“Ман ба ғайрату матонат, далериву шуҷоат ва ҳисси баланди миллии афсарону сарбозони бонангу номуси Ватан бовар дорам ва аз онҳо ифтихор мекунам. Бо итминони комил изҳор медорам, ки афсарону сарбозони шуҷои Қувваҳои Мусаллаҳ ба савганди ҳарбии худ содиқ монда, рисолати фарзандии худро дар назди Ватан, миллат ва давлати худ ҷавонмардона адо мекунанд”. 

Эмомалӣ Раҳмон

Шуҳрати Мустафо ҷавоне мебошад, ки  аз овони хурдсолӣ муҳаббати хизмат дар сафи Артиши миллиро дар дили худ мепарварид. Вақте падараш дар сари дастурхон аз лаҳзаҳои хотирмонаш дар хизмати ҳарбӣ ба фарзандон қисса мекард, ҳамаи ин ёддоштҳои падарро Шуҳрат мешунид ва ба худ қавл медод, ки  вақташ расад, ба мисли падар рисолати ҷавонмардиро дар назди давлату миллат ба ҷо меораду муҳофизи ҳар порча хоки Ватан мегардад.

Ӯ баъди хатми мактаби миёна ҳуҷҷатҳои худро довталабона ба Донишгоҳи давлатии Қурғонтеппа ба номи Носири Хусрав супорида,  номи пуршарафи донишҷӯро сазовор мегардад. Вақте дар донишгоҳ таҳсил мекард, бо дониши аъло ва рафтори намунавиаш байни ҳамсабақон эҳтироми хоссаеро доро буд. Шӯҳрат  ҳамеша ҳадафашро аз мактаби мардонагӣ гузаштан дониста, хизматро дар Артиши миллӣ  барои худ қарзи ҷонӣ меҳисобид. 
 
Агар мо имрӯз дар фазои амну осуда умр ба сар мебарем, гувоҳи он аст, ки фарзандони сарсупурдаи миллат шабу рӯз марзҳоямонро посбонӣ мекунанд. Онҳо барои осоиши мардуми кишвари азизамон саъй доранд, то ягон нохалафу бадкоре ҳадафи номатлуби хешро амалӣ насозад. 

Дар ҳақиқат имрӯзҳо дар ҷомеа бисёр кам ҷавононеро вомехӯрем, ки дар замири хеш ҳисси хештаншиносию меҳанпарастӣ ба монанди Шуҳрат  доранд. 

Ӯ баъди хатми донишгоҳ бо азми қавӣ ва сари баланд довталабона  ба сафи  Қувваҳои Мусаллаҳи кишвар рафта,  тӯли як сол адои хизмат намуд ва бо ифтихор назди волидайн баргашт. 

Худи Шуҳрат мегӯяд: “Ҳимояи марзу буми Ватан ва обод гардонидани он вазифаи имониву виҷдонии ҳар як фарди бонангу номуси миллати тоҷик ба ҳисоб меравад. Он ҳамчун омили муҳими тарбияи ватандӯстӣ ва рукни асосии ҷавонмардӣ аз насл ба насл мерос мондааст ва мо бояд идомадиҳандаи ин мероси ниёгонамон бошем. Бояд қайд кард, ки дар вуҷуди ҳар нафаре ҳисси ватандӯстӣ ҷой дошта бошад, кӯшиш мекунад,  бо хизмате қарзии фарзандии хешро дар назди Ватан заррае ҳам бошад, иҷро кунад”.

Дар ҳақиқат, ҳар як волидайн бояд қарзи худро назди фарзанд адо намояд. Шароити хубу мусоид фароҳам оварад, то ки фарзандон соҳиби илму маърифат, касбу ҳунар гардида,  қавииродаю суботкор ба воя расанд. Оилаи Раҷабов Мустафо аз оилаҳое мебошад, ки барои тарбияи фарзандон ва ба роҳи рост ҳидоят кардани онҳо тамоми шароитро муҳайё сохтааст. 

“Беҳтарин туҳфаи ҳар волидайн ба ҷамъият ин фарзанд аст. Фарзанде, ки бо донишу маҳораташ  парчамбардори кишвар ва муаррифгари волидайн бошад. Писари ман баъди хатми донишгоҳ қарор дод, ки ба сафи Артиши миллӣ рафта, хизмати Модар- Ватанро адо намояд. Ба ин қарори фарзандам зид нагардида, донистам, ки қарори писарам  дуруст аст”, - иброз дошт Раҷабов Мустафо, падари Шуҳрат.

Ба таъкиди падари ин сарбоз бояд ҳар як ҷавони бо нангу номус ба хизмати ҳарбӣ рафта, муҳофизатгари  ҳар порча хоки Ватан бошад. Ӯ гуфт: “Мо бояд фарзандонамонро аз хурдӣ дар рӯҳияи ватандӯстиву хештаншиносӣ тарбия намоем, то дар оянда муҳофизатгари Ватани хеш гарданд. Ман аз ҳар як ҷавоне, ки синнашон ба хизмати ҳарбӣ расидааст, даъват ба амал меорам, ки ба хизмати ҳарбӣ рафта, қарзи ҷавонмардонаи худро адо намояд”.

“Ҳамаи мо дар назди халқу Ватан вазифадор ҳастем, ки сулҳи пойдор ва якпорчагии Тоҷикистони азизро чун гавҳараки чашм ҳифзу нигаҳбон бошем. Бо дилу ҷон ба Ватан хизмат карда, доимо бар он мекӯшем, ки дар кадом соҳае, ки фаъолият менамоем, баҳри таҳкими Ваҳдати миллӣ ва пешрафти кишвар талош намоему саҳмгузор дар рушди ватан бошем”, - гуфт дар интиҳои суҳбат Шуҳрат.