар ҷавонон фирефтаи шахсони манфиатҷӯ шуда, ба сози онҳо мерақсанд? Ҳол он, ки танҳо чунин афрод наслҳои ояндасозро ба гумроҳӣ бурда, ғаразу манфиатҳои шахсӣ ва ё хоҷагони хориҷиашонро дунболгирӣ мекунанд.

Дур намеравем, феълан ҳодисаҳои охир дар шаҳри Хоруғи Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон рух дода ва ҳамоиши ғайриқонунии чандрӯза дар шаҳр чунон ҳангомасозӣ карданд, ки гӯё фақат худашон ҳамадонанду мавқеи дигар дар пайи ин ҳаводис вуҷуд надорад. Ё худ дигаре кадом тарҳу ҳилаи наве дар сар дошта, Бадахшонро “Панҷшери Тоҷикистон” унвон карда, андешаю бозиҳои наве дар сар дорад.

Бале, домуллоёни ришдарозе, ки аз берун меистанд ва насиҳату васиятамон мекунанд, намедонем, ки худи онҳо бори охир, кадом сол ба Тоҷикистон омадаанду хоса аз ВМКБ дидан карданд. Агар дилсӯзи Ватану халқу миллат мебуданд, як гӯшаи кишварро кайҳо боз обод карда, меҳрубонию ғамгусории хешро исбот менамуданд.

Дар ин росто чанде пеш вазири маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон Маҳмадюсуф Имомзода ҳини мулоқот бо омӯзгорони Донишгоҳи давлатии Хоруғ ба номи Моёншо Назаршоев ҳам хеле хуб қайд намуданд: “Канӣ, (ашхоси манфиатҷӯ) аққалан як синфхонаи донишгоҳамонро таъмир кунанд? Биёянд, як тахтаи электрониамонро таъмир кунанд. Аққалан як ҷои нишастамон кунанд, дар як толори варзишӣ ё синфхонаи Хоруғ. Ҳадди аққал як ваҷаб роҳи моро асфалтпӯш кунанд. Ҳеҷ яке аз чунин иғвогарону нохалафон ҳуқуқи гуфтану ҳарф заданро аз номи мардум надоранд. Мо тоҷикистониён таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз ин ба баъд ҳам заҳмат кашида, ватанамро боз ҳам бештар ободу зеботар мекунем”.

Як чизро бояд гуфт, ки муҳимтар аз ҳама имрӯз мардуми Тоҷикистон дар фазои тинҷу амонӣ кору фаъолият доранд. Суолҳои дигаре ҳам ба миён меоянд, ки барои чӣ баъзе ҷавонони ноогоҳ гапи муаллимону волидонро намегиранду ҳар гуна гирдиҳамоии ғайриқонуниро ҷонибдорӣ мекунанд? Омӯзгорон дар куҷо хато кардаанд? Посух албатта дар тарбияи дурусти шогирдону фарзандон асту атрофи ин пурсишҳо андешаи бештар мебояд. Агар якҷову муттаҳид атрофи Сарвари давлат бошем, дар поямон хоре ҳам намехалад.

Имрӯз паҳлӯи асосии масъала таъмин ва ҳифзи суботи сартосарии мамлакат мебошад. Ёд дорем замони талхи ҷанги таҳмилии шаҳрвандиро. Дар маҳаллаи Хоруғи боло ҳатто барои пайдо кардани ним бурда нон чӣ қадар азоб мекашидем. Кифоя аст, дигар. Мо як бор асоямонро гум кардем. Мо дигар намегузорем, ки солҳои навадум такрор ёбанд. Ватан - Модар ва мардуми онро ҳифзу эҳтиёт мекунем.

Давоми 30 соли Истиқлол дуртарин минтақаҳои Тоҷикистон, аз ҷумла шаҳри Хоруғи Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон бо маънои томаш шаҳр гардид. Бунёду мавриди истифода қарор гирифтани даҳҳо иншооти наву замонавӣ, майдону толорҳои муосири варзишӣ, марказҳои фарҳангиву маърифатӣ, илмӣ ва маънавӣ – фароғатӣ, кӯдакистонҳои нав аз рушду нумуи ин шаҳр дарак медиҳанд.

Тинҷиву оромӣ беҳтарин неъмат аст. Аз ин рӯ, мо бояд онро қадр созему дар таҳкимаш саҳм гузорем.