Имрӯзҳо ба шакли зоҳирӣ бисëр эътибор медиҳанд ва аз рӯи он ба инсон таваҷҷуҳ мекунанд. Аммо ин зоҳирпарастӣ дар байни насли имрӯза чӣ таъсире хоҳад расонд ва оё зоҳирпарастӣ метавонад, нишондиҳандаи хислати хуби одамӣ бошад? Бо ин суол ба чанде аз ҷавонон муроҷиат намуда, назари эшонро гирифтем.     

Мирсаид Сатториëн:
-Имрӯз кишвари моро аслан ду тамоюл пайгирӣ дорад, ҷаҳонишавӣ ва шаҳришавӣ, яъне глобализатсия ва урбанизатсия. Маҳз ин ду тамоюл омили он гардида истоданд, ки қисми зиëди ҷавонони мо зоҳирбинанд, ба вижа ҷавонони аз соли 2000-ум ин тараф. Агар умқан назар кунем, мебинем, ки дар интихоби либос, таом, манзил, коргоҳ, ҷойи таҳсил ва ҳатто ҳамсар низ ҷавонон зоҳирбинӣ доранд. Масалан, ҷавоне духтареро маҳз барои либоси зебо пӯшиданаш дӯст медорад, на ба хотири ақлу фаросат ва донишу хӯяш. Духтаре, ки дар маркази пойтахт либоси миллӣ ва рӯймол мепӯшад, дар назари ҷавонон деҳотӣ аст. Ë духтарон ҳам бештар ба ҷавононе менигаранд, ки либоси зебо мепӯшанд, атри хушбӯй истифода мекунанд ва амсоли ин. Маҷмуан, ҷавонони имрӯза аслан ғарбгаро шудаанд, ба вижа ба Аврупо бештар пайравӣ мекунанд, ҳам аз нигоҳи либоспӯшӣ, ҳам аз нигоҳи гашту гузор. Дар ин даврон моро мебояд, ки бештар ба асолати миллӣ рӯ оварем, арзишҳои худшиносиро дар худ татбиқ кунем ва пойбандӣ аз фарҳангҳои бегонаро тадриҷан камтар намоем.

Нушервон Ëғибекзода:
-Ҳар чизе, ки ба вуҷуд меояд, сабабу омили пайдоиши худро дорад. Зоҳирбинӣ ин хислати шахшуда ë худ тамоюли манфӣ аст ва сабаби ба он гирифтор шудани бархе аз ҷавононро дар ду чиз мебинам. Аввал, маърифати паст, дуюм душворӣ кашидан дар ташхиси ҳайсияти фард ë шахс. Яъне, вақте дар шинохти инсонҳо ба мушкилӣ дучор мешавем, ногузир ба он баҳои сатҳӣ ë худ зоҳирӣ медиҳем.

Уғулой Қутбиддинзода:
-Албатта, зоҳирпарастӣ миëни мо-ҷавонон хело зиëд ба назар мерасад. Ин дардест, ки мулоиҷа мехоҳад, зеро ҳама дар замони имрӯза аз рӯӣ либоси зебову қиматбаҳо ба инсон баҳо медиҳанд. Сабабҳо зиëданд ва дар ҷомеаи суннатии мо аллакай ҳама ба ин чиз одат карданд. Ин аз рӯи мушоҳидаи худи ман аст. Зеро мо-ҷавонон дар донишгоҳ таҳсил мекунем ва мебинем, ки теъдоди зиëди донишҷӯëн ба зоҳирпарастӣ таваҷҷуҳ доранд ва кӯшиш мекунанд, ки ҳар рӯз як либоси нав пӯшанду ба донишгоҳ биëянд. Ба бемории зоҳирпарастӣ гирифторанд, ки ин чиз шахсан ба худи ман писанд нест. Зеро инсон бояд ботинан зебо бошад, на зоҳиран.

Мутаҳир Шошев:
-Аз нигоҳи банда ҷавон бояд зоҳирпараст бошад ва ба худаш аҳамият диҳад, зеро либос нишондиҳандаи чӣ тавр будани инсон аст. Дар замони имрӯза мо насли ҷавон ҳамин чизро дӯст медорем. Зебопарастӣ барои мо хело муҳим аст. Зеро агар шахс зоҳирашро нигоҳ накунад, наметавонад таваҷҷуҳи касеро ба худаш ҷалб кунад. Замона ҳамин чизро талаб менамояд ва агар хоҳем, ки дар чашми дигарон тобем, бояд зоҳирбин бошем.

Таҳияи Саҳоба ШАРИПОВА,
донишҷӯи ДМТ