Бо як нафас гирифтан моро сонияе тарк мегӯяд. Дақиқае аз паси он давон – давон меояду ҳатман ҳамроҳаш соатро меорад. Инҳоро дида рӯзу моҳу сол низ хасисӣ аз даст наравад, гӯён як маром бо чеҳраи гирифта, аз пешамон гузашта мераванд. Ба мисле, ки бо онҳо ҷанг карда бошем. Ҳар чӣ қадар мекӯшем, то андаке ҳамрозу ҳамнафасамон бошанд, вале боз моро дар охир дар гӯшае гузошта, рахти сафар мебанданд. Дар баробари ҳамаи ин гуна бевафоии вақт танҳо як чизест, ки моро ҳаргиз тарк намегӯяд, балки бо гузашти сол боз ҳам густариш меёбаду мустаҳкамтар мегардад. Он ҳунар аст, ки ҳамсафари ҳаёти инсон боқӣ мемонад.

Ӯ бо шунидани суруду оҳангҳои дилангез ба шӯр мео¬мад. Ҳар замони гӯш додан ба ҳар суруд ва ё таронае онро зери лаб замзама мекарду худро дар ду¬нёи санъат дидан мехост. Мафту¬ни ҳунари волои устодони санъат ба монанди устод Зафар Нозим ва Кароматулло Қурбон гардида буд. Сурудҳои онҳоро гӯш кар¬да шавқи ҳунарманд шудан дар вуҷудаш туғён мекард.

Ин сарояндаи ҷавону умед¬бахш, навроҳи ҷодаи санъат Их¬тиёр Воҳидов мебошад. Ӯ соли 1990 дар ноҳияи Шаҳринав ба дунё омада, соли 2008 ба Кон¬серваторияи миллии Тоҷикистон дохил мешавад. Донишҷӯ шудан пас дарк менамояд, ки ҳунарманд шудан басо душвор асту заҳматталаб. Аз ин рӯ паси мизи донишҷӯӣ нишаста, доим аз усто¬дон нозукиҳои ҳунармандиро пурсон мешуду пас аз огаҳ гарди¬дан талош мекард, то он талабо¬ту меъёрҳои лозимии ҳунарманд шуданро дар худ парвариш диҳад дар.

Консерваторияи миллии Тоҷикистонро соли 2013 хатм карда, пурра ба кори эҷодию мусиқӣ машғул шуд. Барои омода намудани як суруди хубу бомаз¬мун тахминан моҳе машғул гар¬дида, дар ниҳоят як таронаи наву тозаеро сабт мекунад. Кӯшиш мекунад, ҳар таронааш мазму¬ну маъно дошта бошад. Бо ин мақсад доим аз осори шоирон ва эҷодиёти халқ дурдонаҳо дарёфт намуда, оҳанг мебандад.

Бо тавлиди таронаҳои аввали¬наш - “Дилбари ширин”, “Танҳоӣ” ва “Ҷудоӣ” зуд аз ҷониби дӯстдорони мусиқӣ мавриди таваҷҷуҳ қарор мегирад.

Ӯро барои рафтан ба роҳи санъат касе маслиҳат надодааст, балки Ихтиёр худ дӯстдори санъ¬ат буд, бисёр мехост, ки сароян¬да шавад. Ҳар лаҳза таронаҳои мақбули дили худро замзама ме-намояду худро ҷавони хушбахт меҳисобад.

“Ман дар роҳе равонаам, ки устодони бузурги санъат раво¬на буданд. Аз ин рӯ ифтихор до¬рам”,- мегӯяд Ихтиёр. Ба таъкиди ӯ санъаткор шудан пеш аз ҳама истеъдодро талаб менамояд. Агар истеъдод набошад, комёб шудан номумкин, балки мушкил аст.

– Ман аз устодоне, ки то имрӯз баҳри сайқал ёфтани ҳунарам маслиҳатҳо додаанд, миннат¬дорам. Дар Консерваторияи миллӣ устод Баҳодур Неъматов ба мо бисёр нозукиҳои санъа¬тро омӯхтанд. Дар пайи чунин омӯхтанҳо дарк намудам, ки роҳи интихоб намудаи мо роҳи одӣ нест, балки роҳест, ки ҳам заҳмати зиёд металабад, ҳам масъулияти бузург аст. Зеро вақте як сурудро пешкаш менамоед, онро на танҳо дар дохил, инчунин берун аз кишвар низ шояд шуна¬ванд. Аз ин лиҳоз бояд ҳар суру¬ди пешниҳодшаванда чунон хуб пешкаш гардад, ки ба сароянда, ба миллату кишвари ӯ нанг на¬орад,- иброз дошт Ихтиёр.

Ҳамин гуна тавсияву маслиҳатгириҳо аз устодон буд, ки пайи ҳам чанд таронаи наву клипҳои худро омода намуда, пешкаши мардум менамояд. Дар пайи ҳамкорӣ бо оҳангсозон сурудҳои нави худро бо номҳои “Ту нодонӣ”, “Рӯймоли сарат”, “Ни¬гина” ва “Резадандон”-ро омода менамояд, ки вирди забонҳост.

Ҳоло як сол мешавад, ки дар ансамбли “Гулшан” кору фаъоли¬ят дорад. “Дар ансамбл бо устод Бахтиёр Иброҳимов ва роҳбари мусиқии ансамбл Убайдулло Иброҳимов ҳамкорӣ карда исто-даам. Вақте ки ба ансамбл ома¬дам, дар ин ҷо бисёр чизҳоро омӯхтам. Ин ҷо низ бароям як мактаби бузурге гашт. Аз фаъо¬лият дар чунин ансамбли номдор фахр мекунам,- бо хушҳолӣ таъ-кид намуд ӯ.

Ихтиёр дар тую маросими мар¬дум ҳам иштирок ва ҳунарнамоӣ мекунад. Орзу дорад, ки дар то-лори барҳавое консерт барпо намояду суруду таронаҳои худро пешкаши дӯстдорони савту наво гардонад. Дар ин роҳи пурзаҳмат ба Ихтиёр фатҳи қуллаи санъатро таманно дорем.