ҶОМЕА
Якшанбе 28 Апрел 2024 03:27
Ба озмуни “РАИЯТПАРВАР”
Агар гӯям, ки хизматҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон басо зиёданд, гузашта аз ин, ҳадду ҳисоб надоранд, ин гуфта касеро ба ҳайрат намеорад. Зеро дар тули беш аз сӣ соли роҳбарии хирадмандона ва дурбинонаи Пешвои муаззами миллатамон ҳама шоҳиди ҳол ҳастем, корҳои ҳамарӯзаи эшон ба ҳамагон аён, созандагию ободониро дар саросари кишвар бо чашми сар дида истодаем. Дар вақти ҷанги шаҳрвандии таҳмилӣ рӯ ба халқ оварда, бо итминон гуфтани Ҷаноби Олӣ - “Ман ба шумо сулҳ меоварам!” ва ин рисолати муқаддасро амалӣ карданашон худ як қаҳрамонист. Ин хизмати бузургашон дар саҳифаҳои таърихи Тоҷикистони навин бо хатҳои заррин сабт хоҳад шуд ва барои наслҳои оянда сабақи бузурги миллатдӯстию меҳанпарастӣ хоҳад гардид. Метавон гуфт, ки Ҷаноби Олӣ машъал афрӯхтанд ва бар зулмот пирӯз шуданд. Аз ин рӯ, мардуми шукргузор Ҷаноби Олиро, ки бо сиёсати пешгирифтаашон Тоҷикистони соҳибистиқлолро ба қатори кишварҳои мутараққии олам дароварданд, Исмоили Сомонии даврони мо меноманд. Ин комилан ва барҳақ дуруст аст.
Дар ин ҷо камина дар бораи як чизи дигаре оид ба Пешвои миллат гуфтаниам. Бешак аз ҳама фазилатҳои инсонӣ авлотарину волотарин хайрхоҳию некандешист, дастгирии беғаразонаи ятимону ниёзмандону барҷомондагон аст. Ана ҳамин фазилат дар хулқу атвор ва рафтору кирдори Роҳбари давлатамон он қадар ҳувайдост, ки дар кам касон мушоҳида мегардад. Бубинед, боре ҳам нашудааст, ки Ҷаноби Олӣ ҳангоми сафарҳои кории худ ба шаҳру навоҳии мамлакат бо кӯдакони ятим, дар навбати аввал бо ятимони кулл мулоқот доир насозанд. Барои онҳо дастархони пурнозу неъмат ороста мешавад, аз номи Роҳбари давлат ба онҳо туҳфаҳо супорида мешаванд, ки аз сару либос, пойафзол, китобҳо ва анвои ширинӣ иборатанд. Дар лифофаҳо маблағи муайян ҳамчун кӯмаки молиявӣ низ дастраси ҳар яки онон мегардад.
Ин амали саховатмандонаи Ҷаноби Олӣ, ки гувоҳи дили бузургу саршори меҳру муҳаббати он кас мебошад, ҳамаро мутаассир месозад. На як бор дидам, ки ҳангоми тамошои чунин мулоқотҳо аз тариқи телевизион аз чашми одамон ашк мерезад. Хурсандию шодмонии кӯдакон бошад, кӯдаконе ки аз навозиши волидайн бо амри тақдир бенасиб мондаанд, интиҳо надорад. Ҷаноби Олӣ бо онҳо гарму самимӣ суҳбат мекунанд, ҳамеша таъкид месозанд, ки онҳо дар паноҳи давлатанд, ин ҷавҳари сиёсати иҷтимоии Ҳукумати мамлакат аст, кӯдакону наврасонро ба хондани хубу аъло, омӯхтани забонҳои хориҷӣ, аз худ намудани касбу ҳунарҳо ҳидоят менамоянд. Аз ҳама муҳимаш ин аст, ки кӯдакони ятим баъд аз мулоқот бо Роҳбари давлат ба ояндаи неки худ итминон ҳосил мекунанд, дарк менамоянд, ки онҳо бе пуштибон нестанд. Ин ҳам яке аз хизматҳои воқеии Ҷаноби Олӣ дар назди миллат, насли ҷавони ояндасоз аст.
Дар бораи он ки сиёсати хайрхоҳонаи Пешвои миллат, ки пайваста дар ҳаёт татбиқ мегардад ва ба шарофати он бисёр касон, бисёр оилаҳои камбизоату ниёзманд аз мушкилот вораҳиданд, мисолҳо хеле зиёданд. Ман мехоҳам ду чунин мисол орам, ки худ шоҳиди онҳо будам. Аввало ҳаминро бояд гӯям, ки ман 18 сол дар Дастгоҳи иҷроияи Роҳбари давлат фаъолият намудам, аз ҷумла, хушбахтона, панҷ сол ба ҳайси ёрдамчии Президенти мамлакатамон. Дар мулоқотҳои корӣ хоксорӣ ва хайрхоҳии Роҳбари давлат равшан аён мегашт.
Ҳамон давра, дар вақти даргириҳои шадид, ки мардумро ба дод оварда буданд, ба Дастгоҳи иҷроияи Президент мактубе ворид шуд. Мудири котибот Саидмурод Фаттоҳзода, ки алъон раиси кумитаи Маҷлиси намояндагон аст, онро барои шиносоӣ ба камина дод. Маълумам гашт, ки муаллифи мактуб хоҳари Бобоҷон Ғафуров-Тоҷинисо Ғафуроваи 82-сола аст, ҳамоне, ки чунончи ман огоҳӣ доштам дар гузашта муҳаррири нашриёт ва тарҷумон буду ҳатто бо устод С. Айнӣ, он вақт муқими шаҳри бостонии Самарқанд, мукотиба доштааст. Шодравон навишта буд, ки дар даврони пирӣ ба сараш кулфати гарон афтодааст. Ягона духтараш бар асари дарди бедаво бармаҳал фавтидааст ва тарбияи наберааш Комила ба зиммаи ӯ афтидааст, чунки падари духтарча беному нишон ғайб задааст. Алҳазар аз чунин падарон, ки фарзанди худро зиндаятим мекунанд. Муаллифи номаи пурсӯзу гудоз навишта буд, ки дар тарбияи наберааш азият мекашад, зеро ҳарчанд дар хона онҳо ду нафаранду бас, бо сабаби камчин будану нарасидани хӯрока баъзе рӯзҳо ба як бурда нон ҳам зор мешудаанд.
Мактуби мазкур дастраси Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гардид ва он кас бетаъхир дастур доданд, ки ба хонаи Тоҷинисо Ғафурова, воқеъ дар паси бинои Донишгоҳи омӯзгории ҳозира бо амри Ҷаноби Олӣ ба номи устод С. Айнӣ, кумаки башардӯстона бурда расонда шавад. Ман ҳам супориш гирифтам, ки кӯмакбарандагонро ҳамроҳӣ намоям. Ҳамин тариқ ман бо Тоҷинисо Ғафурова, ин зани фозилу донишманд шинос шудам. Кунҷкобии рӯзноманигориам боло гирифт ва ман бо соҳибхоназани пири асобадаст суҳбати муфассал оростам. Ӯ аз ҷумла гуфт:
- Ман дар миёни бародари бузургворам Бобоҷон Ғафуров ва муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон умумияти зиёд мебинам. Ҳарду ба таърихи чандҳазорсолаи миллатамон арҷ мегузоранд, ба қадри зиёиён мерасанд, ба муҳтоҷону ниёзмандон дасти ёрӣ дароз мекунанд. Инак мо ҳам аз кӯмаки Сарвари давлатамон баҳравар шудем. Илоҳо ба ҳазор дароянд, илоҳо Худованди кариму муттаол ҳамеша ёру мададгорашон бошад!
Ин суханонро бар забон ронда, Тоҷинисо Ғафурова даст ба рӯй кашида “Омин!” гуфт. Ёдам ҳаст, ки кумаки башардӯстона бо супориши Ҷаноби Олӣ минбаъд ҳам ба хонаи ин кампири бекасу кӯй то дами фавташ расонда мешуд. Наберааш Комила бошад ба факултаи забонҳои хориҷии Донишгоҳи омӯзгорӣ дохил шуд. Ҳоло ӯ баркамол аст, кор мекунад ва албатта, некиҳои Президенти мамлакатро ба оилаи онҳо дар айёми гарони гуруснагӣ нағз дар ёд дорад. Магар инро фаромӯш карда мешавад. Ҳаргиз!
Мисоли дуюм. Чанд сол муқаддам муддате ба ҳайси сардабири ҳафтавори “Адабиёт ва санъат” ифои вазифа намудам. Ҳар пагоҳӣ гоҳи кор рафтан дар назди дорухонаи рақами 1, ки дар шафати бинои Иттифоқи нависандагон аст, мудом як кампири русро дар либоси хоксорона медидам. Ӯ гадоӣ мекард. Ман ҳам дар қатори баъзе роҳгузарон ба ӯ як-ду сомонӣ дода гузашта мерафтам. Ӯро медидаму ба худ суол медодам, ки дар ин синну сол кампир наход касе надошта бошад, ки қути лоямуташро таъмин созад ва ӯ дар пиронсолӣ талбандагӣ накунад. Боре росто бо гадойзан ҳамсуҳбат шудам. Ному насабаш Галина Викторовна Смирнова будааст. Зодгоҳаш шаҳри Душанбе, Донишкадаи политехникиро хатм карда, то дами ба нафақа баромадан дар як пажӯҳишгоҳи лоҳикашӣ адои вазифа намуда будааст. Хостам пурсам, ки магар нафақааш басанда нест, вале боз худдорӣ кардам. Вале ӯ пешдастӣ карда, худ чунин гуфт:
-Шукр, нафақа мегирам ва агар тани танҳо мебудам, бемалол мерасид, чунки ба одами пиронсол чизи бисёре ҳам даркор нест, рӯз гузарад, шуд. Лекин ман дар хона боз хӯрандагони хурдсол дорам, ки аз дасташон ҳоло чизе намеояд ва онҳо дастнигари фақат мананд.
Он рӯз ман қиссаи ҳузнангезеро шунидам, ки маро ба риққат овард. Кампир суханашро идома дода гуфт:
- Ягона духтаре доштам, ба воя расондам, ду маротиба ба шавҳар баромад, вале ҳарду дафъа бебарор, хонавайрон шуд. Аз ду шавҳар се фарзанд ёфт, се писараки дустрӯй. Лек худаш дар садамаи нақлиётӣ ҳалок шуду фарзандони ба ҷону дил баробарашро ба мани нолону гирёну синабирён монда рафт. Аз он дам қариб се сол сипарӣ шуд. Лекин аз домодҳои собиқам на пай ҳасту на ҳайдар, аз худ дараке намедиҳанд. Хайр, бало ба пасашон, гадоӣ карда ҳам наберагонамро саробонӣ мекунам. Худо карим ва раҳим аст, хонаи ман аз ин ҷо дур аст, лекин ман маҳз ба ҳамин ҷо барои пайдо кардани ризқи кӯдакон меоям. Зеро ин ҷо серодам, роҳгузарон бисёранд. Боз ман умедворам, онҳое, ки аз дорухона мебароянд, дарди дили маро мефаҳманду раҳми маро мехӯранд.
Гайдозан лаҳзае таваққуф карда, оҳи бадарде кашида боз гуфт:
-Набераи калониам ёздаҳсола шуд, дуюмӣ ҳаштсола ва хурди чорунимсола. Ду нафари калонӣ мактаб мераванд, лек хурдиро ман дар хона танҳо монда, дарро аз болояш қулф мекунам ва ба ин ҷо меоям. Лекин то гашта рафтан диламро гургон тала мекунанд, метарсам, ки ӯ наафтаду ягон ҷояшро захмӣ накунад, ягон зарфро нашиканад. Кӯдак-дия. Мегӯянд, ки қатра-қатра дарё шавад. Шояд қатраҳое, ки ман ба гадоӣ ҷамъ мекунам, дарё нашаванд. Лекин ақаллан нонпулӣ мешаванд. Ба ҳаминаш ҳам шукр...
Ман ин қиссаи ғамангезро шунида, ба падарони сангдили наберагони ятимондаи гадойзан лаънат гуфтаму аз пайи кори худ рафтам.
Бад – ин минвол чанде гузашт. Лекин боз муддате сипарӣ гашту гадойзанро дигар надидам. Аз дилам гузашт, ки шояд ҷойи талбандагиашро иваз карда бошад ё шояд мариз шуда бошад. Одамӣ-дия.
Як рӯзи якшанбе ҳамроҳи ҳамсарам ба бозор рафтем. Ногоҳ дар миёни анбӯҳи одамон Галина Викторовнаро дидам. Аз пасаш як ҷавонписар, яқин боркаши кироӣ, аробачаеро бо ду – се тӯрхалтаи пуранво тела дода меомад. Кампир ҳам маро шинохт ва мо салому алейк кардем. Ба пурсиши ман, ки чаро хеле вақт шуд наменамояд, чунин посух дод:
-Ба талбандагии ман, ҳазорон бор шукр, дигар эҳтиёҷ намонд. Аз шарофату марҳамати Президенти Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон. Бо маслиҳати ҳамсоягонам, ки аз ҳолу аҳволи ман воқиф буданд, ба унвони Роҳбари давлат мактуб навистаму ёрӣ пурсидам. Ҳарчанд ки ҳамсоягон маро бовар кунониданд, ки матуб беҷавоб намемонад, ташрифи ду марди ношинос ба хонаи ман бароям ногаҳонӣ буд. Онҳо худро муаррифӣ намуданд, кормандони хадамоти кӯмаки иҷтимоии Вазорати нигаҳдории тандурустӣ ва ҳифзи иҷтимоии аҳолии ҷумҳурӣ буданд. Гуфтанд, ки онҳо бо супориши роҳбарият ба хонаи ман кӯмаки башардӯстона овардаанд ва он дар поён аст. Баъд рафта як халта орд, чанд шиша равған, биринҷу шакар оварда, дар ошхона монданд. Ҳини хайрухуш гуфтанд, ки аз ин баъд чунин кӯмаки башардӯстона ҳар моҳ ба хонаи ман дастрас карда мешавад. Ҳамчунин, як лифофаро бо маблағи муайян ба дастам доданд. Аз ҳамон вақт зиндагии мо тинҷ шуд. Наберагонам чун пештара ба ҳамсолони серу пуру хушсарулибоси худ бо ҳасад нигоҳ намекунанд. Чунки аз онҳо дигар ҳеҷ камӣ надоранд.
Вақти хайрухуш Галина Викторовна, ки дар гузаштаи на он қадар дур гадоӣ мекард, як сухани пурҳикматеро бар забон ронд, ки дар майнаам сахт нақш баст. Онро аввал бо забони русӣ меорам: “Благотворительность -это критерий, по которому Господь воздаст каждому из нас”.
Чунин тарҷума кардам: “Парвардигор ҳар бандаашро аз рӯи амалҳои неку хайраш тақдир хоҳад кард”.
Ҷаноби Олӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро аз рӯи амалҳои неку хайрашон Парвардигор ва халқи бузургворашон ба таври сазовор тақдир мекунанд.
Зиҳӣ Сарвар, зиҳӣ раиятпарвар, ятимону бепарасторонро пуштибону ёвар, беш аз ин, падар!
Мансур СУРУШ, узви
Иттифоқи нависандагон,
шореҳи адабии АМИТ “Ховар”
“Ҷавонони Тоҷикистон”
№44(9834), 02 ноябри соли 2023
Агар гӯям, ки хизматҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон басо зиёданд, гузашта аз ин, ҳадду ҳисоб надоранд, ин гуфта касеро ба ҳайрат намеорад. Зеро дар тули беш аз сӣ соли роҳбарии хирадмандона ва дурбинонаи Пешвои муаззами миллатамон ҳама шоҳиди ҳол ҳастем, корҳои ҳамарӯзаи эшон ба ҳамагон аён, созандагию ободониро дар саросари кишвар бо чашми сар дида истодаем. Дар вақти ҷанги шаҳрвандии таҳмилӣ рӯ ба халқ оварда, бо итминон гуфтани Ҷаноби Олӣ - “Ман ба шумо сулҳ меоварам!” ва ин рисолати муқаддасро амалӣ карданашон худ як қаҳрамонист. Ин хизмати бузургашон дар саҳифаҳои таърихи Тоҷикистони навин бо хатҳои заррин сабт хоҳад шуд ва барои наслҳои оянда сабақи бузурги миллатдӯстию меҳанпарастӣ хоҳад гардид. Метавон гуфт, ки Ҷаноби Олӣ машъал афрӯхтанд ва бар зулмот пирӯз шуданд. Аз ин рӯ, мардуми шукргузор Ҷаноби Олиро, ки бо сиёсати пешгирифтаашон Тоҷикистони соҳибистиқлолро ба қатори кишварҳои мутараққии олам дароварданд, Исмоили Сомонии даврони мо меноманд. Ин комилан ва барҳақ дуруст аст.
Дар ин ҷо камина дар бораи як чизи дигаре оид ба Пешвои миллат гуфтаниам. Бешак аз ҳама фазилатҳои инсонӣ авлотарину волотарин хайрхоҳию некандешист, дастгирии беғаразонаи ятимону ниёзмандону барҷомондагон аст. Ана ҳамин фазилат дар хулқу атвор ва рафтору кирдори Роҳбари давлатамон он қадар ҳувайдост, ки дар кам касон мушоҳида мегардад. Бубинед, боре ҳам нашудааст, ки Ҷаноби Олӣ ҳангоми сафарҳои кории худ ба шаҳру навоҳии мамлакат бо кӯдакони ятим, дар навбати аввал бо ятимони кулл мулоқот доир насозанд. Барои онҳо дастархони пурнозу неъмат ороста мешавад, аз номи Роҳбари давлат ба онҳо туҳфаҳо супорида мешаванд, ки аз сару либос, пойафзол, китобҳо ва анвои ширинӣ иборатанд. Дар лифофаҳо маблағи муайян ҳамчун кӯмаки молиявӣ низ дастраси ҳар яки онон мегардад.
Ин амали саховатмандонаи Ҷаноби Олӣ, ки гувоҳи дили бузургу саршори меҳру муҳаббати он кас мебошад, ҳамаро мутаассир месозад. На як бор дидам, ки ҳангоми тамошои чунин мулоқотҳо аз тариқи телевизион аз чашми одамон ашк мерезад. Хурсандию шодмонии кӯдакон бошад, кӯдаконе ки аз навозиши волидайн бо амри тақдир бенасиб мондаанд, интиҳо надорад. Ҷаноби Олӣ бо онҳо гарму самимӣ суҳбат мекунанд, ҳамеша таъкид месозанд, ки онҳо дар паноҳи давлатанд, ин ҷавҳари сиёсати иҷтимоии Ҳукумати мамлакат аст, кӯдакону наврасонро ба хондани хубу аъло, омӯхтани забонҳои хориҷӣ, аз худ намудани касбу ҳунарҳо ҳидоят менамоянд. Аз ҳама муҳимаш ин аст, ки кӯдакони ятим баъд аз мулоқот бо Роҳбари давлат ба ояндаи неки худ итминон ҳосил мекунанд, дарк менамоянд, ки онҳо бе пуштибон нестанд. Ин ҳам яке аз хизматҳои воқеии Ҷаноби Олӣ дар назди миллат, насли ҷавони ояндасоз аст.
Дар бораи он ки сиёсати хайрхоҳонаи Пешвои миллат, ки пайваста дар ҳаёт татбиқ мегардад ва ба шарофати он бисёр касон, бисёр оилаҳои камбизоату ниёзманд аз мушкилот вораҳиданд, мисолҳо хеле зиёданд. Ман мехоҳам ду чунин мисол орам, ки худ шоҳиди онҳо будам. Аввало ҳаминро бояд гӯям, ки ман 18 сол дар Дастгоҳи иҷроияи Роҳбари давлат фаъолият намудам, аз ҷумла, хушбахтона, панҷ сол ба ҳайси ёрдамчии Президенти мамлакатамон. Дар мулоқотҳои корӣ хоксорӣ ва хайрхоҳии Роҳбари давлат равшан аён мегашт.
Ҳамон давра, дар вақти даргириҳои шадид, ки мардумро ба дод оварда буданд, ба Дастгоҳи иҷроияи Президент мактубе ворид шуд. Мудири котибот Саидмурод Фаттоҳзода, ки алъон раиси кумитаи Маҷлиси намояндагон аст, онро барои шиносоӣ ба камина дод. Маълумам гашт, ки муаллифи мактуб хоҳари Бобоҷон Ғафуров-Тоҷинисо Ғафуроваи 82-сола аст, ҳамоне, ки чунончи ман огоҳӣ доштам дар гузашта муҳаррири нашриёт ва тарҷумон буду ҳатто бо устод С. Айнӣ, он вақт муқими шаҳри бостонии Самарқанд, мукотиба доштааст. Шодравон навишта буд, ки дар даврони пирӣ ба сараш кулфати гарон афтодааст. Ягона духтараш бар асари дарди бедаво бармаҳал фавтидааст ва тарбияи наберааш Комила ба зиммаи ӯ афтидааст, чунки падари духтарча беному нишон ғайб задааст. Алҳазар аз чунин падарон, ки фарзанди худро зиндаятим мекунанд. Муаллифи номаи пурсӯзу гудоз навишта буд, ки дар тарбияи наберааш азият мекашад, зеро ҳарчанд дар хона онҳо ду нафаранду бас, бо сабаби камчин будану нарасидани хӯрока баъзе рӯзҳо ба як бурда нон ҳам зор мешудаанд.
Мактуби мазкур дастраси Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гардид ва он кас бетаъхир дастур доданд, ки ба хонаи Тоҷинисо Ғафурова, воқеъ дар паси бинои Донишгоҳи омӯзгории ҳозира бо амри Ҷаноби Олӣ ба номи устод С. Айнӣ, кумаки башардӯстона бурда расонда шавад. Ман ҳам супориш гирифтам, ки кӯмакбарандагонро ҳамроҳӣ намоям. Ҳамин тариқ ман бо Тоҷинисо Ғафурова, ин зани фозилу донишманд шинос шудам. Кунҷкобии рӯзноманигориам боло гирифт ва ман бо соҳибхоназани пири асобадаст суҳбати муфассал оростам. Ӯ аз ҷумла гуфт:
- Ман дар миёни бародари бузургворам Бобоҷон Ғафуров ва муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон умумияти зиёд мебинам. Ҳарду ба таърихи чандҳазорсолаи миллатамон арҷ мегузоранд, ба қадри зиёиён мерасанд, ба муҳтоҷону ниёзмандон дасти ёрӣ дароз мекунанд. Инак мо ҳам аз кӯмаки Сарвари давлатамон баҳравар шудем. Илоҳо ба ҳазор дароянд, илоҳо Худованди кариму муттаол ҳамеша ёру мададгорашон бошад!
Ин суханонро бар забон ронда, Тоҷинисо Ғафурова даст ба рӯй кашида “Омин!” гуфт. Ёдам ҳаст, ки кумаки башардӯстона бо супориши Ҷаноби Олӣ минбаъд ҳам ба хонаи ин кампири бекасу кӯй то дами фавташ расонда мешуд. Наберааш Комила бошад ба факултаи забонҳои хориҷии Донишгоҳи омӯзгорӣ дохил шуд. Ҳоло ӯ баркамол аст, кор мекунад ва албатта, некиҳои Президенти мамлакатро ба оилаи онҳо дар айёми гарони гуруснагӣ нағз дар ёд дорад. Магар инро фаромӯш карда мешавад. Ҳаргиз!
Мисоли дуюм. Чанд сол муқаддам муддате ба ҳайси сардабири ҳафтавори “Адабиёт ва санъат” ифои вазифа намудам. Ҳар пагоҳӣ гоҳи кор рафтан дар назди дорухонаи рақами 1, ки дар шафати бинои Иттифоқи нависандагон аст, мудом як кампири русро дар либоси хоксорона медидам. Ӯ гадоӣ мекард. Ман ҳам дар қатори баъзе роҳгузарон ба ӯ як-ду сомонӣ дода гузашта мерафтам. Ӯро медидаму ба худ суол медодам, ки дар ин синну сол кампир наход касе надошта бошад, ки қути лоямуташро таъмин созад ва ӯ дар пиронсолӣ талбандагӣ накунад. Боре росто бо гадойзан ҳамсуҳбат шудам. Ному насабаш Галина Викторовна Смирнова будааст. Зодгоҳаш шаҳри Душанбе, Донишкадаи политехникиро хатм карда, то дами ба нафақа баромадан дар як пажӯҳишгоҳи лоҳикашӣ адои вазифа намуда будааст. Хостам пурсам, ки магар нафақааш басанда нест, вале боз худдорӣ кардам. Вале ӯ пешдастӣ карда, худ чунин гуфт:
-Шукр, нафақа мегирам ва агар тани танҳо мебудам, бемалол мерасид, чунки ба одами пиронсол чизи бисёре ҳам даркор нест, рӯз гузарад, шуд. Лекин ман дар хона боз хӯрандагони хурдсол дорам, ки аз дасташон ҳоло чизе намеояд ва онҳо дастнигари фақат мананд.
Он рӯз ман қиссаи ҳузнангезеро шунидам, ки маро ба риққат овард. Кампир суханашро идома дода гуфт:
- Ягона духтаре доштам, ба воя расондам, ду маротиба ба шавҳар баромад, вале ҳарду дафъа бебарор, хонавайрон шуд. Аз ду шавҳар се фарзанд ёфт, се писараки дустрӯй. Лек худаш дар садамаи нақлиётӣ ҳалок шуду фарзандони ба ҷону дил баробарашро ба мани нолону гирёну синабирён монда рафт. Аз он дам қариб се сол сипарӣ шуд. Лекин аз домодҳои собиқам на пай ҳасту на ҳайдар, аз худ дараке намедиҳанд. Хайр, бало ба пасашон, гадоӣ карда ҳам наберагонамро саробонӣ мекунам. Худо карим ва раҳим аст, хонаи ман аз ин ҷо дур аст, лекин ман маҳз ба ҳамин ҷо барои пайдо кардани ризқи кӯдакон меоям. Зеро ин ҷо серодам, роҳгузарон бисёранд. Боз ман умедворам, онҳое, ки аз дорухона мебароянд, дарди дили маро мефаҳманду раҳми маро мехӯранд.
Гайдозан лаҳзае таваққуф карда, оҳи бадарде кашида боз гуфт:
-Набераи калониам ёздаҳсола шуд, дуюмӣ ҳаштсола ва хурди чорунимсола. Ду нафари калонӣ мактаб мераванд, лек хурдиро ман дар хона танҳо монда, дарро аз болояш қулф мекунам ва ба ин ҷо меоям. Лекин то гашта рафтан диламро гургон тала мекунанд, метарсам, ки ӯ наафтаду ягон ҷояшро захмӣ накунад, ягон зарфро нашиканад. Кӯдак-дия. Мегӯянд, ки қатра-қатра дарё шавад. Шояд қатраҳое, ки ман ба гадоӣ ҷамъ мекунам, дарё нашаванд. Лекин ақаллан нонпулӣ мешаванд. Ба ҳаминаш ҳам шукр...
Ман ин қиссаи ғамангезро шунида, ба падарони сангдили наберагони ятимондаи гадойзан лаънат гуфтаму аз пайи кори худ рафтам.
Бад – ин минвол чанде гузашт. Лекин боз муддате сипарӣ гашту гадойзанро дигар надидам. Аз дилам гузашт, ки шояд ҷойи талбандагиашро иваз карда бошад ё шояд мариз шуда бошад. Одамӣ-дия.
Як рӯзи якшанбе ҳамроҳи ҳамсарам ба бозор рафтем. Ногоҳ дар миёни анбӯҳи одамон Галина Викторовнаро дидам. Аз пасаш як ҷавонписар, яқин боркаши кироӣ, аробачаеро бо ду – се тӯрхалтаи пуранво тела дода меомад. Кампир ҳам маро шинохт ва мо салому алейк кардем. Ба пурсиши ман, ки чаро хеле вақт шуд наменамояд, чунин посух дод:
-Ба талбандагии ман, ҳазорон бор шукр, дигар эҳтиёҷ намонд. Аз шарофату марҳамати Президенти Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон. Бо маслиҳати ҳамсоягонам, ки аз ҳолу аҳволи ман воқиф буданд, ба унвони Роҳбари давлат мактуб навистаму ёрӣ пурсидам. Ҳарчанд ки ҳамсоягон маро бовар кунониданд, ки матуб беҷавоб намемонад, ташрифи ду марди ношинос ба хонаи ман бароям ногаҳонӣ буд. Онҳо худро муаррифӣ намуданд, кормандони хадамоти кӯмаки иҷтимоии Вазорати нигаҳдории тандурустӣ ва ҳифзи иҷтимоии аҳолии ҷумҳурӣ буданд. Гуфтанд, ки онҳо бо супориши роҳбарият ба хонаи ман кӯмаки башардӯстона овардаанд ва он дар поён аст. Баъд рафта як халта орд, чанд шиша равған, биринҷу шакар оварда, дар ошхона монданд. Ҳини хайрухуш гуфтанд, ки аз ин баъд чунин кӯмаки башардӯстона ҳар моҳ ба хонаи ман дастрас карда мешавад. Ҳамчунин, як лифофаро бо маблағи муайян ба дастам доданд. Аз ҳамон вақт зиндагии мо тинҷ шуд. Наберагонам чун пештара ба ҳамсолони серу пуру хушсарулибоси худ бо ҳасад нигоҳ намекунанд. Чунки аз онҳо дигар ҳеҷ камӣ надоранд.
Вақти хайрухуш Галина Викторовна, ки дар гузаштаи на он қадар дур гадоӣ мекард, як сухани пурҳикматеро бар забон ронд, ки дар майнаам сахт нақш баст. Онро аввал бо забони русӣ меорам: “Благотворительность -это критерий, по которому Господь воздаст каждому из нас”.
Чунин тарҷума кардам: “Парвардигор ҳар бандаашро аз рӯи амалҳои неку хайраш тақдир хоҳад кард”.
Ҷаноби Олӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро аз рӯи амалҳои неку хайрашон Парвардигор ва халқи бузургворашон ба таври сазовор тақдир мекунанд.
Зиҳӣ Сарвар, зиҳӣ раиятпарвар, ятимону бепарасторонро пуштибону ёвар, беш аз ин, падар!
Мансур СУРУШ, узви
Иттифоқи нависандагон,
шореҳи адабии АМИТ “Ховар”
“Ҷавонони Тоҷикистон”
№44(9834), 02 ноябри соли 2023
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед