Ҳадафи муайян доштан дар ҳаёт ҳамеша ба инсон барору комёбӣ мебахшад. Зеро тамоми нафароне, ки то имрӯз дар ҷодаи хеш ба қуллаи баланд расидаанду дар таърихи башарият номи худро сабт сохтаанд, фаъолияти худро аз ҳамин чиз ибтидо бахшидаанд.

Ранге ба ранге омехта кардану рӯйи саҳфаи холие офаридани манзараи дилрабову табиати зинда дар ҳама давру замон таваҷҷуҳи ашхоси алоҳидаро ҷалб намудааст. Ин аст, ки пас аз ба вуҷуд омадани ҳунари рассомӣ орзуи шавқмандони роҳи мазкур амалӣ гардиду он то имрӯз бо навгониҳои хеш пойбарҷост.

Нафаре, ки бо сеҳри хомаи хеш дорои мавқеъ дар олами рассомист, Далер Миҳтоҷов мебошад. Ӯ аз зумраи рассомонест, ки дорои сабки махсус буда, то имрӯз бо офаридани ҳар гуна расму наққошиҳо ба қалби дӯстдорони санъат роҳ ёфтааст. Вақте аз ӯ суол намудем, ки эҷодкор кадом вақт худро комёб меҳисобад, иброз дошт: “Роҳеро ки устодон тай карданд, муваффақияти онҳо барои мо равшан аст. Ҳар ҳунар барои худ асроре дорад. Аз саҳифаҳои таърих медонем, ки рассомӣ то ба ташаккул ёфтану ба қолаби аслӣ расидан, чи қадар роҳҳоеро тай карда омадааст. Дар кишвари мо низ метавон бо комали эҳтиром бигӯям, устодоне ҳастанд, ки ба муваффақият ноил гаштаанд. Вақте дар дигар мамлакатҳо аз онҳо ёдоварӣ мекунанд ва дар бораи кори онҳо сухан мегӯянд, боиси ифтихор аст. Ҳар нафаре, ки ба эҷод машғул аст, вақте аз худ чизе ба ёдгор мемонаду дигарон дар бораи комёбиҳояш сухан мегӯянд ва саҳми худро дар рушди самти интихобнамудааш мегузорад, ҳамон лаҳза ӯ худро муваффақ гуфта метавонад. Аз рӯзе, ки ақл дар вуҷудам реша пайванд кард, ба рассомӣ майлу рағбат дорам. Дар коғазҳо ва рӯйи сангу деворҳо, ҳатто дар хона ҳар гуна суратҳои ороиширо ҷамъ менамудам. Баъдан дарк кардам, ки қувва ва эҳсосоте дар вуҷудам рехта шудааст, ки маро ба сӯйи санъати рассомӣ равона месозад. Ҳар гуна коғазҳои рангаро дида, ҳавас мекардаму завқу шавқ бедор мешуд. Дар мактаби миёна низ муваффақ будам. Мехоҳам, ба умқи ин санъат расам. Зеро қалби инсон ҳамеша пур аз шӯру ғавғосту он туро барои расидан ба қуллаи муваффақият раҳнамун месозад”.

Ба назари ӯ, дар ҳар кор ростӣ инсонро ба қуллаи мурод мерасонад. Дар рассомӣ низ нақши муҳимро ростӣ мебозад. Бар замми ин, сайқал додани ҳунар инсонро сарфароз мегардонад.

- Дар олами рассомӣ яке аз муваффақҳо дониста мешавед. Мегуфтед, ки сирри муваффақияти Шумо дар чист?

- То ҳол худро муваффақ намеҳисобам. Роҳи муваффақият хеле тӯлонию вазнин аст. Аз худ розӣ будану дар ҷодаи хеш чизе ба ёдгор мондан комёбист. Фикр намекунам, ки аз худ чизе монда бошам, дар ҳоле ки хеле маҳсули рангоранге дорам. Шояд рӯзе ба муваффақият ноил гардам. Ҳоло инро рисолати комёбиям намеҳисобам. Гарчанде ки дар чандин намоишҳо иштирок карда бошаму намоишҳои хусусии худро барпо намуда бошам ҳам, вале то ҳол қалби ман аз худ розӣ нест.

Ягона роҳи муваффақ шудан хондану бисёр кор кардан аст. Бо табиат шуғл варзидан, бо илҳом кор кардан, хондану навиштан ва дар замми ин, доштани шогирд ҳам як замина барои рушд кардан аст. Шогирд ба он хотир аст, ки кас маҷбур мешавад бихонад ва илму қобилияташро такмил диҳад. Чун барои қонеъ гардондани донишҷӯ албатта заминае барои худ фароҳам бояд сохт.

- Ба назари Шумо рассом кист ва ин роҳи зебоиофар чӣ нозукӣ дорад?

- Ман рассомро як шахси озодандеш мепиндорам. Рассом онеро мегӯянд, ки фикру андешаи худро ба воситаи тасвир баён дошта метавонад. Рассомӣ нақши зебое офаридан, зебоиро дида тавонистан ва майли ишқу оҳанги инсонро ба зебоӣ ҷалб кардан аст.

Ғайр аз он ки инсон дорои истеъдод аст, бар замми ин бояд дониши комил дошта бошад. Яке аз нозукиҳои санъати рассомӣ ҳамин аст. Танҳо ҳунарманд будану расм кашида тавонистан ҳунар нест. Таърихро бояд хуб донист. Инсоне ки дониши комилан заруриро аз бар намуда, аз фарҳанги миллат огоҳ бошад, метавон гуфт, ки сарфароз хоҳад гардид.

- Вобаста ба вазъи имрӯзаи соҳаи рассомӣ чӣ назар доред?

- Дар мо рассомӣ коҳиш ёфта истодааст. Кӯшиши сайқал додани ҳунар дар насли имрӯза дида намешавад. Вақте онҳоро ба насли солҳои қабл муқоиса менамоем мебинем, ки пеш ҳунармандони ҷавон хеле пурқувват, ҳам фикран ва ҳам ҷисман қувваю иродаи бузург барои пешрафт доштанд. Имрӯз низ ҳастанд, вале на ба он андозае, ки мо мехоҳем. Устодон бояд дар ин самт талош варзанду роҳу усулҳои тоза эҷод кунанду донишҷӯёнро ба омӯхтан таҳрик диҳанд.

Бисёр мехостам, ки Тоҷикистон дар соҳаи рассомӣ мақоми худро дар арсаи дунявӣ дошта бошад. Аз насли наврас хоҳиш менамоям, ки дониш омӯзанд ва баҳри пешрафту тараққиёт саҳмгузор бошанд.

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ,"ҶТ"