Ҳаво гирифта. Абрҳои сиёҳ дар само хайма зада. Бӯйи борон меомад. Ба само, ба ҳаракати абрҳо дида медӯхтам. Дида медӯхтаму қадам мезадам. Аз дилам гузашт, ки борони сахт меборад. Ба худ гуфтам, бояд қадаммониро тез кард…

Ногаҳ бархӯрдану касеро сахт ба оғӯш гирифтанам маро ба ҳайрат овард. Дар рӯ ба рӯям ду чашми шабранг ва чеҳраи гандумгуни бонуи ситорагарме қарор гирифта буд.

- Ҳа, ҳушатон дар куҷо… - бо қаҳр гуфт ӯ.

Ман бошам ӯро дар оғӯши худ дида дар ҷоям шах шуда монда будам. Ёрои сухангӯӣ надоштам.

- Э, маро сар диҳед, айбро намедонед…

Ба худ омадаму худро аз ӯ дур гирифтам. Хостам худро сафед кунам:

- Айби ман нест, ман ба осмон нигоҳ мекардам.

- О, ман ҳам ба осмон менигаристам.

- Пас Худованд моро ба ҳам овард…

- Шумо аҷаб гапҳое мегӯед… Истед, шумо Шерафган нестед?!

- Ҳа, худи худаш…

- Гуфтам-а, ҳеҷ гоҳ мо бе нағма дучор намеоем. Ҳоло ҳам рӯзноманигор?

-Бале, шумо ҳам то ҳол муаллимаи мактаб?

- Не… Ҳоло ман дар вазорати маориф кор мекунам.

- Дигар ба пеши поятон нигоҳ карда қадам занед, боз каси дигарро оғӯш нагирад… - гуфту табассум кард…

Ман бошам ба чашмони зебои шабранги ӯ менигаристам. Менигаристаму ёди он рӯзҳоро мекардам.

- Аз вохӯрии мо чандин сол гузашт-а….

- Ҳа, баъди тӯй дигар вонахӯрдем… - аз чӣ бошад андешаманд ва хаёлӣ гуфт ӯ.

- Шумо Шерафган хеле тағйир ёфтаед.

- Шумо ҳам пурраю расо шудаед, аз он духтари навчаи чилкокул нишоне намонда, ба ғайр аз чашмони сиёҳи олугӣ.

- Умр гузарон, хайр, ман рафтам, то боздид.

Садои фораму оҳангноки Фархунда маро ба олами ҷавонӣ бурд…

Шаби баҳоре аз хобгоҳи донишҷӯён берун омада, хостам каме сайру гашт намоям. Оҳиста-оҳиста дар хиёбони Борбад қадам мезадам. Ҳаво салқин буд. Моҳ пурра. Вале гоҳ-гоҳ абре онро мехост ба оғӯш гирад. Вале моҳ тан намедод, боз аз паси он нур мерехт.

Ногаҳ зарбае ба китф хӯрдам. Фурсати нигоҳ кардан нашуду чанд зарбаи дигар ба сару рӯям фаромад. Ҳис кардам, ки аз чаҳор тараф маро мезананд. Бо дастонам танҳо чашмонамро ҳимоя мекардаму халос. Ҳамин вақт садое ба гӯшам расид:

- Эй ноинсофҳо, шумо ин бечораро чаро мезанед, шарм намедоред, ки панҷ кас ба сари як кас ҳуҷум мекунед. Ёрӣ диҳед…

Ин садо ба гӯшам ҳалқа шуда буд. Он вақт овози форам хеле пуртаҳлука метофт. Чанд нафар ба ёрии ман расида омаданд. Маро аз замин бардоштанд.

- Чӣ гап шуд?

- Чаро ҷанг кардед?

- Онҳо кистанд?

Ман бошам ба он саволҳо чӣ гуфтанамро намедонистам.

- Хоҳар ин ҷавон ҳамроҳи шумост?

- Ҳа, ҳамроҳи ман. Мо ҳар ду назди обрез рафтем. Ман дасту рӯйи хунолуди худро шӯстам. Ва дар равшании фонуси сари роҳ ба чеҳраи он духтар дида дӯхтам.

- Шумо беҳуда худро дар хатар мондед, агар онҳо ба сари шумо ҳуҷум мекарданд, чӣ кор мекардед?

- Ҳеҷ кор, ранги шумо сарамро бо дастонам дошта менишастам…

Аз ин саволи худ шарм карда хостам ба диққат ба рӯйи ӯ бингарам. Чашмони шабранг барқ мезаданд. Худоё ин чӣ нигоҳ.

- Шумо, шумо… чӣ ном доред?

- Фархунда.

- Ман, Шерафган.

- Дидам, чӣ тавр шерро афкандед.

Ӯ боз маро дар хиҷолат мононд. Сархам гуфтам:

- Раҳмат, маро бубахшед…

Мо ҷудо шудем. Аз ҳамон рӯз сар карда дар назди устоди муштзане машқ мекардам. Машқ мекардам ба рағми он гуфтаҳо, он муштҳои ба сарам омада, он ҳолати ногувору нотавони хеш. Машқ мекардаму намедонистам, ки он шаб чаро маро заданд, онҳо кӣ буданд. Як шаб бо ду дӯстам аз машқ бармегаштам, ки ба гӯшам садое расид. Садои ошно.

- Эй, шумо чӣ кор карда истодаед, сар диҳед додари маро. Ёрӣ диҳед!

Мо ҳар се ба сӯйи овоз, ки аз паси буттазори хиёбон меомад, давидем. Ва дар як муддати кӯтоҳ чунон тез ҳарбу зарб шуд, ки гӯё бехабар мондем. Он панҷ нафар дар зери мушту зарбаҳои мо дар замин хоб буданд. Ва аҷиб, ки милисаҳо ҳам ногаҳонӣ пайдо шуданд. Садои ошно ба гӯш расид:

- Гурезед!

Мо то ҷон доштем, гурехтем…

Саҳар омодаи дарсравӣ будем, ки Фархунда омад!

- Шерафган, тез аз хобгоҳ баромада равед, ки шуморо милисаҳо ҷустуҷӯ доранд.

- Шумо аз куҷо медонед?

- Ман аз кори онҳо бохабарам. Ҳамаи ин ҷангу занозаниҳо фармудаи онҳост.

Аз пушти чунин кор онҳо пул кор мекунанд.

- Чӣ хел?

- Аз он панҷ нафар ду нафараш милисаю се нафари дигар оворагардҳои шӯрапушт…

- Шумо дақиқ медонед…

- Ҳа, додарам гуфт, вай онҳоро мешиносад. Онҳо хостанд, ки додарамро ҳам ба гурӯҳи худ кашанд, вай бечора розӣ намешавад, барои ҳамин…

Ҳамин вақт чанд милиса ба хобгоҳ даромада омаданд. Моро пешандоз карда ба милисахона бурданд. Ва ба сари Фархунда ҳам таҳдид карданд:

- Агар, ягон гап мезанӣ, аз худат гила кун. Дигар додаратро намеёбӣ. Ману Баҳрому Азиз зери азобу шиканҷаи милисаҳо мондем…

Вале пас аз чанд соате тағойи Баҳром, ки корманди амният буд, расида омад. Ҳамроҳаш се нафар ҳарбипӯш буд. Пас аз гуфтушунид ва таҳдиду баҳсҳо моро озод карданд.

- Шумо, ҳоло, барои ин кори кардаатон дар назди қонун ҷавоб мегӯед, - гуфт тағойи Баҳром ва ба мошинаш моро шинонд.

Дигар Фархундаро надидам. Фақат шунидам, ки ин ҷасорату нотарсии ӯ будааст, ки назди тағойи Баҳром рафта тамоми фиребу роҳи пулкоркунии милисаҳоро гуфтааст. Хостам ӯро бинам. Дурудароз ба чашмони сиёҳаш дида дӯзам. Лек аз чӣ бошад тақдир моро дигар рӯ ба рӯ намекард. Вале ман ғойибона бо ӯ гуфтугӯ доштам, роз мегуфтам…

Рӯзҳо оҳанги умед менавохтанд. Ман ҳар рӯз бо умеди вохӯрӣ дар гулгашту хиёбонҳо гашту гузор мекардам. Ба умед будам, ба умеди чашмони шабранг, ба умеди чеҳраи гарми гандумӣ. Дилам менолид, ҷигарсӯз месурудам:

Шабҳо ба алам қадам занаи аз пайи ту,

Бо чӯби қалам алам занам аз пайи ту…

Гоҳ-гоҳ дӯстонам маро дилдорӣ медоданд.

- Бисёр ҷустуҷӯ накун, дигар намеёбӣ.

- Чӣ ин қадар месӯзӣ, о, вай духтари шаб буд, дигар пайдо намешавад.

- Ту, дӯстам, шабҳоро саҳар кун, саҳарро шом кун, гирд гарду гирд гард…. баъд мебинӣ, ки пир шудаӣ.

- Бо туфайли ишқи он духтар шоир шудӣ…

Ман ба суханони онҳо гӯё гӯш ҳам намедодам. Рӯзҳо мегузаштанд…

Пас аз таътили тобистона аз деҳ ба шаҳр бармегаштам. Шаб буд. Дар назди деҳе мошини мо вайрон шуд. Мошинро тела дода то назди устохонаи сари роҳ бурдем. Баъди хеле вақт устоҳо мошинро таъмир карданд. Нав ба роҳ мебаромадем, ки духтаре бо модараш назди мо омад.

- Шумо ба Душанбе меравед? – пурсид модар.

- Душанбе равонем, хола, вале ҷой надорем, мошин нав соз шуд, - гуфт ронанда ва сари чамбараки мошин нишаст.

- Чӣ хел, як ҷой ҳаст-ку, - овози шинос ва ширин ба гӯшам расид.

Дари мошинро кушодаму тез берун шудам ва ба назди модару духтар рафтам…

- Салом… - садоям дар гулӯям печид.

- Ҳа, Шерафган, ин шумоед, салом, - гуфта Фархунда бо завқ ба наздам омад.

Модар хурсанд шуда:

- Ана, боз шинос баромадед, писарам, пагоҳ дарси духтарам сар мешавад. Аз саҳар баромадем, ягон мошини холӣ наёфтем. Духтарамро ҳамроҳ гиред. Хайрият, як духтари дигар ҳам бо шумо ҳаст…

- Мошин намекашад, хола, о, вайрон гуфтам-ку?

- Як илоҷ кунед, писарам, илоҳо барака ёбед, - модар зора мекард.

- Хайр майлаш шинед….

Ману вай паҳлӯ ба паҳлӯ нишастем. Аз Фархунда бӯйи хуши қаланфури гардан меомад. Вале ман мехостам ба чашмони ӯ нигарам…

Гоҳ-гоҳ нигоҳи мо ба ҳам бармехӯрд.

Ӯ табассум мекард. Нигоҳаш шарарпош буд…

- Шуморо дигар надидам…

- Ягон кор доштед…

- Не, хостам, бубинам…

- Агар беҳуда диданӣ бошед, албатта намебинед….

- Охир…

- Чӣ охир, ҷӯянда ёбанда. Баъд он мақолаи шуморо дар газет хондам. Хеле хуб навиштаед. Он ҳомиёни ҳуқуқро соз кардед…

- Шумо аз куҷо донистед, ки ман навиштам…

- О, хаёл мекунед, ки мо гӯлу гарангем, ҳазор тахаллус дошта бошед ҳам аз сабки навиштаатон ҳис мекунам.

- Шумо баробари зебо будан доно ҳам будаед.

- Шумо ҳам доно… қаламатон бурро…. Духтарони мо дар орзуи шиносоӣ бо шумо.

- А… Шумо чӣ…

- Ман… - ба рӯям нигариста - ҳеҷ чиз, о, ман шуморо медонам, мешиносам, боз чӣ?

Хомӯш мондам. Аз ин тарзи сухангӯйии ӯ қаҳрам омад.

- Ҳа, чаро хомӯш мондед, гап занед…

- Дигар чӣ гӯям…

- Хайр гап надошта бошед, гӯшҳоямон дам мегирад…

Шаб афсона мебофт. Вале ман дигар майли шунидани онро надоштам. Роҳ моро пеш мебурд. Ҳар кас ба андешаҳои хеш банд.

Вале ман аз сахтгӯиҳо, бо танзгӯиҳои Фархунда дар ҳайрат будам. Худ ба худ мегуфтам: “Ӯ маро хуш надорад, вале дили ман…”

Яке сари ӯ ба рӯйи китфам омад. Фархундаро хоб бурда буд. Аз мӯйи қиргунаш бӯйи хуш меомад. Ман дигар ҳуқуқи ҷунбидан надоштам. Оҳиста ба чеҳрааш нигаристам. Пардаи шаб намегузошт, ки равшан ва дилхоҳ бубинам. Яке дохили мошин равшан шуд. Аз пеш мошин меомад. Ман ба чеҳраи сабзинаи Фархунда нигоҳ карда, аз абрӯи ӯсмакашидааш, аз мижгонҳои зебои ба ҳам омадааш чашм намекандам…

Дилам тез-тез мезад. Ҳолате маро фаро гирифта буд, ки наметавон онро бо қалам баён кард. Аз қаъри дилам ин нидо бархост: “Эй, Худоҷон, насиби ман бигардон ин паривашро, ин олиҳаи ишқро… Эй, Худоҷон…”

Яке сарашро аз китфам бардошт. Ва мӯяшро хост дуруст намояд. Оринҷаш ба рӯям бархӯрд.

- Э, мебахшед, - гуфту сӯям нигарист.

- Ҳеҷ гап не, мо ба чунин зарбаҳо одат кардагӣ.

- Ҳоло шумо зарбаро аз куҷо медонед, ҳама зарба ба як зарбаи ишқ баробар намешавад.

- Кадом ишқ?

- Ҳамон ишқе ки аз даст меравад, туро аз ғаму дард сиёҳпӯш мекунад…

Он вақт эҳсос кардам, ки ӯ тири ишқро хӯрда, сахт шикаст дидааст. Вале аз кӣ?

Ӯ дигар хоҳиши суҳбат надошт. Андешаманд буд. Чашмони сиёҳаш ғам доштанд. Мо ба манзили мурод расидем…

- Шуморо гусел кунам?

- Ташаккур, худро азоб надиҳед.

- Охир боратон вазнин…

- Ана, додарам омад…

Мошине дар назди мо қарор гирифт.

Ӯро шинохтам, Ҳабиб. Қаҳрамони ҳамоншаба…

- Ако, шумо ҳам шинед, ман мебарам.

- Не, хонаи ман наздик.

- Шинед, - гуфта дарро кушод…

Аз рӯйи дил не мегуфтам. Лекин дилам мегуфт: «Шин, як лаҳза боз чашмони зебои он дилбарро бубин. Шин, охир…».

Бо завқи дил нишастам. Сарамро низ хам кардам, ки ба сари Фархунда бархӯрд. Ӯ ҳам хостааст, ки маро ба нишастан даъват кунад, лек мо баробар хам шудаем…

- Оҳ, шумо чӣ кор кардед?

Аз зарба пеши чашмони ман ҳам шарора парид. Аз дард ба худ печида гуфтам:

- Вай сар буд, ё санг?

Ҳабиб қоҳ-қоҳ зада хандиду гуфт:

- Ана, шумо бе нағма намешинед-а…

- Боз айби ман шуд, о, сари сахти вай ба сарам бархӯрд-ку?

Гуфтам:

- Айби сарҳо шуд…

Ба рӯйи ман бо қаҳр нигаристу хост гапе занад. Яке чашмони сиёҳи базебаш бо ҳайрат ба ман дӯхта шуданд.

- О, аз саратон хун меояд…

Даст ба сарам бурдам. Дастам лолагун шуд.

- Ана, гуфтам-ку, сари шумо аз санг ҳам сахт…

- Мана докаро ба саратон бандед...

Дастони пурраю нарм сари маро гӯё навозиш мекарданд…

- Аҷаб вохӯриҳое, кай ки бо шумо рӯ ба рӯ шавам, ягон гап мешавад…

Ман дарун-дарун хурсанд будам. Дилам мегуфт:

«Як сар не, ҳазор сар фидои Фархунда бод!»..

Яке садои хушаш пар кушод:

- Чӣ дунёе… Шабонгаҳ олами пур аз фасона…

- Шумо шеър мегӯед?

- Не барои худам мегӯям. Саре, ки дар рӯйи китфи шумо роҳат дошт, сари шуморо лолагун кард.

- Шумо аҷаб суханҳои ширин мегӯед...

- Худоё, ин суханонро як вақт ба ман гуфта буданд.

- Кӣ?

- Ҳамоне, ки аз ишқ сухан гуфту дилро бурду худ нопадид шуд…

Дилам алов гирифт. Нав гиреҳи муаммои парешонӣ ва дургаштанҳои Фархунда кушода мешуд…

Ноумедӣ диламро фаро мегирифт. Хостам, ки ӯ тамоми суханҳои дилашро ба ман гӯяд…

Лек мошин қарор гирифт.

- Ана, омадем, ака – гуфта Ҳабиб аз мошин берун шуд.

Ман ноилоҷ бо дили кашол «Хайр» гуфтам. Фархунда як табассуми дардолуд карду гуфт:

- Пагоҳ бегоҳ ман шуморо дар назди донишгоҳи миллӣ интизор мешавам. Хайр хуш бошед.

- Ман ҳатман меоям, - гуфтаму хурсанд ба иҷорахона омадам. Соҳибхона маро сард пешвоз гирифт.

- Аз рӯзе, ки рафтед, чанд нафар моро рӯз намедиҳанд, шуморо мепурсанд, - гуфт бобои Назир.

- Онҳо чӣ мехостаанд?

- Надонам, гоҳо бо таҳдиду овози баланд мепурсиданд.

- Ҳеҷ гап не, даркор бошам боз меоянд.

- Омаданашон некӣ надошт, - бо хавотирӣ ба рӯи ман нигариста гуфт бобои Назир.

- Э, бобо агар даркор бошам боз меоянд.

- Нағзаш шумо ба ягон ҷойи дигар равед.

Боз хонакобӣ, кӯчидан ба ёдам омад. Ягон ҷойи шаҳри Душанбе намонд, ки иҷора нашишта бошам. Ин андешаи маро соҳибхона ба тарзи худ хулоса бароварда гуфт:

- Агар шумо розӣ бошед, ман як касро медонам, ки хонаашро ба иҷора медиҳад, дур не, ҳамсоя.

Каме рӯҳ гирифтаму гуфтам:

- Майлаш, кори маро осон кардед.

Пагоҳ кӯч бастам. Аз ҳама зиёд бори ман китоб буд.

Барои мулоқот шуда чунон тез кор мекардам, ки мондашавиамро ҳатто ҳис намекардам.

Бегоҳ ба ҷойи мулоқот рафтам. Фархунда набуд. Интизор шудам, ҳамааш беҳуда барин метофт. Вале ман умед доштам. Шаб қабои худро боз кард, мани интизорро ба ҳазор кӯю дари хаёл мебурд.

Хостам равам. Аз ҷойи мулоқот дур шудаму овозе маро боздошт.

- Шерафган…

Садои пурҳаяҷони ӯ буд. Омад.

- Ҳазор бахшиш, ман дар вақти ваъдагӣ омада натавонистам. Маро мебахшед, - гӯён хушгӯӣ мекард.

- Ҳеҷ гап не, «дер ояду шер ояд» - мегӯянд, гуфта худро ором нишон додам.

- Биёед каме қадам занем…

- Хуб мешавад, вале ҷойе бошад, ки каме шинем, - нав мондашавии хешро ҳис мекардам ман.

- Ман имшаб дар фармони шумоям, чӣ гӯед ҳамон мешавад.

Аз ин суханони каме ошкорою пурҷасораташ рӯҳ гирифтаму гуфтам:

- О, шумо маро хеле шод кардед, банда дар хизмат…

Шаб маро ба оғӯш гирифт. Паҳлӯи ҳам қадам мезадем.

- Шерафган дирӯз ёд доред, ман чӣ гуфтам?

- Ҳа, дар бораи кадом ошиқе…

- Дуруст, ман Орифро дар назар доштам.

- Ориф, ман намешиносам.

- Чӣ хел, ҳамоне, ки шуморо ба дасти коргарони ҳуқуқ супорида буд.

Пеши назарам омад, ҳамон ҷавони болобаланду ҷиддию сабзина ва хушлибос. Ҳамон ҷавоне, ки барои маро гунаҳкор кардан ҷон меканд, худро бардору зан менамуд.

- Инҳо, шӯрапушт, ҷангараҳо беҳуда ба ҳар кас дар меафтанд.

- Хайр, чӣ шудаст? Ба ёдам омад.

- Пас аз мақолаи шумо ӯро ба ҷавобгарӣ кашиданд.

- Медонам.

- Се сол аз озодӣ маҳрум карданд.

- Ҳамааш ба гуноҳи ман буд.

- Не, шумо чашми маро ба рӯйи ҳақиқат кушодед, шумо ботини ӯро ба чашми ман нишон додед. Вале маро ба худ шиносондед.

- Шумо ӯро дӯст медоштед?

- Ӯ сухандон ва шоиртабъ буд, зуд ба дил роҳ меёфт.

- Ҳоло ҳам роҳ ёфта….

- Намедонам… Аммо имшаб мехоҳам бо шумо суҳбат кунам.

- Дил дигару суҳбат дигар…

- Шумо маро дуруст фаҳмед, ман мехоҳам диламро ба шумо холӣ кунам.

- Марҳамат, холӣ кунед.

- О, шумо хислати худро ба ман нишон медиҳед.

- Не, ҳоло ба ин кор ҳуқуқ надорам.

- Бо шумо рӯзноманигорҳо суҳбат кардан мушкил.

- Вале дил бурдан осон…

Ӯ механдад

- А, аҷиб, ки дили шуморо бурд?

- Худро ба нодонӣ назанед…

- Хайр, майлаш як тири ишқро хӯрд, дигар нимбисмил мешавад.

- Лекин ишқи дигар онро даво мебахшад.

- Ҳеҷ чиз гуфта наметавонам…

Шаб асрори дили худро гӯё мекушод, оҳанги дилҳоро аёнтар менамуд. Ман садои задани дили худро баръало мешунидам…

Дубайтие дар хаёлам гирд мегашт. Зери лаб онро хондам:

Биё, пайғоми дилро боз гӯям,

Лабатро бӯсаму мӯят бибӯям,

Надорам тоби ҳиҷрони ҷудоӣ,

Куҷоӣ, офтоби орзуям?

- Ана, ман ҳамин ҷо – гуфту маро оғӯш кард.

Якбора дасту по хӯрдам, сарам чарх зад. Ва гоҳо бехуду ба худ Фархундаро бӯсаборон мекардам. Тани ӯ дар тани ман мепечид, мавҷ мезад. Ва яке маро тела дода аз худ дур кард.

- Бас, касе меояд…

Аз дур шабаҳе менамуд. Он шабаҳ аз дур гузашта рафт.

Аз чӣ бошад Фархунда парешону хавотир буд. Ва хостам бипурсам, ки худаш ба сухан даромад:

- Шерафкан, медонам, ки ба ман дил додаед, ман аз нигоҳатон, аз гуфтору рафторатон ҳис кардам. Дилам ҳам моили шумо. Вале ман дер мондам. Омадам, ки то ҳақиқати ҳолро бигӯям, шуморо дар азоб намонам..

Ва яке ду дасташро ба рӯяш оварду гиря кард, сахт, ҷигарреш. Хостам ӯро ором намоям, нашуд.

- Маро гӯш кунед, чӣ хел дер, чӣ гап рӯи рост гап занед.

- Не, наметавонам, ман аз Ориф… - гуфту боз гирист.

Он шаб осмон ба сарам фуруд омад, замин дар болои сарам гирд гашт, пеши чашмонам тира шуд…

Чанд рӯз бехуду ба худ будам…

Омадани шабу рӯз ва моҳу сол дигар бароям вуҷуд надошт.

Ман изҳори ишқ накарда будам, вале ҳолатам ҳамаро ба ӯ ошкор кардааст. Эй Худоҷон…

Як рӯз даъватнома омад, аз номи Фархунда.

Бо дили нолон ва дарди ҳиҷрон ба тӯяш рафтам. Сабабгор дӯстонам Баҳрому Азиз ва додараш Ҳабибҷон буданд.

Аз дур чашмам ба чашми Фархунда бархӯрд. Дар либоси арӯсӣ, вале чеҳрааш шукуфон набуд. Шаҳ умуман омадани маро намехост.

- Шуморо як дақиқа мумкин, - ҷавони рӯйпаҳм ва тоссар маро ба худ овард.

- Чӣ гап?

- Биёед, бо шумо ду даҳон гап дорам.

- Гап занед.

- Не, дар беруни тарабхона.

- Хуш, рафтем…

Бубинам, ки Ҳабиб зуд ба назди ман омаду гуфт:

- Ака, берун набароед, онҳо…

Суханашро буридам.

- Ҳеҷ гап не, ман ҳозир меоям.

Дар беруни тарабхона чанд нафари дигар маро интизор буданд. Ва зуд маро ба кунҷе бурданд.

- Хайр, журналист, ана, акнун гап мезанем, - гуфту хост муште ба рӯям фарорад. Вале дасташ дар ҳаво монд. Ҳабибу Баҳром ва Азиз расида омаданд…

Ҷанг нашуд. Баъди тӯй дар қарибии кохи Ҷомӣ якбора чанд нафар ба мо дарафтоданд. Чӣ қадар тез ва зуд задухӯрд шуд, ки онро наметавон тасвир кард. Танҳо Баҳромро корд заданд. Чанд рӯз моро ба милисахона ҷеғ заданд. Вале натиҷа надод. Ҳар боре, ки ба ман рӯ ба рӯ шаванд:

- Ҳа, журналист, кани ҳақиқатро боз навис, - мегуфтанду халос.

Ман навиштам, ҳақиқатро навиштам, вале ишқи ҳақиқиро гум карда будам. Вале дардаш, нақшаш дар сина монда.

Ману Фархунда дигар вонахӯрдем. Шунидам, ки шавҳараш боз ба маҳбас афтодааст.

Ҳаво боронӣ…

Дилам дар нахи ёдҳо печида, ба ёди он лаҳзаҳо гум мезанад. Борон сахт борид, ман саропо тар шудам, рӯ ба само кардаму гуфтам:

- Ёдаш ба хайр, он рӯзҳоро, он ёдҳоро, он ишқи гумшударо….

Дилам равшан шуд. Аммо ширин-ширин оҳанги ёдро менавозад...

Шаҳобиддин ҲАҚНАЗАР