Ҳар нафар бояд дар интихоби касбу ҳунар дақиқкор бошад. Зеро касбу ҳунар моро дар оянда мехӯронаду мепӯшонад. Комёбии инсон дар касбаш танҳо ба туфайли фидоии пешаи худ будан, ҳамеша дар ҷустуҷӯ шудан ва ҳаракат намудан ҷиҳати рушди малакаи касбӣ ба даст меояд. Ин гуфта пайроҳаҳои гуногунеро мемонад, ки билохира инсонро ба сӯи фатҳи қуллаи мақсуд мебаранд.

Ман низ барои фатҳи қуллаи мақсуду расидан ба орзуҳоям пешаи дӯстдоштании рӯзноманигориро интихоб намудаму барои муваффақ шудан дар ин роҳ тамоми кӯшиши худро ба харҷ хоҳам дод.

Аслан, интихоби ин пеша орзуи ширини даврони кӯдакиям мебошаду аз ҳамон айём дил ба журналистика бастам. Чун ба воя расидам, шавқи журналистика маро ором нагузошт. Мегӯянд, бедор намудани завқи интихоби касби мувофиқ дар вуҷуди фарзандон вазифаи асосии падару модар аст. Маҳз иҷрои ин уҳдадориҳои волидайн завқро дар дилам бедор намуд. Ёдам ҳаст, овони кӯдакиям падару модар аз таҷрибаи андӯхтаи худ, аз шеъру шоирӣ, аз эҷоду эҷодкорӣ ҳарф мезаданд. Гарчанде мардуми одии шаҳри мо шоири ҳирфаӣ набошанд ҳам, ғаму андӯҳ, дарду алам, хушиву хурсандии худро бо шеърҳо ифода мекарданд. Хосса, бо ин гуна рафтори онҳо дар дили хурдакаки ман орзуҳои бузург ҷой мегирифт ва ин орзуҳо маро кашон-кашон ба сӯи хондану омӯхтан бурд.

Орзуи рӯзноманигор шуданро аз хурдӣ доштам, дар наврасиам ба он меҳр бастам ва дар ҷавониям орзуямро ба ҳақиқат табдил медиҳам. Имрӯз ба майдони рӯзноманигорӣ ворид гардидам ва дар дохили он бо тамоми асрори нокушода, бо тамоми ҳақиқатҳои ногуфта, бо тамоми ормонҳои дар дил мондаи ҷомеа ошно шудам ва ҳаргиз намехоҳам, ки ин майдонро тарк кунам.
Журналистика дар аввал бароям шавқ буд, вале ҳоло мақсади зиндагиям аст.

Суман УБАЙДУЛЛОЗОДА,
донишҷӯи курси 2-и ДМТ