Ҷавоҳир субҳ дамидан замон бармехезаду бо рӯҳи болида ба сӯйи кори хеш мешитобад. Ӯ шояд имрӯз бо чандин мизоҷ ҳамсуҳбат шаваду баҳри бартараф намудани мушкилоти онҳо ёрӣ расонад. Бисёре аз корафтодагон, ки ба коргоҳи онҳо меоянд, мушкилоти молӣ доранд. Аз ин рӯ, ӯ мекӯшад, то мушкили як нафарро осон намояду дар ҳалли мушкили дигаре саҳим бошад. Чунки ба нафаре кӯмак намуданро мақсади хеш қарор додааст. Замоне ки аз фаъолияти ӯ як мизоҷ розӣ мегардаду барояш изҳори ташаккур менамояд, худро саодатманд меҳисобад.

Вақте дар мактаби миёна таҳсил мекард мехост пешаеро интихоб намояд, ки замонавӣ бошад. Бо ин мақсад доим ҳангоми таҳсил фаъолияти намунавӣ нишон медоду аз устодон офарин мешунавид. Ҳар гоҳ каме ба дарсҳояш бетаваҷҷуҳӣ мекард, аз устодон нармакак сарзаниш мешунид, то ҷиддиятро аз даст надиҳад. Ана, ҳамин гуна муносибати руҳбахшанда ӯро баҳри масъулиятшинос буданаш таҳрик медод.

Ҷавоҳир Шодмонов зодаи ноҳияи Айнӣ буда, дар самти фаъолияти бонкӣ қадамҳои устувор мегузорад. Пас аз хатми мактаби миёна ба Донишгоҳи давлатии тиҷорати Тоҷикистон дохил шуда, соли чорум аст, ки таҳсил менамояд.  

– Ҳар шахс ба пешае таваҷҷуҳ дорад. Ин чизро ҳеҷ гоҳ нафаре истисно карда наметавонад. Интихоби пешаи муҳосибӣ табиатан майли худам буд. Касе маро ба интихоби он тавсия надодааст. Чунки ҳанӯз аз овони хурдӣ дар худ фикри интихоби пешаи асосиро мепарваридам. Чунин ақида ба ҳар инсон бояд аз аввал дар дилаш бедор гардад. Зеро ба гуфтае “Ҳар касеро баҳри коре сохтанд”. Бисёр мехостам касбам замонавӣ бошад. Ин ҳама ниятҳои наку маро ба суйи ин касб бурд, - мегӯяд Ҷавоҳир.

Ҳангоми таҳсил дар донишгоҳ ҳамеша мекӯшид, то донишҳои азхуд намудаашро дар амал низ татбиқ намояду бо ин роҳ таҷрибаи навро соҳиб гардад. Чунки бидуни пайвандии донишҳои назариявӣ ба амалӣ комёб шуданро ғайриимкон меҳисобид. Ин буд, ки аз соли сеюми таҳсил дар донишгоҳ бо муассисаҳои бонкӣ ҳамкорӣ менамуд. Ҳамин боис гашт, ки тариқи озмун ба Бонки “Эсхата” ба ҳайси коршиноси қарзӣ ба кор дарояд.

Инак, як сол мешавад, ки дар бонки мазкур фаъолият дорад, аз пешаи интихобнамудааш қаноатманд аст. Ба андешаи ӯ, вақте шахс ба ҳадаф мерасад, худро осуда эҳсос менамояд.
Ба таъкиди ӯ, ҳар ҷавон бояд аз шароите, ки мавҷуд аст, дуруст истифода барад. Инро шояд баъзе нафарон дертар дарк намоянд, вале ин ҳақиқат аст. Зеро дар ҳаёт ғайри худи шахс каси дигаре баҳри беҳбудиву комёбии ӯ кӯшиш намекунад. Фаъолияти бонкиро барои боло бардоштани сатҳи зиндагии мардум муҳим арзёбӣ карда, мегӯяд:

- Вақте ба як нафар барои гузаронидани маросимҳои гуногуни оилавиаш маблағ лозим мешавад, ба мо муроҷиат менамоянд, ки мо ҳатман онҳоро дастгирӣ мекунем. Пас аз дарёфти маблағ онҳо хушҳол мешаванд, ки ин дар воқеъ мақсади ягонаи мост. Замоне ки мизоҷон аз мо розианд, пас дар ана ҳамон ҳолат мо худро муваффақ меҳисобем, - бо хушҳолӣ иброз дошт Ҷавоҳир Шодмонов.
Ибтидои омадан ба кор тӯли се моҳ чун коромӯз тамоми нозукиҳои фаъолияти бонкиро омӯхт:
- Ибтидои ҳама гуна фаъолият душворӣ дорад, - мегӯяд ӯ. - Дар аввал мушкилиҳо буданд, ки ба донишҳои иловагӣ рабт доштанд. Пас аз муддати муайян он ҳама дар гузашта монду чун коршиноси қарзӣ ҳоло фаъолият дорам. Умуман, инсоне, ки бо дили гарму самимӣ ба роҳи худ қадам мениҳад, бо боварӣ метавон гуфт, комёбӣ доим ҳамсафари ӯст”.

Ҷавоҳир иброз дошт, ки ҳамон вақт метавон аз буҳрон безарар раҳо шуд, ки агар хароҷоти зиёдатӣ карда нашавад. Масалан, вақте як нафар пештар дар фасли гармӣ ду-се курта харидорӣ мекард, агар як то харидорӣ намояд ва аз ҳама ҷиҳат чунин сарфакорӣ сурат гирад, пас ӯ метавонад, ки бе зарари ҷиддӣ ин мушкилотро ҳам бартараф намояд.

Бештар кӯшиш намудану ба худ гирифтани донишҳои зарурии соҳаи мавриди таваҷҷуҳро асоси комёбиву пешрафт меҳисобад. Ӯ мегӯяд, шояд бисёре аз шахсон пас аз хатми донишгоҳу ба кор рафтан, дигар чизе хондан намехоҳанд, ки ин, албатта, бохти аввалини онҳо мебошад. Вақте шахс дар баробари фаъолияти корӣ боз ба омӯзиши донишҳои нави вобаста ба касбаш ҷаҳд мекунад, кораш метавонад рушд ёбад.

Чун дар арафаи Рӯзи Ваҳдати миллӣ қарор дорем, фикрашро вобаста ба ин ҷашни таърихӣ пурсон шудем, ки бо рӯҳияи болида чунин ибрози назар намуд: “Дар ҳақиқат Ваҳдати миллӣ шукуфоии Ватан аст, зеро дар давлате, ки сулҳу амонӣ ва дӯстӣ ҳукмфармост, он рӯз то рӯз гул-гул мешукуфад, иқтисодиёташ тадриҷан меафзояд, ҳам аз ҷиҳати сиёсӣ ва ҳам аз ҷиҳати фарҳангӣ пеш меравад. Мо - ҷавонон бояд ободиеро, ки маҳз бо файзи ваҳдат насибамон гардидааст, қадрдонаш бошем, саъй кунем, ки ин неъмати бебаҳо ҷовидона бимонад. Дар ҳамон ҳолат мо худро муҳофизи ин ҳама арзишҳои воло гуфта метавонем”.

Бо дили пур аз орзуҳо ба сӯйи қуллаҳои муроду мақсадҳои хеш равона асту таманнои онро дорад, ки аҳдофи накӯяш ҷомаи амал мепӯшанд. Барои амалӣ сохтани ин ҳама гуфтаҳояш пайи омӯзишу кор аст. Дар ин роҳ серҳаракат будану нисбат ба кор масъулиятшинос буданро омили асосии расидан ба мақсадҳояш меҳисобад. Мо дар ин ҷода ба ӯ барор мехоҳем.