СИЁСАТ
Чоршанбе 24 Апрел 2024 11:23
Дар ҷомеаи мо маъмул аст, ки баъзе шахсони дар гузашта соҳибмансаб баробари ба нафақа рафтан шиква, афсӯс, бечоранолӣ, киноя, таъназанӣ ва ғайра шеваи зиндагиашон мешавад. Алорағми чунин нафарон рӯзгору ибтикори Амиршо Миралиев баъди ба нафақа баромадан низ қобили мулоҳиза ва арзандаи ситоиш аст. Суҳбате, ки бо эшон намудем, дубора ба хонанда ин гуфтаҳоро тасдиқ намуда, чеҳра ва корнамоиҳои Амиршо Миралиевро аз наздик ошно месозад:
- Шуморо ҳамчун шахси ошкоргӯ, ҳақиқатҷӯ, поквиҷдон ва меҳанпараст эътироф менамоянд. Бо вуҷуди таваҷҷуҳу дастгириатон ба журналистон, ҳар вақте ки рӯзноманигорон бо Шумо суҳбат кардан мехоҳанд, то андозае канорагирӣ менамоед. Сабаб чист?
- Ба он андеша, ки гӯё аз суҳбат бо журналистон канорагирӣ менамуда бошам, ба ҳеҷ ваҷҳ розӣ шуда наметавонам. Баръакс, дар кадом маснаде, ки ифои вазифа кардаам, кӯшиш ба харҷ додаам, ки муносибати ошкоро, самимӣ ва ба манфиати миллату давлат равонашударо бо журналистон роҳандозӣ намоем. Агар он замон зиёд бо журналистон суҳбат меоростам, худнамоӣ арзёбӣ мешуд.
Розӣ шуданам ба суҳбати имрӯза ба он хотир аст, ки насли ҷавонро бори дигар ҳушдор диҳем, ки ба қадри сулҳу оромӣ ва заҳматҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон расанд. Агар ин суҳбат барои болоравии сатҳи худогоҳиву ватандӯстии ҷавонон ба қадри ночиз ҳам саҳм гузорад, болидарӯҳ хоҳам буд.
- Шумо солҳои 1994-2000-ум мушовири давлатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон оид ба масъалаҳои сиёсати кадрҳо будед. Зимни интихоби кадрҳои роҳбарикунанда авлавият ва арзишҳо чиҳо буданд?
- Он замон, сарфи назар аз мушкилоту монеаҳои зиёд, (манзур воқеияти солҳои навадум аст) нафароне, ки босаводу кордон буданд ба вазифаи ба худашон муносиб сазовор дониста шуданд. Дар маҷмӯъ, авлавият садоқат ба Ватан, миллат ва Роҳбари мамлакат, сатҳи савод, истеъдод, ҳунар, таҷрибаи кофии корӣ ва дигар хислатҳои ҳамидаи инсонӣ маҳсуб мешуданд.
- Оё гуфта метавонед, ки ҳамаи кадрҳои тавсия кардаатон ба сатҳҳои гуногуни мансабҳои мақомоти давлатӣ арзанда буданду Шуморо дар хиҷолат намонданд?
- Бо дарки масъулият гуфта метавонам, ки касе аз “пушт”-и ман ба ягон кори бад даст намезад. Зеро дар тамоми вазифаҳое, ки кор кардаам, дар сурати даст задан ба аъмоли нопок касеро хотир намедидам. Дастгирии Президенти мамлакат ва таҷрибаи корӣ бароям имкон медод, ки дар пешниҳоди кадрҳо дақиқкор бошам, то сархам нагардам.
- Вақти холигии худро чӣ тавр мегузаронед?
- Шарафмандона даври пирӣ меронам. Вазифаи ҷамъиятӣ- раисии Ассотсиатсияи бонкҳои кишварро ба зимма дорам. Шукргузору қаноатпеша будан то кунун меҳвари зиндагиам аст, аз касе шиква намекунам. Аз он шодам, ки Президенти мамлакат мунтазам аз ҳоли собиқадорон, аз ҷумла ман хабардоранд, ба чорабиниҳои давлатӣ даъват мекунанд, суҳбатҳои гарму самимӣ меороянд.
Барои мисол, нуҳуми сентябр дар шаҳри Роғун, дар маросими ба кор шурӯъ намудани чархаи дувуми НБО-и “Роғун” ширкат варзидам. Ин иқдом ба мо, ки синну соламон ба ҷое расидааст, рӯҳу тавони тоза бахшид. Аз он меболам, ки орзуи чандинсолаи хурду бузурги кишвар - ба кор оғоз кардани иншооти тақдирсози мамлакат - Неругоҳи барқи обии “Роғун” амалӣ гардид.
- Ба назари Шумо беҳтарин ва самараноктарин фаъолияти кориатон кай ва дар кадом вазифа буд?
- Аслан ба пешниҳоди суол бо чунин тарз розӣ нестам. Зеро, вақте шахси мансабдор аз он нуктаи назар, ки кадом вазифа барояш писанд ва манфиатовар аст, хулосабарорӣ ва фаъолият намояд, он гоҳ поквиҷдонӣ, меҳнати софдилона ва садоқат ба миллату меҳан зери суол мемонад. Дар тамоми зинаҳои фаъолият поквиҷдонӣ ва масъулиятшиносиро шеваи асосии фаъолият қарор додааму ҳаргиз аз он даст намекашам. Бароям муҳим набуд, ки дар кадом вазифа қарор дорам, баръакс муҳим самараи меҳнати ман ва нақши он дар пешрафти мамлакат маҳсуб мегардид.
- Хизмати ҳарбиро мактаби обутоби зиндагӣ мегӯянд...
- Комилан дуруст аст! Солҳои 1965-1970 донишҷӯи Донишкадаи кишоварзии Тоҷикистон будам. Баъд аз хатми донишкада, солҳои 1970-1972 дар сафи Қувваҳои мусаллаҳи Иттиҳоди Шӯравӣ ҳамчун лейтенант, ва сипас чун лейтенанти калон ба сифати қумондони взводи тирандозӣ дар кишвари Приморе адои хизмат кардам.
Маконе, ки ман хизмати ҳарбиро ба ҷой овардам, аз Тоҷикистон қариб 6000 километр дур аст. Имрӯз имкон фароҳам аст, ки ҷавонони мо дар дохили мамлакат хизмати ҳарбиро ба ҷой оранд, вале мутаассифона то ҳанӯз ҳастанд нафароне, ки аз хизмати Модар – Ватан саркашӣ менамоянд. Бо истифода аз фурсат аз ҷавонон даъват ба амал меорам, ки дар ин самт беш аз пеш фаъол бошанд.
- Ҳамаи нақшаю ҳадафҳое, ки доштед, тавонистед дар замони фаъолият амалӣ намоед?
- Бале! Бо ифтихор гуфта метавонам, ки бо дастгирии Роҳбари мамлакат дар кадом вазифае фаъолият доштам, ба ҳадафҳои пешорӯям қарордошта расидам. Танҳо як далел меорам: Дар моҳҳои аввали кориам дар вазифаи раиси вилояти Хатлон ашхос ва гурӯҳҳое буданд, ки ҳеҷ касро дар вилоят писанд кардан намехостанд. “Худам шоҳу табъам вазир” гуфта, зиндагӣ мекарданд. Аммо, баъд аз он ки дар як-ду моҳ умуман онҳоро, на ин ки қабул накардем, балки талаб кардам, ки дар чорчӯбаи қонун зиндагию рафтор кунанд, вазъи сиёсии вилоят тамоман дигар шуд. Агар ба далелу арқоми мавҷуда мутаваҷҷеҳ шавем, бовариатон комил мегардад, ки бо дастгирии бевоситаи Сардори давлат дар муддати кӯтоҳ тавонистем ин минтақаи валангору аз лиҳози иқтисодӣ ақибмондаро обод созем. Маҳз ҳамон вақт ҷашни 2700 - солагии шаҳри бостонии Кӯлоб, ки тавассути ин ҷашн симои ин шаҳри кӯҳан ба куллӣ тағйир ёфт, бо шукӯҳу шаҳомати хосса таҷлил гардида, нишондиҳандаҳо дар ҳама ҷанбаҳо тамоюли афзоишро касб намуданд.
- Оё тасмими навиштани хотираҳоятонро дар бораи зиндагӣ ва фаъолият доред?
- Не. Ман ҷонибдор ва ҳавасманди навиштани хотираҳо набудаму нестам, зеро аксари ин хотираҳо моҳияти худситоӣ касб намудаанд. Ба ин амал дар баъзе ҳолат нафароне даст мезананд, ки натиҷаҳои фаъолияташон хуб несту мехоҳанд “офтобро бо доман пӯшонанд”. Агар хизмати ин ё он шахс воқеан ҳам арзанда бошад, бигзор дигарон дар борааш нависанд.
- Шумо таҷрибаи ғании кор бо ҷавононро доред. Манзур он аст, ки аз соли 1972 то соли 1980 дар кори комсомолӣ, солҳои 1980-1986 ба сифати корманди масъули КМ ҲК Тоҷикистон ва котиби якуми ҳизби комунисти Москва (ҳоло Ҳамадонӣ) кор кардед. Ба ҷавонони имрӯза чӣ гуфтанӣ доред?
- Рӯйдодҳои охири ҷаҳони муосир бори дигар собит намуданд, ки хомуш намудани оташи ҷанги бародаркуш, ки ба он кишвар ва гурӯҳҳои алоҳида равған мерехтанд, аз вартаи нобудӣ раҳо бахшидани мамлакат, дар як муддати кӯтоҳ эҳё намудани сохторҳои фалаҷгаштаи ҳукумат, таъмини рушди бемайлони иқтисодиёт, ҷалби сармояи зиёди хориҷӣ, муаррифии шоистаи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ, аз бунбасти коммуникатсионӣ раҳо намудани ҷумҳурӣ ва ғайраҳо на ба ҳар шахсият муяссар мегардад. Шоҳиди ҳол ҳастем, ки дар баъзе ҳамсоякишварҳо солиёни зиёд ҷанг идома дошта, қисмате аз мамлакатҳои ҳамҷавор, бинобар надоштани шахсияте чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ба майдони рақобати абарқудратҳо табдил ёфтаанд.
Насли наврас бояд донад, ки ҳамагӣ чанд сол пештар мо бо чӣ мушкилот мувоҷеҳ ва кадом шахсият боис гардид, ки рӯзгори саодатманди имрӯзаи онҳо таъмин гардад. Оғози солҳои навадуми асри гузашта барои тоҷику тоҷикистониён солҳои хуб набуданд. Дар он айёми фоҷиаборе, ки ба “шарофат”-и фитнаву дасисаи неруҳои бадхоҳи хориҷӣ авзои сиёсиву иҷтимоии мамлакат рӯз ба рӯз муташанниҷ мегардид, аксаран ба қавли Президенти мамлакат: “Тақдири Ҷумҳурии Тоҷикистонро ҳал карда буданд. Яъне, ин давлат бояд пароканда ва миллат ба нестӣ мерасид”.
- Аз роҳи паймудаатон пушаймон нестед?
- Не! Бароям хушоянд аст, ки баробари ба чорабиние омадан дар атрофам ихлосмандону шогирдон парвона мешаванд. Дар маросиму маъракаҳо ба пешвозу гуселам зиёд нафарон бармехезанд, аз дастгириву поквиҷдониам ёдовар мешаванд. Хушбахт аз онам, ки аз шумори ҷавонони ватандӯст ва масъулиятшиносу поквиҷдон шогирдони зиёд дорам ва бо онҳо ифтихор менамоям.
- Шуморо аз нафарони содиқ ба Пешвои миллат ном мебаранд. Садоқат аз нигоҳи Шумо бояд чӣ гуна бошад?
- Ба андешаи ман садоқат ба Ватан, Пешвои миллат, миллат бояд ҳаргиз мавсимӣ ва пойбанди мансаб набошад. Агар дилхоҳ шахс вобаста ба мансаб садоқати худро муайян ва баҳогузорӣ намояд, пас ин садоқат рӯякист. Ба он назарам, ки шахс, сарфи назар аз он ки дар кадом маснад ифои вазифа менамояд, бояд барои дар сатҳи хуб ва сифати баланд ба сомон расонидани вазифаи ба зиммааш вогузорбуда аз тамоми имконот самаранок истифода намояд. Барои ман ибрози андеша ва амалӣ намудани иқдомоти популистӣ ҳаргиз қобили қабул нест. Садоқати банда ба Президенти кишвар ҳаргиз тағйир наёфтаву намеёбад. Ифтихор аз он дорам, ки аз рӯзҳои аввали давлатдории ин абармард ба сифати содиқтарин ҳамсафаш дар паҳлуяш қарор доштам.
- Ба Шумо барои суҳбати самимӣ арзи сипос менамоем.
- Саломат бошед! Ба аҳли эҷоди ҳафтаномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” ва хонандагони он барору комёбӣ орзумандам.
- Шуморо ҳамчун шахси ошкоргӯ, ҳақиқатҷӯ, поквиҷдон ва меҳанпараст эътироф менамоянд. Бо вуҷуди таваҷҷуҳу дастгириатон ба журналистон, ҳар вақте ки рӯзноманигорон бо Шумо суҳбат кардан мехоҳанд, то андозае канорагирӣ менамоед. Сабаб чист?
- Ба он андеша, ки гӯё аз суҳбат бо журналистон канорагирӣ менамуда бошам, ба ҳеҷ ваҷҳ розӣ шуда наметавонам. Баръакс, дар кадом маснаде, ки ифои вазифа кардаам, кӯшиш ба харҷ додаам, ки муносибати ошкоро, самимӣ ва ба манфиати миллату давлат равонашударо бо журналистон роҳандозӣ намоем. Агар он замон зиёд бо журналистон суҳбат меоростам, худнамоӣ арзёбӣ мешуд.
Розӣ шуданам ба суҳбати имрӯза ба он хотир аст, ки насли ҷавонро бори дигар ҳушдор диҳем, ки ба қадри сулҳу оромӣ ва заҳматҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон расанд. Агар ин суҳбат барои болоравии сатҳи худогоҳиву ватандӯстии ҷавонон ба қадри ночиз ҳам саҳм гузорад, болидарӯҳ хоҳам буд.
- Шумо солҳои 1994-2000-ум мушовири давлатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон оид ба масъалаҳои сиёсати кадрҳо будед. Зимни интихоби кадрҳои роҳбарикунанда авлавият ва арзишҳо чиҳо буданд?
- Он замон, сарфи назар аз мушкилоту монеаҳои зиёд, (манзур воқеияти солҳои навадум аст) нафароне, ки босаводу кордон буданд ба вазифаи ба худашон муносиб сазовор дониста шуданд. Дар маҷмӯъ, авлавият садоқат ба Ватан, миллат ва Роҳбари мамлакат, сатҳи савод, истеъдод, ҳунар, таҷрибаи кофии корӣ ва дигар хислатҳои ҳамидаи инсонӣ маҳсуб мешуданд.
- Оё гуфта метавонед, ки ҳамаи кадрҳои тавсия кардаатон ба сатҳҳои гуногуни мансабҳои мақомоти давлатӣ арзанда буданду Шуморо дар хиҷолат намонданд?
- Бо дарки масъулият гуфта метавонам, ки касе аз “пушт”-и ман ба ягон кори бад даст намезад. Зеро дар тамоми вазифаҳое, ки кор кардаам, дар сурати даст задан ба аъмоли нопок касеро хотир намедидам. Дастгирии Президенти мамлакат ва таҷрибаи корӣ бароям имкон медод, ки дар пешниҳоди кадрҳо дақиқкор бошам, то сархам нагардам.
- Вақти холигии худро чӣ тавр мегузаронед?
- Шарафмандона даври пирӣ меронам. Вазифаи ҷамъиятӣ- раисии Ассотсиатсияи бонкҳои кишварро ба зимма дорам. Шукргузору қаноатпеша будан то кунун меҳвари зиндагиам аст, аз касе шиква намекунам. Аз он шодам, ки Президенти мамлакат мунтазам аз ҳоли собиқадорон, аз ҷумла ман хабардоранд, ба чорабиниҳои давлатӣ даъват мекунанд, суҳбатҳои гарму самимӣ меороянд.
Барои мисол, нуҳуми сентябр дар шаҳри Роғун, дар маросими ба кор шурӯъ намудани чархаи дувуми НБО-и “Роғун” ширкат варзидам. Ин иқдом ба мо, ки синну соламон ба ҷое расидааст, рӯҳу тавони тоза бахшид. Аз он меболам, ки орзуи чандинсолаи хурду бузурги кишвар - ба кор оғоз кардани иншооти тақдирсози мамлакат - Неругоҳи барқи обии “Роғун” амалӣ гардид.
- Ба назари Шумо беҳтарин ва самараноктарин фаъолияти кориатон кай ва дар кадом вазифа буд?
- Аслан ба пешниҳоди суол бо чунин тарз розӣ нестам. Зеро, вақте шахси мансабдор аз он нуктаи назар, ки кадом вазифа барояш писанд ва манфиатовар аст, хулосабарорӣ ва фаъолият намояд, он гоҳ поквиҷдонӣ, меҳнати софдилона ва садоқат ба миллату меҳан зери суол мемонад. Дар тамоми зинаҳои фаъолият поквиҷдонӣ ва масъулиятшиносиро шеваи асосии фаъолият қарор додааму ҳаргиз аз он даст намекашам. Бароям муҳим набуд, ки дар кадом вазифа қарор дорам, баръакс муҳим самараи меҳнати ман ва нақши он дар пешрафти мамлакат маҳсуб мегардид.
- Хизмати ҳарбиро мактаби обутоби зиндагӣ мегӯянд...
- Комилан дуруст аст! Солҳои 1965-1970 донишҷӯи Донишкадаи кишоварзии Тоҷикистон будам. Баъд аз хатми донишкада, солҳои 1970-1972 дар сафи Қувваҳои мусаллаҳи Иттиҳоди Шӯравӣ ҳамчун лейтенант, ва сипас чун лейтенанти калон ба сифати қумондони взводи тирандозӣ дар кишвари Приморе адои хизмат кардам.
Маконе, ки ман хизмати ҳарбиро ба ҷой овардам, аз Тоҷикистон қариб 6000 километр дур аст. Имрӯз имкон фароҳам аст, ки ҷавонони мо дар дохили мамлакат хизмати ҳарбиро ба ҷой оранд, вале мутаассифона то ҳанӯз ҳастанд нафароне, ки аз хизмати Модар – Ватан саркашӣ менамоянд. Бо истифода аз фурсат аз ҷавонон даъват ба амал меорам, ки дар ин самт беш аз пеш фаъол бошанд.
- Ҳамаи нақшаю ҳадафҳое, ки доштед, тавонистед дар замони фаъолият амалӣ намоед?
- Бале! Бо ифтихор гуфта метавонам, ки бо дастгирии Роҳбари мамлакат дар кадом вазифае фаъолият доштам, ба ҳадафҳои пешорӯям қарордошта расидам. Танҳо як далел меорам: Дар моҳҳои аввали кориам дар вазифаи раиси вилояти Хатлон ашхос ва гурӯҳҳое буданд, ки ҳеҷ касро дар вилоят писанд кардан намехостанд. “Худам шоҳу табъам вазир” гуфта, зиндагӣ мекарданд. Аммо, баъд аз он ки дар як-ду моҳ умуман онҳоро, на ин ки қабул накардем, балки талаб кардам, ки дар чорчӯбаи қонун зиндагию рафтор кунанд, вазъи сиёсии вилоят тамоман дигар шуд. Агар ба далелу арқоми мавҷуда мутаваҷҷеҳ шавем, бовариатон комил мегардад, ки бо дастгирии бевоситаи Сардори давлат дар муддати кӯтоҳ тавонистем ин минтақаи валангору аз лиҳози иқтисодӣ ақибмондаро обод созем. Маҳз ҳамон вақт ҷашни 2700 - солагии шаҳри бостонии Кӯлоб, ки тавассути ин ҷашн симои ин шаҳри кӯҳан ба куллӣ тағйир ёфт, бо шукӯҳу шаҳомати хосса таҷлил гардида, нишондиҳандаҳо дар ҳама ҷанбаҳо тамоюли афзоишро касб намуданд.
- Оё тасмими навиштани хотираҳоятонро дар бораи зиндагӣ ва фаъолият доред?
- Не. Ман ҷонибдор ва ҳавасманди навиштани хотираҳо набудаму нестам, зеро аксари ин хотираҳо моҳияти худситоӣ касб намудаанд. Ба ин амал дар баъзе ҳолат нафароне даст мезананд, ки натиҷаҳои фаъолияташон хуб несту мехоҳанд “офтобро бо доман пӯшонанд”. Агар хизмати ин ё он шахс воқеан ҳам арзанда бошад, бигзор дигарон дар борааш нависанд.
- Шумо таҷрибаи ғании кор бо ҷавононро доред. Манзур он аст, ки аз соли 1972 то соли 1980 дар кори комсомолӣ, солҳои 1980-1986 ба сифати корманди масъули КМ ҲК Тоҷикистон ва котиби якуми ҳизби комунисти Москва (ҳоло Ҳамадонӣ) кор кардед. Ба ҷавонони имрӯза чӣ гуфтанӣ доред?
- Рӯйдодҳои охири ҷаҳони муосир бори дигар собит намуданд, ки хомуш намудани оташи ҷанги бародаркуш, ки ба он кишвар ва гурӯҳҳои алоҳида равған мерехтанд, аз вартаи нобудӣ раҳо бахшидани мамлакат, дар як муддати кӯтоҳ эҳё намудани сохторҳои фалаҷгаштаи ҳукумат, таъмини рушди бемайлони иқтисодиёт, ҷалби сармояи зиёди хориҷӣ, муаррифии шоистаи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ, аз бунбасти коммуникатсионӣ раҳо намудани ҷумҳурӣ ва ғайраҳо на ба ҳар шахсият муяссар мегардад. Шоҳиди ҳол ҳастем, ки дар баъзе ҳамсоякишварҳо солиёни зиёд ҷанг идома дошта, қисмате аз мамлакатҳои ҳамҷавор, бинобар надоштани шахсияте чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ба майдони рақобати абарқудратҳо табдил ёфтаанд.
Насли наврас бояд донад, ки ҳамагӣ чанд сол пештар мо бо чӣ мушкилот мувоҷеҳ ва кадом шахсият боис гардид, ки рӯзгори саодатманди имрӯзаи онҳо таъмин гардад. Оғози солҳои навадуми асри гузашта барои тоҷику тоҷикистониён солҳои хуб набуданд. Дар он айёми фоҷиаборе, ки ба “шарофат”-и фитнаву дасисаи неруҳои бадхоҳи хориҷӣ авзои сиёсиву иҷтимоии мамлакат рӯз ба рӯз муташанниҷ мегардид, аксаран ба қавли Президенти мамлакат: “Тақдири Ҷумҳурии Тоҷикистонро ҳал карда буданд. Яъне, ин давлат бояд пароканда ва миллат ба нестӣ мерасид”.
- Аз роҳи паймудаатон пушаймон нестед?
- Не! Бароям хушоянд аст, ки баробари ба чорабиние омадан дар атрофам ихлосмандону шогирдон парвона мешаванд. Дар маросиму маъракаҳо ба пешвозу гуселам зиёд нафарон бармехезанд, аз дастгириву поквиҷдониам ёдовар мешаванд. Хушбахт аз онам, ки аз шумори ҷавонони ватандӯст ва масъулиятшиносу поквиҷдон шогирдони зиёд дорам ва бо онҳо ифтихор менамоям.
- Шуморо аз нафарони содиқ ба Пешвои миллат ном мебаранд. Садоқат аз нигоҳи Шумо бояд чӣ гуна бошад?
- Ба андешаи ман садоқат ба Ватан, Пешвои миллат, миллат бояд ҳаргиз мавсимӣ ва пойбанди мансаб набошад. Агар дилхоҳ шахс вобаста ба мансаб садоқати худро муайян ва баҳогузорӣ намояд, пас ин садоқат рӯякист. Ба он назарам, ки шахс, сарфи назар аз он ки дар кадом маснад ифои вазифа менамояд, бояд барои дар сатҳи хуб ва сифати баланд ба сомон расонидани вазифаи ба зиммааш вогузорбуда аз тамоми имконот самаранок истифода намояд. Барои ман ибрози андеша ва амалӣ намудани иқдомоти популистӣ ҳаргиз қобили қабул нест. Садоқати банда ба Президенти кишвар ҳаргиз тағйир наёфтаву намеёбад. Ифтихор аз он дорам, ки аз рӯзҳои аввали давлатдории ин абармард ба сифати содиқтарин ҳамсафаш дар паҳлуяш қарор доштам.
- Ба Шумо барои суҳбати самимӣ арзи сипос менамоем.
- Саломат бошед! Ба аҳли эҷоди ҳафтаномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” ва хонандагони он барору комёбӣ орзумандам.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед