Сонияҳо сӯи дақиқа мешитобанду дақиқаҳо самти соат ва ба ҳамин минвол рӯзу моҳу сол мешаванд. Инсон чун табиат нест, ки ҳар баҳор аз нав эҳё гардад. Ҳамин аст, ки умри моро бебозгашт унвон кардаанд. Аммо чизе ки доим чун табиат мондагор асту бо ёд оварданаш чун баҳори накҳатомез эҳё мегардад, тавассути ҳунари хеш боқӣ гузоштани номи накӯст.

Ҳунару ҳунармандӣ роҳест мушкил, заҳматталаб ва душворгузар. Кам касоне роҳи мазкурро убур намудаву ба манзили мақсуд расидаанд. Зеро соҳаи мазкур нозуктарин ва серталаботтарин унвон мешавад.

Абдулмуъмин Шарифӣ, Ҳунарманди шоистаи Тоҷикистон солҳост, ки дар пайроҳаи ҳунар қадам мезанаду бо офаридани нақшҳои гуногуни мондагор дар олами ҳунар ҷойгоҳи махсусеро соҳиб аст. Аммо муваффақияту комёбӣ дар ин роҳ барояш осон даст надодааст. Ҳар яки он тавассути талошу заҳмат, меҳнати пайваста ва фидоии роҳи худ будану сидқан фаъолият кардан ба ӯ муяссар гардидааст.

Зимни суҳбат бо устод аз ӯ нахуст чӣ будани ҳунару чӣ гуна ворид гардиданашонро ба ин роҳ пурсон шудем:

- Ман бе ягон суханпардозӣ, мегӯям аз қисмат розиям, ки маро ба ин шуғл овард. Албатта, мисли ҳама наврасон муҳаббати ман аввал ҳавасӣ буд. Он мушкилиҳову гардишҳо ва ағбаҳои мушкилгузаре, ки дар ин касб будааст, ман намедонистам. Ҳануз синфи ҳафт будам, ки дар маҳфилу чорабиниҳои мактабӣ иштирок менамудам. Нафаре, ки ишқи маро ба ин роҳи ҳунар бештар намуд, ин Ҳидоятуллоҳ Холов буд, ки ӯ нисбат ба роҳи ҳунар пуркортару ҳушёртар буд. Бо даъвату кӯмаки вай бештар порчаҳои ҳаҷвӣ дар кружокҳо омода менамудем. Хушбахтона, мо бо ҳам унс гирифтем. Ду-се соле, ки дар мактаб бо ӯ будем, давраи гулгулшукуфии ҳунарии ман буд. Аз ҳамон ҷо муҳаббати ман қавӣ шуду омадам ба донишгоҳ. Пас аз ворид гардидан ба ин роҳ дарк намудам, ки ин роҳ ба дидану шунидан осон аст. Ҳарчанд ҳамаи касбҳо мушкиланд, аммо фикр менамоям, ин хеле мушкилтар аст. Дар баробари мушкил будан масъулияташ низ зиёд аст. Шояд, ба ҳамин хотир мушкил аст, ки масъулияташ бисёр аст.

- Дар роҳи ҳунар муваффақият ба Шумо чӣ гуна даст дод?

- Ростӣ, намедонам, ба чӣ комёб гаштаам. Ман танҳо вазифаамро иҷро кардам. Зеро он кори ман буд. Агар нафаре аз бинандаҳо ва мухлисон маро дар ин роҳ муваффақшуда меҳисобанд, ташаккур ба онҳо, ки лутф кардаанд. Ростӣ, ҳоло дар ин роҳ ҳеҷ коре накардаам. Ҳарчанд ҳастанд корҳое, ки меарзад онҳоро ба хотир овард. Албатта, бо кӯмаки устодону ҳамкорон коре кардем. Аслан, асрори комёбӣ дар ин роҳ заҳмату меҳнат аст, агар он сидқан бошад. Ба ҳама кор агар сидқан машғул гардеду бо муҳаббати қавӣ ба он роҳ рафтед, ҳатман муваффақ мегардед. Кореро, ки дар ин роҳ намудам, ҳамааш сидқан буд. Чунки дигар ман касбе надорам. Мехостам як коре кунам, ки ақалан худам аз он ғизои маънавӣ гираму рӯҳам болида гардад. Ба ҳамин хотир, агар коре карда бошам, шояд, асрор ҳамин аст.

- Роҳи ҳунар чӣ нозукӣ дорад ва як нафар ҳунарманд чӣ гуна шахс бояд бошад?

- Як қисса ҳаст, ки барои ифшо шудани ин масъала мехоҳам баён намоям. Қиссае ҳаст, ки ҳамаи пайғомбарон назди Худованд мерафтанд барои рисолаи пайғомбарӣ гирифтан. Навбад ба ҳазрати Исо паёмбар (а) мерасад. Раҳ яктост. Бояд як шабонарӯз раванд канори ҷангал, як шаби он ҷо дам гиранд ва шаби дигар рост мераванд ба назди Худованд, рисолаи паёмбариро мегиранду бо ҳамин масир бармегарданд. Ҳазрати Исо мераванд ба ҳамон ҷангал. Бегоҳ ва торик мешавад. Мебинад, ки дар байни ҷангал як рӯшноие ҳаст. Мераванд, ки он ҷо як кулба аст. Дарро мезананд, як мӯйсафед бо як наберааш мебарояд. Шабро рӯз менамояду ба назди Худованд меравад ва боз гашта омада, боз шаби дигар дар ҳамон хона меҳмон мешавад. Субҳ вақти гусел ҳазрати Исо мегӯянд, ки акнун ман паёмбар шудаму муъҷизаҳои паёмбарӣ дорам. Пирамард, барои хидмате, ки ду шаб меҳмондорӣ кардед бигӯ, ки ман чӣ хизмат кунам? Пирамард мегӯяд, ки ҳеҷ хизмате накунед, ман аз барои Худо кардам. Ҳазрати Исо мегӯяд, ки ҳар мушкилие дорӣ, бигӯ, ман ҳам аз барои Худо менамоям. Пирамард майлаш мегӯяду мефармояд: ҳамин теппа, баландиеро, ки дидӣ, паси онро ман намебинаму мардум омода дарахтҳояшро медӯзданд. Коре намо, ки он ҳамвор шаваду ман он тарафашро бубинам. Ҳазрати Исо дуое мекунанду он ҳамвор мешавад. Як хоҳиши дигар мекунанд, ки ҳамин ботлоқе, ки дар наздашон ҳаст, онро хушк намояд. Он низ бо дуои Исо паёмбар хушк мешавад. Ҳазрати Исо мегӯянд, мушкили сеюматонро бигӯед. Дар ҳамин вақт набераи пирамард мегӯяд, ки як дуо кунед, ки овози ман хушрӯ шавад. Ҳазрати Исо таваққуф мекунанду мегӯянд, ки ин кори ман нест. Ин истеъдод аст, ки фақат Худованд онро медиҳад.

Манзури ман аз қисса ин аст, ки ҳар инсон чизе ки дошта бошад, яъне, он чизеро ки Худованд ба ӯ додааст, агар ҳамонро дар худ пайдо карду ёфт, ӯ муваффақ мешавад. Наёфт, мушкилӣ мекашад. Аз таҷрибаи чандинсолаи зиндагӣ ба хулосае омадам, ки дар мо аввал истеъдод аст. Бузурге ҳам мегӯяд, ки 99 дарсад заҳмату меҳнат асту 1 дарсад истеъдод. Ман ба ин ҳам мувофиқам. Зеро агар ҳамон як дарсад ҳам набошад, муваффақ намегардем. Ҳар нафаре, ки истеъдод дошта бошаду меҳнат кард, комёб хоҳад шуд.

- Ба назари Шумо омили бинандаи кам доштани театр ва кам таваҷҷуҳ намудани ҷавонон ба он дар чист?

- Чанд сол пеш дар як мусоҳиба ба ман гуфтанд, ки чаро ҷавонон ба театр намеоянд. Ман дар посух гуфтам, ки магар калонсолон меоянд. Ҷавонон фарзандони мо ҳастанд. Агар онҳо намеоянд, айби мост, агар онҳо аз китоб дуранд айби мост. Ҷои дигар гуфта будам, ки мо имрӯз чаро китоби беҳтарини на ин ки нависандаи худамонро, балки ҷаҳонро аз ҳазор нусха зиёд чоп карда наметавонем. Ин магар фоҷиа нест? Беҳтарин китоб ҳазор нусха чоп мешавад, чунки харидор надорад. Мо рӯзномаҳоро имрӯз ҳафтанома кардем. Вақте мо рӯзномахону китобхон надорем, магар бинандаи театр дошта метавонем? Ҳеҷ гоҳ! Решаашро аз ин ҷо бояд ҷуст. Аҳли савод ба театр меоянд, аҳли фарҳанг ба театр меоянд, аҳли маънӣ ба театр меоянд. Имрӯз робитаи фарҳангӣ дар ҷомеа гум шудааст. Фақат бо як театру бо адабиёт намешавад. Инро дар ҳама самтҳо бояд ҷур кард. Он вақт театр бинанда пайдо мекунад.

- Чун ҷавониро даврони тиллоӣ мегӯянд, ҷавонон ин айёмро чӣ гуна бояд сипарӣ намоянд?

- Медонед, барои чӣ ҷавонӣ даврони тиллоӣ аст? Ҳозир бисёр ҷавонҳо ба хотири он тиллоӣ мегӯянд, ки озоданду ҳар чи хоҳанд мекунанд. Ба андешаи ман ҷавонӣ ба ғайр аз он ки ҳарчи хоҳанд мекунанд, инчунин, ҳар чи хоҳанд метавонанд аст. Вақте ки инкишофи равонию ҷисмӣ баробар шуд, тиллоии ҷавонӣ ҳамин аст. Нӯшаш бод ҳамон ҷавонеро, ки ҳамаи ин чизҳоро бохирадона менамояду аз рӯи хирад меравад. Вақте ки аз ҷавонӣ гузаштед, на ҳамаи корро карда метавонед. Масалан, солмандон орзу доранд, аммо онро амалӣ карда наметавонанд. Дар ҷавонӣ ҳар орзуе дорӣ, ба амал оварда метавонӣ. Тиллоии ҷавонӣ ҳамин аст, ки ҳар орзуе, ки доред, агар хоҳеду заҳмат кашед, ба он муваффақ мегардед.

- Тавсияи Шумо ба ҷавононе, ки соҳаи ҳунарро интихоб карданиянд...

- Босавод будану муҳаббат ба китоб доштан яке аз шартҳои муҳими ҳунарманди соҳаи театр шудан аст. Ҳар ҷавоне, ки ин чизҳоро дошта бошад, дар касби мо муваффақ хоҳад гашт. Шоири босавод шоири хуб аст ва ё нависандаи босавод нависандаи хуб аст. Ба он хотир инҳоро гуфтам, ки ин чизҳоеанд, яъне, истеъдоде мебошанд, ки онро Худованд медиҳад.

- Барои суҳбат ташаккур. Саломату сарбаланд бошед.