Дар дунё ӽеҷ сирре пинӽон намемонад, як рӯз не як рӯз ошкор мегардад. Ва ӽеҷ амале беподош намемонаду ӽеҷ киште бедарав. Дар ҷумӽурии азизу соӽибистиқлоли мо замоне ТТЭ ҲНИ вуҷуд дошт, ки мақсадӽои нопоки худро аз чашми мардум пинӽонӣ амалӣ менамуд. Худро назди мардум дӯст нишон дода, аммо дар асл бар зидди давлату миллат душманӣ меварзиданд.

Аз рӯзӽои ташкилёбии ТТЭ ӼНИ то қатъи фаъолият якчанд маротиба сабаби бесару сомон гардидани мардуми кишвар гардида зарарӽои ҷиддӣ ба ин давлату миллат расонидааст. Ҷанги шаӽрвандии соли 1992-ро ӽеҷ кас аз ёд набаровардааст, ки сабабгори ин ҷанги хонумонсӯз ӽамин “ҳизби наӽзат” буд, ки бо кӯмак ва тавсияи хоҷагони хориҷиашон сурат гирифт.

Гузашта аз ин, дар чандин ҷиноятӽои хурду бузург, ки бар зарари халқ буданд даст доштанд. Ташкил намудани ӽар гуна равияӽо, сохтани масҷидӽои ғайриқонунӣ, таъсис додани мактабӽои ғайриқонунии динӣ, зарба задан ба тафаккури миллат ва дигаргун кардани идеологияи миллат бо тариқи гузаронидани маҷлисӽои пинӽонӣ ва амсоли инӽо.

Имрӯз чун дар ҷаӽон симои разилонаи ТТЭ ӼНИ ошкор гардида ҷаӽониён ба даст доштани ин ӽизб ба терроризм эътироф доранд. Агарчӣ далелӽо зиёд буданд ва гувоӽӣ медоданд, ки ин ӽизби мамнӯъшуда дар ӽақиқат як ӽизби террористӣ ва экстремистӣ аст, аммо онӽо худ инро рад менамуданд, ки ин сухан рӯи мо туӽмат аст.

Бо гузашти вақт ошкор шуд, ки ин ӽизби мамнӯъшуда бо дигар гурӯӽӽои террористиву экстремистӣ ӽамкории зич дошта ҷавононро ба кишварӽои ҷангзада сафарбар менамудааст. Ва чуноне дар боло зикр шуд, дар бисёре аз ҷиноятҳо даст доштааст.

Аъзоёни фаъоли ин ӽизб агарчӣ фирор намуданд, аммо то ӽанӯз пайравони худро пайгирӣ намуда, пинӽонӣ бо онӽо дар алоқа шуда, супоришӽои худро баӽри нобудии ин давлат ба онӽо медиӽанд. Аҷабо, нафареро дӯст мепиндорӣ бехабар аз он, ки санг дар бағал дорад.

Миллати тоҷик халқи сулӽпарвар, бофарӽангу боирода буда, барои якдигарфаӽмӣ ва дӯсту тифоқ гаштани ӽар ду ҷониб кӯшишӽои зиёдеро ба харҷ дод, аммо онӽо дӯст нашуданд, чуноне мегӯянд:

Гургзода оқибат гург шавад,
Гарчӣ бо одамӣ бузург шавад.

Инҷо ӽикояи “Сангпушт ва каждум” ба ёд меояд, ки сангпушт мехост ба каждум некӣ кунад ва ӯро аз ӽалокат наҷот диӽад. Аз рӯи дилсузӣ ва тараӽӽум каждумро ба пушташ савор кард то аз об гузаронад, аммо каждум, ки бадсиришт буд ва аз хӯи зишт неши худ бар пушти сангпушт ӽамезад. Сангпушт чун аз нияти бади вай огоӽ шуд ӯро дар об ғарқ кард то аз шарри ӯ ӽам худ ва ӽам дигаронро наҷот бахшад.

Ин гумроӽоне, ки худро ӽамчун ӽизби исломӣ медонистанд ва ба мардум муаррифӣ мекарданд, имрӯз душмании худро ошкор намуданд. Ӽарчанд давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон мехост бо онӽо ӽамкорӣ намуда, бо онӽо бепарда бошад, аммо ин ҷоӽилон ба умеди хоҷагони худ, ба қадри нону намак нарасида кӯрнамакӣ карданд.

Бегонагӣ бо оин, ахлоқ одоб ва суннатӽои миллӣ бузургтарин осеби фарӽангии ӽар миллат аст. Агар ин бегонагӣ дар сарзамини хотир андеша ва фарӽанги мардуме реша бигирад, самараи хубе нахоӽад дошт.

Ин асри 21 аст, асри илму техника, асри пешрафту тараққиёт дар ин аср мо дигар фиреб карда наметавонем, мо наметавонем бо ӽиллаву найранг ва бо зулму ситам сухани худро гузаронем. Тафаккури мардум боло рафтааст, зеӽни мардум дигар чизӽои қалбакиро қабул намекунад, имрӯз ӽаққу ботил ошкор шуд ва мардум донистаанд, дарк кардаанд, ки мафӽуми Ислом чи маънӣ дорад. Ӽамин тариқ Тоҷикистони азизи мо тавонист симои террористонаи наӽзатиӽоро ба ҷаӽониён ошкор намуда онӽоро ба мардум муаррифӣ намояд.

Хулоса, мо метавонем бо дилпурӣ бигӯем Тоҷикистони азизи мо ва миллати сарбаланди тоҷик аз як ташкилоти террористӣ – экстремистӣ ва хатари он хеле саривақтӣ халос шуда, бо ақли расо ва иродаи қавии мардуми тоҷик ин ӽизби бо ном исломӣ барӽам хӯрд ва ӽамчун ташкилоти террористӣ эълон гардид. Агар кор чунин сурат намегирифт, ки медонад барои теша бар решаи миллат задан боз чи нақшаӽо доштанду чи қадар қурбониӽои дигар аз худ боқӣ мегузоштанд.

Маӽваши Яъқубзод