Хабарҳои кӯтоҳ
Ҷумъа 29 Март 2024 07:10
Ҳавои гарми фасли тобистон. Дар кӯчаҳои пойтахт аҳён – аҳён одамон рафтуо доштанд. Нафарони зиёд дар истгоҳ мунтазири нақлиёти мусофирбар ба роҳ бесаброна нигоҳ мекарданд. Ман низ дар гӯшаи истгоҳ интизор будам. Ногоҳ ду ҷавони тақрибан 30 – сола он ҷо ҳозир шуданд. Бо овози баланд ва суханҳои дурушт бо ҳам суҳбат мекарданду оромии атрофиёнро халалдор месохтанд. Яке аз ин ҷавонон дар даст об дар даҳон нос дошт, дигаре донакҳои офтобпарастро хоида, партовҳои онро рӯи роҳ ҳавола медод.
Ҷавони дар даҳон нос дошта, ба шумораи зиёди одамон нигоҳ накарда, носи даҳонашро ба замин пошид. Ин амали нафратовар ба торҳои асабам нохун зад. Пас ба чунин рафтори ӯ эрод гирифтам. Ба ҷои аз чунин рафтори ноҷо узр гуфтан, ӯ ба ғазаб омада, “Э, брае-е, ту худут кии бо ба мара малимагӣ дорӣ, кори худта кун, ки ҳозир хафат мекунм”, - гӯён ба сарам дод зад.
Аламовар он буд, ки касе аз он ҷо ҳузурдоштагон, ки аксари онҳо ҷавонмардон буданд, гӯё муноқишаи моро намешуниданд. Ин манзараро пиразане назора мекарду дар охир маро тарафдорӣ намуда, ҷавонро сарзаниш кард. Ҷавон гӯё суханони пиразанро нашунида бошад, худро ба нодонӣ зада, амали ғайриахлоқии худро идома медод.
Хатсайри рақами 2 назди истгоҳ ҳозир шуд. Нақлиётро каме холӣ дида, ба курсии охири он нишастам. Он ҷавонон низ вориди нақлиёт шуда, каме пештар аз ман қарор гирифтанд. Нақлиёт ба ҳаракат даромаду онҳо низ бо ҳамон гуфтори дурушт суҳбати хешро идома дода, миёни ҳам гоҳе баҳс доштанду гоҳ хандаи беасос мекарданд. Яке аз онҳо дар назди тиреза нишаста партовҳои офтобпарастро аз тиреза берун меандохт. Гӯё дар дохили нақлиёт ғайр аз онҳо касе набошад. Пулчинаки нақлиёт чанд маротиба огоҳ намуд, ки партовҳоро аз тиреза напартоянд, мутаассифона ин ҷавонони аз одоб дур ба гапи касе гӯш намедоданд. Ин ҳолат бисёр нафратовар ва аз тарбияи нодуруст ва маърифати пасти онҳо гувоҳӣ медод. Роҳи нимсоата ба назарам дарозу беохир буд. То чанде нақлиёт пеш мерафт, ҳамоно фикр мекардам, ки роҳ дароз мешавад. Фикрҳои печ андар печ маро фарогир буду аз ибрози ақида худдорӣ мекардам. Чунки ба ин ду ҷавон сухан гуфтан, мисли дар ҳован об кӯфтан буд. Амалҳои зишти ин ду ҷавони бадрафтор ба ҳолати равонии натанҳо ман, балки тамоми мусофирон таъсиррасон буд. Билохира, яке аз мусофирон ба ҷавонон рӯ оварда гуфт: “Бародарон, ин ҷо нақлиёти ҷамъиятӣ аст. Падару модар ва акаю хоҳаронамон нишастаанд. Илова бар ин баъзеи онҳо шахсони синну сол рафтаю маризанд. Ин рафторатон хуб нест”. Ғайриинтизор яке аз ин ҷавонони бадхӯ бо ҳамон суханҳои қабеҳ ба он мард дарафтода, дастбагиребон шуд. Ронанда нақлиётро боздошта, ин ҷавононро дар нимароҳ ба зӯрӣ аз нақлиёт берун кард.
Нақлиёти мусофирбар ба ҳаракат даромад. Аз тирезаи мошин ба қафо нигоҳ кардам, ки ҷавонон ҳамоно саргарми дашномдиҳӣ буданд. Аҷаб манзараи риққатовар буд. Ҷавонмардон дар чунин синну сол ҳанӯз ҳам мавқеи худро миёни ҷомеа пайдо накардаанд. Боиси таассуфи зиёд аст, ки бархе аз ҷавонон бо оворагардию кирдорҳои ношоям андармон шуда, вақти пурқиммати худро беҳуда аз даст медиҳанд. Ҳамарӯза шоҳиди чунин ҳодисаю муноқишаҳои баҳсангез мегардем. Оқибати аксари онҳо бо дахолати кормандони ҳифзи ҳуқуқ ба ҷаримабандию паси панҷара анҷом меёбад.
Чунин кирдорҳо гувоҳ аз он аст, ки то ҳол на ҳама волидон фарзандони хешро ба таври бояду шояд тарбия мекунанд. Фориғболӣ ва бепарвоӣ дар тарбияи фарзандро оқибат ин аст.
Саида
НАРЗИЗОДА,
“ҶТ”
Ҷавони дар даҳон нос дошта, ба шумораи зиёди одамон нигоҳ накарда, носи даҳонашро ба замин пошид. Ин амали нафратовар ба торҳои асабам нохун зад. Пас ба чунин рафтори ӯ эрод гирифтам. Ба ҷои аз чунин рафтори ноҷо узр гуфтан, ӯ ба ғазаб омада, “Э, брае-е, ту худут кии бо ба мара малимагӣ дорӣ, кори худта кун, ки ҳозир хафат мекунм”, - гӯён ба сарам дод зад.
Аламовар он буд, ки касе аз он ҷо ҳузурдоштагон, ки аксари онҳо ҷавонмардон буданд, гӯё муноқишаи моро намешуниданд. Ин манзараро пиразане назора мекарду дар охир маро тарафдорӣ намуда, ҷавонро сарзаниш кард. Ҷавон гӯё суханони пиразанро нашунида бошад, худро ба нодонӣ зада, амали ғайриахлоқии худро идома медод.
Хатсайри рақами 2 назди истгоҳ ҳозир шуд. Нақлиётро каме холӣ дида, ба курсии охири он нишастам. Он ҷавонон низ вориди нақлиёт шуда, каме пештар аз ман қарор гирифтанд. Нақлиёт ба ҳаракат даромаду онҳо низ бо ҳамон гуфтори дурушт суҳбати хешро идома дода, миёни ҳам гоҳе баҳс доштанду гоҳ хандаи беасос мекарданд. Яке аз онҳо дар назди тиреза нишаста партовҳои офтобпарастро аз тиреза берун меандохт. Гӯё дар дохили нақлиёт ғайр аз онҳо касе набошад. Пулчинаки нақлиёт чанд маротиба огоҳ намуд, ки партовҳоро аз тиреза напартоянд, мутаассифона ин ҷавонони аз одоб дур ба гапи касе гӯш намедоданд. Ин ҳолат бисёр нафратовар ва аз тарбияи нодуруст ва маърифати пасти онҳо гувоҳӣ медод. Роҳи нимсоата ба назарам дарозу беохир буд. То чанде нақлиёт пеш мерафт, ҳамоно фикр мекардам, ки роҳ дароз мешавад. Фикрҳои печ андар печ маро фарогир буду аз ибрози ақида худдорӣ мекардам. Чунки ба ин ду ҷавон сухан гуфтан, мисли дар ҳован об кӯфтан буд. Амалҳои зишти ин ду ҷавони бадрафтор ба ҳолати равонии натанҳо ман, балки тамоми мусофирон таъсиррасон буд. Билохира, яке аз мусофирон ба ҷавонон рӯ оварда гуфт: “Бародарон, ин ҷо нақлиёти ҷамъиятӣ аст. Падару модар ва акаю хоҳаронамон нишастаанд. Илова бар ин баъзеи онҳо шахсони синну сол рафтаю маризанд. Ин рафторатон хуб нест”. Ғайриинтизор яке аз ин ҷавонони бадхӯ бо ҳамон суханҳои қабеҳ ба он мард дарафтода, дастбагиребон шуд. Ронанда нақлиётро боздошта, ин ҷавононро дар нимароҳ ба зӯрӣ аз нақлиёт берун кард.
Нақлиёти мусофирбар ба ҳаракат даромад. Аз тирезаи мошин ба қафо нигоҳ кардам, ки ҷавонон ҳамоно саргарми дашномдиҳӣ буданд. Аҷаб манзараи риққатовар буд. Ҷавонмардон дар чунин синну сол ҳанӯз ҳам мавқеи худро миёни ҷомеа пайдо накардаанд. Боиси таассуфи зиёд аст, ки бархе аз ҷавонон бо оворагардию кирдорҳои ношоям андармон шуда, вақти пурқиммати худро беҳуда аз даст медиҳанд. Ҳамарӯза шоҳиди чунин ҳодисаю муноқишаҳои баҳсангез мегардем. Оқибати аксари онҳо бо дахолати кормандони ҳифзи ҳуқуқ ба ҷаримабандию паси панҷара анҷом меёбад.
Чунин кирдорҳо гувоҳ аз он аст, ки то ҳол на ҳама волидон фарзандони хешро ба таври бояду шояд тарбия мекунанд. Фориғболӣ ва бепарвоӣ дар тарбияи фарзандро оқибат ин аст.
Саида
НАРЗИЗОДА,
“ҶТ”