Он рӯзи зимистон борони сард якмаром меборид. Борон ҳеҷ нияти бас кардан надошт. Гӯё аз касе қасд мегирифта бошад, донаҳои сарди борон ба дарахтон, раҳу болои одамон меборид. Аз сардии ҳаво борон монанди сӯзане буд, ки ба даст мерасиду чанд лаҳзаи дигар ҷояш месӯхту дард мекард. Агарчи аз боридани борон лаззат барам ҳам, вале борони он рӯз ба рағми ин маро вомедошт, ки аз он панаҳ шавам. Дастамро аз ҷайбам намебаровардаму сарамро зери кулоҳам панаҳ мекардам. Бояд аз роҳи зеризаминӣ гузашта, ба ҷониби дигари роҳ мерафтам. Дар қисми дигари роҳ зани солхӯрдаеро дидам, ки аз моҷароҳои зиёди зиндагӣ миёнаш хам гаштаю дастони нозукаш ларзон, бо кадом баҳонае рӯзгор ӯро миёни он донаҳои бераҳму сарди борон берун сохтааст. Ҳарчанд либоси гарму ғафс доштам, ҳомоно аз сардии ҳаво меларзидам. Вале гӯё ин сардӣ ба он зан аҳамияте надошт. Ӯ мисле, ки тамоман ҳис намекард ҳаво ва борони сардро. Бо духтари тақрибан 20-солаи қадрас маъюбаш саргардон буд. Дидам, ки рӯймоли калони сафедашро аз сараш гирифта, ба сари духтари маъюбаш андохт. Сипас кафшҳояшро бароварду ба пойи духтари маъюбаш пӯшонид. Замин ҳама аз борон тару лойолуд буд. Вале модари солхӯрда ҳамоно бо “роҳатӣ” пойи даруни лойобҳо мондаро “ҳис” намекард. Ин дафъа аз дасти духтараш дошта, ӯро аз аробачааш бардоштан мехост, вале натавонист. Мадораш нарасид. Модар хеле хаставу лакот ба назар мерасид. Охир, умраш рафта, барҷомонда шуда буд. Вале ба умру афсурдаҳолӣ тан намедод, меҳри фарзанд боло меистод. Дубора кӯшиши бардоштан кард. Раҳмам омам. Наздашон рафтаму кӯмакашон кардам ва аз роҳи таъмиррафта гузаштем. Сипас, зани солхӯрда, ба борони сару рӯяшро тар карда эътиборе надода, духтарашро ба аробача шинонду аз тар нашудан ва мабодо осеб надидани ӯ пурсон шуд. Баъди ҷавоби қонеъкунанда оҳи сарде кашиду қоматашро рост кард. Бо чашмони пур аз меҳр ҷонибам нигаристу дуои хушбахту модари серфарзанд шуданамро аз даргоҳи Худо талаб кард. Назар ба пойҳои бе кафши модар андохтам. Ҷӯробаш тамоман тару пур аз лой буд. Вале ба ин нигоҳ накарда, духтарашро бӯсиду аз пойҳои лучаш фаромӯш кард. Гӯё ҳама ғаму дардашро сухани хуби фарзанд ба коми фаромӯшӣ супурда буд...

Барои оне, ки дил дораду дардро эҳсос мекард, оне, ки инсон асту дарки инсоният мекунад, дидани ин саҳна осон набуд. Аз ҷумла худи ман. Ин саҳна бароям як чизро исбот кард, он рӯз. Охири ҳамин моҳ модарам зодрӯз дорад. Ҳар рӯз ба ин фикр аз ҷойхобам боло мешудам, ки “ба модарам чӣ туҳфа кунам, то шод шаванд? Чӣ таманниёте ба модарам кунам, то арзандаи заҳмату талошашон бошад?” Баъди ин саҳна такон хӯрдам. Овозе ба гӯшам садо дод, ки аз ин ҷуброни аз фаҳм дур даст бикашам. Ба худ ларзидам. Ҳолам бетоб шуд. Чашмонам нам гирифту пуроб шуд. Аз Худо узр хостам.

Баъди ин саҳна ба андеша рафтам: “Модарам зодрӯз дорад, оё дастаи гуле кифоягӣ мекунад, то ҷои умреро, ки хазонаш кардам, гирад? Модарам зодрӯз дорад, оё ноёбтарин суханҳо метавонанд, ки ҷои якшаба аллаашро, ки на хобу на дард гуфтанд, гирад? Модарам зодрӯз дорад, оё гаронтарин туҳфа метавонад, ки ҷои як қатра шири покашро гирад? Модарам зодрӯз дорад, оё шириние метавонад, ки баробар ба бузургии меҳри бекарону ноёбаш бошад? Модарам зодрӯз дорад, оё метавонам, бо хизматҳои кӯчакам, ақаллан сари мӯйе ранҷу машаққатеро, ки аз барои ман кашидаанд, баргардонам? Албатта не! Ва ҳатто тасаввур ҳам намекунам, ки як рӯз баргардонам. Мани кучак куҷову меҳри бесарҳаду марзношиноси модарам куҷо? Оғӯши кучаки ман куҷову оғӯши беканори модарам куҷо?

Худоё, ин меҳру муҳаббат, ин раҳму шафқат, ин адолату асолат фақат хоси модар аст, ки Ту арзонӣ доштаӣ. Ман ҳақиру нотавонам, пеши ин бузургӣ. Тасаввур ҳам карда наметавонам, ин азаматро. Аҷабо, магар модар будан ҳамаънои ранҷу дард аст? Магар модар будан ҳамаънои кулфату ғам аст? Магар модар будан ҳамаънои уқубату азоб аст? Ва ин ҳама боз аз пушти фарзанд. Вале куҷо дидем, ки модар аз ин нолад? Ин ҳамаро баръакс ширину форам мепазирад.

Ҳис кардам, ки модар бузургтар аз он аст, ки ману мо мепиндорем. Телефонамро аз худ бехуд ба даст гирифтаму рақам чидам. Модарам садо баровард: “О, ҷон”. Ашкам сар омад. Иқтидори ҳарф заданро аз даст додам. Фикрам парешон шуд. Хаёлам гурезон шуд: “Модарам зодрӯз дорад, чӣ туҳфа намоям? Умрамро? Ҳаётамро? Ҷонамро? Ҳастиямро? Тамоми бахту саодатамро? Чиро..? Ин ҳама ба гарде намеарзад. Танҳо бузургии модар маро мадор мебахшад. Ӯст ки дар баробари ноарзиштарин туҳфаям кӯдаквор шодӣ мекунаду маро шоду масрур месозад.”