ФАРҲАНГ
Ҷумъа 29 Март 2024 11:34
Гулдухтари маънипараст аст ӯ. Гӯяндаи ишқ. Ошиқи шеър. Қаламбадасту нигорандаи зебоиҳо.
Омина Ҳамроева. Ӯ Зодаи Душанбе буда, 20 сол дорад. Самти таҳсил ӯро сӯи муносибатҳои байналмилалӣ мебарад. Аммо майли эҷод мекашад ӯро ба офаридан. Ба навиштан. Ба тасвир сохтани ҳарфи дил дар қолаби назм.
Ҳанӯз аз айёми таҳсил дар дабистон ғанӣ мекард ин гулистон. Гулпораҳои худро мепарвариду месабзонид. Ин буд, ки соли 2017 аввалин гул оро дод баҳори “Ҳамешабаҳор”-ро. Сафҳаҳои рӯзномаҳои дигар аз қабили “Ҷумҳурият” , “Тоҷикистон” ва “Адабиёт ва санъат” низ аз гулҳои сабзонидаи Омина муаттар мешуданд.
Бо иштирок дар озмунҳою баргаштан бо дастони пури дастовард ба гулистони шеъри худ гармӣ мебахшаду мунавварӣ.
Дар сафи ихтиёриёни Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиши назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон шомил асту аъзои маҳфили “Адибони ҷавон”-и ин Кумита.
Озмунҳои бонуфузи ватанӣ “Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст” ва “Тоҷикистон - Ватани азизи ман” низ бе иштироки Омина набуд. Дар ҳарду ба шумори эҷодагарон шомил шуду бо офаридаҳои худ ба баҳри адабиёт қатрае зам кард.
Серталош аст. Доиман дар ҳоли расидан ба мақсадҳо. Шеърҳояш хуб баҳогузорӣ мегардад аз ҷониби шеърдонон.
Мо низ хостем чанд гулеро аз гулситони эҷоди Омина Ҳамроева пешниҳоди шумо намоем.
ҒАЗАЛҲО
Ба ғайри шодии вуслат, муҳаббат бар чӣ меарзад?
Адолатхоҳ гар набвад, адолат бар чӣ меарзад?
Аз ин олам тариқи одамӣ монад, агар сӯфӣ
Зи инсонӣ нашуд огаҳ, тариқат бар чӣ меарзад?
Ба нодоре лаби ноне бидода акс мегиранд
Бигӯ, баҳри намоиш хайру ҳиммат бар чӣ меарзад?
Зи мурдан ғофилу бар моли дунёӣ тамаъ дорӣ,
Бимирӣ зиндагӣ нокарда давлат бар чӣ меарзад?
Агарчӣ покии имонро нодида мегиранд,
Гар имонат набошад пок, исмат бар чӣ меарзад?
Агар бо ёр ҳатто дар қафас бошӣ, сарафрозӣ,
Бидуни ёр сарву боғи ҷаннат бар чӣ меарзад?
Ба навбат осиёи чархи қисмат чарх мегардад,
Барои аҳли ғафлат қадри навбат бар чӣ меарзад?
* * *
Умре ба худам гуфтам, к-аз хеш касе созам,
Бунёд кунам аз нав анҷомаму оғозам.
Ислоҳ кунам бояд ҳар хислати носозам,
Бар гӯши дили мардум то ҷӯр кунам созам.
Афсӯс нафаҳмидам, бояд, ки худам бошам,
Рағми ҳамаи олам бо хеш бипардозам.
Н-омӯхт маро шахсе, не гуфт касе бар ман
То гӯши фалак бояд ово кунад овозам.
Ҳар он ки маро хоҳад, ҳар саҳву хатоямро
Бояд бипазирад чун омоҷгаҳи розам.
Мақсуд аз ин олам дарёфтани хеш аст
Ман ёфтаам худро, з-ин баъд намебозам.
* * *
Хуш аст, булубул агар аз заған наметарсад,
Зи хору аз хасу рашки чаман наметарсад.
Худо барои муҳаббат чӣ оламеро сохт,
Мутеи ишқ зи ҳар Аҳриман наметарсад.
Ғуломи хонабадӯши Ватан будан беҳ аст
Аз он шаҳе, ки зи маҳви Ватан наметарсад.
Фидоии раҳи ишқ аст ҷовидон боқӣ,
Шаҳиди роҳи Худо аз кафан наметарсад.
Шукӯҳу қудрати бозӯи Рустам овоза-ст,
Куҷост мард, ки аз макри зан наметарсад?
Басо касест, ки бар хеш бовараш набвад,
Сано ба он ки худ аз хештан наметарсад.
* * *
Холиқам пеши назар акси туро охта буд,
Он даме, к-аз паи бунёди дилам тохта буд.
Аз гилу қатраи борону ҷилои маҳи шаб
Тору ҳам пуди маро баҳри худат сохта буд.
Пеш аз оне, ки маро сохт, ту эҷод шудӣ,
Дар сиришти ту чаро меҳр наандохта буд?
Ё баҳои нигаҳи ман ба ду чашмони туро
Бо ҳамаумра азобам ба ту пардохта буд?
Дарси шатранҷ кӣ омӯхт туро, к-охири раҳ
Шоҳи пирӯз диламро ба дилат бохта буд?!
* * *
Худро бигир аз раҳи оне, ки рафтанист,
Аз сар барор ёди ҳамоне, ки рафтанист.
Қатъи назар зи оҳу фиғони ту меравад
Аз қолаби вуҷуди ту ҷоне, ки рафтанист.
Оҳ, аз чӣ мисли шӯълаи хуршед равшан аст
Заҷри ягона ёри ниҳоне, ки рафтанист?
Дилро дигар далели тапидан намонад ар
Аз ӯ равад ягона нишоне, ки рафтанист.
Худрову ҳам раҳу ҳадафашро барад зи ёд
Он тир бе ду дасти камоне, ки рафтанист.
Ҳайрони хоҳишу ҳавасеам, ки боми худ
То арш мебарад зи маконе, ки рафтанист.
Бояд, ки боми ақлу сари дил шавад баланд
Дар шаҳри бебақои замоне, ки рафтанист
* * *
Аз нокуҷо падиду маҳкуми зиндагонӣ
Гаштем ҷумла олам тобеи саргаронӣ.
Пирӣ ҷавон бимонад бо пири дилҷавоне,
Ман пир гашта кайҳо дар олами ҷавонӣ.
Аз хок, омадастӣ, бар хок меравӣ боз
Ҳарчанд, болафшон бар авҷи осмонӣ.
Дасташ, ки монд аз кор, аз ғунча ёдаш омад,
Оне, ки масти гул буд айёми боғбонӣ.
Дунёву ҳарчи ӯрост то ҷовидон намонад,
Берун зи олам, аммо ишқ аст ҷовидонӣ.
* * *
Дили ман ҳанӯз аз сар набарад ҳавои ишқат,
Ҳама тори пайкари ман бизанад навои ишқат.
Ба тамоми дардҳои дили ман давост, гарчӣ
Зи ҳазор дард беш аст алами давои ишқат.
Бихурӯшадам чу дарё, биситезадам чу дунё,
Бинавозадам чу тифле, садафи сафои ишқат.
Зи кадом ҷода оям, зи кадом раҳ бароям,
Ки расам ба муддаое зи фасонаҷои ишқат?
Ту ки аз Камоли арбоб гирифта дарси зулмат
Ба Худо, ки ҷон супорам, ки диҳам баҳои ишқат.
Чу фақат гули муҳаббат зи ту бар ман армуғон аст,
Ба дилат баҳор хоҳам зи дари Худои ишқат.
* * *
Ёр, дар сабки нигоҳам зиндагонӣ мекунӣ,
Чун ғами чашми сиёҳам зиндагонӣ мекунӣ.
Оҳ мегӯяд нафас аз дасти ҳиҷрони дилат
Ҳар нафас дар "оҳ-оҳ"-ам зиндагонӣ мекунӣ.
Ман асире дар сарои ишқ, зори лутфи шаҳ,
Дар сарои дил чу шоҳам зиндагонӣ мекунӣ.
Чун ту хершеди намозию ниёзи ошиқон,
Ҳам дар имрӯзу пагоҳам зиндагонӣ мекунӣ.
Ишқ, эй ҷоизаи покиву эй бори гунаҳ,
Дар савобу ҳам гуноҳам зиндагонӣ мекунӣ
* * *
Хаёли будани ман субҳи розгоҳи ту бод,
Ягона ҳадяи қисмат маро нигоҳи ту бод.
Паноҳ мебарам аз бе ту буданам бар ту,
Зи чашми ғайр дуоҳои ман паноҳи ту бод.
Ту ҳастӣ хубтарин кори хуби кардаи дил,
Ҷудоӣ аз бари ман бадтарин гуноҳи ту бод.
Маро зи мактаби ишқи ту мадраке набвад,
Ба рӯйи қисмати ман муҳри ғам гувоҳи ту бод.
Бидуни ман бирасӣ гар ба давлати пирӣ,
Асои хотираҳоям чу такягоҳи ту бод.
* * *
Худо, ду чашми маро баҳри рафта чор макун,
Чу рафта омаданӣ нест, интизор макун.
Ҷаҳон пур аст зи пири аз умр норозӣ,
Биё, ту умри ҷавони маро фигор макун.
Фақат ба оина мегӯям аз ғаму дардам,
Ба рӯйи оинаи қалби ман ғубор макун.
Ба пеши ҷумла ҷаҳон хор кардиям, кофист,
Ба пеши чашми худат бандаро ту хор макун.
Маро зи лаҳзаи милод ихтиёре нест,
Ба бахти ман дигаре соҳибихтиёр макун.
Ба эътибори ту савганд, сабрам охир ёфт,
Маро зиёда аз ин ғайриэътибор макун
Эзоҳи худро нависед