Дар даврони соҳибис-тиқлолии кишвар таҳқиқи осори гузаштагони мо беш аз пеш густариш меёбад. Таърихи муосири тоҷик дар марҳалаи кунунии худ, бахусус дар ҷаҳони пуртазод ва пур аз мухолифатҳо бештар ниёз ба тадқиқотҳое дорад, ки дар онҳо арҷ гузоштан ба арзишҳои миллӣ, ҳифзи истиқлолияти кишвар, ифтихор аз таърих ва фарҳанги аҷдодӣ бояд мавқеи асосӣ гирифта, дар баъзе ҳолатҳо саҳифаҳои норавшани таъсироти хатарҳои ҷаҳонӣ аз қабили ифротгароӣ, терроризму экстремизм ва дигар пайомадҳои манфии ҷаҳонишавӣ мавриди тадқиқи ҷиддӣ қарор гиранд. Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷикро дар тӯли таърихи ҳазорсолаҳо фарзандони сарсупурдааш аз тохтутозҳои ғосибонаи аҷнабиён ҳифз намуда, ганҷинаи бостонии фарҳанг ва тамаддунро ба наслҳои оянда ба мерос гузошта буданд.

Истиқлолияти Тоҷикистон ба арсаи сиёсат шахсиятеро овард, ки миллати дар тӯли таърих азобдидаро аз нав эҳё намуда буд ва сарзамини аҷдодиро барқарор карда, ба халқи тоҷик умри дигарбораи озодиро баъди ҳазорсолаҳои бедавлатӣ бахшида буд. Пешвои миллати тоҷикон Эмомалӣ Раҳмон дар баробари пойдории истиқлолият ва ваҳдати миллӣ дар таҳкими мавқеи ҷавонон низ саҳми арзанда гузоштааст. Роҳбари давлат имрӯзу фардои Ватанро бар дӯши ҷавонони кишвар вогузор намуда, дар Паёми имсолаи хеш ба мақоми олии қонунбарори кишвар иброз дошта буданд, ки “Ҷавонони мо дар ҳар ҷое, ки бошанд, бояд ҳисси баланди миллӣ дошта бошанд, бо Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимояи онҳо ҳамеша омода бошанд”.

Пешвои миллат арҷ гузоштан ба арзишҳои миллӣ ва ифтихор аз ватандӯстиву ватандорӣ ва ҳифзи марзу буми аҷдодиро яке аз вазифаҳои муқаддаси ҷавонмардонаи насли замони истиқлолият шуморида, изҳор намуда буданд, ки “Маҳз ҷавонони дорои маърифати олӣ ва тафаккури созандаву ахлоқи ҳамида метавонанд пайванди ногусастании наслҳо ва рӯҳи абадзиндаи аҷдодони бофарҳанги хешро, ки ҳанӯз дар аҳди Сомониён соҳиби марказҳои бузурги тамаддун ва доираҳои тавонои илмиву адабӣ буданд, зинда доранд ва асри тиллоии миллати худро эҳё намоянд. Маҳз ҳамин гуна ҷавонон метавонанд, ки бо кашфиётҳои нави илмию техникӣ, бо асарҳои рангорангу пурмазмуни замонавӣ, бо санъату ҳунари баланди худ миллати асрҳо бо фарҳангу тамаддуни хеш шуҳратёфтаашонро боз ҳам бештар шуҳратманд гардонанд ва дар назди оламиён исбот созанд, ки онҳо ворисони аслии Исмоили Сомонӣ, Балъамию Рӯдакӣ, Фирдавсӣ, Абӯалӣ ибни Сино, Носири Хусрав, Ҳофизу Саъдӣ, Камоли Хуҷандию Абдураҳмони Ҷомӣ, Аҳмади Донишу Садриддин Айнӣ мебошанд”.

Гуфтаҳои роҳбари давлат дорои тарбияи ахлоқӣ буда, бахусус роҳи дурахшони ояндаи миллату давлат дар онҳо таҷассум ёфтааст. Бояд гуфт, ки тарбияи ахлоқӣ дар ниҳоди ҳар фарди боору номус шӯълаи маърифатро фурӯзон менамояд ва он албатта натиҷаи дилхоҳро ба бор меорад.

Бояд зикр кард, ки яке аз ҳадафҳои асосии Ҳукумат ва роҳбарияти Олии сиёсии мамлакат дар ҷавонони кишвар рушд додани зиракии сиёсӣ мебошад, ки ба он бақову пойдории Тоҷикистони соҳибистиқлол вобаста аст. Ҷаҳонишавӣ имрӯзҳо ба муҳимтарин масъалаи ҷаҳонӣ табдил ёфтааст, ки дар баробари тараққиёти босуръати илму техника пайомадҳои манфиеро ба бор овардааст, ки боиси нигаронии ҷомеаи ҷаҳонӣ шудааст.

Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи ҷаҳонӣ аввалин сиёсатмадори ғамхорест, ки бидуни ғараз аз қавмеву миллате сухани ба манфиати аҳли башар мезанад. Маҳз ҷавононро ба таълимоти арзишманди дини мубини Ислом даъват менамояд ва барои худдорӣ аз бегонапарастӣ ва хурофотпарастӣ ҳидоят менамояд.

Ҷавонони кишварро имрӯз зарурате ба миён омадааст, ки дар баробари чунин ғамхориҳо масъулияти дучандро бояд ҳис намоянд ва якпорчагии Ватани азизамонро ҳифз намоянд ва кишвари ободу озодро ба наслҳои оянда ба мерос гузоранд.

Манижа СОЛИҲОВА, донишҷӯи ДДМИТ