Ба роҳ баромадани ман на ба он мақсад буд, ки дохили боғ рафта аз манзараи тиллоранги тирамоҳӣ дидан кунам. Балки фикру ҳушам банди ин масъалаҳо буд, ки “Чаро имрӯз замин саҳнаеро мемонад, ки моломол аз фитнаву дурӯғ, буҳтону ҳасад, фиребу найранг аст. Савдогару харидор, ронандаву мусофир, роҳбару коргар,... ва баракси ин, ҳама паи фиреби якдигаранд. Дунё дунёи манфиатҳо шудааст. Барои манфиат инсон буданро фаромӯш кардаанд, ки якдигарро мефурӯшанд. Одамро мекушанд. Мерабоянд. Баҳри ҳадаф давлатҳоро нест мекунанд. Шаҳрҳоро хароб мекунанд. Хонаҳоро месӯзонанд. Инсонҳоро бехонумон мекунанд. Ба хотири фоидаи чанд нафар заҳр истеҳсол мекунанд. Яроқ месозанд. Ҷанг ташкил мекунанд. Охир, бисёр дардовар аст. Дардовар аз он аст, ки ҳамаи инро инсонҳо мекунанд. Бе инобати мансубиятҳои динию мазҳабӣ, миллию қавмӣ, мо ҳама одамем-ку?! Ё шояд ин “сармояҳо”-и нодаркори ба баъзеҳо муҳиму даркорӣ бароямон аз азал мерос мондаанд? Ҳеҷ сар дар намеорам”.

Раҳораҳ бо ин фикрҳо худро дохили боғ ва назди дирахти калони мевадиҳанда рафтанамро надониста мондам. Тирамоҳ аст. Дарахт дигар мева надорад. Аммо баргҳои зардгаштаи дарахт ва чун тилло ҷилодиҳандааш касро маҷбур мекунад, ба он назар андозад. Воқеан, манзараи зебо. Дилкаш.

Шамоли якмаром ва оҳистаи тирамоҳӣ баргҳои дарахтро як-як ба замин тобхӯрон мефаровард. Дили кас аз дидани ин манзараи зебо об мехурад. Мисле ки ман ҳам дар ҳамин авзо ба баҳри хаёлҳо ғутавар шудам: “Баид аст, ки ҳама инсонҳо, дорову нодор, савораву пиёда, диндору бедин рӯзе аз рӯзҳо мисли ҳамин баргҳо рӯ ба хазон меоранд. Медонанд, ки онҳоро умри дубора нест. Паси ҳам ба хоби абад мераванд. Аммо чаро беъзеҳо ҳамвора паи бадии якдигаранд. Кош, расад рӯзе, ки равиши зиндагии худро ба ҳамин дарахт монанд кунем. Баҳорон гул карда тароват бахшем. Тобистон бо мева коми мардум ширин намоем. Тирамоҳ бо хулқу хӯи одамӣ чун манзараи дилфиреби дарахтон тамошогаҳи мардум шавем ва ба акноф зебоӣ бахшем. Зимистон бо меҳру самимият ба мардум чун ҳезумони дарахтон гармӣ бахшем. Кош, чунин мешудем!!!”

Фарҳод САФАРЗОДА