Мушкилоти зиндагӣ зиёданд, ки баъзан шахс нерӯи бо онҳо мубориза бурданро надорад ва мехоҳад таслим шавад. Шумо кӯмак мехоҳед, аммо фаромӯш мекунед, ки нерӯи бузургтарин дар ниҳоди худи шумост.

Тирамоҳ. Ҳаво сарду тира буду сим-сим борон меборид. Он бегоҳ низ чун ҳамешагӣ кӯчаҳо пур аз мошин буданд. Дар яке аз роҳҳое, ки мошинҳо танба шуда буданд, автобусе меистод, ки дохилаш пур аз мусофирони аз кор хасташуда буд. Аксарияти онҳо бо сару либоси намнок ва димоғи гирифта менишастанд. Ду зан ба иллати он ки занҷири ҷузвдони яке ба остини куртаи дигаре маҳкам шудаву онро даррондааст, бо ҳам муноқиша мекарданд. Мардҳо бо қиёфаи ҷиддӣ қавоқ андохта менишастанду ягон нафарашон аз ҷо бархоста, ба зани ҳомиладор ҷо додан намехост. Фазои дохили автобусро асабоният, хашму ғазаб ва норозигӣ пур карда буд.

Ронанда гоҳ-гоҳ тавассути оина назар карда медид, ки дар дохили автобус кадом фазое ҳукмрон гардидааст. Ӯ пеш аз наздик шудан ба яке аз истгоҳҳо ногаҳон бо садои баланд чунин эълон кард: “Мусофирони муҳтарам! Ман медонам, ки шумо баъди кор хеле хаста шудаед, чунки ин рӯз тӯлонӣ ва душвор буд. Ман вазъи ҳаворо тағйир дода ва ё танбашавиро барҳам дода наметавонам. Танҳо як таклиф дорам: ҳар нафаре, ки мехоҳад аз ранҷишу озор ва хашму ғазаб раҳо ёбад, танҳо аз дари пеши автобус фарояд. Ман кафи дастамро мекушоям ва шумо ҳама ғаму ташвиши худро рӯи он мегузоред. Мешавад? Аз ман хавотир нашавед – дар истгоҳи охирин ман ҳамаи онҳоро ба дарёчаи канори роҳ мепартоям”.

Дар лабони мусофирон табассум падид омад. Тамоми роҳ онҳо бо қошу қавоқи овезон ба тиреза чашм дӯхта ва ё бо телефон андармон шуда, чунин вонамуд мекарданд, ки ҳатто нафари дар паҳлӯяшон нишастаро намебинанд. Акнун онҳо ба чашми якдигар нигариста, бо нишони тааҷҷуб китф дарҳам мекашиданд. Онҳо гумон доштанд, ки ронанда шӯхӣ мекунад, аммо ӯ куллан ҷиддӣ буд.

Вақте автобус дар истгоҳи оянда бозистод, ронанда сари худро ақиб гардондаву табассумкунон дасташро дароз намуд. Ҳама мусофироне, ки барои фаромадан омода шуда буданд, ба дари пеш ҳаракат карданд ва ҳар яке чунин вонамуд мекард, ки гӯё чизеро ба кафи дасти ронанда мегузорад. Яке ин амалро бо табассум анҷом медоду дигаре бо чашмони пур аз андуҳ, вале ҳар кадоме дасташро ба дасти ронанда мерасонд. Ин амал дар ҳар як истгоҳ ва то истгоҳи охирин идома ёфт.

Дар ҳаёти ҳар як шахс мушкилу нобарориҳо вуҷуд доранд, рӯзҳои баду нафратангезе ҳастанд, ки баъзан ҳафтаҳову моҳҳо тӯл мекашанд. Нахуст шумо кӯшиш мекунед, ки вазъиятро тағйир диҳед. Вақте баъди кӯшишҳои чандинкарата муроде ҳосил намешавад, шумо ноумед гаштаву бефаъолиятиро ихтиёр мекунед.

Фазои атрофи шумо обу ранги худро гум мекунаду ҳама ҷоро торикӣ фаро мегирад. Шумо дар ҳоли парешонӣ ба равшанӣ эҳтиёҷ пайдо мекунед, аммо роҳу усули пайдо кардани онро намедонед. Дар асл бошад, чизеро ҷустан лозим нест. Равшанӣ худи шумоед ва сарчашмаи ин рушноӣ дар ниҳоди ҳар яки шумо нуҳуфтааст.

Ба худ, ба нерӯи худ, ба иродаи худ бовар кунед. Ронандаи автобусро ба хотир биёред: ӯ на шахси маълумотнок буду на сарватманд ва на равоншиносу на пири руҳонӣ. Ӯ як корманди оддӣ ва назарногире буд. Он ронанда рӯшноии қалби худро бо мусофирон қисмат намуд ва ба қалбҳои онҳо низ гармиву роҳат бахшид.

Дар қалби ҳар яки мо чунин рӯшноӣ вуҷуд дорад, ки метавонад олами атрофи моро рӯшан ва одамони дар паҳлуямон бударо гарм созад. Ба атрофиён гармиву роҳат бахшед, хушҳолии худро бо онҳо қисмат кунед. Тасаввур кунед, ки қалби шумо шабчароғест, ки бо анҷом додани амали нек шумо онро ба берун раҳо мекунед. Ҳар қадаре чунин шабчароғҳо зиёд бошанд, олами атрофи мо ҳамон андоза равшану ҷилодор хоҳад буд.

таҳияи Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”