СИЁСАТ
Шанбе 20 Апрел 2024 11:55
Вақтҳои охир аз тариқи расонаҳои иттилоотӣ ва шабакаҳои интернетӣ ба воситаи роҳбарияти ҳизби мамнуъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистон нисбат ба вазъи кунунии сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоии Ҷумҳурии Тоҷикистон маълумоти муғризонае интишор дода мешаванд, ки ҳадаф аз он тира кардани фазои идеологии кишвари мо аст.
Боиси хушнудист, ки Сохтори минтақавии зиддитеррористии СҲШ дар ҷаласаи гурӯҳи кории худ, ки 11-12 июли соли 2017 дар шаҳри Теҳрон баргузор гардид, фаъолияти ҳизби мамнуъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистонро дар қатори гурӯҳҳои тундраву экстремистии “Ҷабҳат-ун-нусра”, “Ҳизб-ут-таҳрир”, “Давлати исломӣ”, “Ҳаракати исломии Туркистони шарқӣ” ва амсоли инҳо созмони террористӣ муаррифӣ кард ва табодули маълумотро барои мубориза бо ин гурӯҳи ифротгаро амри зарурӣ донист.
Чунонки медонем, роҳбарияти ҳизби мамнуъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистон (минбаъд ҲМНИТ) бо аъмоли тундравонаву моҷароҷӯёнаи худ ба таври мушаххас пойбандии хешро барои идомаи мубориза дар Ҷумҳурии Тоҷикистон изҳор карда буданд. Онҳо ҳадафи муборизаи худро ба бунёди ҷомеаи мардумсолор дар Ҷумҳурии Тоҷикистон иртибот додаанд. Дар ин маврид бояд ба эътибор гирифт, ки мафҳумҳои “мардумсолор”, “мардумсолорӣ”, яъне “демократия” ҳамчун шакли идоракунӣ ва давлатдории мардумӣ аз дидгоҳи усулӣ ва бунёдӣ бо шакли давлатдории динӣ мутазоду мутаноқиз буда, куллан бо он носозгор аст. Дар шакли давлатдории динӣ агар қавонини иҷтимоӣ дар истинод ба муқаррароти шаръӣ қабул карда шаванд, дар шакли давлатдории демократӣ қонунҳо дар асоси раъй ва хостаҳои мардум мавриди қабул қарор мегиранд. Аз ин рӯ, аҷиб аст, ки феълан раҳбарияти ҲМНИТ бар хилофи ин масъалаи бунёдӣ ва мавқеъгирии аслии ҳизбии худ риёкорона ҷонибдории хешро аз арзишҳои демократӣ ва ҷомеаи мардумсолор вонамуд мекунад. Ин ба ҷуз замонасозӣ ва бозии сиёсӣ чизи дигаре нест. Ҳадафи ҲМНИТ аз ин гуна мавқеъгирии риёӣ танҳо он аст, ки ниҳодҳои ҳифзи ҳуқуқи башар ва ҷомеаи ҷаҳониро ба сӯи худ мутаваҷҷеҳ созад.
Дар мавриди мавқеъгириҳои сиёсии ҲМНИТ мудом изҳор мешавад, ки таъмини амну субот ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон аз волотарин ҳадафҳои роҳбарияти ҲМНИТ аст. Кош чунин мебуд. Агар дар воқеъ ҳадафи роҳбарияти ҲМНИТ таъмини амну субот, сулҳу ваҳдат ва ҳифзи манофеъи миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бошад, пас чаро роҳбарияти ҲМНИТ соли 2015 расман шартномаи сулҳ ва истиқрори миллиро якҷониба беэътибор дониста, нисбати сулҳ бойкот эълон кард, ки ин худ ба таври ошкоро эълони ҷангро дошт. Дар паи ин мавқеъгирии тундравонаи ҲМНИТ аввали моҳи сентябри соли 2015 муборизаи муташаккилонаву мусаллаҳонаи аъзо ва ҷонибдорони ҲМНИТ ба амал омад, ки боиси нооромии вазъи сиёсиву иҷтимоӣ ва марги даҳҳо шаҳрванди кишвар гардид. Бо назардошти ин вазъ суоле ба миён меояд, ки агар воқеан ҳам волотарин ҳадафи ҲМНИТ таъмини амну субот ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон мебуд, пас чаро ин ҳизб худ амну суботи кишварро, ки онро волотарин ҳадафи худ муаррифӣ мекунад, ба хотири манфиатҳои гурӯҳии худ барҳам зад ва ҷони миллионҳо нафар ҳамватанону мавҷудияти давлатдории миллии моро, ки он бузургтарин дастоварди миллат дар тӯли ҳазор соли охир аст, зери хатар гузошт? Пас барои роҳбарияти ҲМНИТ дар воқеъ кадом ҳадаф воло аст? Ҳадафҳои ҳизбиву гурӯҳӣ ё манфиатҳои умумимиллӣ? Ҳимояи мақоми худу ҳамсафон ва ё ҳифзи ҷони миллионҳо ҳамватанон? Хостаҳои хештан ва ё ҳуббулватан?
Афсӯс, ки бархе бо ҳиҷоби риё лиқои воқеии хешро пӯшидаанд ва бо фазлфурӯшиву шиорҳои фиребо ва лофи ватандориву газофи раиятпарварӣ даъвои иршоду роҳнамоии ҷомеаро мекунанд, вале дар асл мардумро гумроҳ карда, ҳамчун василаи расидан ба аҳдофи худ мавриди корбурд қарор медиҳанд. Имрӯз аз умқи дили ҳар як фарду марди огоҳи кишвар, ки аз тавтеаҳои манфиатҷӯёнаи ҲМНИТ воқиф мешаванд, дар хитоб ба роҳбарияти ин ҳизб садое баланд мегардад, ки аз баҳри Худо ва ба ҳурмати муқаддасоту ҳар пора хоки Ватан, ки дар канораш ба воя расидаед ва ба хотири миллати дар тӯли таърих ҷафокашидаи хеш, ки соҳиби давлати миллӣ шудааст, агар воқеан ҳам ҳадафи шумо амну субот, ҳифзи манофеи миллӣ, пойдории давлат, таҳкими истиқлолияти сиёсии миллат ва саодатмандии ҳамватанон аст, пас даст аз ихтилофангезӣ боздоред ва қадам дар ҷодаи инсоф бигзоред.
ҲМНИТ муддаии он аст, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар самти беҳдошти вазъи иҷтимоиву иқтисодии кишвар талошҳои муассир ва созанда анҷом намедиҳад. Инсоф бояд дошт.
Аз ҳайати раҳбарии ҲМНИТ бояд пурсид, ки онҳо тӯли фаъолияти расмии тӯлонии худ дар кишвар ғайр аз муташанниҷ кардани вазъи ақидативу сиёсии ҷомеа ва талош барои ҳифзи манофеи гурӯҳии худ дигар чӣ коре анҷом доданд? Онҳо, ки аслан барои ба даст овардани ҳокимияти сиёсӣ талош меварзанд, на фақат барои мардум, балки ҳатто барои тарбияи ҳайати кадрии худ натавонистанд кори барномавие дар ин муддати тӯлонӣ анҷом диҳанд. Онҳо, ки даъвои ба даст овардани ҳокимият дар кишварро доранд, ҳатто худ иқроранд, ки то ҳанӯз ҳам иқтидори аз дидгоҳи сифатӣ ва теъдодӣ дар паҳнои як давлат ҷобаҷогузории кадриро надоштанду надоранд. Пас, бо ин иқтидори нокифояи зеҳнӣ чаро ғайримунсифона муддаии ба даст овардани қудрати сиёсӣ дар кишваранд ва худро ҳамчун бунёдгузори заминаҳои устувори рушди давлат муаррифӣ мекунанд?
Ин гуна мавқеъгирӣ дурӯғи ошкорест, ки онро ҳатто худи муддаиён низ бо вуҷуди исрор маҷбуранд, ки иқрор кунанд.
Эй муддаиёне, ки ҳадиси ватандории шумо лоф асту даъвои миллатдӯстии шумо газоф, нек дар хотир дошта бошед, ки мардуми тоҷик баъд аз таҳаммули бори сангин ва нангини ҷанги шаҳрвандӣ, ки боиси хисороти азими иқтисодиву талафоти зиёди ҷонии шаҳрвандони маъсуму бегуноҳ гардид ва садҳо ҳазор ятимону бепарасторони хонабардӯшро дар чорсӯи тақдир бесарпаноҳ вогузошт, дигарбора ба даъватҳои ҷангҷӯёнаи шумо рӯ ба сӯи хиёбонҳо нахоҳанд кард.
Дигарбора зиёиёне, ки дарди миллатро дар дил доранд, ба шиорҳои фиребои ватанпарастонаи шумо бовар намекунанд.
Дигарбора модарони тоҷик, ки ҳанӯз ҳам ба ёди фарзандони шаҳиди маъсуми худ ашк мерезанд, бо шунидани даъвати ҷанг сукут нахоҳанд кард.
Дигарбора ҷавонони барӯманди кишвар, ки дар руҳияи эҳтиром ба арзишҳои миллӣ тарбия меёбанд, ҳаргиз ба ҷои идомаи бунёдкориву иқдомҳои созанда даст ба ғорати меҳану қатли бародарони худ нахоҳанд зад.
Дигарбора хоҳарону бонувони мо дар сари марқади азизони мақтули худ навҳа кашидан ва ашк рехтан намехоҳанд.
Дигарбора ҳеҷ касе аз ҳамватанон намехоҳад, ки дар кӯчаву хиёбонҳои мо ба ҷои нидои шодбошу хандаву сурур садои даҳшатбори тиру туфанг ғулғула андозад.
Дигарбора мардум намегузорад, ки ба ҷои мақомоти давлатӣ зимоми идораи ҷомеа дар дасти қумандонҳои саҳроии бефарҳангу худкома бошад.
Агар шумо воқеан ҳам меҳанпарасту миллатпарвар бошед, пас, бояд ҳамчун фарзандони содиқи Ватан дар чунин мавқеияти ҳассоси сиёсии минтақа, ки барои миллату давлати мо хатарҳои зиёди таҳмилӣ дошта метавонад, на дар паи тафриқаангезӣ ва равған рехтан болои оташ, балки дар андешаи рафъи мушкилоти бунёдии миллат бошед. Тақдири Ватан ва истиқлолияти сиёсии миллати мо имрӯз ба иттиҳоду ҳамбастагии афроду ниҳодҳои ҷомеаи мо марбут аст.
Ихтилоф ангехтани шумо, ки ҳаргиз натиҷа нахоҳад дод, ба нафъи миллати мо нест. Бубинед вазъи миллатҳоеро, ки дучори даргириҳо шудаанд, чӣ гуна фоҷиабор аст. Манфиатҷӯён ба оташи чунин ҷангҳо доман мезананд, то аланга гирад. Аз ин оташ бозори онҳо гарм мешавад, вале бунёди миллатҳои гумроҳ ва ноогоҳ месӯзад.
Масъулияти мо дар шароити кунунии ҳассоси таърихӣ он аст, ки гумроҳ ва ноогоҳ набошем.
Арзишҳои меҳварие, чун истиқлолияти сиёсӣ ва якпорчагии марзиву маъмурии Ватан, бояд барои тамоми шаҳрвандони кишвар, дар ҳама маврид аз ҳама арзишҳои дигар афзалтар ва муқаддамтар бошанд. Маҳз ҳамин арзишҳо ба таври воқеӣ арзишҳои бунёдӣ ва меҳварии ҷомеаи мост.
Бо дарки масъулияти ватандорӣ ва эҳсоси худшиносии миллӣ мо бояд ба ҷараёни равандҳои сиёсиву иқтисодӣ ва фаъолияти ашхосу афроди ҷомеа на аз тангно ва маҳдудаи манофеи шахсиву маҳаллӣ ва ҳизбиву гурӯҳӣ, балки аз фарохнои манофеи миллӣ ва мавқеи давлатӣ бингарем, баҳо диҳем ва баъдан мавқеи дурусти худро муайян намоем.
Ҳадафи ниҳоии гурӯҳҳои сиёсӣ набояд фақат ба даст овардани қудрати сиёсӣ бошад. Муборизаҳои сирф қудратталабонаи аҳзобу ашхоси сиёсӣ бе назардошти эҳтиром ба арзишҳо ва муқаддасоти миллӣ хатарзо буда, ҷомеаро ба сӯи фоҷеа мебарад, зеро ин гуна аҳзобу афроди сиёсӣ барои расидан ба ҳадафҳои худ омодаи истифодаи ҳама гуна васила ва нерӯ мебошанд. Дар ҳолати мувоҷеҳ шудан ба нокомиву нобарорӣ онҳо метавонанд бисёр осон бозичаи дасти нерӯҳои манфиатталаби бегона шуда, вазъи ақидативу иҷтимоӣ ва сиёсии кишварро муташанниҷ созанд.
Аҳли ҷомеаи мо дар тӯли беш аз 25 соли Истиқлолият бо дарки хештаншиносӣ ва огоҳии сиёсӣ чандин бор бо чунин бархурдҳо дучор шудаву пайомадҳои ин гуна дасисакориҳоро хуб медонад. Бинобар ин, сиёсати хирадмандонаву талошҳои ватанпарастона ва саъю кӯшишҳои созандаву бунёдкоронаи Пешвои миллатро сидқан ҷонибдорӣ намуда, ҳаргиз ба ифротгароён имкон намедиҳад, ки вазъи сиёсиву иҷтимоиро дар кишвар муташанниҷ кунанд, чунки амну суботи сиёсиву ваҳдати миллӣ ва Истиқлолияти кишвару якпорчагии Ватани азиз аз волотарин арзишҳои ҷомеа ва муқаддасоти давлатии мост!
Назрӣ АСАДЗОДА, Аълочии маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон
Боиси хушнудист, ки Сохтори минтақавии зиддитеррористии СҲШ дар ҷаласаи гурӯҳи кории худ, ки 11-12 июли соли 2017 дар шаҳри Теҳрон баргузор гардид, фаъолияти ҳизби мамнуъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистонро дар қатори гурӯҳҳои тундраву экстремистии “Ҷабҳат-ун-нусра”, “Ҳизб-ут-таҳрир”, “Давлати исломӣ”, “Ҳаракати исломии Туркистони шарқӣ” ва амсоли инҳо созмони террористӣ муаррифӣ кард ва табодули маълумотро барои мубориза бо ин гурӯҳи ифротгаро амри зарурӣ донист.
Чунонки медонем, роҳбарияти ҳизби мамнуъшудаи наҳзати исломии Тоҷикистон (минбаъд ҲМНИТ) бо аъмоли тундравонаву моҷароҷӯёнаи худ ба таври мушаххас пойбандии хешро барои идомаи мубориза дар Ҷумҳурии Тоҷикистон изҳор карда буданд. Онҳо ҳадафи муборизаи худро ба бунёди ҷомеаи мардумсолор дар Ҷумҳурии Тоҷикистон иртибот додаанд. Дар ин маврид бояд ба эътибор гирифт, ки мафҳумҳои “мардумсолор”, “мардумсолорӣ”, яъне “демократия” ҳамчун шакли идоракунӣ ва давлатдории мардумӣ аз дидгоҳи усулӣ ва бунёдӣ бо шакли давлатдории динӣ мутазоду мутаноқиз буда, куллан бо он носозгор аст. Дар шакли давлатдории динӣ агар қавонини иҷтимоӣ дар истинод ба муқаррароти шаръӣ қабул карда шаванд, дар шакли давлатдории демократӣ қонунҳо дар асоси раъй ва хостаҳои мардум мавриди қабул қарор мегиранд. Аз ин рӯ, аҷиб аст, ки феълан раҳбарияти ҲМНИТ бар хилофи ин масъалаи бунёдӣ ва мавқеъгирии аслии ҳизбии худ риёкорона ҷонибдории хешро аз арзишҳои демократӣ ва ҷомеаи мардумсолор вонамуд мекунад. Ин ба ҷуз замонасозӣ ва бозии сиёсӣ чизи дигаре нест. Ҳадафи ҲМНИТ аз ин гуна мавқеъгирии риёӣ танҳо он аст, ки ниҳодҳои ҳифзи ҳуқуқи башар ва ҷомеаи ҷаҳониро ба сӯи худ мутаваҷҷеҳ созад.
Дар мавриди мавқеъгириҳои сиёсии ҲМНИТ мудом изҳор мешавад, ки таъмини амну субот ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон аз волотарин ҳадафҳои роҳбарияти ҲМНИТ аст. Кош чунин мебуд. Агар дар воқеъ ҳадафи роҳбарияти ҲМНИТ таъмини амну субот, сулҳу ваҳдат ва ҳифзи манофеъи миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бошад, пас чаро роҳбарияти ҲМНИТ соли 2015 расман шартномаи сулҳ ва истиқрори миллиро якҷониба беэътибор дониста, нисбати сулҳ бойкот эълон кард, ки ин худ ба таври ошкоро эълони ҷангро дошт. Дар паи ин мавқеъгирии тундравонаи ҲМНИТ аввали моҳи сентябри соли 2015 муборизаи муташаккилонаву мусаллаҳонаи аъзо ва ҷонибдорони ҲМНИТ ба амал омад, ки боиси нооромии вазъи сиёсиву иҷтимоӣ ва марги даҳҳо шаҳрванди кишвар гардид. Бо назардошти ин вазъ суоле ба миён меояд, ки агар воқеан ҳам волотарин ҳадафи ҲМНИТ таъмини амну субот ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон мебуд, пас чаро ин ҳизб худ амну суботи кишварро, ки онро волотарин ҳадафи худ муаррифӣ мекунад, ба хотири манфиатҳои гурӯҳии худ барҳам зад ва ҷони миллионҳо нафар ҳамватанону мавҷудияти давлатдории миллии моро, ки он бузургтарин дастоварди миллат дар тӯли ҳазор соли охир аст, зери хатар гузошт? Пас барои роҳбарияти ҲМНИТ дар воқеъ кадом ҳадаф воло аст? Ҳадафҳои ҳизбиву гурӯҳӣ ё манфиатҳои умумимиллӣ? Ҳимояи мақоми худу ҳамсафон ва ё ҳифзи ҷони миллионҳо ҳамватанон? Хостаҳои хештан ва ё ҳуббулватан?
Афсӯс, ки бархе бо ҳиҷоби риё лиқои воқеии хешро пӯшидаанд ва бо фазлфурӯшиву шиорҳои фиребо ва лофи ватандориву газофи раиятпарварӣ даъвои иршоду роҳнамоии ҷомеаро мекунанд, вале дар асл мардумро гумроҳ карда, ҳамчун василаи расидан ба аҳдофи худ мавриди корбурд қарор медиҳанд. Имрӯз аз умқи дили ҳар як фарду марди огоҳи кишвар, ки аз тавтеаҳои манфиатҷӯёнаи ҲМНИТ воқиф мешаванд, дар хитоб ба роҳбарияти ин ҳизб садое баланд мегардад, ки аз баҳри Худо ва ба ҳурмати муқаддасоту ҳар пора хоки Ватан, ки дар канораш ба воя расидаед ва ба хотири миллати дар тӯли таърих ҷафокашидаи хеш, ки соҳиби давлати миллӣ шудааст, агар воқеан ҳам ҳадафи шумо амну субот, ҳифзи манофеи миллӣ, пойдории давлат, таҳкими истиқлолияти сиёсии миллат ва саодатмандии ҳамватанон аст, пас даст аз ихтилофангезӣ боздоред ва қадам дар ҷодаи инсоф бигзоред.
ҲМНИТ муддаии он аст, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар самти беҳдошти вазъи иҷтимоиву иқтисодии кишвар талошҳои муассир ва созанда анҷом намедиҳад. Инсоф бояд дошт.
Аз ҳайати раҳбарии ҲМНИТ бояд пурсид, ки онҳо тӯли фаъолияти расмии тӯлонии худ дар кишвар ғайр аз муташанниҷ кардани вазъи ақидативу сиёсии ҷомеа ва талош барои ҳифзи манофеи гурӯҳии худ дигар чӣ коре анҷом доданд? Онҳо, ки аслан барои ба даст овардани ҳокимияти сиёсӣ талош меварзанд, на фақат барои мардум, балки ҳатто барои тарбияи ҳайати кадрии худ натавонистанд кори барномавие дар ин муддати тӯлонӣ анҷом диҳанд. Онҳо, ки даъвои ба даст овардани ҳокимият дар кишварро доранд, ҳатто худ иқроранд, ки то ҳанӯз ҳам иқтидори аз дидгоҳи сифатӣ ва теъдодӣ дар паҳнои як давлат ҷобаҷогузории кадриро надоштанду надоранд. Пас, бо ин иқтидори нокифояи зеҳнӣ чаро ғайримунсифона муддаии ба даст овардани қудрати сиёсӣ дар кишваранд ва худро ҳамчун бунёдгузори заминаҳои устувори рушди давлат муаррифӣ мекунанд?
Ин гуна мавқеъгирӣ дурӯғи ошкорест, ки онро ҳатто худи муддаиён низ бо вуҷуди исрор маҷбуранд, ки иқрор кунанд.
Эй муддаиёне, ки ҳадиси ватандории шумо лоф асту даъвои миллатдӯстии шумо газоф, нек дар хотир дошта бошед, ки мардуми тоҷик баъд аз таҳаммули бори сангин ва нангини ҷанги шаҳрвандӣ, ки боиси хисороти азими иқтисодиву талафоти зиёди ҷонии шаҳрвандони маъсуму бегуноҳ гардид ва садҳо ҳазор ятимону бепарасторони хонабардӯшро дар чорсӯи тақдир бесарпаноҳ вогузошт, дигарбора ба даъватҳои ҷангҷӯёнаи шумо рӯ ба сӯи хиёбонҳо нахоҳанд кард.
Дигарбора зиёиёне, ки дарди миллатро дар дил доранд, ба шиорҳои фиребои ватанпарастонаи шумо бовар намекунанд.
Дигарбора модарони тоҷик, ки ҳанӯз ҳам ба ёди фарзандони шаҳиди маъсуми худ ашк мерезанд, бо шунидани даъвати ҷанг сукут нахоҳанд кард.
Дигарбора ҷавонони барӯманди кишвар, ки дар руҳияи эҳтиром ба арзишҳои миллӣ тарбия меёбанд, ҳаргиз ба ҷои идомаи бунёдкориву иқдомҳои созанда даст ба ғорати меҳану қатли бародарони худ нахоҳанд зад.
Дигарбора хоҳарону бонувони мо дар сари марқади азизони мақтули худ навҳа кашидан ва ашк рехтан намехоҳанд.
Дигарбора ҳеҷ касе аз ҳамватанон намехоҳад, ки дар кӯчаву хиёбонҳои мо ба ҷои нидои шодбошу хандаву сурур садои даҳшатбори тиру туфанг ғулғула андозад.
Дигарбора мардум намегузорад, ки ба ҷои мақомоти давлатӣ зимоми идораи ҷомеа дар дасти қумандонҳои саҳроии бефарҳангу худкома бошад.
Агар шумо воқеан ҳам меҳанпарасту миллатпарвар бошед, пас, бояд ҳамчун фарзандони содиқи Ватан дар чунин мавқеияти ҳассоси сиёсии минтақа, ки барои миллату давлати мо хатарҳои зиёди таҳмилӣ дошта метавонад, на дар паи тафриқаангезӣ ва равған рехтан болои оташ, балки дар андешаи рафъи мушкилоти бунёдии миллат бошед. Тақдири Ватан ва истиқлолияти сиёсии миллати мо имрӯз ба иттиҳоду ҳамбастагии афроду ниҳодҳои ҷомеаи мо марбут аст.
Ихтилоф ангехтани шумо, ки ҳаргиз натиҷа нахоҳад дод, ба нафъи миллати мо нест. Бубинед вазъи миллатҳоеро, ки дучори даргириҳо шудаанд, чӣ гуна фоҷиабор аст. Манфиатҷӯён ба оташи чунин ҷангҳо доман мезананд, то аланга гирад. Аз ин оташ бозори онҳо гарм мешавад, вале бунёди миллатҳои гумроҳ ва ноогоҳ месӯзад.
Масъулияти мо дар шароити кунунии ҳассоси таърихӣ он аст, ки гумроҳ ва ноогоҳ набошем.
Арзишҳои меҳварие, чун истиқлолияти сиёсӣ ва якпорчагии марзиву маъмурии Ватан, бояд барои тамоми шаҳрвандони кишвар, дар ҳама маврид аз ҳама арзишҳои дигар афзалтар ва муқаддамтар бошанд. Маҳз ҳамин арзишҳо ба таври воқеӣ арзишҳои бунёдӣ ва меҳварии ҷомеаи мост.
Бо дарки масъулияти ватандорӣ ва эҳсоси худшиносии миллӣ мо бояд ба ҷараёни равандҳои сиёсиву иқтисодӣ ва фаъолияти ашхосу афроди ҷомеа на аз тангно ва маҳдудаи манофеи шахсиву маҳаллӣ ва ҳизбиву гурӯҳӣ, балки аз фарохнои манофеи миллӣ ва мавқеи давлатӣ бингарем, баҳо диҳем ва баъдан мавқеи дурусти худро муайян намоем.
Ҳадафи ниҳоии гурӯҳҳои сиёсӣ набояд фақат ба даст овардани қудрати сиёсӣ бошад. Муборизаҳои сирф қудратталабонаи аҳзобу ашхоси сиёсӣ бе назардошти эҳтиром ба арзишҳо ва муқаддасоти миллӣ хатарзо буда, ҷомеаро ба сӯи фоҷеа мебарад, зеро ин гуна аҳзобу афроди сиёсӣ барои расидан ба ҳадафҳои худ омодаи истифодаи ҳама гуна васила ва нерӯ мебошанд. Дар ҳолати мувоҷеҳ шудан ба нокомиву нобарорӣ онҳо метавонанд бисёр осон бозичаи дасти нерӯҳои манфиатталаби бегона шуда, вазъи ақидативу иҷтимоӣ ва сиёсии кишварро муташанниҷ созанд.
Аҳли ҷомеаи мо дар тӯли беш аз 25 соли Истиқлолият бо дарки хештаншиносӣ ва огоҳии сиёсӣ чандин бор бо чунин бархурдҳо дучор шудаву пайомадҳои ин гуна дасисакориҳоро хуб медонад. Бинобар ин, сиёсати хирадмандонаву талошҳои ватанпарастона ва саъю кӯшишҳои созандаву бунёдкоронаи Пешвои миллатро сидқан ҷонибдорӣ намуда, ҳаргиз ба ифротгароён имкон намедиҳад, ки вазъи сиёсиву иҷтимоиро дар кишвар муташанниҷ кунанд, чунки амну суботи сиёсиву ваҳдати миллӣ ва Истиқлолияти кишвару якпорчагии Ватани азиз аз волотарин арзишҳои ҷомеа ва муқаддасоти давлатии мост!
Назрӣ АСАДЗОДА, Аълочии маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед