Муваффақият ҳамин аст, ки вақте баробарат мардум мегиряду механдад

Орзуст, ки инсонро ҳамеша ва дар ҳама ҳолат қавӣ мегардонаду барои даст ёфтанаш ба мартабаи баланд таҳрик медиҳад. Ин гавҳари қимат бо қувваи ғайриоддӣ доим ҳамсафару ҳамрадифи инсон буд, ҳаст ва хоҳанд монд.

Гузашти вақт баҳри инсоният пешаву ҳунарҳоеро ба вуҷуд овард, то зиндагӣ ранги дигар гираду муҳаббати зистани ҳақиқӣ бештар гардад. Имрӯз роҳи театр ҳунарест, ки танҳо инсонҳои соҳибистеъдоду дорои мақсади муайяндошта метавонанд, то андозае дар ин ҷода шаҳди комёбӣ бичашанду ба зинаи баланди ҳунармандӣ расанд.

Ҳунарпешае, ки муваффақу комёб аст, Моҳпайкар Ёрова мебошад, ки ҳам дар театр ва ҳам дар синамо мавриди таваҷҷуҳи бинандаи хушзавқ аст. Вақте аз ӯ пурсидем, ки чӣ гуна тавонистаанд, то бо комёбӣ ҳамсафар гардад, иброз дошт: “Сирри муваффақияти мо дар он аст, ки аз самими қалб меҳнат мекунем, тамоми вуҷуди худро ба ҳунар мебахшем. Ҳар комёбӣ вобаста ба худи инсон мебошад. Чи тавре ки нисбат ба кор муносибат намоӣ, ҳосилашро ҳамон тавр мебинӣ. То мо барои ривоҷу равнақи ҳунари худ таваҷҷуҳ накунем, ҳеҷ гоҳ наметавонем, ба дастоварде ноил гардем. Ман бисёр хушҳол мешавам аз он ки маро то андозае мардум мешиносанд ва дӯст медоранд. Гарчанде дар нақшҳои хурд ҳунарнамоӣ намудаам, вале онҳо хотирмон буданд. Вақте ки нақш меофарӣ, бояд ба ҳамон пустини нақшат ворид шавӣ. Тавассути офаридани нақш, вақте симои аслии қаҳрамонро нишон медиҳию мардум онро қабул мекунад, баробари ту мегиряду механдад, ҳамин аст муваффақияту комёбӣ”.

Ба таъкиди ӯ, дар мо истеъдоди Худодод мегӯянд. Ин шояд дар байни ҳазор нафар яке бошад. Барои ҳунарманд шудан лозим аст, доим дар такопу бошиву ҷаҳони маънавии хешро васеъ гардонӣ. Нақш офаридан дар театр ва синамо душвор аст. Тафовут доранд. Дар театр бо тамошобин рӯ ба рӯ мешавам. Вақте ки саҳна мебароям ва мебинам, ки толор қариб ки холӣ аст, илҳоми нақшофарӣ дар ман пайдо намешавад. Дар синамо бошад, тамоман дигар аст. Дар он бояд чашмонат зинда бошаду ҳар як нақши худро самимӣ иҷро намоӣ. Агар хоҳӣ, ки дар ҳақиқат мардум туро дӯст дораду шиносад, бояд аввал худро эҳтиром кунӣ.

- Ба назари Шумо ҳунармандӣ чист?

Ҳунарманд будан хеле душвор аст. Талаботаш ҳамин аст, ки ту бояд худро ба ин пеша бахшӣ. Ин ҷода барои занҳо хеле мушкил аст. Ё оиларо интихоб карданат пеш меояд ва ё касбро. Буд муддате, ки ман аз соҳа дур шуда будам ва боз баргаштаву чандин солест, ки бо сарбаландӣ фаъолият намуда истодаам. Ҳунарманд шудан мактаби ҳаёт аст. Панҷ соли таҳсил дар донишгоҳ кам аст. Бояд каме ҳам таҷрибаи ҳайтӣ дошта бошед. Яъне он ғаму андӯҳ ва хушу хурсандие, ки дар ҳаёти ту мешавад, ҳамаи инро баъдан ту метавонӣ ҳангоми иҷрои нақшҳо дар саҳна боз ҳам самимитар ҳунарнамоӣ кунӣ. Вақте коргардон вазифадор мекунад, ки дар ҳамин ҷо, масалан гиряи ту даркор аст, ин хеле душвор аст. Дар баъзе ҳунармандон дида мешавад, ки бо техникаи ҳунариашон оби дида шашқатор мерезад. Вақте ки дард набошад, оби дидаи туро бовар карда намешавад.

- Ҳунарманд кадом вақт худро муваффақ меҳисобад?

- Вақте ки мегӯянд шумо ситора ҳастед, ман ба фикр фурӯ меравам. Зеро ман худро ситора намеҳисобам. Муваффақияти ман муваффақияти ҳама аст. Илҳом мегирам, ки вақте барои тамошобин ва мухлисони худ нақш меофарам. Комёбӣ аст, вақте ки мухлисону дӯстдорони синамо ва театр ҳунари маро қадр мекунанд. Замоне, ки нақши хурд ҳам мебозам, дар ёдашон ҳаст. Муваффақ будан хуб аст. Вале чӣ тавр муваффақ мешавӣ? Барои ин соатҳо, рӯзҳо ва моҳҳо кор кардан зарур аст. Бештар китоб хондану огаҳ будан даркор. Муваффақият аз ҳамин сарчашма мегирад, ки бояд бесавод набошӣ.

Ҳунарам зиндагии ман аст. Аз он ки дар ин росто муваффақ ҳам бошам, гуфтанӣ нестам, ки ана ҳамин қуллаи баланди ҳунари ман буд. Ҳаргиз. Ҳоло ба он қуллаҳо нарасидаам. Бо меҳнату корҳои эҷодии худ боз ҳам дар талошу ҷустуҷӯи нақшҳо ҳастам. Шахсе ки баъди ба қуллаи баланд расидан, “ман” гуфта мегардад, фикр мекунам аз ҳамон баландӣ боз меафтад. Бинобар ин, кӯшиш намекунам, гӯям, ки ман аз ҳама ҳунарманди бузургам. Чунки ҳар ҳунарманд ҳунари асили худро дорад. Чунин ҳунармандон дар мо кам нестанд. Ман ҳунармандони худамонро метавонам бо ҳунармандони “Голливуд” баробар намоям.

- Ба андешаи Шумо, зинаҳои расидан ба комёбӣ кадомҳоянд?

- Барои он ки то ба чизе даст ёбед, зинаҳои ба он расидан хеле зиёданд. Бубинед, вақте ки тифл қадамҳои нахустини худро мемонад, боз бо ҳамон нерӯи кӯдакии худ кӯшиш мекунад, бештар ҳаракат намояд. Ҳар шахс низ, вақте қадаме мемонаду муваффақ мешавад, дар ин ҷода бояд наистад, балки боз давом диҳад. Зина ба зина омӯхта, таҷриба гирифта, хонда, савод омӯхта ва аз ҳодисаҳои атроф хабардор шудан лозим. Вақте ин чизҳоро риоя мекунед, ҳатман ба қуллаи баланд мерасед.