Фариштаи ҳаётам. Хеле хушбахтам, ки духтаре мисли туро дорам. Аз он меболам, ки ҳамаи хислатҳои беҳтарини ману модаратро доро ҳастӣ. Вақте ба ту менигарам, ба ширинзабониву хушгуфторият бештар мафтун мегардам ва ифтихор мекунам, ки чунин духтар дорам.

Духтари гулам. Ёд дорӣ, вақте ҷиддан аз ман суол кардӣ, ки дуруст аст, нахустфарзандро писар мехостам на духтар? Ман бошам суолатро ҷиддӣ нагирифта, онро сухани кунҷковонаи кӯдакона қабул кардам. Вале ҳоло суолатро дарк кардам ва бароят мегӯям, ки ту аз ҳазорон писар бароям азизу дӯстдоштанӣ ҳастӣ. Ту муҳимтарин инсонӣ на танҳо дар оилаи мо, балки дар тамоми замин. Ва инро ҳамеша дар хотир дошта бош.

Медонӣ духтарам, ҳолатҳои душвореро дар зиндагӣ дучор шудам, ки дигар наметавонистам бо онҳо мубориза барам. Вале хандаҳову нигоҳи ту бас буд, ки ҳамаи онҳоро паси сар кардам.

Азизам, духтари ба ҷон баробарам! Бидон, ки ман низ дар тамоми ҳолатҳои хӯшиву сахтии зиндагӣ дар паҳлӯят ҳастам ва ҳамеша мададгорат мемонам.

Бештари волидон фикр мекунанд, ки онҳо бо зиндагӣ хеле хуб балад буда, сирри хушбахт будан дар зиндагиро низ медонанд. Аммо иштибоҳ мекунанд. Чун нафари хушбахт наметавонад, дигареро барои хушбахт шудан маҷбур созад. Чун эҳсосро наметавонед, ба дигаре дод, аммо метавон бо хушбахтии худ дигареро дилшод кард.

Танҳо мехоҳам бидонӣ, ки ту ба ҳама гуна хушбахтӣ ҳақ дорӣ ва онро бояд пайдо кунӣ. Дар зиндагӣ бо диққат бош ва хушбахтиро биҷӯ!

Мо волидон барои хушбахтиву осудагии шумо ба ҳама кор қодирем. Баъзан мо қобилияти болиданро фаромӯш месозем ва баъзан ба шумо низ имконияти боз кардани қанотро намедиҳем. Тафовут танҳо дар он аст, ки вақте фарзадонамонро хеле зиёд дӯст медорем, барои зиндагии мустақил иҷозат додан хеле танқисӣ мекашем.

Духтарам, имрӯз дар мактуб аз ту узр мехоҳам, ки натавонистам бароят ҳар чи мехостӣ ато фармоям. Вале боварӣ дорам, ту ба ҳамаи онҳо оқилона баҳогузорӣ мекунӣ.

Ман медонам, вақте кӯчак будӣ, муҳаббатамро нисбат ба ту ошкор намегуфтам. Барои ман ин лаҳзаҳоеанд, ки аз даст рафтаанд ва наметавонам баргардонид.

Дар ёд дорам, ҳангоме вақти соати хоб фаро мерасид, кӯшиш мекардем, ҳарчи зудтар ба хоби ноз равӣ. Дар хона хеле оромона суҳбат мекардем, то аз хоб бедор нашавӣ. Вале имрӯз хеле мехоҳам ҳангоми хоб дар паҳлӯят бошаму вақте бедор шудан, чеҳраи маро бубинӣ ва оғӯшам кунӣ. Аҷаб лаҳзаҳои ширин, аммо дигар барногаштанист.

Имрӯз мебинам духтари наврас шудаӣ ва аксар вақт мехоҳӣ, ки худро бо атрофиёнат мувофиқат намоӣ. Аммо мехоҳам ту дар зиндагӣ боандеша бошӣ. Ман аз он ҳарос надорам, ки ту хеле худпараст гардӣ. Танҳо аз он хавотирам, ки атрофиён аз самимият ва муҳаббати ту истифода бурда, бо ҳиссиёти ту бозӣ накунанд.

Мутаассифона, ману модарат дар дигар рӯҳия ба воя расидем. Дар рӯҳияе, ки мо ба воя расидем, танҳо фидокорӣ ҷо дошту худпарастӣ муҳим набуд. Моро бубахш, шояд аз фидокориҳои мо бошад, ки дар тарбияи ту саҳлангорӣ кардем ва ту баъзан ба рафтори худ шубҳа дорӣ.

Духтарам, ҳамаи бадиеро, ки дар қалб ҷо кардаӣ, аз худ раҳо кун ва танҳо ба худ боварӣ дошта бош ва ин беҳтарин мукофот дар зиндагӣ барои мо хоҳад буд.

Духтарам, бо тамоми буду набудам дӯстат медорам ва ҳамеша бароям сутуни хонадон будиву боқӣ мемонӣ. Ҳис мекунам, ки дар зиндагӣ кадом амали хуберо ба анҷом расонидаам, ки Худованд туро бароям ҳадя кард. Танҳо ба хотири ту имрӯз зиндаву саломат ва талош ба фардо мекунам. Танҳо ту ҳастӣ, ки зиндагӣ бароямон ширину гуворост. Танҳо ту метавонӣ барои мо маънии ҳаёт бошӣ.

Духтари гулам, бароят тамоми хушиҳоро орзу мекунам. Дар зиндагӣ ҳамеша эҳтиёткорона амал намо, то дар дунё як инсони хушбахти дигар зиёд гардад. Сипос аз сарнавишт, ки бароям туро ҳадя кард!

Бо эҳтиром падарат Фирӯз.