Барои тамоми ҳаёт, даври муайяни он, вақти муайян ва солу моҳ, ҳафта, соату дақиқа мақсад дошта бош ва мақсади муқаррариро қурбони мақсади олӣ намо. (Л. Толстой)

Барои муваффақ гаштан дар зиндагӣ ҳамеша талош мебояд ва ба комёбию бузургӣ расидан, мудом устуворию мақсади ягона пеша кардан роҳест барои ба ин мартаба расидан. Чунки ҳаёти инсон ва табиати ӯ бо пешрафту дигаргунияш ҳаминро тақозо дорад.

Ҳар як фард дар зиндагӣ муваффақ шудан мехоҳад, лекин танҳо онҳое ба мақсад мерасанд, ки дар роҳи интихобкардаашон устуворанд ва ҳамеша як мақсаду маром доранд. Ин гуна нафарон тарафҳои нокомиро фикр намекунанд ва мудом тибқи категорияи ба даст овардани комёбӣ талош меварзанд. Агар инсон дар ҳаёт ба вазъу ҳоли дар зиндагӣ доштааш одат кунад, ҳамеша ҳамон хел мемонад ва зиндагиро дар тафаккури худ ҳамон гуна ҷой медиҳад. Ба комёб шудан дигар бовар надорад. Ҳамеша фикр мекунад, ки ҳаёти ӯ дар чунин ҳол мемонад ва дигар аз ин зиёд ба пешравӣ ноил намегардад. Аммо ин тавр нест. Агар барои тағйир додани сатҳи зиндагиаш кӯшиш кунад, албатта, ба мурод мерасад. Барои ба комёбӣ расидан ва иҷро кардани мақсадҳои дар пеш буда ҳамеша роҳи муваффақ шудан ҳаст. Лекин дар баъзан ҳолат инсон аз муваффақ шудан метарсад, чунки ӯ ба ҳамон ҳоле, ки дошт одат кардааст. Бисёр вақт ба комёбӣ танҳо як қадам роҳ аст, вале инсон инро дарк намекунад ва ба фикри дигарон амал карда, аз идомаи роҳ мегардад. Инсон кӯшиш намояд, ки мудом ба фикри худ амал намояд, чунки атрофиён дар бисёр ҳолат метавонанд роҳи комёбии дигаронро тағйир диҳанд. Дар ин бора масале чунин аст: “Ду кӯдак дар болои ҳавзе, ки ях баста буд бо ҳам бозӣ мекарданд. Ногаҳон ях мешиканад ва яке аз кӯдакон ба об меафтад. Дигараш рафиқашро наҷот додан мехоҳад. Яхи болои ҳавз чунон ғафс буд, ки одами калон аз уҳдаи шикастани он намебаромад. Аммо мақсади кӯдак танҳо наҷот додани рафиқаш буд. Аз ин хотир яхро бо дастонаш мешиканаду ӯро наҷот медиҳад. Баъдан аҳли деҳа барои пайдо кардани онҳо мераванд.

Онҳо ҳодисаи ба сарашон омадаро нақл мекунанд. Касе бовар намекунад, ки як кӯдак ин яхи ғафсро шикаста бошад. Дар он ҷо пири хирадманде ҳам буд, ки мегӯяд: “Дар ҳоли наҷот додани рафиқаш касе набуд бигӯяд, ки ин яхро шикаста намешавад. Аз ин сабаб кӯдак тавонист яхро шиканад”. Яъне мақсади асосии ин масал ҳамин аст, агар инсон як мақсад дошта бошад, танҳо ба иродаи қавӣ ва тафаккури худ амал кунад, ба осонӣ аз ӯҳдаи иҷрои он мебарояд.

Агар инсон ба мақсади дар пеш гузоштааш боварӣ дошта бошад, пас, муваффақ шуда метавонад. Саидмурод Давлатов дар китоби худ “Тарзи фикрронии одамони сарватманд ва камбизоат” чунин навиштааст: “Барои расидан ба мақсад бояд устуворона амал кунед. Ба умеди зуд комёб шудан набояд шуд ё ба ҳавову ҳаваси бо роҳи сабук ба даст овардани сарват дода шудан маъно надорад. Дар бораи даромади устувор ва доимӣ андеша кардан беҳтар аст ва ин чиз ояндаи серу пури шуморо таъмин мегардонад. Устуворӣ калиди ҳама гуна комёбист...”

Пас маълум мешавад, ки барои расидан ба мақсадҳи худ ва муваффақ шудан дар ҳаёт устуворона талош варзид ва ҳеҷ вақт аз нобарориҳо маъюс набояд шуд.

Умедҷони КАРИМХОН, донишҷӯи факултети журналистикаи ДМТ