Имрӯз зери унвони мазкур ба муносибати 110-солагии Шоири халқии Тоҷикистон Мирсаид Миршакар дар Донишгоҳи давлатии Хоруғ ба номи Моёншо Назаршоев бо иштироки ректори донишгоҳ, профессор Гулзорхон Юсуфзода, шоирону адибони кишвар, олимон ва устодону донишҷӯён конференсияи илмӣ – амалӣ баргузор гардид.

Гулзорхон Юсуфзода дар ифтитоҳи расмии конфронс нахуст аҳли илму адабро баҳри ташриф овардан ба донишгоҳ хайрамақдам гуфта, иброз дошт, ки миллати куҳанбунёд, фарҳангпарвару тамаддунофари тоҷик бо маданият, илму адабиёти пурғановаташ мавҷудияти хешро тӯли асрҳо нигоҳ дошта, дар солҳои соҳибистиқлолӣ бошад, ин асолатро таҳти сарварии фарзонафарзанди миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тақвият дод. Моро мебояд, ки ба таърих, адабиёти пурғановати хеш ва адибону шоиронамон арҷ гузошт, номи пурифтихори онҳоро ҳамеша пос дорем.

Дар идома таъкид шуд, ки Шоири халқии Тоҷикистон, Мирсаид Миршакар яке аз чеҳраҳои дурахшони адабиёти миллӣ буда, феълан дар тамоми марказҳои илмию адабӣ, муассисаҳои таълимию илмии олӣ ва миёнаи умумии минтақаҳои кишвари азизамон 110-солагии зодрӯзи ин адиби номдор сазовор таҷлил мегардад. Мавриди зикр аст, ки М. Миршакар зодаи Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон буда, 5-уми майи соли 1912 дар деҳаи Синдеви ноҳияи Роштқальа дар оилаи деҳқони чорводор таваллуд ёфтааст. Дар мактаби миёнаи қишлоқи Поршневи ноҳияи Шуғнон ва баъдан дар Мактаб-интернати шаҳри Хоруғ таълим гирифтааст. Соли 1930 Мактаби партиявии шаҳри Душанберо хатм карда, дар рӯзномаи онвақтаи “Комсомоли Тоҷикистон” (ҳоло “Ҷавонони Тоҷикистон”) фаъолият бурдааст. Дар сохтмони Вахш иштирок намуда, муддате муҳаррири рӯзномаи “Зарбдори сохтмони Вахш”-ро бар ӯҳда доштааст. Аз соли 1946 то соли 1959 Котиби масъули Раёсати Иттифоқи нависандагони Тоҷикистони Шӯравӣ ва муовини мудири шӯъбаи агитатсия ва пропагандаи Кумитаи марказии Ҳизби Коммунисти ҶШС Тоҷикистон буд. Се дафъа котиби Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон интихоб шудааст. Мирсаид Миршакар дар тӯли солҳои зиёд Раиси Комитети Мукофоти давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ буд. Соли 1993 Мирсаид Миршакар дар синни 81-солагӣ дар шаҳри Душанбе аз дунё даргузашт ва оромгоҳи шоир дар радифи бузургони кишвар дар мавзеи зебоманзараи Лучоб ҷойгир аст.

Гуфта шуд, ки осори пурмӯҳтавои шоир, ба монанди достонҳои “Қишлоқи тиллоӣ”, “Панҷи ноором”, “Ленин дар Помир”, “Дашти лаванд”, “Исёни хирад” ва чандин осори дигари назмию насрӣ ба шоир обрӯи ҳамешагӣ ҳадя кардаанд. Номбурда барои хизматҳо ва осори пурмазмуну пурғановаташ аз ҷониби давлат бо унвони Шоири халқии Тоҷикистон, бо Ҷоизаи давлатии Иттиҳоди Ҷумҳуриҳои Шўрави Сотсиалистӣ, бо Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ, Ҷоизаи Комсомоли Тоҷикистон, ду ордени Ленин, ду ордени Парчами Сурхи Меҳнат, ордени Инқилоби Октябр, ду ордени Нишони фахрӣ, ордени Дӯстии халқҳо, медалҳо ва Ифтихорномаҳои фахрии Президиуми Совети Олии ҶШС Тоҷикистон мукофотонида шудааст.

Осори ин бузургони миллат инсонҳоро ба роҳи неку ахлоқи ҳамидаи инсонӣ раҳнамоӣ менамоянд. Махсусан, барои насли наврас, ки ҷаҳони муосири мо дар гирдобу иҳотаи воқеаҳои мушкили аср қарор гирифтааст ва ҳар гуна ҳодисаҳои хатарзо дар гӯшаҳои дунё рух медиҳанд, мутолиаи доимии осори бузургон, амсоли асарҳои устод Мирсаид Миршакар танҳо ба фоидаи кор буда, баҳри тавсеаи тафаккури онҳо, хираду дониш беҳтарин рукн ва асоси пешрафт хоҳад буд.

Дар чорабинӣ инчунин шоирону адибон Лаълҷубаи Мирзоҳасан, Хушомади Алидод, Саодати Саидназар, Манзури Мавлодод, Сардорбек Азорабеков, профессор Назрӣ Офаридаев ва дигарон оид ба ҳаёту зиндагӣ ва эҷодиёти М. Миршакар баромад карда, дар охир барномаи фарҳангии санъаткорону ҳаваскорони ВМКБ пешкаши ҳозирин шуд.