ҶАВОНОН
Шанбе 20 Апрел 2024 05:11
Қабул шудани Қонуни конститутсионии Тоҷикистон «Дар бораи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат» ба дили мо – ҷавонон дар самти ватандӯстиву меҳанпарастӣ руҳу тавони тоза бахшид. Вале ин мақоме, ки ба Президенти муаззами мо муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дода шудааст, ҷавоби кӯчакест барои хизматҳои арзандаи эшон.
Шахсе, ки тавонист тани танҳо, дар як давраи парешониву парокандагӣ ва дар рӯзҳои даҳшатбору фоҷиабори кишвар ҷони худро ба гарав гузошта, аз як сарзамини ҷангзада бо ном Афғонистон бо суханҳои самимиву меҳри падарона тамоми ҳамватанонро ба Ватании аҷдодии худ бар гардонид, Пешвои миллат, Кафили сулҳу ваҳдами миллии тоҷикон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд.
Лаҳзаҳои мудҳише буданд, ки аз чашми модарону хоҳарон ашки ҳасрат ҷорӣ буд. Падар дар ҳасрати дидори фарзанд буду фарзанд чашм дар роҳи бозгашти падар. Албатта, фармӯш кардани он рӯзҳои сангини миллат фаромӯшии таърих ва асолати хеш аст. Зеро он шабу рӯз аз ҳар самт ба амнияти миллат ва якпорчагии давлат хатари ҷиддӣ таҳдид мекард. Бартарф намудани ин бесару сомониҳо ва ба Ватан даъват кардани гурезагонро ягон нафар намехост ба уҳдаи худ гирад. Зеро ҳама ҷону ҷалоли худро муҳимтар аз манфиати миллату давлат медонистанд. Танҳо ҷасорату ғайрат ва мардонагии ҷавонмарди асили миллат Эмомалӣ Раҳмон буд, ки ин масъулияти бузургро ба дӯши худ гирифта, манфиати давлату миллатро дар мадди аввал гузошт.
Қавлу қасам, вафодорӣ, меҳрубонӣ, ҷасорату шуҷоат, ҷавонмардӣ, садоқаду муҳаббат ва нияту қалби поки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки санаи 8-уми декабри соли 1992 ба тамоми гурезагони берун аз марзи Ватан муроҷиати базгашт ба Ватанро намуд, ки дар он чунин омада буд: “Падару модарони меҳрубон ва хохаҳорону додарони гиромӣ! Халқи мо имрӯз душвортарин ва фоҷианоктарин давраҳои таърихиро аз сар гузаронида истодааст. Ҳақиқат талх аст, воле мо бояд иқрор шавем, ки қувваҳои муайян сабабгори фоҷиаи миллат гаштанд. Ман ба ҳар яки Шумо муроҷиат карда, ба ақлу заковати Шумо, ки ворисони фарзандони баруманди тоҷик ҳастед, бовар мекунам. Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар як хона ва ҳар як оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам...”
Ба ҳамагон маълум аст, ки Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар азми кардааш устувор монда, дар солҳои аввали соҳибистиқлолии давлат бо саркардагони гурӯҳҳои мухолифин панҷ давраи гуфтушунид ва ҳафт мулоқот ороста, ба мақсади адолатпарваронаи худ муваффақ гашт. Ин ҳама азму талошҳо ба осонӣ ба даст наомада, шуҷоату қаҳрамониро барои расидан ба мақсадҳои нек талаб мекард. Барои расидан ба ҳадаф ва муваффақ шудан дар ин роҳи душвор барои боз намудани саҳифаи навини таърихӣ бо иқдомҳои бунёдкоронаву созандагӣ боварию муҳаббати мардум зарур буд, ки ҳамаи инро Сарвари поксиришти мо дар як муддати кӯтоҳ соҳиб шуд.
Солҳои аввали соҳибистиқлолӣ бо шарофати иқдомҳои беназири Сарвари давлат нақбу пулҳо ва роҳҳои наву ҷавобгӯ ба талаботи байналмиллалӣ сохта шуданд, ки дар равуои мардуми кишвар аз як минтақа ба минтақаи дигар тамоми мушкилотро бартараф намуд. Барои бартараф намудани камбудиҳо ва беҳбуд бахшидан ба рӯзгори мардум садҳо корхонаву фабрикаҳо сохта ба истифода дода шуданд. Ба ҷоннисору хизматкардаҳои миллат унвони олии қаҳрамонӣ доданд ва ба онҳо арҷу эҳтиром гузоштанд.
Ҳар як инсони комил бояд дар зиндагии худ нафареро ҳамчун шахсият эътироф намуда, кӯшиш намояд, ки ба монанди ӯ сухан гӯяд, рафтор кунад ва ҳатто шакли зоҳирияшро мутобиқ созад. Яъне, ҳар як инсон намунаи ибрати худро дошта бошад. Танҳо он нафаре намунаи ибрат шуда метавонад, ки бо рафтор, гуфтор ва кирдори нек арзандаи пайравӣ бошад. Хирадмандию ҷасурӣ, ростқавлию бовиҷдонӣ, дастгиру мададгори ниёзмандон будани Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки хурду калони тоҷику тоҷикистонӣ ин марди ҷасури миллатро намунаи ибрати худ ҳисобида, аз мактаби сулҳофариву ватандӯстии ӯ таълим ва тарбия гирифта истодаанд.
Камолиддин КАРИМОВ, омӯзгори фанни таърихи МТМУ №10, ғолиби даври дуюми Озмуни “Омӯзгори сол-2017”
Шахсе, ки тавонист тани танҳо, дар як давраи парешониву парокандагӣ ва дар рӯзҳои даҳшатбору фоҷиабори кишвар ҷони худро ба гарав гузошта, аз як сарзамини ҷангзада бо ном Афғонистон бо суханҳои самимиву меҳри падарона тамоми ҳамватанонро ба Ватании аҷдодии худ бар гардонид, Пешвои миллат, Кафили сулҳу ваҳдами миллии тоҷикон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд.
Лаҳзаҳои мудҳише буданд, ки аз чашми модарону хоҳарон ашки ҳасрат ҷорӣ буд. Падар дар ҳасрати дидори фарзанд буду фарзанд чашм дар роҳи бозгашти падар. Албатта, фармӯш кардани он рӯзҳои сангини миллат фаромӯшии таърих ва асолати хеш аст. Зеро он шабу рӯз аз ҳар самт ба амнияти миллат ва якпорчагии давлат хатари ҷиддӣ таҳдид мекард. Бартарф намудани ин бесару сомониҳо ва ба Ватан даъват кардани гурезагонро ягон нафар намехост ба уҳдаи худ гирад. Зеро ҳама ҷону ҷалоли худро муҳимтар аз манфиати миллату давлат медонистанд. Танҳо ҷасорату ғайрат ва мардонагии ҷавонмарди асили миллат Эмомалӣ Раҳмон буд, ки ин масъулияти бузургро ба дӯши худ гирифта, манфиати давлату миллатро дар мадди аввал гузошт.
Қавлу қасам, вафодорӣ, меҳрубонӣ, ҷасорату шуҷоат, ҷавонмардӣ, садоқаду муҳаббат ва нияту қалби поки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки санаи 8-уми декабри соли 1992 ба тамоми гурезагони берун аз марзи Ватан муроҷиати базгашт ба Ватанро намуд, ки дар он чунин омада буд: “Падару модарони меҳрубон ва хохаҳорону додарони гиромӣ! Халқи мо имрӯз душвортарин ва фоҷианоктарин давраҳои таърихиро аз сар гузаронида истодааст. Ҳақиқат талх аст, воле мо бояд иқрор шавем, ки қувваҳои муайян сабабгори фоҷиаи миллат гаштанд. Ман ба ҳар яки Шумо муроҷиат карда, ба ақлу заковати Шумо, ки ворисони фарзандони баруманди тоҷик ҳастед, бовар мекунам. Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар як хона ва ҳар як оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам...”
Ба ҳамагон маълум аст, ки Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар азми кардааш устувор монда, дар солҳои аввали соҳибистиқлолии давлат бо саркардагони гурӯҳҳои мухолифин панҷ давраи гуфтушунид ва ҳафт мулоқот ороста, ба мақсади адолатпарваронаи худ муваффақ гашт. Ин ҳама азму талошҳо ба осонӣ ба даст наомада, шуҷоату қаҳрамониро барои расидан ба мақсадҳои нек талаб мекард. Барои расидан ба ҳадаф ва муваффақ шудан дар ин роҳи душвор барои боз намудани саҳифаи навини таърихӣ бо иқдомҳои бунёдкоронаву созандагӣ боварию муҳаббати мардум зарур буд, ки ҳамаи инро Сарвари поксиришти мо дар як муддати кӯтоҳ соҳиб шуд.
Солҳои аввали соҳибистиқлолӣ бо шарофати иқдомҳои беназири Сарвари давлат нақбу пулҳо ва роҳҳои наву ҷавобгӯ ба талаботи байналмиллалӣ сохта шуданд, ки дар равуои мардуми кишвар аз як минтақа ба минтақаи дигар тамоми мушкилотро бартараф намуд. Барои бартараф намудани камбудиҳо ва беҳбуд бахшидан ба рӯзгори мардум садҳо корхонаву фабрикаҳо сохта ба истифода дода шуданд. Ба ҷоннисору хизматкардаҳои миллат унвони олии қаҳрамонӣ доданд ва ба онҳо арҷу эҳтиром гузоштанд.
Ҳар як инсони комил бояд дар зиндагии худ нафареро ҳамчун шахсият эътироф намуда, кӯшиш намояд, ки ба монанди ӯ сухан гӯяд, рафтор кунад ва ҳатто шакли зоҳирияшро мутобиқ созад. Яъне, ҳар як инсон намунаи ибрати худро дошта бошад. Танҳо он нафаре намунаи ибрат шуда метавонад, ки бо рафтор, гуфтор ва кирдори нек арзандаи пайравӣ бошад. Хирадмандию ҷасурӣ, ростқавлию бовиҷдонӣ, дастгиру мададгори ниёзмандон будани Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки хурду калони тоҷику тоҷикистонӣ ин марди ҷасури миллатро намунаи ибрати худ ҳисобида, аз мактаби сулҳофариву ватандӯстии ӯ таълим ва тарбия гирифта истодаанд.
Камолиддин КАРИМОВ, омӯзгори фанни таърихи МТМУ №10, ғолиби даври дуюми Озмуни “Омӯзгори сол-2017”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед