Фарзанд. Ин неъмати бебаҳост, ки ҳаёти мо – инсонҳо ширин асту лаззати зиндагӣ ва накҳату муҳаббати самимиро эҳсос менамоем. Аз рӯзи ба дунё омадани фарзанд ҳар як волидайн дарҳол дар фикри ояндаи ӯ мешаванд. Зеро фарзанд барои падару модар беҳтарин неъмати бебаҳо ва меваи зиндагист.

Вақте фарзанд ба синни 1-2-солагӣ мерасад, дар фикри ба ягон боғчаи беҳтарин гузоштанаш мешаванд. Барояш мураббияи хубро ҷудо мекунанд. Аз одамоне, ки ба боғчаҳо кӯдаконашонро мегузоранд, пурсон мешаванд, ки кадом мураббия бо кӯдакон муомилаи хуб дораду дар он ҷо ба кӯдакон кадом намуди хурокҳоро медиҳанд ва ғайра. Чун ба 7-солагӣ мерасад аз паи мактаби ӯ мегарданд. Мехоҳанд, ки ба мактаби беҳтарин баранду ба устодони меҳрубону боилму маърифати он таълимгоҳ фарзандашонро супоранд. Ҳамин тавр мехоҳанд, ки дар оянда фарзандонашон мушкилӣ набинанду бо меҳнати ҳалол зиндагиашонро пеш баранд.

Дар хусуси таълиму тарбияи фарзанд ва шакли дурусти он бо омӯзгори собиқадори муассисаи таҳсилоти миёнаи умумии рақами 94-и ноҳияи Синои пойтахт Гулҳарам Бӯриева ҳамсуҳбат шудем, ки фишурдааш пешкаш мегардад.

- Муаллимаи азиз, дар ибтидо мегуфтед, ки тарбия чист?

-Тарбия ҳамчун яке аз категорияҳои илми педагогика, ҳамзамон дар радифи наслият ва муҳит яке аз омилҳои асосии ташаккули шахсият ба шумор меравад. Ин як ҳодисаи табиист, зеро инсон ҳанӯз аз лаҳзаи тавваллуд ба тарбия эҳтиёҷ дошта, берун аз он вуҷуд дошта наметавонад. Инчунин, инсон маҳз туфайли тарбия ба хислатҳои нек соҳиб гашта, “ба гули табиат” ва аз шахс ба шахсият табдил меёбад. Ҳамин тарбия ҳаст, ки ҳар як инсонро воқеан одам мекунад, вагарна ӯро инсон номидан нашояд.

- Волидон ба кадом корҳои фарзандашон бояд кӯмак нарасонанд?

- Ҳар як падару модар мехоҳад, ки ба ҳамаи корҳои фарзандаш ёрӣ расонад. Дуруст аст, ки мо бояд ёрӣ расонем, аммо на ҳама вақт. Соли аввали таҳсил ёрӣ расонед, аммо дигар солҳои мактабхонӣ онҳоро назорат кунеду бас. Чунки агар шумо ҳама вақт ба ӯ кӯмак кунед, дигар дар набудани шумо ба ягон кор ё дарс машғул шуда наметавонад. Барои ҳамин монед, ки кӯдакон мустақил шаванду ба ёрии шумо муҳтоҷ нагарданд. Барои фарзанди худ вақт ҷудо намоед. Вақти ҷудонамудаи шумо тамом ки шуд, ӯро назди худ даъват намуда, дарсҳояшро тафтиш кунед. Мабодо хатоиҳояш зиёд бошанд, ӯро танбеҳ накунед. Ба фарзандатон бо муомилаи нағз фаҳмонед, ки инаш дуруст асту инаш нодуруст. Ва гӯед аз нав тайёр кунад. Вақте субҳ ба мактаб меравад медонад, ки барои меҳнати кардаи худ баҳо мегирад.

- Волидайн дар рафти илмомӯзии фарзанд бояд чӣ гуна рафтор намоянд?

- Дар мактаб вақте байни фарзанди шумою рафиқаш нофаҳмӣ мешавад, шумо рафта бо онҳо муноқиша накунед. Балки бо рафтори хуб онҳоро бо ҳам дӯст бисозед. Ё ин ки муаллима ба фарзанди шумо баҳои паст мегузораду шумо рафта бо муаллима муноқиша мекунед. Фикр мекунед, ки баъди ин рафтори шумо муаллима бо фарзандатон муомилаи хуб мекунад? Баръакс, дигар ба фарзанди шумо кам аҳамият медиҳад. Аз ин хотир, бо он нафароне, ки бо фарзанди шумо сару кор доранд, хушмуомила бошед. Чунки камолоти баъдинаи фарзандатон аз онҳо низ вобастагии ҷиддӣ дорад.

Ноила ВОҲИДОВА, рӯзноманигор