Боре ҷавоне, ки худро хеле шахси бадбахту бебарор ва ноком меҳисобид, ба назди устодаш омада гуфт, ки зиндагияш хеле мушкилу бемаъно аст.

Ӯ муддати зиёд бо ҳасрату надомат сухан ронда гуфт, ки беадолатиҳои зиндагӣ хеле зиёданд. Дар охири ҳар як сухани пуралами худ ҷавон ҳатман чунин хитоб мекард: “Чаро тақдир нисбати ман чунин бераҳм аст? Чаро ягон корам барор намегирад, чаро ман мисли дигарон муваффақ нестам?”

Ва чунин ҳасрату шикваҳои ҷавон чанд рӯз идома ёфт. Оқибат устод аз дарду ҳасрати беохири шогирд хаста шуд ва ҷавонро барои овардани намак фиристод. Сипас аз ӯ хоҳиш намуд, ки як мушт намакро дар як пиёла об андозад ва онро бинӯшад. Ҷавон баъди нӯшидани як қулт об рӯяшро бурма намуда, пиёларо дур андохт.

- Тамъаш чӣ гуна аст? – пурсид устод.

- Хеле даҳшатнок ва нафратангез аст! – гуфт ҷавон.

Устод табассуме намуда хоҳиш кард, ки боз як мушт намак бигирад ва онҳо хомӯшона ба соҳили кӯле расиданд. Устод аз ҷавон хоҳиш намуд, ки он намакро ба оби кӯл андозад.

- Акнун аз оби кӯл бинӯш ва таассуротатро бигӯ, - гуфт устод.

- Софу пок ва ширин аст, - гуфт ҷавон. – Ман тамъи намакро ҳис накардам.

Баъдан устод дар паҳлӯи шогирдаш нишаста, аз китфонаш оғӯш намуд ва андешамандона гуфт:

- Дарду андуҳ дар ниҳоди худи мост, ин намаки тоза аст. Миқдори дарду андуҳи мо дар ҳама ҳолат бетағйир боқӣ мемонад. Аммо андуҳе, ки мо эҳсос мекунем, аз ҳаҷми зарфе вобаста аст, ки мо онро ҷо медиҳем.

Ҳамин тариқ, вақте мо ғусса мехӯрему аз дарду ҳасрат ба худ мепечем, ягона коре, ки аз дастамон меояд, ин ба зиндагӣ бо назари нек нигаристану онро бо лаҳзаҳои хушу гуворо оро додан аст. Барои худ на пиёла, балки кӯл бош!