Ва боз дар сархати ахбори нашрия ва расонаҳои хабарӣ муноқишаҳои марзӣ байни Тоҷикистону Қирғизистон қарор гирифт. Ҳар кадом бо диду нигоҳи худ мехоҳад ба воқеоти рухдода баҳо диҳад. Ин муноқиша нисбати пеш рухдодаҳо вазнину хунин қаламдод мегардад. Зеро аз ҳар ду ҷониб талафоти ҷонӣ хеле зиёд ба назар расид. Бар асари истифодаи силоҳи вазнин. Албатта, инъикоси воқеа ҳақи онҳост.

Дар ин маврид ҳузури қувваи сеюм низ ёдовар мешавад. Маҳз қувваи сеюм сабабгор мешавад, чанд муддат пас чунин муноқишаҳои хунин ҷараён гиранду вазъ дар сарҳад боз ҳам ноором гардад. Гӯё абарқудратҳо баҳри ҳимояи манфиатҳои худ ба чунин нооромиҳо дар минтақа ҳавасманд бошанд.

Лек дар асл ин тавр нест. Дар асл маҳз роҳбарони имрӯзаи ҳамсоякишвари Қирғизистон айбдоранд, ки дар натиҷаи сар задани “инқилобҳои мардумӣ” зимоми давлатдориро соҳиб шудаю мешаванд. Аҷиб он аст, ки чунин бесарусомониҳои сиёсиро, ки мардум роҳандозӣ кардаю мекунад, ҳукуматдорони қирғиз демократия ном мебаранд. Акнун ба ин мардум одат шудааст, ки чанд муддат пас инқилоб роҳандозӣ намоянду ягон нафари навро ба сари қудрат расонанд. Маҳз тавассути чунин инқилобҳо роҳбари имрӯзаи Қирғизистон, оқои Ҷаббор Содиров ба сари қудрат омад. Нафаре бо гузаштаи олуда ба олами ҷиноӣ ва паси панҷара афтода.

Ҳамагӣ чанд рӯз пеш аз муноқишаҳои охир, боз мардуми қирғиз ба гирдиҳамоӣ бархоста, дар фикри “инқилоб”-и навбатӣ афтоданд. Мувофиқи овозаҳо эшон ният доштанд, раиси кумитаи амнияти миллии кишварашон Тошиевро аз вазифа барканор созанд. Ин нафар низ чун Ҷабборов шарҳи ҳолаш ба олами ҷиноӣ алоқаманд ва дар натиҷаи инқилобҳо соҳиби вазифа гардид.

Ана, дар чунин мавридҳо низоъҳои марзӣ рух додан мегирад. То ин ки диққати ҷомеа ба ҷониб, самте равона гардаду масъалаи асосӣ аз ёдҳо зудуда шавад. Ин дафъа ҳам чунин ҳолат рух дод. Боз дар сарҳад низоъ сар заду масъалаи Тошиев ва аз вазифа сабукдӯш шудани ӯ ба сатҳи дигар афтод. Ва шояд аз ёдҳо фаромӯш шуда, худи Тошиев дар вазифа устувор монад.

Ҳамин тавр, аз берун душман ҷӯста, “душман”-и худӣ бе ҷазо мемонад. Ва шояд дар рафти низоъҳои сарҳадӣ ва “саркӯби душмани беруна”, ҷаноби Тошиев бо дастгирию кӯмаки ҳамтоёнаш ба қаҳрамон табдил ёбад.

Аммо Ҷабборов ва Тошиев барин нафарони тасодуфан ба қудрат расида, боре ҳам фикр намекунанд, ки чунин “бозиҳои сиёсӣ”-и онҳо чӣ гуна оқибатҳо меорад. Бори чандум аст, ки аз ҳар ду ҷониб, афроди хеле зиёд ба ҳалокат мерасад. Манзил, молу амволи мардум ва иншооти давлатию ҷамъиятӣ нобуд ва ба хок яксон шудааст. Ҳамин тавр, ду мардуми бо ҳам дӯсту бародарро ба душман табдил медиҳанд. Танҳо ба як хотир. Ба хотири сари қудрат, мансабу вазифа қарор доштан.
Хулоса, роҳбарони имрӯзаи Қирғизистон аз “инқилобҳои мардумӣ” хеле пурсамар истифода мебаранд. Истифода барои манфиатҳои хеш. Шояд вақташ расаду мардуми қирғиз ҳақиқати ҳолро дарк созад, он вақт ҷойгоҳи чунин афрод дар партовгоҳи таърих қарор хоҳад гирифт.

“Ҷавонони Тоҷикистон”