Дар яке аз рӯзҳои ид. Иди Истиқлолият. Таҷлил аз 30- солагии ин ҷашни бошукӯҳ. Рӯҳияҳо идона. Лабҳо пур аз каломи шук-рона. “Борбад”- и Душанбе пур аз навои борбадӣ. Сарояндагон орояндагони саҳна. Ҳар яке вассофи озодии Тоҷикистону олиҳимматии Сарвари он. Дар ин миён меҳмоне низ буд аз кишвари Афғонистон. Ӯ низ сароид. Паём дод. Дуруд гуфт. Ба ҳаммиллатони худ. Ба халқи Тоҷикистон. Ба Пешвои додраси он. Бо ҳавас. Бо муҳаббат. Бо иродату самимият.

Анҷоми маҳфил. Зиннатбахшони саҳна ҳама ҷамъ. Толорбудагон изҳори қаноатмандӣ мекарданд. Бо кӯфтани каф. Таваҷҷуҳи Пешвои миллат равона шуд ба ӯ. Ба овозхони пурҳавас. Ба хонандаи пурдард. Аз ӯ иҷрои таронае хостанд. Ӯ садоро то авҷ бурд. Аз сарзамин гуфт. Аз бечорагии кишвари худ. Аз бенаво будан. Беошён будан. Гиристу гирёнд. Толорбудагонро. Саҳнабудагонро. Роҳбари меҳрубонро. Сипас бо як эҳсоси қавӣ ҳарф заданд Сарвари давлат. Умед бахшиданд. Рӯҳия доданд. Аз ҳамраъйии хеш бо ин халқ гуфтанд. Ӯ дигар пурмеҳр суйи сарвар менигарист ва мегирист.

Фаҳим Фано аст ӯ. Овозхони хушсадою пурҳунари кишвари Афғонистон. Мо бо ӯ ҳамсуҳбат шудем. Оид ба ҳамин рӯйдоди муъҷизадор. Оид ба ин мулоқоти пурбор. Фишурдаи он дар зер пешниҳодатон.

- То омадан ба Тоҷикистон аз шахсияти Пешвои миллати тоҷик Эмомалӣ Раҳмон чӣ медонистед?

- Ман то замони ба Тоҷикистон омадан низ дар бораи ин кишвару сарвари он зиёд мешунидаму медидам. Дар ин чанд сол дар натиҷаи интихоб шудани ӯ ҳамчун Президент аз ҷониби халқи худ бароям далел буд, ки воқеан сарвари дилсӯзу дӯстдоштаи ин халқанд. Чун моро ҳеҷ гоҳ чунин як Пешво ё роҳбаре насиб нашуд, ки ҳади ақал чанд соле чунин пурзаҳматона ҳукмронӣ кунаду мардумро ба як роҳи неке роҳнамо бошад. Як рӯзе дар саҳфаи Фейсбук як навореро дидам, ки он ҷо як муҳассили кадом донишгоҳе бо Президенти Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон бисёр пурмуҳаббат ҳарф мезад ва Роҳбари давлат низ ӯро хеле самимӣ мешуниданд. Ин бароям зиёд хуш омад ва ҳавас низ бурда гуфтам, ки ҳоли моро бубину ҳоли ин халқи хушбахтро. Ман ҳар гоҳу ҳар ҷо ҳамеша мегӯям, ки мардуми тоҷик бояд шабу рӯз шукр гуяд, ки чунин Пешвои одилу Сарвари дилсӯз дорад. Ҳамеша дуо бикунад, ки эшон сиҳатманд болои сарашон чунин хирадмандона ҳукмронӣ кунанд.

- Эҷоди таронаи “Саломи ман ба халқи Тоҷикистон” фармоишӣ буд ё хоҳишмандӣ?

- Чун ман ҳудуди чанд моҳ дар Тоҷикистон будам ва тараддуди мардумро ба муносибати таҷлили ҷашни Истиқлолият мушоҳида мекардам, хостам ман низ чун ҳадя ба ин халқ таронае омода намоям. Дар ин бора ба дӯстони инҷобудаам гуфтаму аз онҳо хоҳиш кардам, то як шеъре бароям пайдо намоянд, ки васфи Тоҷикистон кунад. Чанд вақт баъд, яке аз дӯстон чор пораи ҳамин шеърро бароям равон кард. Азбаски зиёд бароям писанд омад, ҳамон лаҳза оҳангбандӣ кардам. Сипас барои пайдо намудани идомаи шеър бо ҳамроҳии дӯстам ба муаллифи он, устод Ибодуллои Машраб муаррифӣ шудам. Ба эшон хостаҳои худро гуфтам. Ӯ низ хуб дарк карду мисраъҳои дигарро зиёд дилнишин омода намуд. Ҳамин тавр, таронаи мо омода гашт. Эҷоди ин суруд танҳо хоҳиши худам буд.

- Ҳунарнамоӣ намудан дар ҷашни Истиқлолияти Тоҷикистону назди Сарвари он чӣ гуна ба шумо даст дод?

- Устод Ибодулло Машраб, ки роҳбари бадеии ин барномаи консертӣ буд, баъди шунидани таронаи “Саломи ман ба халқи Тоҷикистон” маро даъват кард ва бароям гуфт, ки ин таронаро дар барномае бахшида ба ҷашни Истиқлолият иҷро хоҳам кард. Ман он замон фикр намекардам, ки ҷашни Истиқлолият дар ин ҷо чунин бошукӯҳ таҷлил мешавад ва он барномае, ки ман он ҷо ҳунарнамоӣ мекунам, ин қадар тамошобинони сатҳи баланд дорад. Аммо вақте рӯи саҳна иҷрои тарона мекардам, зиёд эҳсосотӣ шудам. Зеро ман боре дар ҳузури ҳеҷ сарваре набудам. Ҳамчунин пазироии гарми ҳозирин бароям нерую тавони дучанд медод.

- Суханони рӯҳиябахши Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон ба шумо то чӣ андоза таъсиргузор буд?

- Бо Президенти Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ҳамкалом шуданам воқеан муъҷизаи тақдир буд. Эшон мисли як сарвари хонавода, ки барои оилаи худ зиёд масъулиятшинос ҳасту ғамхории беҳад изҳор медорад, ҳамон андоза барои тамоми мардуми хеш меҳрубону садоқатманданд. Он бархӯрде, ки сарвари давлат бо ман карданд, воқеан самимӣ буд. Ман он замон худро чун тифле эҳсос кардаму роҳбари кишварро чун падар. Аз меҳрубониҳои эшон таҳти таъсир қарор гирифтам ва дигар ҳатто натавонистам сухан гӯям. Ман бори аввал бо як сарвари давлат ҳамсуҳбат будам ва он ҳам сарваре, ки арзандаю хидматгузори мардуми худ аст.

Вақте ки Сарвари давлат гуфтанд: “Мо бо шумо ҳастем”, дилам пур шуд ва эътимод намудам, ки мо танҳо нестем ва як такягоҳеро ин ҷо дорем. Як роҳбареро, ки марзҳои миёни моро ҳеҷ дар назар намегирад ва арҷ мегузорад танҳо ба ҳаммиллатию ҳамфарҳангию ҳамрешагии мо. Мо агар қаҳрамонеро чун Аҳмадшоҳи Масъуд дигар надорем, аммо Эмомалӣ Раҳмонро дорем, ки воқеан дар ин ҳолати мо собит намуданд, ки пуштибони тамоми тоҷикони рӯи дунёянд ва масъулияти ҳар яке аз онҳоро ба дӯш доранд. Дар рӯзҳое, ки тамоми ҷаҳон ба ҳолати мо бепарво ва ором буд, Эмомалӣ Раҳмон бархостанд ва исбот намуданд, ки дар канори мо ҳастанд. Суханони Эмомалӣ Раҳмон на танҳо барои ман, балки барои тамоми кишвари ман умедбахшу таъсиргузор аст.

- Зистан дар Тоҷикистон ва дидан намудан аз ҳар гӯшаву канори он боиси тағйироте дар эҷодиёти шумо гардид?

- Ман ростӣ зиёдтар оҳангҳои муассиру ором ва маҳзунона месурудам. Агар ҷое низ иҷро мекардам, он ҳатман бо дархости касоне буду суруд ҳам аз эҷодиёти дигарон. Аммо вақте ки Тоҷикистон омадам, дидам, ки мардуми ин ҷо ширинзабону хушбинанд ва шодию нишотро меписанданд, хос-там чанд таронаи шӯхе омода намоям. Ман гаравидаи муҳаббатҳои ин мардум шудам ва бо таъсири фазои ин ҷо ман низ хостам аз хушҳолию сурур гӯям.

- Барои як овозхон зистан дар кишвари орому осуда ва дош-тани як сарвари фарҳангдӯст то чӣ андоза аҳамият дорад?

- Доштани мамлакате, ки сулҳу оромиш ва пешвои хирадмандеро дорост, барои ҳама зиёд муҳим аст. Барои фарҳангиён боз муҳимтару пурарзиштар. Чун аҳли фарҳанг касоне ҳастанд, ки тавассути ҳунари худ метавонанд ҷомеаро рӯҳиябахш бошанд ва ҳар давлатро муаррифгар дар арсаи ҷаҳонӣ гарданд. Пас онҳо дар ҳолате метавонанд бо фикри ором эҷод кунанд, ки давлаташон осудаву обод бошад. Ман хуб ин эҳсосро медонам, ки Ватан, оромиши он ва доштани сарвари одил барои мо чӣ дода метавонад. Чун гуфтаи Пешвои миллат каси беватан воқеан мисли одами зиндабагӯр аст. Вақте шоҳиди таҷлили ҷашни Истиқлолияти Тоҷикистон шудам, боз ҳам дарк кардам, ки танҳо оромиву субот метавонад боиси сарҷамъии ҷумла фарҳангиён бошад. Умедворем, мо низ чун халқи тоҷик ба чунин рӯзҳо бирасем.

Мусоҳиб
Сайёраи
ҚИЁМИДДИН,
“ҶТ”